🔺 راه نجات در زمان #غیبت کبری 🔹 «انّ #الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة»؛ غرق شدن در زمان غیبت #امام_معصوم علیه‌السلام برخلاف غرق شدن در زمان حضرت #نوح علیه‌السلام؛ فرو افتادن و دست و پا زدن در منجلاب بدبختی‌های #اعتقادی است. هر کس بتواند مانند آن ۷۲ نفر [شهدای کربلا] خودش را به کشتی نجات برساند، از #عذاب الهی در امان است. ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

🔺 #صلوات_شعبانیه (۲) 🔹 «شجرة النبوة و موضع الرسالة»؛ [مفاتیح الجنان، صلوات شعبانیه]؛ ما با خدای خودمان چه ربطی داریم؟ اگر ما مسلمانیم ـ که إن‌شاءالله هستیم-، #مسلمان یعنی انسانِ #تسلیم به خداوند. خب ما از کجا بدانیم خدا را چگونه تسلیم هستیم و تسلیم خدا بشویم؟ جز از راه #نبوت و #رسالت راهی نیست. پس «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً وَ لا تَفَرَّقُوا»؛ (آل عمران:۱۰۳)؛ حبل خدا این‌ها هستند. #نبوت و #امامت این‌ها دو دستگیره‌ی #نجات هستند. «و مختلف الملائكة»؛ رفت و آمد موجودات، واسطه‌ی بین خدا و خلق این‌ها هستند. همان‌طوری‌که که درباره کشف معدن‌های طلا و نقره و سایر فلزات قیمتی چقدر سرمایه می‌خواهد، ما هم باید به همین مقدار در تهیه‌ی زحمت و سرمایه باشیم تا با معدن #علم که این‌ها هستند، رابطه پیدا کنیم. «و معدن العلم و اهل بيت الوحی، اللهم صل على محمد و آل محمد، الفلك الجارية فی اللجج الغامرة»؛ این‌ها کشتی روان در گرداب‌های فروگیر و فراگیر و غرق کننده هستند. #دنیا چنین اقیانوسی است که کشتی‌هایی در آن #غرق می‌شوند. طلب دنیا، #عشق به دنیا؛ تنها، هدفی که دنیاست، #بشر را تا به حالا این‌طور سرگردان کرده و به جان هم انداخته. آن‌وقت این‌ها کشتی #نجات هستند. «من ركبها نجی و من تخلف عنها غرق»؛ «يأمن من ركبها و يغرق من تركها»؛ یعنی نجات برای این چند روزه‌ی دنیا و سرانجام رهایی از هرگونه گرفتاری‌ها، این کشتی نجات است که کسی که بر این‌ها سبقت بگیرد #افراطی می‌شود و از #دین خارج می‌شود. کسی که خود را به این کشتی نرساند، نابود است؛ «و المتأخر عنهم زاهق و اللازم لهم لاحق»؛ با آن‌ها بودن، از آن‌ها یا جلو یا عقب نیفتادن راه نجات است. باز تشبیه دیگری: «اللهم صل على محمد و آل محمد الكهف الحصين»؛ پناه‌گاهی که نجات‌بخش است. «و غياث المضطر المستكين»؛ اگر #انسان به خود و بیچارگی خود توجه کند، می‌بیند پریشان است، می‌بیند راه #نجات به دستش نیست. این‌ها هستند که باعث نجات بشریتند. «و ملجأ الهاربين و عصمة المعتصمين»؛ خب، چون وقت نیست ما از دوستان می‌خواهیم که در این لحظه توجهی هم به بی‌پناهان نیمه شب یازدهم #عاشورا در بیابان پر از خار، پر از ریگ و سنگ، در تاریکی و با دشمنان بی‌رحم، کنند. «و ملجإ الهاربين و عصمة المعتصمين»؛ آن‌جایی که تنها کسی که پناه آن کودکان بی‌پناه بود، دختر بزرگ حضرت #علی علیه‌السلام، (حضرت #زینب، علیها‌السلام) بود. خدایا به آبروی آن زحمات دختر بزرگ #زهرا، به آن دل‌سوزی و به آن #اشک‌های چشم، به آن دل شریفِ لرزان و تپان، خدایا به داد #مسلمین برس. خدایا #ظلم و کینه را به اهل خودشان برگردان. در همه‌ی نقاط عالم هیچ مسلمانی را #مضطر و بیچاره مگذار. خدایا ما مضطریم، فرزندان، نوه‌ها، نتیجه‌ها و نسل ما را از دست #شیاطین جن و انس حفاظت بفرما. وصلی الله علی محمد و آله الطاهرین ۹۴.۳.۲۱=۲۳ شعبان المعظم ۱۴۳۶ ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

🔺 ذکر دعای سفارش شده از مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی به نقل از مرحوم امام خمینی که به شاگردان خویش به جهت دفع بلا و مصیبت توصیه می‌فرمودند: عصر و غروب جمعه، به نیابت از تمام شیعیان عالم ده مرتبه: اللهمَّ صلِّ علی محمّدٍ و آلِ محمّدٍ وَ ادْفَعْ عَنَّا البَلاءَ المُبْرَمَ مِن السَّماءِ إنَّكَ عَلى کُلِّ شَئٍ قَدِیرٌ خدایا صلوات فرست بر محمد و آل محمد و دفع بنما از ما بلائی را که حتمی شده است از آسمان، همانا تو بر هر امری قادر و توانائی التماس دعا 📹 تصاویر مربوط به ماه‌های پایانی حیات شریف مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی، می‌باشد. @seyedololama

‌🔺 توشه سفر 🍃 این #عمر فقط به درد #فکر کردن می‌خورد و نباید با کارهای دیگر صرفش کرد، مگر به خاطر ضروریات زندگی که آن‌ها هم جلوی فکر را نمی‌گیرد. اگر واقعاً انسان توانست با فکر شبانه‌روزی، و کناره‌گیری از بی‌فکرها و بی‌فکری‌ها و نرفتن در جلسات آن‌ها و دوری از سرگرمی‌ها ... #خصال نیکو کسب کند، آنگاه زاد و راحله‌ی #سفر را به دست آورده است. ۸۷.۱.۳۱ ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

🔺 بنده یعنی چه؟ 🔹 اگر مثلاً #صدام ما را #اسیر می‌کرد و به ما غذای نپخته می‌داد، یا می‌گفت فلان کار را باید بکنی، خب معلوم بود ما انجام می‌دادیم. پس ما در آن‌جا در پوشش اسارت بودیم و از خود چیزی نداشتیم، وگرنه اگر از خود چیزی داشتیم این کارها را نمی‌کردیم. #عبودیت هم یک چنین چیزی است، یعنی #انسان در برابر خداوند است در زندگی‌اش! از صبح که بلند می‌شود یک اسیر است. اصلاً #بنده، یعنی یک اسیر، یک فرمانبر. اما در ما چیزی که نیست همین حرف‌هاست. ما آدمِ #آزادی هستیم، برای خودمان مستقل هستیم. این روش ما و این ارتکازات ما که در ما حاکم است و ما را می‌گرداند و می‌چرخاند و حرف می‌زنیم و #شوخی می‌کنیم و #بازی می‌کنیم و #پول در می‌آوریم و پول خرج می‌کنیم و #خانه می‌خریم و #ازدواج می‌کنیم، این‌ها تحت پوشش عبودیت نیست!. #بشر، انسان و #مسلمان همیشه باید در حال اسارت باشد و بداند که در کشور خودش نیست، این لباسی که من پوشیده‌ام، برای خودم نیست، این غذایی که از نانوایی می‌خرم، همه‌اش در حال اسارت خداست. نان خورم، بنده‌ام، بنده اصلاً یعنی همین چیزها. #بنده یعنی کسی که هیچ چیز مال خودش نیست، هر چیزی که به او می‌دهند، این مدام #فکر می‌کند که خوب من این را باید چه کارش بکنم؟ الآن یک نفر هم #مراقب من است که من این را چه کار می‌کنم؟ این پول مال من نیست، این #مقام، این عبا، این عمامه، این‌ها همه‌اش صاحب دارد و من بنده و #عبد او هستم! ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

🔹 مسائل #روحی نوعی ذائقه می‌خواهد، چشیدنِ یک نوع حلاوت و شیرینی لازم دارد، که در ما نیست... و ما عادت کرده‌ایم تنها به شیرینی‌های #مادی. مسأله این است. #روحانیت معنایش این است. باید در این #فکر فرو بروید که بالأخره این وضع برایتان حاصل بشود، اگر إن‌شاءالله بخواهید خدمت به #اسلام بکنید. کسی می‌تواند خدمت به اسلام کند که ذائقه‌اش ذائقه‌ی #روحانی بشود. یعنی از بلند کردن فریاد #الله_اکبر هر خطری را به جان بخرد. از بس برایش لذت داشته باشد. #ذکر خدا در ذائقه‌ی او شیرینی داشته باشد. #تسبیح و #تمجید و #تحمید خدا به او نیرو بدهد. اسلام با این وضع روی کار آمده. ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

#عقل #فلسفه #مکتب_تفکیک 🔺 سلسله مباحثی پیرامون جایگاه عقل و علوم معارفی و حکمی و فلسفی مقاله: "مکتب تفکیک دستخوش تفکیکی دیگر" قسمت بیست و هفتم 7⃣2⃣ 🔺 ... و شاهدی‌ دیگر توضیحی‌ است‌ که‌ در مقدمه‌ی‌ تفسیرالمیزان‌ آمده‌ است: «توضیح‌ این‌که‌ انس‌ و عادت‌ (همان‌طوری‌که گفته‌ شده)، باعث‌ می‌شود که‌ ذهن‌ آدمی‌ در هنگام‌ شنیدن‌ یک‌ کلمه، و یا یک‌ جمله، به‌ معنای‌ مادی‌ آن‌ سبقت‌ جوید، و قبل‌ از هر معنای‌ دیگر، آن‌ معنای‌ مادی‌ و یا لواحق‌ آن‌ به‌ ذهن‌ درآید، و ما انسان‌ها از آن‌جایی‌که‌ بدن‌هایمان، و قوای‌ بدنی‌مان، مادام‌ که‌ در این‌ دنیای‌ مادی‌ هستیم، در ماده‌ غوطه‌ور است، و سروکارش‌ همه‌ با ماده‌ است‌، لذا مثلاً اگر لفظ‌ حیات‌، و علم، و قدرت، و سمع، و بصر، و کلام، و اراده، و رضا، و غضب، و خلق، و امر، و امثال‌ آن‌را می‌شنویم، فوراً معنای‌ مادی‌ این‌ها به‌ ذهن‌ ما در می‌آید، همان‌ معنایی‌که‌ از این‌ کلمات‌ در خود سراغ‌ داریم. و همچنین‌ وقتی‌ کلمات‌ آسمان، زمین، لوح، قلم، عرش، کرسی، فرشته، بال‌ فرشته، شیطان‌ و لشگریان‌ او، از پیاده‌ و سواره‌ نظامش‌ را می‌شنویم، مصادیق‌ طبیعی‌ و مادی‌ آن‌ به‌ ذهن‌ ما سبقت‌ می‌جوید، و قبل‌ از هر معنای‌ دیگری‌ داخل‌ در فهم‌ می‌شود. و چون‌ می‌شنویم‌ که‌ می‌گویند: خدا عالم‌ را خلق‌ کرده‌ یا فلان‌ کار را کرده‌ یا به‌ فلان‌ چیز عالِم‌ است‌ و یا فلان‌ چیز را اراده‌ کرده‌ یا خواسته‌ و یا می‌خواهد، همه‌ی این‌ها را مانند خلق، علم، اراده‌ و مشیت‌ خودمان‌ مقید به‌ زمانش‌ می‌کنیم، چون‌ معهود در ذهن‌ ما این‌ است‌ که‌ خواسته،‌ ماضی‌ و مربوط‌ به‌ گذشته‌ است‌، و می‌خواهد، مضارع‌ و مربوط‌ به‌ آینده‌ است، درباره‌ی‌ خواسته‌ و می‌خواهدِ خدا همین‌ فرق‌ را می‌گذاریم. باز وقتی‌ می‌شنویم‌ که‌ خدای‌تعالی‌ می‌فرماید: «ولدینا مزید» نزد ما بیشتر هم‌ هست، و باز می‌فرماید: («لاتخذناه‌ من‌ لدنا»، از نزد خود می‌گیریم‌ نه‌ از میان‌ شما) و یا می‌فرماید: («و ما عندالله‌ خیر»، آن‌چه‌ نزد خدا است‌ بهتر است)، و یا می‌فرماید: («الیه‌ ترجعون»، به‌ نزد او برمی‌گردید)، فوراً به‌ ذهن‌مان‌ می‌رسد که‌ کلمه‌ی‌ (نزد) همان‌ معنایی‌ را درباره‌ی‌ خدا می‌دهد، که‌ درباره‌ی‌ ما می‌دهد، و آن‌ عبارت‌ است‌ از حضور در مکانی‌ که‌ ما هستیم. و چون‌ می‌شنویم‌ که‌ می‌فرماید: («و اذا اردنا ان‌ نهلک‌ قریة، امرنا مترفیها»، چون‌ بخواهیم‌ قریه‌ای‌ را هلاک‌ کنیم‌ به‌ عیاشهایشان‌ دستور می‌دهیم‌ که...) و یا می‌شنویم‌ که‌ می‌فرماید: («و نرید ان‌ نمن»، اراده‌ کرده‌ایم‌ که‌ منت‌ نهیم...)، ویا می‌شنویم‌ که‌ می‌فرماید: («یرید الله‌ بکم‌ الیسر»، خدا آسانی‌ برای‌ شما اراده‌ کرده)، فوراً به‌ ذهن‌مان‌ می‌رسد که‌ اراده‌ی‌ خدا هم‌ از سنخ‌ اراده‌ی‌ ما است، و از این‌ قبیل‌ کلمات‌ را وقتی‌ می‌شنویم، مقید به‌ آن‌ قیودی‌ می‌کنیم‌ که‌ در خود ما مقید به‌ آن‌ها است. چاره‌ای‌ هم‌ نداریم‌، برای‌ این‌که‌ از روز اول‌ که‌ ما ابناء بشر، لفظ‌ (چه‌ فارسی‌ چه‌ عربی‌ و چه‌ هر زبانی‌ دیگر) را وضع‌ کردیم، برای‌ این‌ وضع‌ کردیم‌ که‌ موجودی‌ اجتماعی‌ بودیم، و ناگزیر بودیم، منویات‌ خود را به‌ یکدیگر بفهمانیم، و فهماندن‌ منویات‌ وسیله‌ای‌ می‌خواهد، لذا با یکدیگر قرار گذاشتیم‌ قبلاً، که‌ هر وقت‌ من‌ صدای‌ (آب) را ازخود در آوردم، تو بدان‌ که‌ من‌ آن‌ چیزی‌ را می‌گویم، که‌ رفع‌ تشنگی‌ می‌کند، و به‌ همین‌ منوال‌ الفاظ‌ دیگر. و زندگی‌ اجتماعی‌ را هم‌ حوایج‌ مادی‌ به‌ گردن‌ ما گذاشت، چون‌ منظور از آن‌ این‌ بود که‌ دست‌ به‌ دست‌ هم‌ داده، هر یک، یکی‌ از کارهای‌ اجتماعی‌ را انجام‌ دهیم، تا به‌ این‌ وسیله‌ استکمال‌ کرده‌ باشیم، و کارهای‌ اجتماعی‌ همه‌ مربوط‌ به‌ امور مادی، و لوازم‌ آن‌ است، ناگزیر الفاظ‌ را وضع‌ کردیم‌ برای‌ مسماهایی‌که‌ غرض‌ ما را تامین‌ می‌کند، روی‌ این‌ جهت‌ هر لفظی‌ را که‌ می‌شنویم، فوراً معنای‌ مادیش‌ به‌ ذهنمان‌ می‌رسد... 🖊 مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی رحمه الله تعالی @seyedololama