#زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_چهل_و_پنجم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۲/۱۳ یوسف و احسان سوار ماشین تدارکات بودند که دیدند کسی دارد می زند توی سر خودش. اشک پهنای صورتش را گرفته بود و فریاد می زد:« به دادم برسید. یه عده از بچه ها رفتن روی مین .کمک کنید ببریم شون عقب! یوسف زد روی ترمز! احسان سرش را از پنجره داد بیرون و پرسید:چی شده اخوی؟!» _یه گروهان می بردیم سمت گردان ۱۷ قم ،که راه را گم کردیم ،افتادیم توی میدان مین . تا چشم کار می کرد تاریکی بود .یوسف پرسید:«احسان حالا چکار کنیم؟!» _دنبالش میریم شاید بتونیم کمکی بکنیم. _این پشت پر از وسایل تدارکاته !زخمی ها را کجا جا بدیم؟! _حالا میریم خدا کریمه مقداری از مسیر را پشت سرش رفتند که یک دفعه از جمله چشمانشان ناپدید شدن انسان از ماشین پیاده شده به اطراف نگاه می کرد هیچ صدایی هم شنیده نمی شد .احسان از پنجره ماشین سرش را داخل کرد و گفت:« کمک کردیم چاره ای نداریم باید برگردیم» مسیر آمده را بر می گشتند که انسان کردند راه را گم کردند هر دو از ماشین سرشان را بیرون دادند، به امید این که راه پیدا کنند یا صدایی به گوششان برسد .ماشین هم همین طور که می رفتند ماشین از بلندی پرت شد پایین! یوسف فوری ترمز کرد. احسان سرش را از پنجره بیرون داد و با دقت به اطراف نگاه انداخت و گفت:« یوسف تکون نخور که وسط میدان مین افتادیم!» نفس توی سینه شان هفت شده بود مانده بودند چه کنند. یوسف نفس عمیقی کشید: نمیشه طور بشینیم کارینا کنیم شهادت را بخون! _میخوای چیکار کنی؟ _یا ابوالفضل میگیم و مسیر آمده را برمی گردیم. زیر رفع آن را گفتند یا ابوالفضل گفتند و یوسف دنده عقب گرفت .حواسش را خوب جمع کرد از جایی که افتاده بود بالا برود .به هر سختی بود ماشین را از آنجا بیرون کشید. کمی از مسیر رفت که سرو صدای به گوششان خورد. _۱ این اوصاف من پیاده میشم برا گوشی آب میدم شاید این سر و صداها مال نیروهای عراقی باشه. یوسف به مسیری که احسان از آنجا رفت چشم دوخت و منتظر بماند چند دقیقه بعد احسان پیدایش شد. _خدا را شکر خودی هستند دور بزن و به دنبال من بیا. نزدیک طلوع فجر با تو همان مردانی که قرار بود برای عملیات به آنها بپیوندند.یوسف از ماشین که پیاده شد عبدالحمید حسینی را دید که در آغوش احسان جای گرفته بود. _عبدالحمید میبینم دیگه تحویل نمیگیری! عشق حوری کشتت! عبدالحمید خنده ای کرد _چوب کاری می کنی تو که خودت کنتاکت بالا زده!! عبدالحمید تا چشمش به من افتاد از آغوش احسان جدا شد و به سمتش آمد _ببین کی اینجاست ستارخان خودمون است. احوالپرسی گرمی کرد هنوز درسهای عبدالحمید چی دست هایش بود که صدای انفجار منطقه را پر کرد. پشت سر هم خمپاره ۱۲۰ و گلوله توپ بود که روی سر بچه ها فرو می ریخت. تمام نیروها و هر کس به طرفی رفت. عبدالحمید فریاد زد :«سریع مجروحان را سوار ماشین کنید و برید عقب مانده ها را جمع کنید.» احسان هم دارید سمت چندم جراحی که روی زمین افتاده بودند چند بانده از ترسش آن پا به فرار گذاشته بودند همانطور که مجروحان را داخل ماشین می‌گذاشتند احسان از حرکت ایستاد. دو زانو روی زمین نشست. سرش را به زمین می کوبید و بلند بلند گریه می کرد.پیکر عبدالحمید روی زمین افتاده بود نصف گردنش را برده بود و خون تازه بیرون می زد. _دیدی تو زودتر رفتی ...تو زودتر امام زمان را ملاقات کردی.. صدای فرمانده بود که در گوش یوسف پیچید:« این دوستت رو بلند کن که کار دستم میده الان وقت این کارا نیست..» یوسف زیر بغلش را گرفته از زمین بلندش کرد و گفت:« پاشو احسان باید فکر زنده ها باشیم..پاشو! 🌷 🌷 🌷 در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_چهل_و_ششم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۲/۱۸ _سلام آقا احسان! _سلام علیکم آقا مجتبی در ضمن آقام خونست، نیومده جبهه! مجتبی خنده ای کرد و گفت :امر بفرما! انگشت اشاره اش را برد سمت وانتی که چند موتور‌تریل پرش، داخلش بود. _این موتورها را تازه آوردند .سید محمود دستور داده که باید خوب آب بندی کنیم‌ .چند نفر از بچه‌ها را که دست موتورشون خوبه جمع کن، تا با موتور ها تا شوش بریم و برگردیم. _چشم آقا احسان _چشمت بی بلا پهلوان!! تو چیکار آقام داری !گفتم که خونه است. مجتبی به سمت بچه ها می رفت که احسان دوباره گفت :«مجتبی کامکار! من یه دونه مجتبی کافیمه ها !مفهومه؟!» خنده روی لب مجتبی نشست و سری به علامت تایید تکان داد .بچه ها را نزدیک وانت جمع کرده بود که انسان از راه رسید. _خدا قوت! بچه ها یه یا علی بگید تا راه بیفتیم .فقط موقع رانندگی حواستون باشه یوقت خدای نکرده زیر دین حق الناس نریم. بچه ها یکی یکی موتورها را پیاده کردند و سوار شدند احسان نگاهی به مجتبی کامکار انداخت . _«یه نفر که یکی از موتورها راننده ندارد.» مجتبی سر زیر انداخت و حرفی نزد جرات اینکه حقیقت را بگوید نداشت احسان منتظر جوابی از او بود که جواب خودش از پشت وانت سر بیرون کرد. احسان می خواست او را به دستش به دادش بلند شد. _مجتبی مگه بهت نگفتم یه‌دونه مجتبی بسمه!» زهرایی نیش را تا بناگوش باز کرد _«بیخود شلوغش نکن !من سرجهازیتم. میخواد اونجا یه دونه مجتبی باشه یا صدتا مجتبی باشه !مثل کشمش که دم داره ،اسم ما هم فامیل داره کسی اشتباه میکنه میگه زهرایی!» به چشمهای احسان خیره شد و دستش را جلو آورد تا سوئیچ را بگیرد. _چند بار بگم هر جا تو باشی منم باید باشم هر جا من باشم ،تو هم باید باشی مفهومه! احسان آهی کشید و سوئیچ را کف دست زهرایی گذاشت. تا خود شوش یکسره رانندگی کردند. گوشه خیابان ایستادند که کریم گفت:«بچه ها ما که تا اینجا آمدیم یه سر بریم زیارت دانیال نبی (ع)» کامکار نگاهی به خورشید کرد که داشت به سرخی می‌گرایید گفت :«برای نماز هم نمیرسیم عین خوش. بهتره نمازمون رو همونجا بخونیم بعد برگردیم. موافقت کردن صدای اذان در حرم بلند شد که فرد غیر گفت این جا نماز جماعت برگزار نمیشه خودمون باید جماعت بخوانیم. با حرفش فکری به ذهن کامکار خطور کرد. ذوق‌زده گفت : چی از این بهتر احسان هم چون سوادش بیشتر و طلبه است ، بشه پیش نماز! _منو معاف کنید. صدای بچه ها بلند شد چه اشکالی دارد تنها روحانی جمع تویی. احسان اعتنایی نکرد .کامکار با چشم و ابرو به بچه‌ها فهماند که خودشان را مشغول کنند تا احسان به نماز ایستاد به او اقتدا کنند. زهرایی سرش را نزدیک گوش کامکار آورد و گفت:« قربون اون منگوله آکبندت! جواب نمیده !این کلک ها قدیمی شده.» _ان شالله که جواب میده کامکار رو کرد به احسان و گفت :«حالا جای دوری نمیره ما یه بار پشت سرت نماز بخونیم.» احسان آستینش را پایین داد و گفت:« من بار گناهم به اندازه کافی سنگینه‌ نمیتونم دیگه رو هم به دوش بکشم» این را گفت داخل یکی از تاقچه ها ایستاد به نماز.زهرایی پشت سرش رفت تا سرا گوشی آب بدهد. _دیدی آقا مجتبی کامکار !کی میخوای این مخت را از بی مصرفی در بیاری! کامکار مات نگاهش می کرد. _ توی طاقچه فقط جای خودشه ! 🌷 🌷 🌷 در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_چهل_و_هفتم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۲/۲۰ از آمدن شیخ اصیلی به منطقه حسابی ذوق زده بود.امیدوار بود با آمدن او بتواند به آرزویش برسد اما ترسی هم توی وجودش بود که نکند احسان دوباره مثل دفعه قبل آب پاکی را بریزد روی دستش و ... مشغول کار در مسجد بودند که شیخ اصیلی سر و کله اش پیدا شد نگاهی به ساختمان نیمه کاره انداخت و گفت :«خدا قوت !حالا چی شد به ذهنتون رسید اینجا مسجد بسازین؟!مصالح از کجا آوردین؟! _از تشریح بنده خدا از هدیه به جبهه فرستاده بود حالا تو چه فکری بوده نمیدونم، ولی ما از خدا خواسته شروع کردیم باهاش مسجد ساختن.به یاد شهید آیت الله دستغیب! تا اسم شهید دستغیب آمد اشک در چشمان شیخ اصیلی دو دو زد. نگاهی به جمع انداخت و پرسید :«کسی از شما شهید دستغیب را از نزدیک دیده؟!» مهدی همانطور که آجر توی دستش بود گفت: پای منبرش هر از گاهی هم بودیم اما احسان بهشون خیلی نزدیکتر از ما بود .با وجودی که توی سوسنگرد زخمی شد ولی خودش را به مراسم غزل و تشییع جنازه شهید دستغیب رساند. شیخ اصیلی به احسان که بیل را توی ملات فرو برده بود نگاهی کرد. اشک از گوشه چشمش روی گونه اش غلطید. _خوش به سعادتت! امام فرمودند این شهید بزرگوار عارف و زاهد بوده کشید و ادامه داد :«خوش به حال شما شیرازیها که همجوار چنین آدمی بودید» رو کرد به قائدشرفی و گفت:«آقای قائد شرفی ،شما مداحین؟ برنامه شب هاتون چیه؟ _بعد از نماز جماعت هر شب به زیارت میخونیم عاشورا توسل دعای کمیل ولی هرشب بلااستثنا مراسم سینه زنی داریم» شیخ مکثی کرد و گفت: امشب شب میلاد حضرت زهرا درست نیست سینه زنی باشه به جاش کار دیگه بکنید. نزدیکی‌های اذان مسجد را برای نماز آماده کردند نماز به امامت شیخ اصلی برگزار شد بعد از دعای توسل شیخ اسیر بچه ها گفت نصب کنید چهارده هزار صلوات برای حضرت زهرا بفرستید هم شروع کردند به صلوات فرستادند چند دقیقه نگذشته بود که صدای ابراهیم از میان جمع بلند صدای ضجه و گریه توی مسجد پیچید پشت سرش صدای جلیل خادم صادق بلند شد ر از چند دقیقه بچه‌ها با دیدن این صحنه شروع کردند به سر و سینه می‌زدند صدای یازهرا یازهرا توی مسجد پیچید. ابراهیم و جلیل را که غش کرده بودند از مسجد بیرون بردند ‌قائدشرفی به سمت بچه ها می رفت که شیخ جلویش را گرفت و گفت: آقا رسول مگه قرار نشد امشب سینه زنی نباشه؟! _والا به خدا دست من نبود اگر من مداحی کرده باشم بچه ها خودشون شروع کردن. _تو این ها را به سینه زنی عادت دادی _این بچه‌ها ذاتشونن با امام حسینه. خنده اینها مال زمان عملیات نه الان. _حالا چی شد کار به اینجا کشید؟ نگاهی به سنگری که ابراهیم و جلیل را به آن برده بودند انداخت. _دوتا از بچه ها براشون مکاشفه پیش اومد. شروع کردن به ضجه زدن .بچه ها طاقت نیاوردن زدن به سر و سینه. رنگ از چهره شیخ اصیلی پرید و پرسید: الان کجا میشه دیده شون.؟! _ بچه ها بردنشون تو سنگر حالشان بهتر شد میگم خدمتتون . _خودم میرم پیششون _ این چه حرفیه شما نماینده حضرت امام هستید آهی کشید و سری تکان داد:« من خاک پای این ها هم نمیشم» رسول شیخ را به داخل سنگری که بچه ها بودند برد و خودش بیرون منتظر شد . یاد آرزویش افتاد بلافاصله چهره احسان جلو چشمش آمد. گوشه مسجد نشسته بود .صورتش برافروخته شده بود .حالتش مثل این بود که با یکی حرف می‌زند .بعد از ضجه ابراهیم یکدفعه غیبش زد. فردا صبح سر سفره صبحانه نشسته بودند که یکی از بچه های ستاد از راه رسید. _نماینده امام گفتن از گردان ماده ۱۱ نفر سهمیه دارند برای دیدار امام .رسول در دلش خدا را شکر کرد که خودش اصیل این مطلب را نگاه و گرنه ممکن بود دوباره انسان حرفی بزند این بار هم فرصت از دستشان برود بچه هاگفتن ازبچه های تبلیغات هم سه نفر سهمیه دارد . خنده روی لب رسول نشست به بچه ها گفت: عیدی حضرت زهرا! باوجودی که احسان خیلی به امام علاقه داشت. اما هنوز برای آنها سوال بود که چرا دفعه قبل وقتی صحبت از دیدار امام شد گفت «نیازی نیست ما به خدمت امام برویم امام مال ما تنها نیست .مال همه دنیاست» _ احسان تو نمیتونی بری! احسان مشغول جمع کردن سفره بود. بدون اینکه به رسول نگاه می‌کنند گفت: من نمیام .من لیاقت ندارم جای یه رزمنده دیگر را توی حسینیه جماران بگیرم و کسی که لیاقتش رو داره از دیدار امام محروم بشه شما برین! ! 🌷 🌷 🌷 در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_چهل_و_هشتم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۲/۲۲ احسان روی خاکریز ایستاده بود و اذان می گفت.مسعود برای تجدید وضو می‌رفت که صدای داد و فریاد مشهدی رسول بلند شد‌ _« به دادم برسید لودر آتش گرفت » به سرش می کوبید و به لودری که در آتش می‌سوخت نگاه میکرد. مجتبی به سمت لودر می دوید که مسعود جلویش را گرفت و پرسید :«چی شده؟» _مش رسول داشت خاکریز می‌زد که یکدفعه لودر داغ کرد و آتش گرفت. اینجا واینسا بیا کمک آتیش رو خاموش کنیم. مسعود به اطراف نگاه کرد.جز کلاه آنها چیزی دم دستش نیامد.سمت لودر می دویدند که صدای اذان در گوششان نزدیک تر شد.نگاهی به پشت سر انداخت.احسان اذان گویان با یک حلبی که در دستش بود می دوید. «حی علی الفلاخ» روی زبانش بود که به لودر رسیدند. مقداری خاک داخل حلبی کرد و روی لودر ریخت.بالاخره با آب و خاک لودر را خاموش کردند. احسان الله اکبر دوم اذان را که می گفت صدایشلرز داشت.نفسش به سختی بالا می آمد.صورتش سرخ شده بود.لااله الا الله توی زبانش بود که آتش خاموش شد.بچه ها با صورت پردود و غبار از اطراف لودر پراکنده شدند. مش رسول غمگین دور لودر می چرخید:«مال بیت المال را دیدی چطور نابود شد!!حالا چه خاکی به سرم بریزم. چند تا از بچه ها دلداری اش دادند احسان عرق روی پیشانی اش را می گرفت که دوباره صدایش بلند شد«« الصلاة حی علی الصلاة» مسعود از تانکر آب به صورتش می زد که احسان هم رسید پرسید: آقا احسان حالا چه گیری داده بودی توی اون هیرو ویر اذان می گفتی؟» _آقا مسعود هرچی سر جای خودش اون زمان موقع اذان بود یه دفعه بعد هم آتش گرفت. بعد از نماز مسعود به هر سختی بود خودش را به چادر ها رساند. آموزشی ها از یک طرف و گرمای آنجا از طرف دیگر تمام توانش را گرفته بود.چند نفری کف چادر پهن شده بودند .صدای زهرایی از چادر به گوش مسعود خورد :«اسلامی خدا خیرت بده! ننه ات داغت نبینه !ببین این مسئول تدارکات آب شنگولی نمیاره بزنیم تو رگ؟!» صادق به جای مسعود جواب داد :«قربون اون دلت! آب کیلویی هم اینجا به زور گیر میاد. چه برسه به شنگولی!» مسعود یک جای خالی گوشه چادر پیدا کرد بلافاصله همانجا دراز کشید در ذهنش ی آب هندوانه خنک را تصور می‌کرد اگر حالا خانه بود مادرشان شربت آبلیموی معروفش را درست می کرد و جگرش حال می آمد. شربت مادر را زیر دهان مزه مزه می کرد که خنکی چیزی به صورتش خورد. اولش فکر کرد به خیال به خاطر خیال هایی که به ذهن می گذراند است ،اما دید نه واقعاً باد خنکی به صورتش می خورد و سرش را بالا برد‌ احسان و اصغر قائدیان وسط چادر ایستاده بودند و چفیه های نمدار شان را مثل پره های پنکه می‌چرخاندند. مسعود سر را زمین گذاشت و چشمهایش را بست. 🌷 🌷 🌷 در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_چهل_و_نهم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۲/۲۹ حاج محمود از صبح شش دانگ حواسش به احسان بود. مهدی سوداگر پایش را داخل پوتین برد که نرمی چیزی زیر پایش احساس شد .پوتین را وارونه کرد یک رتیل سیاه و درشت از داخلش افتاد و توی تاریکی گم شد .هنوز مات و متحیر به مسیر حرکت رتیل نگاه می کرد که صدای قهقهه احسان او را به خود آورد. خنده دندان های ردیف و سفید او را نمایان کرده بود .احسان پرسید:« ترسیدی؟» نمی دانست بخندد یا ترسی را که توی وجودش ریخته بود پنهان کند . گفت :«اون شب که نذاشتی چشم روی هم بذارم اینم از این.‌‌..» خواننده احسان بیشتر شده و گفت:« بیدارت کردم تشنه نخوابی و به فکر بودم!» پادرهوا میان خنده و عصبانیت در جواب احسان گفت:« مومن خدا تو اوج خواب منو بیدار می کنی میگی پاشو آب بخور؟» احسان نزدیک تر آمد و کنارمهدی روی زانوهایش نشست .دستش را به شانه مهدی زد و گفت :«سخت نگیر اینها همش خاطره است. _زورت میرسه دیگه! حقت با همون زهرایی! هنوز اسمش در دهان مهدی نچرخیده بود که سر و کله اش پیدا شد و گفت :«به به داشت احسان! باز هم که چشم ما را دور دیدی و با رفقا به گپ و گفتی؟؟» انسان در سر به سر از ته تراشیده کشید و گفت من بمیرم تو دست از سر کچل من برمیداری برای خنده بلند داد و جواب داد چون خودتون دنیا هم دست از سرت برنمیدارم. مهدی مشغول پوشیدن پوتین هایش بود که صدای فریاد احسان بلند شد. حاج محمود ،زهرایی و مسعود ریخته بودند روی سر احسان و به زور می خواستند لباس هایش را بیرون بیاورد. حاج محمود می‌کرد که لباسش را باز کند. _تو این عملیات دیگه باید لباساتو عوض کنیم روی دست یوسفم یک دست لباس نو بود .مسعود هم سعی داشت فانسقه اش را باز کند. _لباس وصله پینه دیگه بسه.زوری هم که شده باید باید لباست را عوض کنی احسان زور میزد که از زیر دست و پایشان فرار کند .زهرایی کفشهای پلاستیکی احسان را در آورده بودند و پاهایش را قلقلک می داد. احسان زیر دست و پایشان تقلا میکرد .مهدی هم دست هایش را به زانو گرفته بود از تصاویری که می‌دید لذت میبرد . زهرایی از حالت او لجش گرفت و گفت:« سوداگر پاشو بیا کمک نشستی می خندی؟ مهدی بلند شد که برود .صدای فریاد احسان هم بلند شد _ حاج محمود تورو به جون جدت قسم دست از سرم بردار! قول میدم از عملیات که برگشتیم خودم بیام از تدارکات لباس نو بگیرم . حاج محمود شل شد و گفت:« بچه‌ها ولش کنید احسان حرفش حرفه! اگه بگم میاد، میاد! بچه ها که دیدن حاج محمود کوتاه آمد کنار کشیدند.زهرایی هم دست از قلقلک برداشت و به سر انگشتانش نگاه کرد _فردا شب عملیات باشه. انگشت اولش را خم کرد . _پس فردا روز عملیاته انگشت دوم را هم خم کرد. _ پس اون فردا روز دوم عملیاته انگشت سوم را هم خواهم کرد. زهرایی دیگر چیزی نگفت بچه‌ها از دوران‌ها پراکنده شدند ‌. 🌷 🌷 🌷 در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_پنجاهم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۲/۳۱ از وقتی حاج محمود گفته بود احسان توی جاده تصادف کرده ،دل توی دلش نبود میترسید برایش اتفاقی افتاده باشد. آن هم توی جاده باریک که اگر یک ماشین تند می رفت گرد و خاکی بلند می شد که دید جلو نداشتی! سریع سوار ماشین شد و راه افتاد. در راه همه حواسش پیشِ احسان بود با خودش می گفت :حتماً تصادف بدی کرده که پیغام داده برویم دنبالش. زیر لب همه اش دعا می‌کرد و ذکر می گفت تا رسید به جاده از سرعت کم کرد تا گرد و غبار بلند نشود .یک دفعه چشمش افتاد به احسان که کنار جاده به ماشین تکیه داده بود. هراسان از ماشین پیاده شد. خوب سرتاپای احسان را برانداز کرد روی صورتش گرد و غبار نشسته بود. کلاه روی سرش به رنگ خاک شده بود .وقتی دید چهار ستون بدنش سالم است نفس راحتی کشید .بعد به ذهنش آمد که نکند ماشین طوری شده! دور تا دور ماشین چرخید .اما ماشین هم سالم بود. مات و متحیر بود که دوباره فکر دیگری به ذهنش آمد. حتماً یک جایی از بدنش آسیب دیده میخواد مثل همیشه بی اهمیت جلوه داده و به روی خودش نیاره. دستی به شانه احسان زد و گفت :«احسان یک پری بخور» احسان دستهایش را بالا آورد و چرخی زد ‌وقتی دید سالم است دوباره پرسید:« چی شده که پیغام دادی بیام دنبالت؟!» آهی کشید. رفت جلوی ماشین و کاپوت را بالا زد. ته دودی از رادیاتور بلند شد و گفت« از اهواز برمی گشتم تو جاده غبار بود .جلومو ندیدم .خوردم به ماشین جلویی، رادیاتور ماشین سوراخ شد. آب قمقمه ام را داخل رادیاتور ریختم.» _خدا خیرت بده این همه دنگ و فنگ که نداشت !یک کم آب میریختی داخل درست میشد زهره ما را هم بردی. _ترسیدم تا منطقه آب رادیاتور خالی بشه و موتورش بسوزه! اندوه در نگاهش موج میزد. در کاپوت را باز و مشغول بوکسل کردن ماشین شد شدند پرسید.:«حالا برای چی رفته بود اهواز» در جواب احسان فقط سکوت کرد و چیزی نگفت(بعدها فهمیدم مسئول تدارکات نزدیک عملیات آزاد سازی خرمشهر از احسان خواسته بود که برای گرفتن خمپاره ۱۲۰ به اهواز برود اما دست خالی برگشت آن زمان چون نزدیکه عملیات بود خواسته بودند لام تا کام با کسی راجع به این مسئله صحبت نکند چون ممکن بود دهان به دهان شود و عملیات لو برود) در راه برگشت احسان شروع کرد به سینه زدن و مداحی کردن در غم فراق شهید بهشتی روضه می‌خواند اشک صورتش را خیس کرده بود _«چیه احسان؟! چرا اینقدر پکری؟!» بغض راه گلویش احسان را بسته بود اشک هنوز روی گونه هایش می دوید. _نکنه بخاطر ماشین ناراحتی !؟بابا چیزیش نشده. فقط یکم رادیاتور سوراخ شده‌ این هم بچه‌ها پیاده می‌کنند یک خال جوش بهش میزنن درست میشه! _خاک تو سر من که ماشین بیت‌المال را خراب کردم! _خیلی به خودت سخت میگیری چیزی که نشده ،اینارا دولت و مردم برای استفاده بسیجی ها می دهند. این وسط هم ممکنه هر اتفاقی بیفته! آهی کشید و سرش را از ماشین بیرون داد و گفت :«من که بسیجی نیستم! من که لیاقتش رو ندارم اسممو بزارن بسیجی!؟» در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_پنجاه_ویکم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۳/۱ از وقتی حاج محمود گفته بود احسان توی جاده تصادف کرده ،دل توی دلش نبود میترسید برایش اتفاقی افتاده باشد. آن هم توی جاده باریک که اگر یک ماشین تند می رفت گرد و خاکی بلند می شد که دید جلو نداشتی! سریع سوار ماشین شد و راه افتاد. در راه همه حواسش پیشِ احسان بود با خودش می گفت :حتماً تصادف بدی کرده که پیغام داده برویم دنبالش. زیر لب همه اش دعا می‌کرد و ذکر می گفت تا رسید به جاده از سرعت کم کرد تا گرد و غبار بلند نشود .یک دفعه چشمش افتاد به احسان که کنار جاده به ماشین تکیه داده بود. هراسان از ماشین پیاده شد. خوب سرتاپای احسان را برانداز کرد روی صورتش گرد و غبار نشسته بود. کلاه روی سرش به رنگ خاک شده بود .وقتی دید چهار ستون بدنش سالم است نفس راحتی کشید .بعد به ذهنش آمد که نکند ماشین طوری شده! دور تا دور ماشین چرخید .اما ماشین هم سالم بود. مات و متحیر بود که دوباره فکر دیگری به ذهنش آمد. حتماً یک جایی از بدنش آسیب دیده میخواد مثل همیشه بی اهمیت جلوه داده و به روی خودش نیاره. دستی به شانه احسان زد و گفت :«احسان یک پری بخور» احسان دستهایش را بالا آورد و چرخی زد ‌وقتی دید سالم است دوباره پرسید:« چی شده که پیغام دادی بیام دنبالت؟!» آهی کشید. رفت جلوی ماشین و کاپوت را بالا زد. ته دودی از رادیاتور بلند شد و گفت« از اهواز برمی گشتم تو جاده غبار بود .جلومو ندیدم .خوردم به ماشین جلویی، رادیاتور ماشین سوراخ شد. آب قمقمه ام را داخل رادیاتور ریختم.» _خدا خیرت بده این همه دنگ و فنگ که نداشت !یک کم آب میریختی داخل درست میشد زهره ما را هم بردی. _ترسیدم تا منطقه آب رادیاتور خالی بشه و موتورش بسوزه! اندوه در نگاهش موج میزد. در کاپوت را باز و مشغول بوکسل کردن ماشین شد شدند پرسید.:«حالا برای چی رفته بود اهواز» در جواب احسان فقط سکوت کرد و چیزی نگفت(بعدها فهمیدم مسئول تدارکات نزدیک عملیات آزاد سازی خرمشهر از احسان خواسته بود که برای گرفتن خمپاره ۱۲۰ به اهواز برود اما دست خالی برگشت آن زمان چون نزدیکه عملیات بود خواسته بودند لام تا کام با کسی راجع به این مسئله صحبت نکند چون ممکن بود دهان به دهان شود و عملیات لو برود) در راه برگشت احسان شروع کرد به سینه زدن و مداحی کردن در غم فراق شهید بهشتی روضه می‌خواند اشک صورتش را خیس کرده بود _«چیه احسان؟! چرا اینقدر پکری؟!» بغض راه گلویش احسان را بسته بود اشک هنوز روی گونه هایش می دوید. _نکنه بخاطر ماشین ناراحتی !؟بابا چیزیش نشده. فقط یکم رادیاتور سوراخ شده‌ این هم بچه‌ها پیاده می‌کنند یک خال جوش بهش میزنن درست میشه! _خاک تو سر من که ماشین بیت‌المال را خراب کردم! _خیلی به خودت سخت میگیری چیزی که نشده ،اینارا دولت و مردم برای استفاده بسیجی ها می دهند. این وسط هم ممکنه هر اتفاقی بیفته! آهی کشید و سرش را از ماشین بیرون داد و گفت :«من که بسیجی نیستم! من که لیاقتش رو ندارم اسممو بزارن بسیجی!؟» در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_پنجاه_و_دوم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۳/۱ _حاجی خودت که میدونی به خاطر مریضی مجبورم غسل کنم .حالا چیکار کنم؟ناسلامتی امشب عملیاته!می خوام شهید بشم باید ترگل ورگل برم پیش خدا یا نه؟ حاجی با تعجب نگاهش کرد و گفت :«حرفا میزنی قائدشرفی برو غسل کن .مگه جلوتو گرفتم؟! _خدا خیرت بده تمام تانکرها را دستور دادی با آبلیمو قاطی کنن. با آب مضاف غسل کنم؟!» حاجی اطراف را نگاهی انداخت. انگشت اشاره اش را برد سمت بشکه کوچک آبی که کناره یکی از تانکرها بود و او آب شور هست میتونی با آن غسل کنی! قائدشرفی بشکه آب را برداشت و داخل کتری گرمش کرد. داخل یکی از چادرها شد بدن را شست، اما همین که خواست غسل کند اب تمام شد مانده بود چه کند . _«کسی صدای من را میشنوه به دادم برسید کسی بیرون چادر هست؟!» صدای احسان به گوشش خورد _ چی شده تو چادر چیکار می کنی رسول؟ _آب برای غسل ندارم. این آب هم شور بود تو این گرما بدنم له میشه. _باشه الان برمیگردم. زیر لب دوباره قر زد که آب گیر نمیاد بالاخره مجبور میشم با آب و آب لیمو غسل کنم. احسان لبه چادر را بالا زد. یا اللهی گفت و وارد شد.رسول تا کتری آب را توی دست احسان دید خوشحال شد و پرسید:« آب از کجا آوردی ؟نکنه آبلیمو هست.» خنده ای کرد. آب را روی سر رسول ریخت و گفت:« نه خالص خالص! از تن قمقمه بچه ها جمع کردم. خودتو قشنگ بشور که امشب شب بزمه» پتویی آورد و دور رسول پیچید .رسول داد زد :«چیکار می کنی ؟تو این گرما آب‌پز میشم.» _تو کمر درد میکنه آب یخ ریختی روت.یک باد بهت بخوره دردت شروع میشه! دستش را زیر بغل رسول گرفت و بلندش کرد و از بیرون چادر بیرون آورد.زهرایی که انگار جلوی چادر کشیک ایستاده بود تا چشمش به آنها افتاد کِلی از ته گلو کشید. «شادوماد آوردن بگین مبارکش باد» بچه‌ها دورش حلقه زدند و یکصدا جواب دادن« ایشالا مبارکش باد» بچه‌ها تا دهانه سنگر دست می‌زدند و برای رسول شعر می‌خواندند و کل می‌زدند. احسان از خنده صورتش سرخ شده بود .وارد سنگر شدند احسان پتو را از دور کمرش باز کرد و کمک کرد تا رسول لباس‌هایش را بپوشد او را به کمر خواباند و او را ماساژ داد و گفت :بهم قول بده رسول اگه شهید شدی اون دنیا شفاعتم کنی؟ _شفاعت که یک طرفه نمیشه تو هم باید قول بدی _تو اجازه شرکت در عملیات را گرفتیم اما من.. حرفی نزد و ساکت شد و سنگر بیرون رفت. نزدیک عملیات رسول برای خداحافظی پیش احسان رفت که احسان گفت «منم میام عملیات! قولت یادت نره رسول !» _قول! در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_پنجاه_و_یوم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۳/۱ محجلین به سمت چادر تدارکات می رفت که نگاهش به احسان افتاد .رنگ صورتش پریده بود.رفت پشت خاکریز انگار اصلا او را ندید . محجلین همراه مهدی مشغول خالی کردن بار وانت شدند که صدایی به گوششان خورد. مهدی گفت:صدا از پشت خاکریزه .بریم ببینیم چه خبره! هردو به سمت خاکریز حرکت کردند .صدای گریه واضحتر شنیده می شد.پشت خاکریز که رسیدند،سید عبداله را دیدند.با یکی از بچه ها سرش را به زانو گرفته و گریه می کرد ،در حال صحبت بود. _دستور فرمانده است .خودتم که زنگ زدی از علما پرسیدی.گفتن باید طبق دستور فرمانده عمل کنی. نزدیکتر رفتند .سیدعبدالله نگاهش به آنها افتاد .با ایما و اشاره پرسیدند چه شده.سید عبدالله جواب داد:«احسانه !حاج نبی بهش اجازه شرکت در عملیات رودنمیده» احسان سرش را از روی زانوانش بلند کرد .صورتش خیس اشک بود.«من باید توی عملیات شرکت کنم» محجلین جلوی احسان زانو زد.دست روی پاهایش گذاشت و گفت:«خودت همیشه می گفتی امام فرموده باید از دستور فرمانده اطاعت کرد.حالا خودت ..» احسان نگذاشت ادامه حرفش را بزند. «شما نمی‌دونید.من باید توی این عملیات باشم» اشک می ریخت «من باید حاجی رو راضی کنم» این را گفت و به سمت چادر فرماندهی رفت.آنها هم به سمت چادر رفتند .مهدی توی خودش بود و چیزی نمی گفت.حاج نبی رودکی ورودی چادر ایستاده بود و با معاونش صحبت می کرد. _حاجی یک جوون مردی کنید ،اجازه بدین من توی عملیات شرکت کنم. حاجی سرد و خشک سرش را بالا گرفت:«دستور همونی بود که بهت گفتم.ان شالله تو عملیات‌های بعدی» _اما حاجی.. _اما نداره .تو نیروی خوبی هستی .نمیخوام از دستت بدم. حاجی داخل چادر شد.احسان پشت سرش رفت .آنها هم دم چادر منتظر شدند.چند دقیقه بعد خنده بر لب از چادر خارج شد. _چی شد احسان ؟راضیش کردی؟ سرش را به علامت تایید تکان داد _«من میرم برای عملیات آماده بشم» مات بودند که حاجی از چادر بیرون آمد.توی چشمهایش اشک حلقه زده بود. _با اون گریه زاری و ناله های مخفیانه شبها در پشت چادر که از احسان می دیدم ،باید هم به اینجا می رسید» این را گفت و به سمت نیروها رفت.مهدی زد زیر گریه. _چته مهدی؟چرا گریه میکنی؟ _من میدونم چطور رضایت گرفت.از چادر رسول که بیرون اومد ،رفت پشت یکی از چادرها.منتظر شدم تا بیاد .وقتی برگشت چهره اش برافروخته بود.ترسیدم براش اتفاقی بیفته.پرسیدم احسان چی شده .بغض کرد «بهم گفتن به آرزوت رسیدی..من توی این عملیات شهید میشم » در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_پنجاه_و_چهارم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۳/۲ لباس خاکی پر وصله پینه و همان کفش پلاستیکی روبروی احمدی ایستاده بود. علاوه بر اسلحه ژسه یک تیربار هم روی دوشش بود .احمدی پرسید:« این تیربار مال کیه؟!» _تیربارچی بنده خدا سختشه ،من کمکش می آرم. به تیربارچی که پشت سرش بود نگاه انداخت توی آفتاب سوخته بود.قدش به زور تا سینه آنها می رسید .احمدی پرسید :کی بهش اجازه داده بیاد تو عملیات؟ احسان جواب نداد .توی صورتش آرامش عجیبی موج می‌زد .نزدیکی‌های طلوع فجر بود. _بچه‌ها هم اینجا وایمیستیم برای نماز صبح بعد از نماز راه می‌افتیم. احمدی سرگرم تیمم شد احسان آستین هایش را بالا زد و مشغول وضو گرفتن شد .احمدی گفت: با آب مضاف و رو میگیری؟ تو قمقمه آب لیمو ریختن! لبخند ملیحی زد و گفت: مال من آب خالصه! _تشنه ات میشه ها!! حداقل این رو نگه میداشتی معلوم نیست انتظارمان را می کشه! با همان لبخند مثل سرش را کشید و حرفی ندارم ایستادن به نماز احسان احمدی اقتدا کرد .نماز که تمام شد گفت: این چه کاری بود کردی احسان!؟ ازت ناراحت شدم! _چکار کردم مگه؟ _چرا به من اقتدا کردی؟ نا سلامتی تو طلبه‌ای من باید پشت سرت وایمیسادم. خنده روی لبش نشست و گفت :چه فرقی میکنه ؟!مهم اینه نماز جماعت باشه و نیروها را جمع کن! احمدی به نیروها آماده باش داد .گرگ و میش هوا رسیدن به جاده‌ای که باید مستقر می شدند تا خط عراقی‌ها را به خرمشهر قطع کنند. همه بچه‌ها تا پایان به آسفالت جاده رسید سجده شکر به جا آوردند. احسان سر از سجده برداشت که گفت: خدا را شکر که تا حالا یه دونه تیر هم شلیک نکردیم» احمدی گفت:نگاه کن تجهیزات شون رو تا لب جاده آوردن احتمالاً منتظر ماشین بودند تا بیاد ببرد! _پس از احتمال داره عراقی‌ها توی شهرک باشن. نیروها وارد شهرک ولیعصر روی دیوارها هنوز عکس صدام و پرچم عراق نصب بود. منطقه را از نظر گذراندند .حتی یک سرباز عراقی هم دیده نمی شد.احمدی نگاهی به چهره غبار گرفته و خسته بچه ها انداخت.و گفت: _احسان یکی از بچه‌ها را که سرحال ترهستن بیار می خوام منطقه را شناسایی کنم. به بچه‌ها هم بگو همین جا استراحت کنند .تا برگردم خودت هم چند نفر از بچه‌ها را جمع کن پشت سر من بیا. هنوز احسان از جایش تکان نخورده بود. که مجتبی مثل اجل معلق سررسید و گفت :«بسیجی سرحال و قبراق در خدمتم.» احسان سری تکان داد و رو کرد به علی آقای احمدی برو برای شناسایی. احمدی و علی همراه شدند .منطقه را از نظر می گذراند که احسان و مجتبی و مسعود و مهدی هم از راه رسیدند. احسان و مجتبی در سکوت به هم زل زده بودند و با چشم به هم حرف می زدند. چند لباس سبز توی آن هوای غبار گرفته جلوی چشم هایشان آمد. احمدی پرسید: «بچه ها به نظرتون خودی هستن یا عراقی؟» بچه‌ها به آنها خیره شدند. احسان گفت: تعدادشان زیاد شد .ما که تو نیروهای خودی این همه لباس از نداریم پس عراق اند» صدای تیر و گلوله بلند شد. احمدی تا آمد به خودش بیاید اسلحه هر کدام به سمت پرتاب شد .سوزش در پشتش احساس کرد ‌هرچه تقلا کرد بلند شود و ببیند چه اتفاقی افتاده نتوانست. تا جایی که توان داشت صدایش را آزاد کرد . _احسان.... احسان... زهرایی...زهرایی.. اشک توی چشم هایش دو دو زد. در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

....: #زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_پنجاه_و_پنجم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۳/۲ تا با ایشان را به داخل منزل دکتر حدائق گذاشتند ایستاد به داد و هوار کردن «شماها جوانهای مردم را می برید جلوی توپ و تانک را به کشتن میدین اینها می تونستم دکتر و مهندس های آینده بشم و به این مملکت خدمت کنند» بچه ها سرشان را زیر انداختند و حرفی نزدند صدای حق چند نفری هم بلند شد گرفت و صدایش را آزاد کرد روزی قتل گاودا آخر حضرت زینب با امام حسین را خواند پدر احسان هم دیگر حرفی نزد صدای گریه بلند بود همه به سرآستین می‌کوبیدند و یا سید می‌گفتند میان روزه چشمش به دکتر حدائق افتاد صورتش خیس اشک بود و شانه هایش می لرزید و زیر لب می گفت: «بیخود نبود این اواخر همش میگفت بابا رضایت بده شاید دیگه برنگشتم میدونست برنمیگرده» روزه را با چند دعا برای امام و شهدا تمام کرد اما چند نفری هنوز صدای گریه شان بلند بود تعدادی از بچه ها برای آرام کردن شان رفتند انگار قصد آرام شدن نداشتند تا اینکه زیر بغل شان را گرفتند و بلند کردم بچه ها آماده خداحافظی شدند که پدر احسان گفت:«اگر من یک انسان داشتم و از دست دادن در عوض حالا ده‌ها احسانه دیگه به دست آوردم» اشک های صورتش را گرفته بود ادامه داد:« میشه ازتون خواهش کنم احسان من و تو شاه چراغ خاک کنید؟!» بند دلش پاره شد. رو کرد به امید که کنار پدر ایستاده بود با صدای بلند گفت :«امید یادته اون روز توی عین خوش؟!» امید اشک در چشمانش حلقه زد و سر به نشانه تایید تکان داد. _ یادته تو گفتی که اگر من شهید شدم منو تهران پیش شهید بهشتی خاک کنید. امید دستش را روی چشم هایش گذاشت و هق هق گریه اش بلند شد _ یادته امید؟! احسان گفت دوست دارم شاهچراغ خاکم کنید !؟یادته بهش گفتم احسان امامزاده میشیا بین شهدا خاکت میکنیم دیگه! یادته چی جوابمو داد گفت راست میگیا امامزاده میشم ،جسدم هر جا باید بره خودش میره،امید تو اینا رو به بابا گفتی!؟؟» امید سرش را بالا آورد و با ته صدایی گفت:« نه!!» در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

....: ....: #زندگینامه_شهید_احسان_حدائق #نویسنده_مریم_شیدا #روایت_پنجاه_و_ششم #براساس_کتاب_میاندار ۱۳۶۱/۳/۱۳ نگاهم را اطراف مسجد چرخاندم. با دیدن جای خالی احسان بغض راه گلویم را بسته بود. سرم را سمت ستون های مسجد برگرداندم .یک نفر پتو روی سرش بود. از لرزش شانه هایش معلوم بود گریه میکند. می دانستم حبیب روزی طلب است. هر پنجشنبه پشت همین ستون های مسجد با احسان می‌نشستند و گریه می‌کردند . حبیب می‌گفت :«احسان به این فراز از دعا که می رسید از شدت گریه نفسش به شماره می‌افتاد . *الهی و ربی من لی غیرک* گاهی می شد به فراز پایانی دعا می‌رسیدم اما احسان هنوز همان دعا را زمزمه می کرد و اشک می‌ریخت.» دعای کمیل تمام شد، دوباره نگاهی به پای ستون انداختم. از حبیب خبری نبود. حدس زدم رفته تا آبی به سر و صورتش بزند. روحانی بالای منبر رفت و شروع کرد به صحبت کردن: «بسم رب الشهدا و صدیقین امشب اولین شب پنجشنبه هست که ما بدون چند نفر از بچه های مسجد از جمله شهید احسان حدائق مراسم را برگزار می کنیم. احسان با وجودی که از یک خانواده مرفه بود همیشه سعی می کرد خودش را تا پایین‌ترین سطح مردم جامعه پایین بیاورد.طوری که مادر ایشان می گفتند ,شبها وقتی وارد اتاق احسان میشدم می دیدم تخت خواب گرم و نرم را رها کرده و روی زمین سفر خوابیده!! وقتی انقلاب هم پیروز شد این شهید اسلحه دست می گرفت و سر کوچه ها نگهبانی می داد...» وسط صحبت های روحانی بود که دیدم حبیب روزیطلب آشفته از میان جمع بلند شد و به سمت منبر رفت .از این رفتار حبیب تعجب کردم .سریع رفتم به سمتش ببینم چه خبر است .اشک در چشمانش دو دو می‌زد، که به روحانی مسجد اشاره کرد تا به حرفش گوش کند او هم که این حالت حبیب را دید سرش را پایین آورد. _دیگه از احسان چیزی نگین! _چرا؟ _من خودم احسان را دیدم که پایین منبر شما ایستاده و به شما التماس می کنه که ازش تعریف نکنید! گریه حبیب بیشتر شد.اشک از گونه هایم سرازیر شد. در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/FOxgd1bun2J88glqKT6oVh در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75