‍ #سربلوک2 سلام ، این داستان #میرانی_سردروازه میرانی سردروازه ، گذرگاه قدیمی در باغستان به که یک گنبد مخروطی کوچک بر روی یک راهرو حدود سه متری قرار داشت . این گذرگاه یک درب چوبی بسیار سنگینی داشت و پشت بام خانه های دو طرُف کوچه را بهم وصل کرد ، واج و دَوِستِن این درب ، کار وَچا نَبه ، راه خانه هفت ، هشت خانوار از همینجا گذشت ، یک دالان خنکی داشت که خیلی به درد خورد ( مفید بود ) ، هرکِسی که از راه رِسی و خسته و هِلاک به ، دالانی پله ی سر هومشِست تا نفِسی تازه هاکنه . غروبا مردان محله ، پله هایی سر هومشستن . در نبود مردان زنان جلوس کِردِن ، اگه زنان کار داشتِن ، وَچه مدرسه ای ها برای وازیشان نقشه کِشین ، به هر حال این دالان هیچوقت بی مشتری نَبه ، یک چار پا با بارش خُجیر رد به ، خدا بیامرز آقا سید حسن با بار داله اورس( نوعی کاج) راحِت از اینجا عبور کرد . میرانی سر دروازه درست اُمی خانه ای روبرو قِرار داشت ، برای شب و روزای آبیاری مقر خوبی برا میروها و ساعِت دارا به ، وقتی راستجویی اُوئی موقع به ، اگه اُو آ اِز پایین شروع کِردن ، صبح نزدیک اذانی موقع صدای بیل و حرفهای میرو ( میرآب ) حکم بیدار باش مردم محل را داشت ، اُما متوجه بیم فِردا همین موقع اِز خُو راستمان کنِن تا بَشیم اُوئی سروقت . راستجو باغی داشتیم یک جایی در وسط قِرار بِگِته که اُو از هر ور شروع به ، اوِّل صبح دومین روز ، اُمِی اُوئی وقت به ، حدودای ساعِت هشت صبح شال و کلا کِرده ، موقع بَشین به مدرسه ، منظره قشنگ و فراموش نشدنی خانیمانی دری پیش شکل گِت (داشت) ، تا رفیقا سرشان چهار راهی سر جمع بَبو ، غرق تُماشای مناظر بیم . انوقتها جویی اویی سر واج به ، اُو غره غره کرد و جلو شه و تُماشا هاکردن اُو و گوش کردن صدای اُو ، خستگیا از تن در کِرد ، خانما را روز دَمکُفت ( خوشحال می شدند) میرانی سردروازه ای پیش دو طرُف جوب ، لپه سنگهایی واشتی بِن ( گذاشته بودن ) که خانمها روش هومشِستِن ، یکی دَبه پشم شست ، یکی جو و گندم شست ، یک خانم وَچه به کول چند متر جلوتِر دَبه کهنه وچیشا شست ، جلوترش خاله رقیه ای خانه ای نزدیکی ، گوسفِندا دو زانو دَزین دَرِن اُو خورِن ، این اُو چه نعمت بزرگیه اگه قدرشا بدانیم ، همینجور که پایینی پِیا (طرف پایین) نقاه کِردُم ، صابباغی که اول اُو بی ، معلوم نیه بنده خدا دوشنه (شب گذشته) چند ساعِت بَخُفته ، چراغ خاموش ( منظور چراغ بادیشا بعلت روشنایی خاموش هاکرده ) بیل کولیشی سر ، اما خسته و خواب آلود ، بدان گشنه و تشنه دَرِه میا بَشو خانیشان ، همینکه سر چهار راه رِسه همه یک خدا قوِّت بهش دین ، یک ذِرِی از سختی های کار دوشنه و جنگ و دعواهاشا گوئِه و زود رد بو . خانمها ایج همینجور که هر کِسی یکجور کار کنه ، اما محفلشان گرمه صحبت های زنانه اِه ، حرفاشان یک لحظه قطع نَمبو ، ضمنا خدا را شکر کنِن بخاطر جیری بَبییِن اُو ( سرازیر شدن آب) . مسائل روز آنوقتها اصلا مثل مسائل اینان دوره زمانه نَبه ، کارا مشکل اما اعصابا راحِت ، کم داشتِن اما دلشان شاد به . تازه دو سه تا مرد بیامین دالانی دله تا از اوضاع و احو‌ال اُو با خبِر بَبِن ، اُمِیج آماده بَشین به مدرسه بِیم ، اما حقیقِتِش اصلا دوست نِداشتیم جای به این شلوغیا با کلاس آقای ایمانی عوِض هاکنیم ، معلمی جدی و موقع شناس ؛ توی این عوالم ، عمو کربلایی محمد حسن رستمیان ( کَلمندَسِن ) با اسبش از میرانی سر دروازه بیامین بیرون ، اسبش خیلی تر و تمیز و چالاک به ( بعضی از اسبها تویه درواری دله از بس بارِشِن کِردِن حیوانی ها را از حال و نفس اسبی هُمداتِن ، هیکلشان مثل خر بارکش به ، کُوشِشان خوردتِر و هیکلشان گُت تر از خر ، اتفاقا اُشکُمشان دیگه مثل اسب چسبیده به تنه نَبه و شکم گنده بَبین ، مُن که حالُم از این دست اسبا بهم خورد ، اسبی آبروآ بردِن ) اما اسب عمو کَلمَندسِن (کربلائی محمد حسن) را همه مِشناسین ، ویشتِر سفالا ( شاخه گندم ) را این حیوانی بَتُفتی به . انصافا عمو کل محمدحسن خیلی اسبشا دوست داشت و باهاش مثل یک اسب و مودبانه رفتار کرد ، نه مثل خر . اسب که بیامه بیرون به اُو نُقاه کِرد ، دو سه تا از خانمها فوری از جاشان راست هابین ، عمو کلمندسن چند تا سوت بَزه ، حیوان اِسبی سرشا دولا هاکرد ، کمی اُو بَخورد ، کمی با اُو وازی وازی بَکِرد ، دَبه رد به ، مُنی رفیق بَگُت رحیم مدرسیمان دیر بو ، راه هُکُفتیم ، جلوتِر "آقا میرعلی اصغری" خانه ای پیش عمه ایُم "خانم گل بی بی" دَبه با آفتابه اُو گِت ، اطرافا آبپاشی هاکنه ، دوسه تا شکلات هادا مُنا ، سرُما دستی بَکِشی و بَگُت بَگِردُم عمه یما ،،، حسابی شارژ هابیُم ... داستان ادامه داره ... *⃣*⃣*⃣*⃣*⃣ ✍ #حاج_رحیم_رستمیان ۲۸ فروردین ۹۸ @zadgahamtuyehdarvar

#وا کنی در کوههای #کافرسر ✅سلام #وا و #کما دو گیاه صحرایی مورد علاقه چارپایان اه، گیاه وا در بلندای بعضی از کو هها در میا، بچینش همینجور راحِت نیه ، بایِد پات کالچام (نوعی کفش محکم ) دَکُنی، بشی صحرا. اگر خواسته بُم گیاه ( وا ) را خوجیر معنی هاکنم ، مِتانُم بگوئُم مثل این بو یک وچه ای دست یک تکه نون سنگگ و یک ویفر مینو ، هادی ، وچه ویفرا ویشتر دوست داره ، دُهانش دِمداجِه و از کرچ، کرچ کردن و مزه یش ویشتر از نون سنگگ لذِّت بُرِه . نِمدانُم چرا این تویه دِرواری گووه ها(گاو) اینقدر #وا را دوست دارِن ، با نوک زوانشان یک پره #وا را گیرِن ، دُهانشانی دِلِه وامِلِن ، ملچ ملچ کُنان با اشتها خورِن ، تازه وقتی اُنا قورت بِدان ، زوآنِشِانا در میرِن و لبو لوچیشانا خوجی (خوب ) لیسِن ،نکنه که یک پره #وا دور دهانشان دوماسی بو ( چسبیده ). اگر خواسته بی #وا را از پیشِشان بیگیری ، سرشانا مخصوصا قسمت شاخشانا، اینور و آنور تکان دین ،گوئِن شوخی نکنیا ، مون که هر وقت این حالت گُوو ها را دیوم دلُم نمیامِه اذیتشان هاکنم، با کف دستم دو تا زِنُم پس تکشان (پشت سرشان ) ،گوتُم نوش جانتان ، بَخورین ، ایسا که اینقدر #وا را دوست دارین ، خوشتِنُم شُم #وا کِنی ، آخه قدیمی ها ایج گوتِن #وا شیر گُوو را زیاد کنه. @zadgahamtuyehdarvar بِلین یک ذِرِّی از شکل و شمایل #وا ایج بگوئُم ،تا بشیم اصل داستانی سر . شما بوته بادیانا بدین، ولگاش (برگ ) بادیانی ولگا مانه ،دیگه همه شهریها ایج شویدا بَدییِن ، #وایی ولگ شویدا مانه ، اما بوته هاش خیلی گت تِره. مثل اینکه خیلی توضیح بِدام. گیاه #کما نیز جوری دیگر ؛ با #آقاسیدحسین_رستمیان که در همسایگی دبییِن،اِز خوردِیگیری (کوچِکی) رِفیق بِیم،ظهری گوده (موقع) که ویشتِر مردا خفتِن،و کوچه ملِّه ای دله ساکت و چقول پر نَمزِه،گت تِرا گوتِن هی وچه بیووه ،بَخُس !!! هیچ کاری سخت تِر از بخفتن وچا ظهری گوده نیه ، یواشکی از خانه زییُم بیرون، پشت خانه یک شفیل (سوت) زییُم ، که شناخته نبییُم،کمتِر وقتا همدیگِرا وانگ زیم ، اَدی ( چون)گت ترا منِّتمان کِردِن،گوتن اینان حاج کرُمی پِسِر،نِمِله وچیمان بَخُسِه،یا برعکس... *⃣*⃣*⃣*⃣*⃣*⃣ یکی از این روزا #سیدحسین بگوت فِردا ما بَشیم #وا و #کما کِنی،خیلی خوشحال بَبییُم،بگوتم کی حرکِت کنین ، بگوت خروس خوانی موقع،با اینکه خوجیر متوجه نبییُم پیش خودُم بگوتُم ،یعنی صبح زود. با خواهش و تمنا از چروم اجازه بِگِتُم،صبح زود آفتو نَزی به ، همینکه " آقا میر محسن ، خاله سکینه و سید حسین" ، از #میرانی_سردِروازه بیامییِن کوچه ای دله،مونیج آماده ببییُم. دوسه تا الاغ #آقامیرمحسن بیامییِن کوچه ای دله،مونی الاغ ایج سرحال و مشتاق از طویله بَزِه بیرون،وقتی بَدی رِفیق داره خیلی خوشحال بَبِه،راه دَکُفتیم ‌،قبرستانی که برسیم ، یک فاتحه بخواندیم ، همینکه دکفتیم گزور دره (تنگه شمال باغستان) خرا با هم شوخیشان بِگِت،گومبِل زییِن و گوشِشانا تیج کردن،الکی همدیگِرا گاز گِتِن ، یک جوفتِک ایج ، به هم حواله کِردِن،جوری که ممکن به بارشان هوکوفه زمین ،دایی #میرمحسن مُنا بگوت،هی دایی جان بَرو خرِتا سوآر هاباش. بَپِرییُم خرا سوآر ببییُم. انصافا خرسوآری یک کیف خاصی داره،بیخود نَبِه ویشتر ریش سفیدان با اینکه امکان سوآر بَبییِن قاطر و اسبی سرا داشتِن،اما خرا ترجیح دان،چون خر شتابش، سرعتش کمتِره و شیطانیش کمتره، آدُم خری سر هم آرامشش ویشتره،و هم متانه تمرکزِشا حفظ هاکنه و برای کارهایی که دنبالِش شو، قشِنگ فکر هاکنه. خلاصه برسیم #تولمنی (یک مزرعه در شمال باغستان ) از چشمه ای سر یک مشت اوء بخوردیم و دست و دیمِمانا بَشُستیم،لذت برخورد نسیم صبح بر صورتمان را حس کردیم ، محو تماشای اطرافمان بیم ، بوته ها ی #جاج ( گیاه خوشبو و مورد علاقه گوسفند ) اطراف جاده نفسِمان را جا مییِرد ،مثل اینکه با عطر خوبش دَرِه اومِئی واسری ادکلن زنه . از تنگه ای دله بخاطر باریکی جاده در یک صف حرکت کِردیم ، صدای پای الاغ و قاطر و زنگشان کوههایی دله دمپیچی ، بعض وقت ها حیوان ها نفسشانا تازه کردن ، صدای پچ پچ مونو سید حسین ایج کوهی دله دمپیچی، یک وقتهایی ایج الکی صدایی درمیردیم ،تا صدامانا از کوه بشنوفیم . تا اینکه برسیم #گیشنِجویی سر (خط الراس کوه ) ادامه دارد... *⃣*⃣*⃣*⃣*⃣ #حاج_رحیم_رستمیان ۲۲ مهر ۹۶ #کانال_زادگاهم_تویه_دروار @zadgahamtuyehdarvar