نوشتن به سبک مارگارت دوراس قسمت دوم 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 هنگام نوشتن آدم اغلب دستخوش احوالی است که توضیحش مشکل ،است توضیح پذیر نیست، عملاً غیرممکن است. به نظر من آدم همان وقت هم که گمان میکند دیگر نباید بنویسد، یا نمیدانم گمان میکند که کاملاً بر آنچه انجام میدهد مسلط نیست یا تبحر ،ندارد همان وقت هم به درستی میتواند بنویسد. غالباً شروع کار حذف میشود، دور ریخته میشود. من وقتی دست و ذهنم را رها میکنم نوشته ام بد از آب در نمی آید در این طور مواقع نوعی نومیدی با نویسنده ،هست نوعی کناره گیری حتی. میگویند که نوشته خودجوش است، خودش شکل می گیرد. نوشتن مکان سرگشتگی هاست. تنها مکان امنم همین نوشتن است. وقتی نوشتن کتابی را شروع میکنم مثل حالا در کتاب غرق میشوم جایی نیستم جز در کتاب .‌فضا ،مکان آزادی، همه در کتاب خلاصه میشود البته این بدان معنا نیست که بگوییم یکباره تمام مشکلات و همه چیز حل میشوند. قضیه پیچیده تر از اینهاست. جلو کلمه را نگیریم بگذاریم جاری شود. کلمه را درست همان لحظه ای که به ذهن خطور کرد باید ثبتش کرد سریع خیلی سریع باید نوشت قبل از اینکه لحظه حضورش در ذهن را از دست بدهیم. من اسم این شیوه نوشتن را گذاشته ام «ادبیات بی درنگ». این شیوه را پیش میبرم، البته بدون تخطی از نظم طبیعی جمله. دشوارترین نوع نوشتن دشواری آزادنویسی همین است. رنگ و بوی کلام - و کتاب - را باید آزاد گذاشت که بتراود. کتاب ((عاشق کاملاً باران تابستان)) بیش و کم با این سیاق نوشته شده است. 📚نوشتن و همین و تمام ✍مارگریت دوراس @shahrzade_dastan

نماد و کنایه در داستان قسمت دوم

نماد و کنایه در داستان قسمت دوم 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 موجودات و اعمال نمادین_ مهم تر از نامهای نمادین موجودات و اعمال نمادین هستند. در بعضی از داستانها این نمادها چنان طبیعی جا می افتند که نقش نمادین آنها را در بار اول غیر از خوانندگان حرفهای کمتر کسی تشخیص میدهد. داستانهای دیگری هم هستند که در آنها، نمادها نقش محوری و اصلی دارند در این داستانها اغلب واقع گرایی کمتر به چشم میخورد و طبعاً اگر خواننده بخواهد چیز مهمی دستگیرش شود ناگزیر باید نمادها را به طریقی تحلیل و تفسیر کند. در داستانهای نوع اول نمادها هدف داستان را تقویت کرده بر معنی آن میافزایند. داستانهای نوع دوم همۀ معنی و مفهوم داستان بر دوش نمادها حمل میشود. در داستان اشکها اشکهای «بیهوده آن مرغابی سفید و آرام که روی دریاچه می لغزد به طور نمادین با فائق آمدن فردریک بر شرمندگی اش در تنهایی و دست برداشتن از گریه ارتباط برقرار میکند. موقعی که مادر فردریک میخواهد جایی برود، به او میگوید تا وقتی که از گریه کردن دست برنداشته، همانجا بماند و به مرغابی نگاه .کند فردریک همانجا می‌ماند و همان طور به مرغابی زل میزند تا کم کم ساکت میشود «هنگامی که مرغابی با آن چشم ،باز روی آب لغزید و دور آن انحنا ،گشت چیزی نامرئی در حالت ،مرغابی فردریک را آرام کرد.» برخلاف مادر فردریک مرغابی اصلاً به گریه‌های فردریک توجهی ندارد و از دست او ناراحت نمیشود. موقعی که فردریک سعی میکند به مرغابی دست ،بزند، مرغابی روی آب سر میخورد و بدون آنکه پلک بر هم بزند بدون خجالت و رودربایستی به سرعت دور آن انحنای کنار دریاچه میگردد. سالیان ،بعد با وجود اینکه فردریک آن دختر روی نیمکت پارک را و بچه ای را که آن دختر درباره اش با فردریک صحبت میکرد، فراموش کرده است؛ هنوز به راحتی و با لذت و حس شرمندگی ای که اینک دیگر در او نیست؛ آن مرغابی آرام و سفیدی را که روی آب سر میخورد و کنار دریاچه می‌گشت به خاطر می آورد. مرغابی دیگر بدون آنکه فردریک بداند، نماد راحت شدن او از شرمندگی و رنج شده و برای خواننده نیز، مرغابی نماد ،آرامش راحتی و به طور ناخودآگاه نماد اتکا به نفس شده است. امکان داشت فرضاً نویسندهٔ این داستان، به جای به کار بردن مرغابی یک خرگوش یا یک سنجاب را برای تجدید خاطره فردریک در داستان می آورد؛ اما مسلماً هیچکدام از این دو تا این حد ارزش نمادین نداشتند. در خصوص این داستان موجود دیگری نیز وجود دارد که بیانگر معنی مشخصی در داستان است. هنگامی که مادر فردریک برمیگردد یک قو شناکنان پیش می آید گویی به او سلام میدهد. خانم دیکینسن یعنی مادر ،فردریک به پالتو پوست روباه خود به آرامی دستی کشید بعد آن را روی شانه لغزانده و بالا کشید فردریک با خود فکر کرد چه مادر خوبی دارم. قو به طریقی نمادین و از دید فردریک به لطافت شیرینی مادر فردریک می.افزاید اگر به جای قو، مرغابی‌ بود این قدر تأثیر نداشت و اگر نویسنده مینوشت: یک غاز کج و معوج و سنگین پیش آمد، گویی به او سلام میدهد به هیچوجه ،نماد مناسب نبود و دیگر تأثیر نمادین در این میان وجود نداشت. ادامه دارد 📚تاملی در باب داستان ✍لارنس پرین #نماد #کنایه #موجودات_نمادین @shahrzade_dastan

سرما و مرد خیابانگرد نوشته محمود پیرهادی 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 * زمستان است . نیمه شب است . خانه ها چشم و گوشهایشان را بسته اند و رفته اند به خواب آدمهایشان . اما کسی نمی داند من  توی این کوچه، پشت این دیوارها، هنوز بیدار  نشسته ام .  برای چه این همه دلخوری؟ * آخر از وقتی که به این شهر آمده ام کسی  من را  آدم حساب نمی کند .  ساکت باش ! این مردم تمام روز کار کرده اند . خسته اند و می خواهند بخوابند . * گشنه ام . چقدر به جای غذا سرما بخورم؟  ببین زیادی ام کرده دیگر . لب و دندانم را بی‌اراده می‌جوند.  روده هام از سرما پُر شده و درد می کنند . تا سر زبان کوچکم پر شده و دارم آروغ می زنم . دیگر نمی خواهم بخورم . بقیه بماند برای  بقیه گدا گشنه ها .  ها ها ها !!! داری حرف مفت می زنی . مُخت یخ زده و هزیان می بافی ! هیچ خودت هم  میدانی  پاک دیوانه شده ای؟ * هوم ، چه سرمایی ! دیگرسیر شده ام . ها ها ها ... سیر سیر ! حالا دلم می خواهد یک چیزی باشد که هضمش کند .  آره دیوانه، بلند شو ! تویآن سطل بزرگ  آشغال ، همیشه چیزها یی پیدا می شود .  بوها را می شنوی؟ * نمی دانم از کی اینجا نشسته ام . آخ ! پاها م سنگین شده . کفش هایم دیگر دنبالم نمی‌آیند ببین ! یک لنگه لای برفها جا ماند. حالا چکار کنم؟ یکی بیاید کمکم کند !  خوب است دیگر پیرمرد ؛ آنها نمی خواهند به یک گدای خیابانی خدمت کنند . کار خوبی  هم می کنند ! بیچاره ها خسته شدند بس که پا خوردند و صدایشان در نیامد . بند هایشان را نگاه کن . از نخ گونی بهتر پیدا نکردی؟  بیچاره ها مثل سگ بی دندان شده اند . * داری اَراجیف می بافی . درست است که  من یک خیابانگرد هستم اما یک روزی برای  خودم کسی بودم . توی شهرمان بهم  می گفتند  آقاتقی جوال دوز . اینها کفشهای خوبی  هستند و هنوز هم مرا آدم سرشناس و با  احترامی می دانند . حالا هم که من به جز  آنها کسی را ندارم .  آقا تقی جوال دوز ! خوب است از خودت مچکر نشو؛ می خواهی بگویم سطل خودش  پیشت بیاید؟ * خفه ! خودم می روم . می خواهم بو کنم ! ابوی ماکارونی، از دهان کدام بچّه زیادی آمده خدا می داند . ریخته اند توی مشمع و  گرهش زده اند . بوی ترش آب لیمو هم بهش اضافه شده . اوهوم، شبیه بوی پیاز فاسد  شده. این خوب راه معده و روده هایم را باز می کند . دوست دارم اشتهایم بیشتر بشود . اما از این بو بدم می آید؛ بو کن ! بوی پوست تخم مرغ است . _** بینداز دور ! چِندش آور است . کدام آدم عاقل پوست تخم مرغها را لیس می زند؟  چقدر شکمو هستی پیر مرد . * آره بگو؛ باز هم چرت بگو ! چون نمی دانی  تخم مرغ روده هایم را نرم می کند و درد دل م را می اندازد . تو نمی د انی سرمای زیادی  روده ها را خشک کرده . هیس ! بو کن ! این بو را تا حالا حس نکرده ام . یعنی نوبرش  است. تو هم می توانی پیدایش کنی؟  می شنوم . آنها چیزی خورده اند که تو به  عمرت هم نخورده ای ! شاید آن قدر ارزشمند  بوده که تا به حال نگذاشته اند یک ذره اش  هم اضافه بیاید. یعنی آنقدر گران و خوشمزه بوده که هیچ  وقت دور نریخته اند . من می گویم سور و  ساتی بوده و بریز و به پاش ها کرده اند . * راست گفتی؛ یک بوی عجیب و غریب خوشمزه ! شبیه بوی پوست خیار است . اما  نیست. حتماَ نیست . جلوتر را ببین ! خودش را زیر مقواها قایم کرده؛ آنجاست.  زیر کارتن های بارران خورده ی سرد .  خدای من ! این که یک بچه است . -     چه؟ یعنی بچه ی آدم ! ؟ این همه  مشمع های بودار . این بچه چکار می کند  اینجا ؟  یعنی این بچه آدم است؟ ببین م ن آدم دل  نازکی هستم و اگر بچه گربه هم بود دلم  ریش می شد .  باید توی گوش این خانه ها داد بزنی تا چشم باز کنند و ببینند چه خبر است . * آهای خانه ها ! چشم و گوشهایتان را باز  کنید ! یک بچه، توی سرمای بیرون جا مانده  است . تو یک چیزی بگو ! نمی شود که همه چیز سرد و ساکت بماند . حتماَ باید زلزله ای  بیاید؟ چرا با این صدای زنگ خورده من از  خواب بیدار نمی شوید؟  آهای بچه ! سراغ کدام خانه بروم؟ یعنی تو بچه‌ی کی هستی؟  بس است . اینها نمی خواهند بیدار بشوند. اینجا را ببین ! لپهای طفلی یخ کرده . حتی  طاقت ندارد‌  یک سیلی آرام توی صورتش بزنم و به  هوشش بیارم . * آه، من خرفت غلط کردم که گفتم سرما یک چیز خوشمزه و خوردنی است . این لعنتی  می تواند حتی کسی را بکشد ! کسی که به  یک آغوش گرم عادت داشته را زودتر هم  می کشد . یعنی اگر از توی جلدت بیرون  بیائی حتماً  کارت را می سازد . بچه ی بیچاره ! می توانستی مثل من ده  دوازده جور لباس بپوشی؛ نمی توانستی؟ یا  می توانستی یک شبی بیائی بیرون که  گیر نیش سرما نیافتی؛ ها؟  دست خودش نیست . بچّه است دیگر .  پالتوت را در بیاور و به او بپیچان ! * یک وقت بچه عقش نگیرد؟  راستی پیرمرد ! این بچه چرا هیچ ونگی  نمی زند؟

* راست گفتی ها . چشم باز کن بچّه ! حالا  حالا ها باید دنیا را تماشا کنی ! صورت مادر  پدرت یادت هست؟ همان هایی که به  رویشان خیره می شدی و می خندیدی. آنهایی که لب و گونه هایشان را برایت غنچه  می کردند . یادت هست لُپت موچ موچ  می شد؟  این چه سوالی است می پرسی؟ او که این  چیزها را نمی داند . فقط می خواهد زندگی  کند . * اما کسی، دلش باید برای او بسوزد . نباید او هم مثل من آواره ی خیابانها بشود ! باید کاری کنم . این طفلی را می برم بیمارستان شاید زنده بماند .  آفرین ! تو هنوز آدم با احساسی هستی مرد پیر ! کفشها را به حال خودشان بگذار . * تو هم برای من وجدان خوب و فهمیده‌ای  هستی . یک جورایی به بودنت افتخار  می کنم .  خوب که تا این وقت شب بیمارستان بیدار  است .  بهش بگو : بگیرآقای دکتر این هم  بچه ی این دوره و زمونه . فقط سعی کن نجاتش بدی ! * همه عجله کنند . این بچه هنوز زنده است . کجا داری می ری پیرمرد؟ بایست . همه باید از تو یاد بگیرند . از تو باید قدردانی بشود . * نه آقای دکتر، باید پیش کفشهایم برگردم . من که پا برهنه نبودم؛ هاهاها ... برای خودم یک جفت کفش داشتم . نمی خواهم بدوم من توی سرما یخ بزنند؛ چون هنوز بهشان احتیاج دارم . @shahrzade_dastan

👆👆👆👆👆 #نقد_داستان داستان خانم منفرد را خواندم که درباره حاج احمد است که با شنیدن خبر اتمام جنگ ایران و عراق خوشحالی میکند. اسم زیبایی داشت. با این که توصیفات زیباست و شخصیت جذابیت دارد. اما متن دو تکه شده. زمان افعال یکدست نیست. قسمت اول حالت گزارشی دارد که برای داستان زیاد مناسب نیست. و قسمت دوم که شخصیت کنش دارد. مخصوصا آنجا که با شنیدن خبر تمام شدن جنگ شادی میکند زیبا بود. لازم بود به جای گفتن تصویرسازی میشد. همچنین در داستان کشمکشی در کار نبود. کشمکش باعث ایجاد جذابیت در داستان میشود. همچنین بهتر است در داستان شعار داده نشود. جمله آخر داستان شعاری است. ممنونم از خانم منفرد عزیز. 🙏🍀 @shahrzade_dastan

👆👆👆👆 #نقد_داستان داستان خانم نوبهاری را خواندم. درباره پسری است که روز اول مدرسه کلی درباره اتفاقاتی که افتاده غر میزند. داستان را دوست داشتم.بیشتر داستان دیالوگ بود و به جزئیات هم توجه شده بود. لحن روایت صمیمی و روان بود.هر چند من ترجیح میدادم که ادبی باشد. لحن شخصیت‌ها خوب درآمده. فقط کشمکش جدی در داستان محسوس نمیشد. بهتر بود شخصیت با چالش مهمتری درگیر میشد تا خواننده هم می‌توانست بیشتر با آن همذات پنداری کند. ممنونم از خانم نوبهاری عزیز🙏🍀 @shahrzade_dastan

👆👆👆👆 #نقد_داستان متن خانم بادسار را خواندم‌. درباره رزمنده‌ای است که خاطرات دفاع مقدس را با خود مرور میکند و مدام با خود و سرنوشتش در کشمکش است. توصیفات متناسب و زیبا بود. دوست داشتم دیالوگی از شخصیت بشنوم. بهتر بود پایان غافلگیرکننده‌تری داشت. ممنونم از خانم بادسار عزیز. 🙏🌹 @shahrzade_dastan

👆👆👆👆 #نقد_داستان داستان آقای کریمیان را خواندم که درباره دلتنگی مادر درباره پسر مفقودالاثرش میباشد. زاویه دید داستان و شخصیت مادر را دوست داشتم. هر چند از مهر و محبت مادری در آن اثری نبود و همه روایت به سردی روایت میشود‌‌‌. اما متن داستان لحن و لهجه اصفهانی داشت که من دوست داشتم. ممنونم از آقای کریمیان🙏🙏 @shahrzade_dastan