#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_پنجــــاه و پنجم ۵۵ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎ببخشید تلفن☎️ رو ندادم. گفت نمی تونه زیاد حرف بزنه. حالش خوب بود. خواست اینو به همه بگم. مادرت زیر لب خدا را شکر می کند و به صورتم نگاه 👀 می کند. – حالش که خوبه پس تو چرا این جوری گریه می کنی❓ به یک قطره اشک😢 روی مژه اش نگاه می کنم و می گویم: به همون دلیلی که پلک شما هم خیسه. سرش را تکان می دهد و از جا بلند می شود و به سمت حیاط می رود. – می رم گل ها🌻 رو آب بدم. دوست ندارد بی تابی مادرانه اش را ببینم. فاطمه زانوهایش را بغل کرده و خیره به دیوار رو به رویش، اشک😭 می ریزد. دستم را روی شانه اش می گذارم. آروم باش آبجی. بیا بریم پشت بوم هوا🌬 بخوریم. شانه اش را از زیر دستم بیرون می کشد. – من نمیام. تو برو. – نه تو نیای نمیرم.😔 سرش را روی زانو می گذارد. – می خوام تنها باشم ریحانه. نمی خواهم اذیتش کنم. شاید بهتر است تنها باشد. بلند می شوم و همان طور که سمت حیاط می روم، می گویم: باشه عزیزم. من می رم. تو هم خواستی بیا.☺️ زهرا خانوم با دیدنم می گوید: بیا بشین روی تخت، میوه🍎 بیارم بخور. لبخند می زنم.☺️ می خواهد حواسم را پرت کند. – نه مادر جون. اگر اشکال نداره من برم پشت بوم. – پشت بوم❓ – آره دلم گرفته. البته اگر ایرادی نداره. – نه عزیزم. اگه این جوری آروم میشی برو. تشکر 🙏 می کنم. نگاهم به شاخه گل های کنده شده می افتد. – مامان اینا چی ان❓ – اینا یه کم پژمرده شده بودن. کندم به بقیه آسیب نزنن. – میشه یکی بردارم❓ – آره گلم. بردار. خم می شوم و یک شاخه گل رز🌹 برمی دارم و از نردبان بالا می روم. نزدیک غروب🌅 است و به قول بعضی ها خورشید لبه ی تیغ است. نسیم روسری ام را به بازی می گیرد. همان جایی که لحظه آخر رفتنت را تماشا کردم می ایستم. چه جاذبه ای دارد. انگار در خیابان ایستاده ای و نگاهم 👀 می کنی. با همان لباس رزم و ساک دستی ات. دلم نگاهت را می طلبد. شاخه گل را بالا می گیرم تا بو کنم که نگاهم به حلقه ام💍 می افتد. همان عقیق سرخ و براق. بی اختیار لبخند می زنم. از انگشتم در می آورم و لب هایم را روی سنگش می گذارم. لب هایم می لرزد. “خدایا فاصله تکرار بغضم چقدر کوتاه شده❗️” یک بار دیگر به انگشتر💍 نگاه می کنم که یک دفعه چشمم به چیزی که روی رینگ نقره ای رنگش حک شده می افتد. چشم هایم را تنگ😶 می کنم. “علی – ریحانه” پس چرا تا به حال ندیده بودم❗️ اسم تو و من کنار هم، داخل رینگ حک شده. خنده ام می گیرد، اما نه از سر خوشی. مثل دیوانه ای که دیگر اشک نمی تواند برای دلتنگی اش جواب باشد. انگشتر را دستم می اندازم و یک برگ گل از گل رز🌹 را می کنم و رها می کنم. نسیم آن را به رقص وادار می کند. “چرا گفتی هر چه شد محکم باش⁉️ مگه قراره چی بشه❓”  یک لحظه فکری کودکانه به سرم می زند. یک برگ گل دیگر می کنم و رها می کنم. – بر می گردی…✨ یک برگ دیگر می کنم. – بر نمی گردی.. بر می گردی… بر نمی گردی… و همین طور ادامه می دهم. یک برگ دیگر مانده. قلبم می ایستد. نفسم به شماره می افتد. – بر نمی گردی.😳 ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ 🌹🍃🌹 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_پنجــــاه و ششم ۵۶ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎دلشوره عجیبی در دلم افتاده. قاشقم را پر از سوپ🍲 می کنم و دوباره خالی می کنم. نگاهم روی گل های ریز سرخ و سفید سفره می چرخد. نگاه سنگین زیر چشمی مادرم را به خوبی احساس می کنم. پدرم اما بی خیال هر قاشقی که می خورد، به به و چه چهی می گوید😋 و دوباره به خوردنش ادامه می دهد. اخبارگوی شبکه سه حوادث روز را با آب و تاب اعلام می کند. چنگی به موهایم می زنم و خیره به صفحه تلویزیون📺 پای چپم را تکان می دهم. استرس عجیبی در وجودم افتاده. یک دفعه تصویر مردی که با لباس رزم اسلحه اش را روی شانه گذاشته و به سمت دوربین لبخند می زند😊 و بعد صحنه عوض می شود. این بار همان مرد در چارچوب قاب بر تابوت است که روی شانه های مردم حرکت می کند. احساس حالت تهوع می کنم🙁 زن هایی که با چادر مشکی، خودشان را روی تابوت می اندازند و همان لحظه مراسم پرشکوه تشییع شهید… یک دفعه بی اراد ه خم می شوم و کنترل را از کنار دست مادرم برمی دارم و تلویزیون📺 را خاموش می کنم. مادر و پدرم هر دو زل می زنند به من. با دو دست محکم سرم را می گیرم و آرنج هایم را روی میز می گذارم. “دارم دیوونه میشم خدا… بسه❗️” مادرم در حالی که نگرانی در صدایش موج می زند، دستش را به طرفم دراز می کند. – مامان…چت شد❓ صندلی را عقب می دهم. – هیچی حالم خوبه.😬 از جا بلند می شوم و سمت اتاقم می روم. بغض به گلویم می دود. “دلتنگتم دیوونه❗️” به اتاقم می روم و در را پشت سرم محکم می بندم. احساس خفگی می کنم. انگشتانم را داخل موهایم فرو می برم. تمام اتاق دور سرم می چرخد.😇 آخرین بار همان تماسی📞 بود که نتوانستم جواب دوستت دارمت را بدهم. همان روزی که به دلم افتاد برنمی گردی. پنجره اتاقم را باز می کنم و تا کمر سمت بیرون خم می شوم. یک دم عمیق بدون بازدم. نفسم را در سینه حبس می کنم. لب هایم می لرزد.😔 “دلم برای عطر تنت تنگ شده❗️ این چند روز چقدر سخت گذشت❗️” خودم را از لبه پنجره کنار می کشم. سلانه سلانه سمت میز تحریرم می روم. حس می کنم یک قرن است که تو را ندیده ام. نگاهی👀 به تقویم روی میزم می اندازم و همان طور که چشمانم روی تاریخ ها سُر می خورد، پشت میز می نشینم. دستم را که به شدت می لرزد، سمت تقویم دراز می کنم و سر انگشتانم را روی عددها می گذارم. چیزی در مغزم سنگینی می کند. “فردا…فردا…درسته❗️” مرور می کنم تاریخی که بینمان صیغه موقت خواندند؛💞 همان روزی که پیش خودم گفتم نود روز فرصت دارم تا عاشقت کنم❗️ فردا همان روز آخر است. یعنی با فردا می شود نود روز عاشقی. تمام بدنم سست می شود. منتظر یک خبرم. دلم گواهی می دهد…💔 از جایم بلند می شوم و سمت کمدم می روم. کیفم👝 را از قفسه دومش برمی دارم و داخلش را با بی حوصلگی می گردم. داخل کیف پولم عکس سه در چهار تو با عبای قهوه ای که روی دوشت است به من لبخند می زند.😊 آه عمیقی می کشم و عکست را از جیب شفاف کیفم در می آورم. سمت تخت برمی گردم و خودم را روی تشک سردش رها می کنم. عکس را روی لب هایم می گذارم و اشک از گوشه چشمم😢 روی بالشت لیز می خورد. عکس را از روی لب به سمت قلبم می کشم. نگاهم به سقف و دلم پیش توست❗️ ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨🍃💫 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_پنجــــاه و هفتم ۵۷ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎تند تند بندهای رنگی کتانی ام را به هم گره می زنم. مادرم با یک لقمه بزرگ🌯 که بوی کوکو از بین نون تازه اش کل فضا را پر کرده، به سمتم می آید. – داری کجا می ری❓ – خونه مامان زهرا. – دختر الآن می رن⁉️ سرزده❓ – باید برم. نرم توی این خونه خفه می شم. لقمه🌯 را سمتم می گیرد. – بیا حداقل اینو بخور. از صبح توی اتاق خودت رو حبس کردی. نه صبحونه نه نهار. اینو بگیر. بری اونجا باید تا شام گشنه بمونی.😞 لقمه🌯 را از دستش می گیرم. با آنکه می دانم میلم به خوردنش نمی رود. – یه کیسه فریزر بده مامان. می رود و زود با یک کیسه می آید. از دستش می گیرم و لقمه🌯 را داخلش می گذارم و بعد دوباره دستش می دهم. – می ذاریش تو کیفم؟👝 شانه بالا می اندازم و مشغول کتونی دومم می شوم. کارم که تمام می شود کیف👝 را از دستش می گیرم. جلو می روم و صورتش را آرام می بوسم.😘 – به بابا بگو من شب نمیام. خداحافظ.👋 از خانه خارج می شوم. در را می بندم و هوای تازه را به ریه هایم می کشم. از اول صبح یک حس وادارم می کرد که امروز به خانه تان بروم. حواسم به مسیر نیست. فقط راه می روم. مثل کسی که از حفظ نمازش را می خواند بی آنکه به معنایش دقت کند.😳 سر یک چهار راه، پشت چراغ قرمز🚦 می ایستم. همان لحظه دخترکی نیمه کثیف، با لباس کهنه سمتم می دود. – خاله یه دونه گل🌹 می خری❓ و دسته ی بزرگی از گل های سرخ💐 که نصفش پژمرده شده را سمتم می گیرد. لبخند تلخی می زنم. سرم را تکان می دهم. – نه خاله جون. کمی دیگر اصرار می کند و من با کلافگی ردش می کنم. ناامید می شود و سمت مابقی افراد عجول خیابان می رود. چراغ🚦 سبز می شود اما قبل از حرکت بی اراده صدایش می کنم. – آی کوچولو❗️ با خوشحالی به سمتم برمی گردد.😁 – یه گل بده بهم. یک شاخه گل بلند و تازه🌹 را به دستم می دهد. کیفم را باز می کنم و اسکناس ده تومانی بیرون می آورم. نگاهم به لقمه ام🌯 می افتد. آن را هم کنار پول می گذارم و دستش می دهم. چشم های معصومش برق می زند.😀 لبانش را کودکانه جمع می کند. – اممم…مرسی خاله جون❗️ و بعد می دود سمت دیگر خیابان. من هم پشت سرش از خط عابر پیاده عبور می کنم. نگاهم👀 دنبالش کشیده می شود به سمت پسر بچه ای تقریباً هم سن و سال خودش. لقمه🌯 را با او تقسیم می کند. لبخند می زنم.☺️ چقدر دنیایشان با ما فرق دارد! ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ 💖💫💖 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_پنجــــاه و هشتم ۵۸ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎فاطمه مرا دلسوزانه به آغوش می کشد. در حالی که سرم را روی شانه اش قرار داده ام زمزمه می کند: امروز فردا حتماً زنگ☎️ می زنه. ما هم دلتنگیم… بغضم را فرو می برم و دستم را دورش محکم تر حلقه می کنم. “بوی علی رو می دی…❣” این را در دلم❤️ می گویم و می شکنم. فاطمه سرم را می بوسد و مرا از خودش جدا می کند. – خوبه دیگه بسه… بیا بریم پایین به مامان برای شام کمک کنیم. به زور لبخند😏 می زنم و سرم را به نشانه تأیید تکان می دهم. سمت درِ اتاق می رود که می گویم: تو برو… من لباس مناسب تنم نیست. می پوشم، میام. – سجاد نیست ها❗️ – می دونم. ولی بالاخره که میاد. شانه بالا می اندازد و بیرون می رود. احساس سنگینی در وجودم، بی تابی در قلبم و خستگی در جسمم می کنم. سر درگمم.😑 نمی دانم باید چه طور مابقی روزها را بدون تو سپری کنم. روسری سفیدم را بر می دارم و روی سرم می اندازم. همان روسری که روز عقد💞 سرم بود و چادری که اصرار داشتی با آن رو بگیرم. لبخند کمرنگی لب هایم را می پوشاند. احساس می کنم دیوانه شده ام. با چادر در اتاقی که هیچ کس نیست رو می گیرم و از اتاق خارج می شوم. یک لحظه صدایت می پیچد: حقا که تو ریحانه منی❗️ سرم را برمی گردانم. هیچ کس نیست❗️ وجودم می لرزد. سمت راه پله اولین قدم را که بر می دارم باز صدایت را می شنوم: ریحانه!…ریحانه من…❗️ این بار حتم دارم خودت هستی. توهم و خیال نیست. اما کجایی..❓ به دور خودم می چرخم و یک دفعه نگاهم روی اتاقت خشک می شود. از زیر در… درست بین فاصله ای که تا زمین دارد، سایه کسی را می بینم که پشت در، داخل اتاقت ایستاده…❗️ احساس ترس و تردید می کنم. با احتیاط یک قدم به جلو برمی دارم… باز هم صدای تو می آید. – بیا…❗️ آب دهانم را به زور از حلق خشکیده ام پایین می دهم. با حالتی آمیخته از درماندگی و التماس زیر لب زمزمه می کنم: “خدایا… چرا اینجوری شدم⁉️” سایه حرکت می کند. مردد به سمت اتاقت حرکت می کنم. دست راستم را دراز می کنم و دستگیره را به طرف پایین آرام فشار می دهم. در با صدای تق کوچک و جیر کشیده ای باز می شود. هوای خنک به صورتم می خورد. طعم تلخ و خنک عطرت در فضا پیچیده. دستم را روی سینه ام می گذارم و پیراهنم را در مشتم جمع می کنم. چه خیال شیرینی است خیال تو…❗️ سمت پنجره اتاقت می آیم… یاد بوسه ای😘 که روی پیشانی ام نشست می افتم. چشمانم را می بندم و با تمام وجود تجسم می کنم لمس زبری چهره مردانه ات را… تبسمی تلخ… سرم می سوزد از یاد تو❗️ یک دفعه دستی روی شانه ام قرار می گیرد و کسی از پشت به قدری نزدیکم می شود که نفس هایش را احساس می کنم. دست از روی شانه ام به دورم حلقه می شود. قلبم دیوانه وار می تپد.💓 صدای تو در گوشم می پیچد: دل بکن ریحانه… از من دل بکن❗️ بغضم می ترکد.😭 تکانی می خورم و با دو دستم صورتم را می پوشانم. با زانو روی زمین می افتم و در حالیکه گریه می کنم، اسمت را پشت هم تکرار می کنم. همان لحظه صدای زنگ تلفن همراهم📱 را از اتاق فاطمه می شنوم. بی خیال گوش هایم را می گیرم. نمی خواهم هیچ چیز بشنوم… هیچ چیز❗️ فقط تو را می خواهم. زنگ تلفن📱 قطع می شود و دوباره مخاطب سمج شانسش را امتحان می کند. عصبی به اتاق فاطمه می روم. صفحه گوشی ام روشن و خاموش می شود. نگاهم👀 به شماره ناشناس می افتد. تماس را رد می کنم. “برو بابا…” کمتر از چند ثانیه می گذرد که دوباره همان شماره روی صفحه ظاهر می شود. “اَه! چقدر سیریشه❗️” بخش سبز روی صفحه را سمت تصویر تلفن می کشم. – بله؟ – سلام زن داداش! با تردید می پرسم: آقا سجاد❓ – بله خودم هستم… خوب هستید! دلم می خواهد فریاد بزنم خوب نیستم، اما اکتفا می کنم به یک کلمه: خوبم.😞 – می خوام ببینمتون❗️ متعجب درحالی که دنبال جواب برای چند سؤال می گردم، می گویم: چیزی شده؟😳 – نه! اتفاق خاصی نیفتاده. “اتفاق خاصی نیفتاده! پس چرا صدایش می لرزد❓” – مطمئنید؟….من الآن خونه خودتونم تا پنج دقیقه دیگه می رسم. – می شه یه کم از کارتون رو بگید❓ – نه❗️…میام می گم فعلاً یاعلی زن داداش. ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ 💫🌸💫 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_پنجــــاه و نهم ۵۹ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎و پیش از آنکه جوابی بدهم بوق اِشغال در گوشم می پیچد📞 آنقدر تعجب کرده بودم که وقت نشد بپرسم شماره ام را از کجا آورده؟ با فکر اینکه الآن می رسد، به طبقه پایین می روم. حسین آقا با هیجان علی اصغر را کول کرده و در حیاط می دود. هر از گاهی هم از کمر درد، ناله می کند.😞 به حیاط می روم و سلام نسبتاً بلندی به پدرت می کنم. می ایستد و گرم با لبخند و تکان سر جوابم را می دهد. زهرا خانوم روی تخت نشسته و هندوانه بزرگی را قاچ می دهد.🍉 مرا که می بیند می خندد و می گوید: بیا مادر! شام حاضری داریم. گوشه لبم را به جای لبخند کج می کنم.😏 فاطمه هم کنارش قالب های کوچک پنیر را در پیش دستی می گذارد. زنگ در خانه زده می شود.🛎 – من باز می کنم. این را در حالی می گویم که چادرم را روی سرم می اندازم. حتم دارم که سجاد است، ولی باز هم می پرسم: کیه❓ – منم. خودش است. در را باز می کنم. چهره آشفته و موهای بهم ریخته. وحشت زده می پرسم: چی شده❓ آهسته می گوید: هیچی! خیلی طبیعی برید تو خونه… قلبم می ایستد. تنها چیزی که به ذهنم می رسد می گویم: علی!…علی چیزیش شده❓ دستی به لب و ریشش می کشد. – نه. برید تو… پاهایم را به سختی روی زمین می کشم و سعی می کنم عادی رفتار کنم. حسین آقا می پرسد: کیه بابا❓ – آقا سجاده. و پشت بند حرفم، سجاد وارد حیاط می شود. سلام علیکی گرم می کند و به سمت خانه می رود. با چشم👀 اشاره می کند بیا… “پشت سرش برم که خیلی ضایع است❗️” به اطراف نگاه می کنم. چیزی به سرم می زند. – مامان زهرا!؟ آب آوردید❓ فاطمه چپ چپ نگاهم می کند. – آب بعد از نون پنیر❓ – خب پس شربت! – آره. شربت آبلیمو می چسبه… بیا بشین برم درست کنم. از فرصت استفاده می کنم و سمت خانه می روم. – نه❗️ بذارید یه کم هم من دختری کنم واسه این خونه. – خداحفظت کنه. در راهرو می ایستم و به هال سرک می کشم. سجاد روی مبل نشسته و پای چپش را با استرس تکان می دهد.😞 – بیایید آشپزخونه. نگاهش👀 در تاریکی برق می زند. بلند می شود و به دنبالم به آشپزخانه می آید. یک پارچ از کابینت برمی دارم. – من تا شربت درست می کنم کارتونو بگید❗️ و بعد انگار تازه متوجه چیزی شده باشم می پرسم: اصلاً چرا نباید خانواده بفهمن❓ سمتم می آید. پارچ را از دستم می گیرد و زل می زند به صورتم. این اولین بار است که این قدر راحت نگاهم👁 می کند. – راستش…اولاً حلال کنید من قایمکی شماره شما رو ظهر از گوشی📱 فاطمه پیدا کردم. دوم فکر کردم بهتره اول به شما بگم. شاید خود علی راضی تر باشه. اسمت را که می گوید دست هایم می لرزد. خیره به لب هایش منتظر می مانم. – من خودم نمی دونم چه جوری به مامان یا بابا بگم. حس کردم همسر از همه نزدیک تره.🍃 طاقتم تمام می شود. – می شه سریع بگید❗️ سرش را پایین می اندازد. با انگشتان دستش بازی می کند. یک لحظه نگاهم😳 می کند. “خدایا چرا گریه می کنه❓” لب هایش بهم می خورد. چند جمله را به هم قطار می کند که فقط همین را می شنوم. – امروز… خبر رسید که علی … علی شهید…🌹 و کلمه آخرش را خودم می گویم: شهید شده❓ تمام بدنم یخ می زند. سرم گیج😇 و مقابل چشم هایم سیاهی می رود. برای حفظ تعادل به کابینت ها تکیه می دهم. احساس می کنم چیزی در وجودم می میرد. نگاه آخرت❗️… جمله ی بی جوابت… پاهایم تاب نمی آورند. روی زمین می افتم. می خندم و بعد مثل دیوانه ها خیره می شوم به نقطه ای دور… و دوباره می خندم.😊 چیزی نمی فهمم… “دروغ می گه!… تو برمی گردی… مگه من چند وقت.. چند وقته… تو رو داشتم⁉️” گفته بودی منتظر یک خبر باشم… زیر لب با عجز می گویم: خیلی بدی علی… خیلی❗️ ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨🌹✨ 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_شصـــت ۶۰ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎فضای سنگین و صدای گریه های بلند خواهر و مادرت…😭 و نوای جگر سوزی که مدام در قلبم می پیچد! “این گل را به رسم هدیه، تقدیم نگاهت کردیم. حاشا که در راه تو، لحظه ای برگردیم… یا زینب”🌹 خرد شدم از رفتنت، اما احساس غرور می کنم از این که همسر من انتخاب شده. جمعیت صلوات بلندی می فرستند و دوستانت یک به یک وارد می شوند. همگی اشک😭 می ریزند. نفراتی که آخر از همه می آیند، تو را روی شانه می کشند. “دل دل می کنم علی! دلم برای دیدن صورتت تنگ شده❗️” تو را برای من می آورند. در تابوتی که پرچم سه رنگ🇮🇷 رویش را پوشانده، تاج گلی که دور تا دروش بسته شده، آرام خوابیده ای. آهسته تو را مقابلمان می گذارند. می گویند خانواده اش… محارمش نزدیک بیایند❗️ زیر بازوهای زهرا خانوم را زینب و فاطمه گرفته اند. حسین آقا بی صدا اشک می ریزد.😭 علی اصغر را نیاورده اند. سجاد زودتر از همه ی ما بالای سرت آمده. از گوشه ای می شنوم. – برادرش روش رو باز کنه❗️ دنبالشان می آیم… نزدیک تو. قابی که عکس سیاه و سفیدت در آن خودنمایی می کند، می آورند و بالای سرت می گذارند. نگاهت👀 سمت من است. پُر از لبخند.😊 نمی فهمم چه می شود. فقط نوا تمام ذهنم را در دست گرفته و نگاه بی تابم خیره است به تابوت تو. می خواهم فریاد بزنم: “خب باز کنید. مگه نمی بینید دارم دق می کنم❗️” پاهایم را روی زمین می کشم و می روم کنار سجاد می ایستم. نگاه های عجیب اطرافیان😳 آزارم می دهد. “چیزی نشده که! فقط… فقط تمام زندگیم رفته… چیزی نشده… فقط هستی من اینجا خوابیده… مردی که براش جنگیدم… چیزی نیست… من خوبم. فقط دیگه نفس نمی کشم❗️ همراز و همسفر من… علی من!… علی❗️” سجاد کنارم زمزمه می کند: گریه کن زن داداش…😭 توی خودت نریز. “گریه کنم؟ چرا… بعد از بیست روز قراره ببینمش…”🌹 سرم گیج😇 می رود. بی اراده تکانی می خورم که سجاد به آرامی چادرم را می گیرد و کمک می کند تا بنشینم. درست بالای سر تو❗️ کف دستم را روی تابوتت می کشم. خم می شوم سمت جایی که می دانم صورتت قرار دارد. – علی❗️ لب هایم را روی همان قسمت می گذارم. چشم هایم را می بندم.😔 – عزیز ریحانه! دلم برات تنگ شده بود!💔 سجاد کنارم می نشیند. – زن داداش اجازه بده❗️ سرم را کنار می کشم. دستش را دراز می کند تا پارچه را کنار بزند. التماس می کنم. – بذارید من این کار رو بکنم. سجاد نگاهش👀 را بر می گرداند تا اجازه بالا سری ها را بگیرد. اجازه می دهند. مادرت آنقدر بی تاب است که گمان نمی رود بخواهد این کار را بکند. زینب و فاطمه هم سعی می کنند او را آرام کنند. خون در رگ هایم منجمد می شود.❄️ لحظه ی دیدار… پایان دلتنگی ها… بعد از بیست روز می خواهم ببینمت.✨ دست هایم می لرزد. گوشه پرچم🇮🇷 را می گیرم و آهسته کنار می زنم. نگاهم👀 به چهره ات می افتد. زمان می ایستد. دورت کفن پیچیده اند. سرت بین انبوهی پارچه و پنبه است. پنبه های کنار گونه و زیر گلویت هاله سرخ به خود گرفته اند. ته ریشی که من با آن هفتاد و پنج روز زندگی کردم تقریباَ کامل سوخته. لب هایت ترک خورده و موهایت هنوز کمی گرد و خاک رویش مانده.😭 دست راستم را دراز می کنم و با سر انگشتانم آهسته روی لب هایت را لمس می کنم. دلم برای لبخندت تنگ شده بود! آنقدر آرام خوابیده ای که می ترسم با لمس کردنت، شیرینی اش را بهم بزنم. دستم کشیده می شود سمت موهایت. آهسته نوازشت می کنم. خم می شوم. آن قدر نزدیک که نفس هایم چند تار از موهایت را تکان می دهد.🍃 “دیدی آخرش چی شد⁉️ تو رفتی و من…” بغضم را قورت می دهم. دستم را می کشم روی ته ریش سوخته ات. چقدر زبر شده❗️ “آروم بخواب… سپردمت دست همون بی بی که به خاطرش پر پر شدی… فقط… فقط یادت نره روزمحشر… با نگاهت👀 منو شفاعت کنی!” انگار خدا حرف ها را برایم دیکته کرده. صورتم را نزدیک تر می آورم. گونه ام را روی پیشانی ات می گذارم… “هنوز گرمی علی!”❤️ جمله ای که پشت تلفن☎️ تأکید کرده بودی را به یاد می آورم. “هرچه شد گریه نکن… راضی نیستم!” تلخ ترین لبخند زندگی ام را می زنم.😏” گریه نمی کنم عزیز دلم… از من راضی باش.. ازت راضی ام…” ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨🍃✨ 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_شصـــت و یکم ۶۱ ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ اسمع و افهم… 📎چه جمعیتی برای تشییع پیکر پاکت آمده! سجاد در چهار چوب عمیق قبر می نشیند و صورتت را به روی خاک می گذارد. خم می شود و چیزی در گوشت می گوید. صورتت را نگاه می کنم. نیم رخت رو به من است! لبخند می زنی.😊 “برو خیالت تخت که من گریه نخواهم کرد! برو علی جان… برو! دل کندم…برو!” این چند روز مدام قرآن و زیارت عاشورا خواندم و به حلقه عقیقی که تو برایم خریده ای و رویش دعا حک شده، فوت کردم. حلقه را از انگشتم بیرون می کشم و داخل قبرت می اندازم. مردی چهار شانه سنگ لحد را برمی دارد. یک دفعه می گویم: بذارید یک بار دیگه ببینمش❗️ کمی کنار می کشد و من خیره به چهره سوخته و زخم شده ات، زمزمه می کنم: راستی اون روز پشت تلفن☎ یادم رفت بگم… من هم دوستت دارم! چند لحظه بعد، مرد سنگ لحد را می گذارد. زهرا خانوم زیر چادر فقط اشک می ریزد. مرد بیل را برمی دارد. یک بسم الله می گوید و خاک می ریزد. با هر بار خاک ریختن گویی مرا جای تو دفن می کنند. “چطور شد که تاب آوردم و تو را به خاک سپردم⁉️” باد چادرم را بازی می گیرد. چشم هایم پر از اشک می شود. بالاخره یک قطره پلکم را خیس می کند.😢 – ببخش علی!…اینها اشک نیست… ذره ذره جونمه…❤️ نگاهم😐 خیره می ماند. تداعی آخرین جمله ات، در ذهنم نقش می بندد. “می خواستم بگم دوستت دارم ریحانه!” چشم هایم👀 را باز می کنم. پشتم یک بار دیگر می لرزد از فکری که برای چند دقیقه از ذهنم گذشته بود. سرما به قلبم می نشیند و دلم کم مانده از حلقم بیرون بیاید. به تلفن همراهم📱 که در دستم عرق کرده، نگاه می کنم. سجاد پشت خط با عجله می گفت که باید مرا ببیند… چه خیال سختی بود دل کندن از تو❗️ به گلویم چنگ می زنم. “علی نمی شد دل بکنم. فکرش منو کشت چه برسد در واقعیت.” روی تخت می نشینم و به عقیق براق دستم خیره می شوم. نفس های تندم هنوز آرام نگرفته. خیال آن لحظه که رویت خاک ریختند، دیوانه ام کرد. دستم را روی سینه ام می گذارم و زیر لب می گویم: آخ… قلبم علی❗️ بلند می شوم و در آیینه قدی اتاق فاطمه به خودم نگاه می کنم. صورتم پر از اشک😭 و لب هایم کبود شده. خدا خدا می کنم که فکرم اشتباه باشد. “علی خیال نکن راحته عزیزم… حتی تمرین خیالیش برام سخته!” بعد از شام همه زود خوابیدند. من منتظر سجاد بودم تا ببینم چه کارم دارد اما شب به نیمه رسیده و هنوز به خانه نیامده. فاطمه در رختخواب غلت می زند و سرش را مدام می خاراند. حدس می زنم گرمش شده. بلند می شوم و کولر را روشن می کنم. اضطراب همه ی بدنم را می گیرد. لب به دندان می گیرم و زیر لب می گویم: خدایا خودت رحم کن…🍃 همان لحظه صفحه گوشی ام📱 روشن می شود و دوباره خاموش… روشن،خاموش. اسمش را بعد از مکالمه سیو کرده بودم “داداش سجاد” لبم را با زبان تر می کنم و آهسته، طوری که صدایم را کسی نشنود جواب می دهم: بله❓ – سلام زن داداش… ببخشید دیر شد. عصبی می گویم: ببخشم؟ آقا سجاد دلم ترکید. گفتید پنج دقیقه دیگه میاید. حالا نصف شبه❗️ لحنش آرام است: شرمنده! کار مهمی داشتم. حالا خودتون متوجه می شید. قلبم کنده می شود. تاب نمی آورم. بی هوا می پرسم: علی من شهید شده⁉️ مکثی طولانی می کند و بعد جواب می دهد: نشستید فکر و خیال کردید؟🤔 خودم را جمع و جور می کنم و می گویم: دست خودم نبود. مردم از نگرانی❗️ – همه خوابن؟ بله! خب پس بیاید در رو باز کنید. من پشت درم. متعجب می پرسم: درِ حیاط❓ بله دیگه. الآن میام. تماس قطع می شود. به اتاق فاطمه می روم و چادرم را از روی صندلی میز تحریرش بر می دارم. چادرم را روی سرم می اندازم و با عجله به طبقه پایین می روم. دمپایی پایم می کنم و به حیاط می دوم. هوا ابری است و باران نم نم🌧 می بارد. خودم را آماده شنیدن تلخ ترین خبر زندگی ام کرده ام. پشت در که می رسم یک دم عمیق بدون باز دم می کشم و نفسم را حبس سینه ام می کنم. تداعی چهره سجاد همان جور که در خیالم بود با موهایی آشفته… و بعد خبر پریدن تو. ابروهایم درهم می رود. “اون فقط یه فکر بود…آروم باش ریحانه❗️” چشم هایم را می بندم😑 و در را باز می کنم. آهسته و ذره ذره. می ترسم با همان حال آشفته سجاد را ببینم. در را کامل باز می کنم و مات می مانم.😳 ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨🌸✨ 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_شصـــت و دوم ۶۲ ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎در سیاهی شب و سوسو زدن تیر چراغ برق کوچه، که چند متر آن طرف تر است، لبخند پر دردت را می بینم. چند بار پلک می زنم. حتماً اشتباه شده. یک دستت دور گردن سجاد است. انگار به او تکیه کرده ای. نور چراغ برق، نیمی از چهره ات را روشن کرده. مبهوت و با دهانی باز یک قدم جلو می آیم و چشم هایم را تنگ می کنم.😑 یک پایت را بالا گرفته ای. حتماً آسیب دیده. پوتین های خاکی که قطرات باران💦 میخواهند گِلش کنند. لباس رزم و نگاه خسته ات که برق می زند. اشک و لبخندم قاطی می شوند. از خانه بیرون می آیم و در کوچه مقابلت می ایستم. باورم نمی شود که خودت باشی!😳 – علی❗️ لب هایت بهم می خورد: جووونِ علی❗️ موهایت بلند شده و تا پشت گردنت آمده و همین طور ریشت که صورتت را پخته تر کرده. چشم های خمار🙄 و مژه های بلندت دلم را دوباره به بند می کشند. ❤️دوست دارم به آغوشت بیایم و گله کنم از روزهایی که نبودی… بگویم چند روزی که گذشت از قرن ها هم طولانی تر بود. دوست دارم از سر تا پایت را ببوسم. دست در موهای پرپشت و مشکی ات کنم و گرد و خاک سفر را بتکانم، اما سجاد مزاحم است. از این فکر بی اختیار لبخند می زنم.😊 نگاهم در نگاهت👀 قفل و کل وجودمان درهم غرق شده. دست راستم را روی یقه و سینه ات می کشم. – آخ! خودتی؟ خودِ خودت؟ علی من برگشته❓ نزدیک تر می آیم. با چشم اشاره می کنی به برادرت و لبت را گاز می گیری. ریز می خندم😊 و فاصله می گیرم. پر از بغضی❗️ پر از معصومیت در لبخندی که قطرات باران و اشک خیسش کرده💦 سجاد با حالتی پُر از شکایت و البته به شوخی می گوید: ای بابااا بسه دیگه. مردم از بس وایسادم… بریم تو بشینید روی تخت هی بهم نگاه کنید.👀 هر دو می خندیم.😁 خنده ای که می توان هق هق را در صدای بلندش شنید. سجاد ادامه می دهد: راست می گم دیگه. حداقل حرف بزنید دلم نسوزه. در ضمن بارون هم داره شدید می شه ها🌧 تو دست مشت شده ات👊 را آرام به شکمش می زنی و با خنده می گویی: چه غر غرو شدی سجاد! باید یه سر ببرمت جنگ تا آدم بشی. سجاد مردمکش را در کاسه چشمش👁 می چرخاند و می گوید: ان شاء الله. چادرم را روی صورتم می کشم. می دانم این کار را دوست داری.😍 – آقا سجاد… اجازه بدید من کمک کنم. سجاد می خندد و می گوید: نه زن داداش. علی ما یه کم سنگینه. کار خودمه…😄 نگاهت همان را طلب می کند که من می خواهم. به برادرت تنه می زنی و می گویی: خسته شدی داداش برو…خودم یه پا دارم هنوز… ریحانه هم یه کم زیر دستمو می گیره.😍 سجاد از نگاهت می خواند که کمک بهانه است. دلمان برای همسرانه هایمان تنگ شده. لبخند شیرینی می زند☺️ و تا دم در همراهیت می کند. لِی لِی کنان کنار در می آیی و کف دستت را روی دیوار می گذاری… سجاد از زیر دستت شانه خالی می کند و با تبسم معنا داری یک شب به خیر می گوید و می رود.👋 حالا مانده ایم تنها… زیر بارانی که هم می بارد🌧 و هم گاهی شرم می کند از خلوت ما و رو می گیرد از لطافتش. تاریکی فرصت خوبی است تا بتوانم در شیرینی نگاهت حل شوم. نزدیک می آیم. آنقدر نزدیک که نفس های گرمت پوست یخ کرده صورتم را می سوزاند. با دست آزادت چانه ام را می گیری و زل می زنی به چشم هایم.👀 دلم می لرزد! – دلــ❤️ــم برات تنگ شده بود ریحان… دستت را با دو دستم محکم فشار می دهم و چشم هایم را می بندم. انگار می خواهم بهتر لمس پر مهرت را احساس کنم. پیشانی ام را می بوسی، عمیق و گرم.😘 وسط کوچه زیر باران… از تو بعید است. ببین چقدر بیتابی که تحمل نداری تا به حیاط برویم و بعد مشغول دلتنگیمان شویم❗️ ریز می خندم و می گویی: جونم! دلم برای خنده های قشنگت تنگ شده بود. دستت را سریع می بوسم.😘 – چرا این جوری کردی⁉️ کنارت می ایستم و درحالی که تو دستت را روی شانه ام می گذاری جواب می دهم: چون منم دلـــ❤️ـم برای دستات تنگ شده بود. لی لی کنان با هم داخل می رویم و من پشت سرمان، در را می بندم. کمک می کنم روی تخت بنشینی… چهره ات لحظه نشستن جمع می شود و لبت را روی هم فشار می دهی. کنارت می نشینم و مچ دستت را می گیرم.💗 ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨🌹✨ 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_شصـــت و سوم ۶۳ ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ – درد داری❓ – اوهوم… پامه. نگران به پایت نگاه👀 می کنم. تاریکی اجازه نمی دهد تا خوب ببینم. – چی شده❓ – چیزی نیست… از خودت بگو. – نه بگو چی شده❓ پوزخندی می زنی و می گویی: همه شهید شدن، اونوقت من…😔 دستت را روی زانوی همان پای آسیب دیده می گذاری. – فکر کنم دیگه این پا، برام پا نشه. چشم هایم گرد می شود.😶 – یعنی چی⁉️ – هیچی. برای همین می گم نپرس! نزدیک تر می آیم. – یعنی ممکنه..❓ – آره ممکنه قطعش کنن!… هر چی خیره حالا❗️ مبهوت خونسردی ات، لجم می گیرد و اخم می کنم.😖 – یعنی چی هر چی خیره!؟ مو نیست که کوتاه کنی، دوباره در بیاد. پاست. لپم را می کشی و می گویی: قربون خانومم برم. شما حالا حرص نخور…😁 وقت قهر کردن نیست. باید هر لحظه را با جان بخرم. سرم را کج می کنم. – برای همین دیر اومدید؟ آقا سجاد پرسید همه خوابن؟… بعد گفت بیام در رو باز کنم. – آره. نمی خواست خیلی هول کنن با دیدن من. منتظریم آفتاب بزنه بریم بیمارستان.🏥 – خب بیمارستان شبانه روزیهِ که. – آره، اما سجاد خسته است. خودم هم حالشو ندارم. سکوت می کنی و وقتی نگاه خیره ی مرا می بینی،😳 ادامه می دهی: راستش اینایی که گفتم همه اش بهونه است. دیگه پامو نمی خوام. خشک شده. تصورش برایم سخت است. تو یک پا نداشته باشی❓ با حالی گرفته به پایت خیره می شوم…که ضربه ای آرام به دستم می زنی. – اووو حالا نرو تو فکر❗️ تلخ لبخند می زنم و می گویم: باورم نمیشه که برگشتی… چشم هایت پر از بغض می شود. – خودم هم باورم نمیشه! فکر می کردم دیگه بر نمی گردم، اما انتخاب نشده بودم.😔 دستت را محکم می گیرم و می گویم: انتخاب شدی که تکیه گاه من باشی…💞 نزدیک می آیی و سرم را روی شانه ات می گذاری. – تکیه گاه تو بودن که خودش عالمیه.😍 می خندی… سرم را از روی شانه ات بر می داری و خیره می شوم به لب هایت… لب های ترک خورده میان ریش خسته ات که در هر حالی بوی عطر می دهد. انگشتم را روی لبت می کشم.🌸 – بخند❗️ می خندی… – بیشتر بخند❗️ نزدیکم می آیی و صدایت را بم و آرام می کنی و در گوشم می گویی: دوستم داشته باش❗️ – دارم. – بیشتر داشته باش❗️ – بیشتر دارم! بیشتر می خندی.😄 – مریضتم علی. تبسمت به شیرینی شکلات نباتی🍬 عقدمان می شود. جلوتر می آیی و صورتم را می بوسی…😘 ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ ✨💠✨ 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_شصـــت و چهارم ۶۴ ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎یک نان تست برمی دارم. تند تند رویش خامه می ریزم و بعد مربای آلبالو🍒 را به آن اضافه می کنم. از آشپزخانه بیرون می آیم و با قدم های بلند سمت اتاق خواب می دوم. روبه روی آینه ی دراور ایستاده ای و دکمه های  پیراهن سفید رنگت را می بندی. عصایت زیر بغلت چفت شده تا بتوانی صاف بایستی. پشت سرم محمدرضا چهار دست و پا وارد اتاق می شود. کنارت می ایستم و نان🍞 را سمت دهانت می آورم. – بخور بخور❗️ لبخند می زنی و یک گاز بزرگ از صبحانه سر سری ات می زنی.😊 – هووووم! مربا❗️ محمدرضا خودش را به پایت می رساند و به شلوارت چنگ می زند. تلاش می کند تا بایستد. زور می زند و این باعث قرمز شدن پوست سفید و لطیفش می شود.😳 کمی بلند می شود و چند ثانیه نگذشته با پشت روی زمین می افتد. هر دو می خندیم. حرصش می گیرد. جیغ می کشد😵 و یک دفعه می زند زیر گریه. بستن دکمه ها را رها می کنی. خم می شوی و او را از روی زمین بر می داری. نگاهتان در هم گره می خورد. چشم های پسرمان با تو مو نمی زند.👌 محمدرضا هدیه همان رفیقی است که روبه روی پنجره فولادش، شفای بیماری ات را تقدیم زندگی مان کرد.🍃 لبخند می زنم و نون تست را دوباره سمت دهانت می گیرم. صورتت را سمتم بر می گردانی تا باقیمانده صبحانه ات را بخوری که کوچولوی حسودمان ریشت را چنگ می زند و صورتت را سمت خودش بر می گرداند. اخم غلیظ و بانمکی می کند😞 و دهانش را باز می کند تا گازت بگیرد. می خندی و عقب نگهش می داری. – موش شدیا❗️ با پشت دست لپ های آویزان محمدرضا را لمس می کنم. – خب بچه ذوق زده شده داره دندوناش در میاد. – نخیرم موش شده❗️ سرت را پایین می آوری و روی شکم پسرمان می گذاری و قلقلکش می دهی.😁 – هام هام هام هااااام… بخورم تو رو! محمدرضا ریسه می رود و در آغوشت دست و پا می زند. لثه های صورتی رنگش شکاف خورده و سر دو تا دندان تیز از لثه های فک پایینش بیرون زده. آن قدر شیرین و خواستنی است که گاهی می ترسم نکند او را بیشتر از من دوست داشته باشی. روی دو دستت او را بالا می بری و می چرخی، اما نه خیلی تند. در هر دور، لنگ می زنی. جیغ می زند😵 و قهقهه اش دلم را آب می کند. حس می کنم حواست به زمان نیست. صدایت می زنم. – علی! دیرت نشه⁉️ رو به رویم می ایستی و محمدرضا را روی شانه ات می گذاری. او هم موهایت را از خدا خواسته می گیرد و با هیجان، خودش را بالا و پایین می کند. لقمه ات را در دهانت می گذارم و بقیه دکمه پیراهنت را می بندم. یقه ات را صاف می کنم و دستی به ریشت می کشم. تمام حرکاتم را زیر نظر داری و من چقدر لذت می برم که شمارش نفس هایم بازرسی می شود در چشم هایت.👀 تمام که می شود عبایت را از روی رخت آویز برمی دارم و پشتت می ایستم. محمدرضا را روی تختمان می گذاری و او هم طبق معمول غرغر می کند. صدای کودکانه اش را دوست دارم.😍 زمانی که با حروف نامفهوم و واج های کشیده سعی می کند تمام احساس نارضایتی اش را به ما منتقل کند.👶 عبا را تنت می کنم و از پشت، سرم را روی شانه ات می گذارم… “آرامش” شانه هایت می لرزد. می فهمم که داری می خندی. همان طور که عبایت را روی شانه ات می اندازم، می پرسم: چرا می خندی؟😁 – چون توی این تنگی وقت که دیرم شده، شما از پشت می چسبی بهم! بچه ات هم از جلو با اخم بغل می خواد.😄 روی پیشانی می زنم و می گویم: آخ وقت❗️ سریع عبا را مرتب می کنم. عمامه مشکی رنگت را بر می دارم و مقابلت می آیم. لب به دندان می گیرم و زیر چشمی نگاهت می کنم.😶 – خب این قدر سید ما خوبه که همه دلشون تند تند عشق بازی می خواد.❤️ سرت را کمی خم می کنی تا راحت تر عمامه را روی سرت بگذارم. – چقدر بهت میاد❗️ ذوق می کنم و دورت می چرخم. سر تا پایت را برانداز می کنم. تو هم عصا به دست سعی می کنی بچرخی. دست هایم را بهم می زنم.👏 – واااااای سید جان عالی شدی❗️ لبخند دلنشینی می زنی😊 و رو به محمدرضا می پرسی: تو چی می گی بابا؟ بهم میاد یا نه؟ خوشگله؟…. او هم با چشم های گرد و مژه های بلندش خیره خیره نگاهت می کند. طفلی فسقلی مان اصلاً متوجه سؤالت نیست!👶 ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ #ادامــــــہ_داردـ ـ ـ 💫❄️✨ 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

#رمــــــان_مدافــــع_عشق💞 #قسمتــــ_آخر ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📎کیفت را دستت می دهم و محمدرضا را در آغوش می گیرم. همان طور که از اتاق بیرون می روی نگاهت👀 به کمد لباسمان می افتد، غم به نگاهت می دود. دیگر چرا؟… چیزی نمی پرسم. پشت سرت خیره به پای چپت که نمی توانی کامل روی زمین بگذاری، حرکت می کنم. سه سال پیش پای آسیب دیده ات را شکافتند و آتل بستند. میله ی آهنی بزرگی که به برکت وجودش نمی توانی درست راه بروی. سه سال عصای بلندی رفیق شبانه روزی ات شده❗️ دیگر نتوانستی به جنگ بروی و مدافع حرم بشوی. زیاد نذر کردی… نذر کرده بودی که بتوانی مدافع بشوی!…امام رئوف هم طور دیگر جواب نذرت را داد. مشغول حوزه شدی و بالاخره لباس استادی تنت کردند. سرنوشتت را خدا از اول جور دیگر نوشته بود.🍃 جلوی در ورودی که می رسی”لا حول ولا قوه لا باالله” می خوانم و آرام سمتت فوت می کنم.✨ – می ترسم چشم بخوری به خدا! چقدر بهت استادی میاد❗️ – آره. استاد با عصا.😁 می خندم و می گویم: عصاش هم می ترسم چشمش بزنن…👁 لبخندت محو می شود. – چشم خوردم ریحانه!… چشم خوردم👁 که برای همیشه جا موندم… نتونستم برم! خدا قشنگ گفت جات اونجا نیست…کمد لباسو دیدم… لباس نظامیم هنوز توشه…😔 نمی خواهم غصه خوردنت را ببینم. بس بود یک سال نماز شب های پشت میز با پای بسته ات… بس بود گریه های دردناکت…😭 سرت را پایین می اندازی. محمدرضا سمتت خم می شود و سعی می کند دستش را به صورتت برساند. همیشه ناراحتی ات را با وجودش لمس می کرد. آب دهانم را قورت می دهم و نزدیک تر می آیم… – علی!.. تو از اولش قرار نبود مدافع حرم باشی… خدا برات خواسته… برات خواسته جور دیگه خدمت کنی!… حتماً صلاح بوده. اصلآً… اصلاً..🍃 به چشمانت👀 خیره می شوم. در عمق تاریکی و محبتش… – اصلاً تو قرار بوده از اول مدافع عشقمون باشی… مدافع زندگیمون!…مدافعِ…😍❤️ آهسته می گویم: من… خم می شوی تا پیشانی ام را ببوسی😘 که محمد رضا خودش را ولو می کند در آغوشت. می خندی. – ای حسود! معنا دار نگاهت می کنم.🤔 – مثل باباشه. – که دیوونه مامانشه❓ خجالت می کشم و سرم را پایین می اندازم. یک دفعه بلند می گویم: وااای علی کلاست❗️ می خندی.. می خندی و قلبم را می دزدی.. مثل همیشه.❤️ – عجب استادی ام من! خداحفظم کنه… خداحافظی که می کنی به حیاط می روی و نگاهم پشتت می ماند… چقدر در لباس جدید بی نظیر شده ای.. سیدِ خواستنی من!👌 سوار ماشین که می شوی، سرت را از پنجره بیرون می آوری و با لبخند دوباره خداحافظی می کنی.😊👋 – برو عزیز دل❗️ یاد یک چیز می افتم… بلند می گویم: ناهار چی درست کنم؟ از داخل ماشین صدایت بم به گوشم می رسد: عشق.❤️ بوق می زنی و می روی. به خانه بر می گردم و در را پشت سرم می بندم. همان طور که محمدرضا را در آغوشم فشار می دهم سمت آشپزخانه می روم. در دلم می گذرد که حتماً به خاطر دفاع از زندگی بوده. بیشتر خودم را تحویل می گیرم و می گویم: نه. نه. دفاع از من.❣ محمد رضا را روی صندلی مخصوصش می نشانم. بینی کوچکش را بین دو انگشتم آرام فشار می دهم. – مگه نه جوجه❓… آستین هایم را بالا می دهم. بسم الله می گویم.✨ خیلی زود ظهر می شود. می خواهم برای ناهار عشق بار بگذارم.❤️😍 ۰۰۰┅═══(✼❉❉✼)═══┅۰۰۰ پـــایــان 🍃🌹↬ @shahidane1 #شــہیـــــدانــہ↖

📣📣#تــــوجــــــــــــــہ⇩⇩⇩📣📣 دوستانی که موفق نشده‌اند ⇦( رمان مدافع عشق) و ⇦(داستان‌نسل‌سوخته) و ⇦(رمان بدون تو هرگز) و ⇦(عاشقانه‌ای برای تو) و ⇦(عاشقانه دو مدافع) و ⇦(مجنون من کجایی) و ⇦(عشق که در نمیزند) را از اول مطالعه کنند میتوانند با زدن بر روی هشتگ(#) رمان مورد نظر را از اول سرچ کرده و مطالعه نمایند....☺️ با تشکر 📚➼‌┅══┅┅───┄ 👈 #رمان_مدافع_عشق 👈 #داستان_نسل_سوخته 👈 #رمان_بدون_تو_هرگز 👈 #رمان_عاشقانه‌ای_برای_تو 👈 #رمان_عاشقانه‌_دو_مدافع 👈 #رمان_مجنون_من_کجایی 👈 #رمان_عشق_که_در_نمیزند ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ #ارسال_انٺقاداٺ_و_پیشنهاداٺ_به #آیدی_خادم_کانال👇👇 ➣ @Zahrahp ╭━═━⊰❀❀⊱━═━╮ 🆔➣ @shahidane1 ╰━═━⊰❀❀⊱━═━╯