💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 📕 #داستـــــان #تاپــــروانگی #قسمت_پنجاه_نهم ✍بغضش ترکید و زد زیر گریه و هنوز با چشمانی که بسته بود منتظر ری اکشن همسرش بود. شاید چند دقیقه گذشت اما هیچ صدایی بلند نشد! فکر کرد شاید میان هق هقش ارشیا با عصبانیت رفته... دستش را برداشت و چشم هایی که از شدت گریه تار شده بود را باز کرد. ارشیا همانجا بود، نشسته بود و نگاهش می کرد. چند باری پلک زد تا بهتر ببیند... احساس کرد صورتش دلخور است، شاید هم نه! می خندید... اما خوب تر که دقت کرد چیزی نفهمید از احساسش. لب گزید و سرش را پایین انداخت، گفتنی ها را گفته بود و حالا باید می شنید! دستمالی به سمتش دراز شد، مضطرب بود ریحانه، دستمال را گرفت و توی دستش مچاله کرد. ارشیا بالاخره به حرف آمد، با صدایی که انگار دو رگه شده بود گفت: _یادته؟ شرط سر عقدمون رو میگم! ای وای که حرف گذشته ها را پیش می کشید! نفس ریحانه توی سینه اش حبس شد... دوباره چشمه ی اشکش جوشید. سری به تایید تکان داد و همانطور که نگین های دستبند ظریفش را با دست لرزانش لمس می کرد گفت: _یادمه اما دکتر گفت... گفت معجزه شده، بی هیچ دوا و درمونی... من، یعنی خب خانوم جون که شاهد بود. می ترسید کسی بفهمه که من بچه دار نمیشم... بخدا نمی دونم خودمم _چرا انقد اشک می ریزی؟! بسه لطفا _ناراحت شدی؟ نه؟ _بله بله گفتنش محکم بود! ادامه داد: _بله ناراحتم، اما از شما... چرا پنهون کردی؟ من مگه شوهرت نیستم؟ قطعا الانم با زور و تشر بی بی مجبور شدی بگی نه؟ _آخه... _ریحانه! بهانه چینی نکن لطفا، من انقدر وحشتناکم یعنی؟ انقدر که حتی بترسی رو به روم بشینی و بگی که قراره پدر بشم؟ از تعجب نزدیک بود شاخ در بیاورد! مگر می شد ارشیا و این همه آرامش؟ با بهت پرسید: _اگه تو اون موقعیت می گفتم حتما همه چیز بهم می ریخت __همین حالام اوضاع خیلی بر وفق مراد نیست اما دلیلی نداره خلط مبحث بشه! من حتی اگه خودمو می کشتم هم باز باید خبردار می شدم نه؟ این چه توجیهی بود؟ شانه بالا انداخت و جواب داد: _من چند ساله که با این توهمات زندگی کردم _چه توهمی؟ باورم نمیشه... غول ساختم از خودم تو ذهنت؟ درسته... من بعد از اولین شکست زندگیم تصمیم گرفتم دیگه حتی تشکیل خانواده ندم تا اینکه تو سر راهم قرار گرفتی، بعدم اصلا بخاطر همین ویژگیت یعنی بچه دار نشدنت بود که خواستم باهات ازدواج کنم! چون خیالم از خیلی چیزا راحت می موند اما حالا از اون روزا چند سال گذشته ریحانه؟ آدما چقدر تغییر می کنن؟ هوم؟ باید می مرد از ذوق نه؟ اما دلشوره ای چنگ انداخته بود به جانش... این چهره ی خیلی خوب ارشیا را کمتر دیده بود. یعنی می شد که باهم راه بیفتند توی بازار و لباس های قد و نیم قد و بامزه ی بچگانه بخرند؟ محال ممکن بود... خداراشکر این بار پسند چرم خریدن ارشیا هم غالب نبود! ضعف کرد دلش برای کفش های کوچک اسپرتی که ترانه نشانش داده بود... هنوز توی خیال های خوشش چرخ می خورد که ارشیا گفت: _البته... انقدرم شوکه نشدم _چی؟ چطور؟! _چون قبل از تو، زری خانوم بهم گفته بود! همون شبی که رفتی قهر و حالت بهم خورده بود... انگار یک سطل اب یخ ریختند روی ریحانه، وا رفت و دهانش نیمه باز ماند! _یعنی... یعنی تو می دونستی؟! ⇦نویسنده:الهام تیموری ⏪ #ادامہ_دارد.... نشر معارف شهدا در ایتا @zakhmiyan_eshgh ‌ 🌸 🌿🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼

#هوالعشق #معجزه_زندگی_من #قسمت_پنجاه_نهم . . . حلما_من تا حالا انقدر حالم خوب نبوده ازش خواستم همیشه این حال خوبو داشته باشم 😭☺️ فاطمه_عزیزمم من هر باری که میام بیشتر دلتنگ میشم چه اینجا چه کربلا حلما_😢 فاطمہ_عه اون. مادر جونت نیست داره میاد؟ حلما_چرا خودشه😍 دست تکون دادم مارو ببینه داشت میومد سمتمون مادرجون_سلام دخترا زیارتتون قبول فاطمہ_ممنون مادرجون حلما_کاراتو کردی عشقمم؟ مادرجون_اره چمدونارو گذاشتیم پایین که نخوایم برگردیم تو اتاقا ساعت 6حرکته ان شاالله حلما_ایشالا . . . مادر جون هم رفت زیارت اخرو برگشت پیش ما روبه روی ایوان طلا نشسته بودیم فاطمہ بیشتر بامحمد حسین مشغول بود انقدر باحوصله و اروم که بهش حسودیم میشه مادر جون هم مشغول خوندن دعا و مناجات بود یکم اونورتر از ما یه کاروان یزدی مشغول عزاداری بودن اوناهم شب اخری بود که نجف بودن خیلی باسبک خوندشون ارتباط برقرار. کردم یکساعتی گذشت خیلی خوابم میومد از اون طرفم دلم نمیخواست حتی یه ثانیه از امشب رو از دست بدم دوساعتی مونده تا اذان به هر سختی بود این دوساعتم بیدار موندم نماز. رو خوندیم به سختی از حرم دل کندم و رفتیم سمت هتل 😔 همه جمع شده بودن حسین و پدر جون داشتن چمدونامون رو میزاشتن تو ماشین حسین_سلام مادر. جون سلام خواهری چه عجب اومدین😄 حلما_سلام😔 حسین_حلمایی چرا چشمات انقدر. قرمزه رنگت پریده چقدر مادرجون_اره مادر فکر کنم بچم مریض شده اصلا نخوابیده. تو این سه روز تاصبحم تو حرم بودیم حلما_نهه من حالم خوبه😊 چشمام فقط یکم خستن رفتیم سوار اتوبوس شدیم نگاهه اخرو به شهری که توش آرامشمو پیدا کردم انداختم تهه دلم اروم بود حس میکنم خیلی زود میام ذوق رفتن به کربلا ناراحتیمو پنهان کرد سرمو تیکه دادم به شیشه سعی کردم این سه روز رو مرور کنم و خودمو اماده کنم برای چندساعت آینده 😍😭😍 . . . ادامه دارد... 🌸🍃🌸🍃🌸🍃 نویسنده: نشر معارف شهدا درایتا #کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

🌈🦋☔️🍄🌈🦋☔️🍄🌈🦋☔️🍄🌈🦋 ☀️هوالحبیب 🌈 🦋 #رمان_روژان 🍄 📝نویسنده: #زهرا_فاطمی☔️ 🖇 #قسمت_پنجاه_نهم زهرا: _سلام داداش جونم.الهی من قربونت بشم کیان پشت خط بود و قلب من عجیب میتپید و هرلحظه احساس میکردم ممکن است از درون سینه ام بیرون بیاید و مرا رسوا کند. همه ی هوش و حواسم را به حرفهای زهرا دادم _اره عزیزم همه خوبن .خاله ها و عمه ها هم اینجا هستند . نه عزیزم مامان رفته به همسایه ها آش پشت و پای شما رو بده .قربونت بشم من .اتفاقا مهمون ویژه شما هم اینجاست نمیدانم کیان پشت خط چه گفت که زهرا به من نگاه کرد و زد زیر خنده . با تصور اینکه کیان متوجه منظور زهرا شده گونه هایم از شرم رنگ گرفت .دوباره حواسم را دادم به زهرا -من فدای تو و ایکس جان بشم و دوباره زد زیر خنده نمیدانم کیان درجواب زهرا چه گفت که زهرا به من چشمکی زد و گفت -اتفاقا روژان جون با تو کار داره .با من امری نداری عزیزم.مواظب خودت باش .چند لحظه گوشی با چشمانی گرد شده به زهرا که گوشی را به سمتم گرفته بود ، نگاه کردم و لب زدم -به خدا می کشمت زهرا هم نامردی کرد و بلند گفت -روژان جون خان داداشم منتظره مگه کارشون نداشتی با دستی لرزان گوشی را گرفتم -سلام -سلام خوبید -ممنونم شما خوبید؟ -الان واقعاخوبم از این اشاره غیر مستقیمش قلب بی جنبه ام بی قرارتر شد -الو روژان خانم هستید؟ به خودم آمدم دستم را روی قلبم گذاشتم و با بغضی که نمیدانم از کجا بر گلویم چنبره زده بود گفتم _هستم . -زهرا میگفت با من کاری دارید من در خدمتم با عصبانیت به زهرا نگاه کردم و با من من ادامه دادم -راستش..راستش من کاری باهاتون نداشتم زهرا دروغ گفت صدای خنده کیان ،باعث شد لبخند به لب بیاورم و با حرفش اشک به چشمم دوید -شاید اونم میدونسته که من نیاز دارم قبل قطع شدن ارتباطم صدای کسی رو که تو زندگیم قدم گذاشته رو بشنوم تا یادم بمونه به کسی قول دادم سالم برگردم .میدونید اون کیه درسته؟ اشکم روی گونه ام جاری شد و با صدایی لرزان گفتم -نمیدونم . -پس ممکنه من اشتباه کرده باشم و چنین قولی به کسی نداده باشم . دستپاچه شدم و با گریه گفتم -به من قول دادید. -اگه من بفهمم شما خانمها چرا تا تقی به توقی میخوره گریه میکنید عالی میشه.روژان خانم من باید برم الان ممکنه تماسم قطع بشه میشه گریه نکنید و به حرفهام گوش بدید؟ اشک هایم را پاک کردم -ببخشید دیگه گریه نمیکنم بفرمایید -میخواستم بگم اولا دیگه دوست ندارم هیچ وقت گریه کنید دوما حتما به تحقیقتون در مورد امام زمان عج ادامه بدید و حتی اگه ممکنه تو کلاس های سه شنبه های مهدوی شرکت کنید .باشه؟ -چشم -چشمتون بی گناه .روژان خانم تا حالا مشهد رفتید؟ -وقتی خیلی کوچیک بودم رفتم -پس اگه من برگشتم و شما به حرفم گوش داده بودید پاداشتون یک سفر به مشهد با صدای بلند و با تعجب داد زدم -دونفره! خندید -من دیگه باید برم روژان خانم به همه سلام برسونید.مواظب خودتون باشید.امری نداریدبا من؟ -شما هم مواظب خودتون باشید _چشم.به مامانم بگید شب تماس میگیرم قولتون یادتون نره -چشم . قولم یادم نمیره _چشمتون بی گناه .خدانگهدار تا چشمم به دیگران افتاد متوجه نگاههای متعجب انها علی الخصوص نگاه عصبانی فروغ و دخترش سیمین شدم . با خجالت گوشی را به زهرا دادم و به سمت خانم جون رفتم... &ادامه دارد... 🌈🦋☔️🍄🌈🦋☔️🍄🌈🦋☔️🍄🌈🦋 نشر معارف شهدا درایتا #کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

🌷🕊🌷🕊🌷🕊🌷🕊🌷 🕊🌷🕊 🌷 📕رمان عاشقانه،اعتقادی #من_مسلمانم 🕊 📝نویسنده : بانو الف_صاد🌷 ⚜ #قسمت_پنجاه_نهم با صدای تحلیل رفته ای گفت: _خانم علوی خواهش میکنم بس کنید.من اصلا نمیخوام ازدواج کنم.خواهش میکنم دیگه این بحث رو ادامه ندین... نفسی که از سر آسودگی چند لحظه ای یکبار از سینه ی امیرحسین خارج میشد کاملا مشهود بود ولی خوشبختانه یا متاسفانه کسی هواسش به امیرحسین نبود! خانم علوی با اخم های درهم و لحنی دلخور گفت: +وا دختر جون مشکلت چیه خب؟من که میگم ما با همه چیز تو کنار میایم!مشکلت چیه که هی میگی نه! الینا مانند کودکی که پدرو مادرش را گم کرده باشد نالید: _من...من مامان و بابامو میخوام!همین...آقا ارمیا پسر خیلی خوب و آقاییه...ولی...ولی... ادامه ی جملش رو کامل نکرد.سری تکون داد و در عوض گفت: _خواهش میکنم خانم علوی.من تمام این صحبتهارو فراموش میکنم شما هم فراموش کنید.بزارین از فردا بتونیم مثل گذشته کنار هم دوستانه کار کنیم.خواهش میکنم. امیرحسین که تا الآن آسوده خاطر نشسته بود و منتظر بود بحث الینا با خانم علوی به اتمام برسد با شنیدن صدای بغض آلود الینا و خواهش هایی که برای کار در بوتیک از آن زن خودپسند میکرد عصبانی و برافروخته از جا بلند شد. به سمت الینا و خانم علوی رفت و خطاب به الینا گفت: +لازم نیس دیگه برا ایشون کار کنی.بیا بریم! خانم علوی با پوزخند و الینا با تعجب نگاهی به امیرحسین انداختند. خانم علوی با همان پزخندش جواب داد: +ببخشید ولی میشه بپرسم به شما چه؟شما چه کارش میشی که دخالت میکنی؟نکنه باورت شده شوهرشی؟ امیربا همون اخم های درهم و با جسارت گفت: +هر کی باشم و هر نسبتی داشته باشم به خودم مربوطه ولی نامردم اگه اجازه بدم الینا از این به بعد تو اون بوتیک کار کنه.بوتیکی که آدم برای کار کردن بخواد التماس بکنه میخوام صد سال سیاه درش گل گرفته بشه. الینا ه‍راسون رو به امیرحسین کرد و نالید: _امیرحسین... امیر با شنیدن اسمش از زبان الینا قند در دلش آب شد ولی به روی خودش نیاورد و محکم گفت: +بریم. الینا درمونده و مستاصل وسط سالن خشک شده بود.مونده بود چکار کنه که امیرحسین گوشه چادرش رو کشید و گفت: +بیاین بریم شما نیاز به کار تو بوتیک این خانم رو نداری. بعد هم بند کیف الینا رو گرفت و دنبال خودش کشید. الینا هم مانند عروسکی به دنبال امیرحسین کشیده میشد... 🍃راوی باران شروع شده بود و لحظه با لحظه شدت می یافت. الینا با وارد شدن به حیاط متوجه ارمیا که در گوشه ای زیر سقف داشت با تلفن صحبت میکرد شد.اما امیرحسین بی توجه به همه جا گوشه چادر الینارو گرفته بود و با خود به بیرون هدایت میکرد.ارمیا با دیدن اونا چند باشه باشه به فرد پشت تلفن گفت و بعد از قطع کردن به سمت اونا دوید و گفت: +تشریف میبرید؟! امیرحسین که از عصبانیت حوصله ی هیچ کس و نداشت با خشم غرید: +نه بیشتر میمونیم تا... با تشر الینا حرفش نصفه ماند: _آقا امیر!!!enough!(کافیه) امیر دستی به صورتش کشید و زیر لب لا اله الا اللهی گفت تا آدام بگیرد. ارمیا بی خبر از همه جا متعجب نگاهی به الینا انداخت و گفت: +معذرت میخوام اتفاقی افتاده؟ و بعد با کمی تردید اضافه کرد: +امیر کیه؟! امیر کمی آرام گرفته بود ولی توانایی اینکه ببیند ارمیا بی پروا به الینا زل زده را نداشت. با دست به شانه ی ارمیا زد و گفت: +صحبتی داری در خدمتم!امیرم منم!مشکلیه؟! ارمیا خواست جوابی بدهد که الینا پرید وسط حرف نگفتشو در حالی که صداش از حرص و عصبانیت به لرزه افتاده بود گفت: _ممنون از مهمان نوازیتون.خدانگهدار. بعدهم با سرعت به کوچه رفت. امیر با چشمهایش خط و نشانی برای ارمیا کشید و به سرعت از خانه خارج شد. کوچه خلوت بود و فقط صدای شرشر باران می آمد. هرچه دنبال الینا گشت نبود. سریع به سر کوچه رفت و از آنجا به خیابان نگاه کرد.الینا کنار خیابان اصلی ایستاده بود و برای هر ماشین دست دراز میکرد تا برسانندش. چادرش کامل خیس شده بود. امیرحسین بدون فوت وقت به سمت ماشین رفت و سریع خودش رو رسوند سر خیابون. جلوی پای الینا ترمز زد.شیشه را پایین کشید و با لحنی شاکی امد نگران گفت: +هیچ معلومه دارین چی کار میکنین؟!سوار شید که خیس خیس شدین.سوار شین. &ادامه دارد... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌🕊🕊🕊🕊📚🌷❣🌷📚🕊🕊🕊🕊 نشر معارف شهدا درایتا #کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

🌈🦋☔️🍄🌈🦋☔️ ☔️🍄🌈🦋☔️ 🍄🌈🦋 ☀️هوالحبیب 🌈 🦋 #رمان_روژان 🍄 📝به قلم #زهرا_فاطمی☔️ 📂 #فصل_دوم 🖇 #قسمت_پنجاه_نهم سرش را روی زانویم گذاشت و چشمانش را بست _پس بخوابم با حرص گوشش را پیچاندم _اذیت نکن دیگه بگو کارات به کجا رسید _آخ گوشم .کنده بشه مقصر خودتیا،دلت میاد شوهرت بی گوش باشه _نه ،پس زود بگو تا بیگوش نشدی خندید _عزیزم قدیما خانوما لطافت بیشتری داشتنا. قرار شده هفته دیگه چهل روز برم دوره با تعجب به چشمانش زل زدم و گوشش را رها کردم چهل روز نبود کیان یعنی جان دادن من از دوری او با بهت گفتم _چی _عزیزم بریم نهار بخوریم قول میدم بعد نهار کامل واست توضیح بدم .باشه فدات شم بغض راه گلویم را بسته بود ،نمیخواستم در برابرش یک زن ضعیف باشم و اشک بریزم پاشدم و بی حال به سمت آشپزخانه رفتم.همانطور که در فکر بودم .میز را هم آماده کردم کیان روبه رویم نشست ظرفش را به سمت من که در هپروت به سر میبردم آورد _عزیزم واسم غذا میکشی؟ به زور لبخند لج و کوله ای بر لب نشاندم _چشم برایش برنج کشیدم و جلوی اش گذاشتم.خودم دیگر میلی به خوردن نداشتم ولی برای اینکه متوجه ناراحتی ام نشود کمی برنج کشیدم که از چشمان کیان دور نماند _خانومم اون غذا رو واسه گنجشک ها کشیدی یا خودت به دروغ لب باز کردم _قبل اینکه تو بیای میوه خوردم اشتها ندارم دیگر چیزی نگفت و مشغول خوردن نهارش شد. _دستت طلا روژانم ،خیلی چسبید. _نوش جان میخواست در جمع کردن میز کمکم کند که نگذاشتم دلم کمی تنهایی میخواست _برو عزیزم من خودم جمع میکنم _مطمئنی؟برم بعد بگی بیا،نمیام گفته باشم با لبخند گفتم _باشه نیا.برو بشین منم زود میام کیان که از آشپزخانه خارج شد .ظرف ها را داخل سینک گذاشتم و شیر آب را باز کردم. درحالی که ظرف میشستم گریه هم میکردم . خداروشکر صدای آب باعث شده بود که کیان متوجه گریه هایم نشود.ظرف ها که تمام شد دل من هم کمی سبک شد.آبی به صورتم زد و از آشپزخانه خارج شدم. کیان مشغول دیدن سریال بود . روبه رویش نشستم و به تلویزیون چشم دوختم. متوجه نگاه خیره اش به خودم شدم _روژان جان گریه کردی؟ احمقانه لبخندی روی لب کاشتم _نه گریه واسه چی _چشمات که چیز دیگه ای میگه _اشتباه میکنی عزیزم.فیلمت رو ببین آقا با صدای آهسته ای گفت _که اینطور هردو به تلویزیون چشم دوختم در حالی که ذهنمان جایی دیگر میچرخید. &ادامه دارد... ☔️🍄🌈🦋☔️🍄🌈🦋☔️ نشر معارف شهدا درایتا #کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

🍂🌺🍂🌺🍂 🌺🍂🌺🍂🌺🍂🌺🍂 🌺🍂🌺 🍂🌺🍂 🍂🌺🍂 🌺 ♡یالطیف♡ 📒رمان عاشقانه هیجانی #هیوا ❣ 🖊به قلم:ریحانه عزت پور؛ #نهال 🌷 🍂 #قسمت_پنجاه_نهم زن جلو می آد و نگاهی به سلولمون می کنه :پناه میلانی نگاهی بهش می کنم و از جا بلند می شم ،صدای لش لش دمپایی هام بلند میشه .راهروی بلند زندان رو طی می کنم زن با دستش راهنماییم می کرد و من کلافه چادر رو روی سرم مرتب می کردم .اصلا نپرسیدم کجا چون اصلا برام مهم نبود کجا .دری باز میشه وقتی نگام به میز بازجویی می خوره کنجکاو میشم به سمت میز می رم ،نگاهی به زنجیر دستم می کنم و پارچ آب روبه روم ،اتاق فوق العاده تاریک و آیینه ای که می دونستم پشتش چند مرد تک تک حرکاتم رو می پاییدن و درباره مجرم بودن یا نبودنم نظر می دادن .در باز میشه طبق معمول زن همراهم به مافوقش احترام میذاره ،نیم چهره اش تاریک و نیمه ای دیگر سفید بود با تمام بهت نگاهی به بازرس روبه روم می کنم ،می دونستم که حالا س که چشمم از کاسه بیرون بپره ،دهنم مطمئنا الان تا جایی که جا داره بازه .خیلی جدی جلوم نشست . -اسم زبونم حرکت نمی کرد ،انگار قطع شده باشه هرچقدر سعی کردم حرکتش بدم نشد که نشد ،نا امیدانه فقط نگاش کردم. -اسم حتی اگه ده بار دیگه هم تکرار می کرد فایده ای نداشت ،من ناتوان ناتوان بودم .این بار سرش رو بالا آورد و زل زد تو چشام بی زور لب هامو باز کردم و لب زدم . -پناه -فامیل؟ -میلانی وقتی این ها رو می دونست چرا می پرسید ؟ چرا بیشتر از قبل عذابم می داد. -من اینجام که فقط بهت توضیح بدم همین خانوم میلانی خانوم میلانی؟ چی می گفت این چه وضعی بود که من توش بودم نکنه خوابه ؟ - ماجرا از جایی شروع شد که آهی نامزد کرد و بهروز میلانی رو دعوت نکرد ،این فقط یه دلیلش بود دلیل بعدیش چیز مهم تری بود و اون این بود که بهروز میلانی قصد مشارکت با خانواده عزیزی رو داشت ولی شرطشون ازدواج کامیار با شما بود ،کامیار عزیزی با دختر بهروز خان ،بهروز میلانی که عاشق پول بود قبول کرد و پناه میلانی دخترش رو به زور و کتک فرستاد خونه کامیار عزیزی . کامیار عزیزی دکترای شیمی ،نخبه شیمی هم محسوب میشه ،نبود بازار کار رو بهونه ای کرد برای اینکه قاچاق چی مواد شده اما اون از اول بلند پرواز بود خیلی بلند پرواز ،می خواست راه هزار ساله رو یک شبه طی کنه ،اینطوری شد که وارد یه باند بزرگ مواد مخدر شود اون برای کارش نیاز به یه ساقی داشت که کسی بهش شک نکنه و اون کسی بود به اسم پناه میلانی ،پناه میلانی دانشجوی هنر در دانشگاه تهران . زنی که هیچ نقطه ی سیاه قانونی نداره ،غافل از اینکه پلیس از نقشه کامیار آگاهه و حتی از وجود پناه میلانی توی این وضع نه تنها ضرر نمی بره بلکه سودم می بره ،پس یه عده از مامورین رو تو قالب معتاد وارد پارک می کنه که بفهمه پناه میلانی چه موادی تو پارک می فروشه و دستآورد جدید کامیار عزیزی چیه ،واسمون عجیب بود کامیار همیشه محتاط عمل می کرد ولی این بار بی مهابا کار می کرد ،در کل کامیار الان دستگیره شده و الان شما تو امنیتی و می تونی تا سه هفته دیگه از زندان آزاد شی ،اگه به پنج سال محکوم نمی شدین ،کامیار حتما می کشتتون.. 🌺🍂ادامه دارد..... نشر معارف شهدا درایتا #کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

🌼🍃🌼 📚 #عشقی_به_پاکی_گل_نرگس 🌼🍃 🌼 📝 نویسنده: #فاطمه_اکبری 🔻 #قسمت_پنجاه_نهم همه ساکت بودن،لبم وکج کردم وگفتم: +مگه برای من نیومدین؟ پس چراخفه شدین؟ بعدازاین حرف بلندزدم زیرخنده،باباکه خیلی عصبی شده بودباحرص گفت: بابا:این چه طرزحرف زدنه؟ بی توجه به حرفش بهشون خندیدم وعین اسب به سمت مبل دویدم. مادر پسره روبه پسرش که البته ازنظرمن دختر بود باکنایه گفت: _پسرم مطمئنی درست اومدیم؟ مامان ازآشپزخونه اومدبیرون،ازدیدن قیافش خندم گرفت چون هرلحظه ممکن‌بودپوستش مثل خانم جون‌ بشه. باصدای نحس پسرِازفکراومدم بیرون: سامی:بله مامان جان یک دخترجذاب تواین شهر وجودداره که اونم همین هالین خانمه. بااین حرفش دلم هری پایین ریخت،نکنه پسره خوشش اومده؟وای نه اگه خوشش اومده باشه که من بدبختم. مامان کناربابانشست وسرش وانداخت پایین، به بابانگاه کردم باچشماش برام خط ونشون می کشید. بهشون حق میدم عصبی بشن ولی تقصیر خودشون بودنبایدهمچین تصمیم بی خودی روبرای من می گرفتن. خانم جون:تاکی قراره سکوت باشه؟چراحرفی نمی زنید؟ باباهُل کردوگفت: بابا:اوممم،بله درست می فرمایید،بهتره بریم سراصل مطلب. ننه ی پسره بادبزنش و عین چینیابازکردوخم شدوزل زدبه بابا،خواست چیزی بگه که نتونستم جلوی خودم وبگیرم وباتمسخرگفتم: +قوووودَ همه باتعجب نگاهم کردن،دوباره زدم زیرخنده وگفتم: +حرکت این ننه بزرگ(به مامان پسره اشاره کردم)من ویادفیلم های چینی انداخت،ببخشید ادامه بدید.خواهرسامی باحرص گفت: _به مامی من میگی ننه بزرگ؟بی شعورتوالان بایدبه این پیرزن(خانم جون)بگی ننه بزرگ. چیزی نگفتم چون میدونستم خانم جون کم نمیزاره وجواب میده،حدسم درست بودچون خانم جون عصاش وگرفت سمت دختره وباعصبانیت گفت: خانم جون:به کی میگی پیرزن؟هان؟فکرکردی خودت خیلی جوونی؟انقدرمالیدی وعمل کردی که الان سنت شبیه سی ساله هاس وگرنه من که میدونم توسی وهشت سالته. دختره مونده بودچی بگه، حالاواقعاسی وهشت سالشه؟ روبه خانم جون کردم وعینکم ودرست وکردم وگفتم: +واقعا؟خانم جون این(به دختره اشاره کردم)سی وهشت سالشه؟ خانم جون پوزخندی زدودوتادستش وگذاشت روی عصاش وگفت: خانم جون:بله عزیزم سی وهشت سالشه! روبه دختره گفتم: +اَخِی سنت زیاده؟ازدواج نکردی؟ بااخم وحرص نگاهم کردو جوابی نداد،باطعنه گفتم: +حق داری البته،بالاخره هردخترترشیده ی دیگه ای هم بودهیچ جوابی نداشت،ولی توهم غصه نخوربالاخره یه پیرِخپلی پیدامیشه توروهم بگیره ابژی. دختره بدجورحرصش گرفته بودقشنگ معلوم بوددلش میخوادمن وخفه کنه لبخنددندون نمایی زدم وگوشیم وازجیب شلوارگل گلیم دراوردم ومشغول پیام دادن به شایان شدم،باباشروع کرد به حرف زدن بابابای پسره. شایان پیام داده بود: شایان:چی شد؟چیکارکردی؟ +تااینجاخوب بود. شایان:خوبه،حالافردادقیق ترحرف می زنیم. +اوهوم،توچخبر؟ ای موجی خنده برام فرستاد ونوشت: شایان:وای هالین بایه پسره دوست شدم ازاین ریشیا. چشمام گردشد،بلندزدم زیرخنده که همه باتعجب نگاهم کردن،بی توجه بهشون براش نوشتم: +توروچه به دوستی بااین مذهبی پَذهبیا. شایان:جریان داره. باصدای مامان سرم وازگوشی آوردم بیرون: مامان:هالین جان پاشوچای بیار. دستم وتوهواتکون دادم وگفتم: +خابابا،صبرکن کاردارم فعلا،بزاربرای شایان این پیام وبنویسم.‌سامی باشنیدن اسم شایان باچشم های گردشده نگاهم کرد،افرین هالین زدی به هدف،حالاپسره همچین باتعجب نگاه می کردانگارخودش باهیچ جنس مخالفی درارتباط نیست،پشمک. بی توجه به اخم مامان وبابابرای شایان نوشتم: +خب جریانش چیه؟ یکی دودقیقه صبرکردم ولی شایان همچنان درحال تایپ بود،زورکی ازجام بلندشدم،مامان باتعجب نگاهم کردوگفت: مامان:کجا؟ دماغم وکشیدم بالاوگفتم: +چای بیارم. سری به نشونه تاییدتکون دادوبه ادامه حرف زدن پرداخت،انقدرازپسره و خانوادش بدم میومدکه حتی به حرفاشونم گوش ندادم والان ازهیچی خبرندارم. باحالت بیخبری شونه ای بالاانداختم وبه سمت آشپزخونه رفتم. &ادامه دارد.... 🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃🌼 نشر معارف شهدا درایتا👇👇👇 ❤️👆#کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

🌸🌱🌸🌱🌸🌱🌸🌱 🌱🌸🌱 🌸🌱 📚رمان عاشقــ❣ــانه مذهبی :#نگاه_خدا 📙 به قلم: فاطمه باقری 🌱 #قسمت_پنجاه_نهم یه کم بخوابم بهتر میشم رفتم رو تختم دراز کشیدم ،خوابم برد نصفه های شب یه دفعه شکمم درد گرفت،امیر خواب بود ،بلند شدمو یه کم راه رفتم شاید یه کم دردش کمتر بشه دیگه نتونستم تحمل کنم رفتم امیرو صدا زدم - امیر ،امیر امیر : ) تا منو دید ترسید( چی شده؟ - دارم میمیرم از درد امیر : ای واای ،پاشو بریم دکتر اینقدر درد داشتم نمیتونستم لباسامو بپوشم ،امیر مانتو مو پوشید برام روسریمو سرم گذاشت زیر بغلمو گرفت رفتیم پایین ماشین گرفتیم رفتیم بیمارستان توی راه فقط سرمو گذاشتم رو پای امیر شکممو چنگ میزدم امیرم زیر لب داشت دعا میخوند رسیدیم بیمارستان ،دکتر معاینه کرد گفت مسمومیته رفتم دراز کشیدم یه سرم وصل کردن بهم ،کم کم آروم شدم خوابم برد با صدای زنگ گوشی امیر بیدار شدم فهمیدم داره بابا حرف میزنه تماسش قطع شد اومد کنارم - ببخشید که مزاحم شما شدم امیر : نه بابا این چه حرفیه )خندیدو گفت( مثل اینکه محرمیم - به بابا رضا چی گفتی؟ امیر : گفتم بیرونیم،البته شما رو با این حال ببینن متوجه میشن سرمم که تمام شد رفتیم هتل ،به دم در اتاق که رسیدیم ،در اتاق بابا اینا باز شد بابا اومد بیرون بابا رضا: سارا ، چی شده ؟ - چیزی نیست بابا یه کم حالم بد بود رفتیم دکتر الان بهترم بابا رضا: واسه چی؟ امیر : دکتر گفته مسمومیته ،الان خدا رو شکر بهتره - بابا جون اگه اجازه بدین بریم استراحت کنیم بابا رضا: باشه برین رفتیم توی اتاق روی تختم دراز کشیدم خوابیدم تا غروب فقط خوابیدم که چشمامو باز کردم دیدم امیر از رو تخته رو به روم داره نگام میکنه - ساعت چنده؟ امیر : ۷و نیم - ببخشید که به خاطر من نرفتین حرم امیر: اشکالی نداره ،مهم سلامتی شماست حاج رضا و مریم خانوم هم اومدن اینجا وقتی دیدن شما خوابین رفتن حرم - میشه بریم بیرون دور بزنیم امیر: بزارین حالتون بهتر بشه ،فردا میریم - آخه من گرسنمه امیر: آخ ببخشید اصلا حواسم نبود الان میرم از پایین براتون غذا میگیرم - دستتون درد نکنه فقط واسه خودتون هم بگیرین ،چون اینجوری خجالتم میاد امیر ) خندید( : چشم ) چرا اینقدر قشنگ میخنده ،وقتی میخنده تمام ناراحتیم از یادم میره ( امیر که رفت بلند شدم و دوتا تخت و بهم جفت کردم دلم نمیخواست از کسی که خنده هاش آرومم میکنه دور باشم بلند شدم و رفتم لب پنجره ، چشمم به گنبد حرم افتاد اشک از چشمم جاری شد &ادامه دارد .... 🌱🌸🌱🌸🌱🌸🌱🌸🌱 ✍💞سرباز ولایت 💞 خادم الشهدا مدیر کانال 💚نشر معارف شهدا درایتا👇👇👇 ❤️👆#کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh

#اپلای #قسمت_پنجاه_نهم وحید ربع پیاز را در دهانش گذاشت!صدای قرچ قرچ جویدن پیاز دادمان را هوا برد!تا موقع رفتن هرچه حرف زد طعم پیاز داشت و از جانب همه طرد شد. بنده خدا را فرستادیم خرید،کی؟ساعت یازده شب. دوباره گرسنه مان شد و رفت ساندویچ بخرد. زنگ زد که بپرسد چه مدل بخرد شهاب تا تلفن را برداشت گفت:اَه اَه اَه،آدم به درد نخور ببند دهنتو! بوی پیاز دهان وحید گند نبود اما خیلی چیزها هست که گند زده است به زندگی من جوان. همین است دیگر!زندگی که فقط راه هموار نیست نفس گیری هایش است که ظرفیتت را بالا میکشد و آدمیتت را به سنجش میگذارد. آریا تمام این لحظات را با خنده های نمکینش همراهمان بود شب دیر تر از همه هم رفت‌. کنار در تا ساعت دو ایستادیم و حرف زدیم. میگفت:یه بار به خاطر یکی از دوست دخترام آرش باهام درگیر شد میدونی چی بهش گفتم میثم؟ دستانم را بغل میکنم و در جوابش فقط نگاه میکنم. دستانش را در جیب شلوارش فرو می برد و تکیه به دیوار می دهد و تعریف میکند میگوید که به آرش میگفته:لذت نفهم. سکوت و سیاهی شب را ماه روشن می کند و خش خش جاروی پاکبان پیری که در مقیاس یک عمر طولانی،نسبت های لذت ها را میفهمد و لب بسته است تا این چند روز عمر بگذرد. نفس بلندی میکشد آریا که هق هق گریه در خود دارد و بغض من را حجیم تر میکند:همیشه میگفت آریا تو آدم باش!حتی اگه آخرت و عاقبتی هم نیست تو خوب زندگی کن. سکوت بدی افتاده بین زمین و آسمان. پاکبان پیر رفته است و ابرها مقابل ماه را گرفته اند. هوا کمی سرد شده است،یعنی از اول هم هوا سرد بود اما نه من نه آریا حس نمیکردیم. استاد میگفت:وزن کارهای انسان مهم است،نه جرم آن ها،وزن کشش دارد اما جرم کشش ندارد. دارم با خودم فکر میکنم ما با کارهایمان چه وزنی روی زندگی ها انداخته ایم و چه بلاها که سر دیگران نیاورده ایم. و سنگین تر از آن روز قیامتی است که استاد میگفت خدا وزن عمل را مورد توجه قرار می دهد‌. شاید هم وزن عمل همان نیت انجامش است. کارهای به ظاهر کوچک اما با نیت خالص. اثرش میشود نقش ماندگار آن بر لوح تاریخ. _فلسفه این جلسه اضطراری!!؟ نگاه میکنم توی صورت منتظر بچه ها و جواب میدهم. _قراره بریم جلسه مشترک با سرمایه گذار برای تکمیل فاز مطالعاتی! وحید صدا کلفت می کند. ان شاءالله...ان...شاءالله!تقبل الله! اگر بگذارد کار را مثل آدم ببندیم!دوباره وحید میپرسد:بعدش چه برادر! محلش نمیگذارم و رو به جمع میگویم:اگر وزارت بهداشت تائید کنه تولید انبوه چیپ های تشخیصی. با همه بچه ها ابعاد پروژه را یکبار دیگر مرور میکنیم. همه نتایج اولیه کارایی چیپ را تائید میکنند،اما هنوز در آزمایشگاه طبی با نمونه واقعی بررسی نشده!سه ماه فرصت!و تستی که برای متقاعد کردن سرمایه گذار حیاتی است. اگر بتوانیم در این مرحله از بخش خصوصی بودجه جذب کنیم بخش عمده مشکلاتمان حل میشود و هزینه های لازم برای رساندن تراشه به وزارت بهداشت تامین میشود. جلوی واردات این تراشه به ایران کلا گرفته میشود و سالانه بودجه عظیمی از کشور خارج نمیشود!اما اگر مشابه خارجی با قیمت کمتر آوردند،توی این قراردادهای بی منطق دولتی ها له شدیم،اگر... اگر که موانع دولتی و غیردولتی بگذارند. قرار میشود من و شهاب برویم جلسه با سرمایه دارهایی که با تردید نگاهمان میکنند دفاع خوبی میکنيم. هرچند نگاه یکی دو نفرشان خیلی امیدوار کننده نیست. این را شهاب میگوید ته دلم اما کار را به خدا میسپارم. قضاوت منفی،انرژی منفی و بی حرکتی می آورد. ابو علی سینا وقتی جواب سوالش رو پیدا نمیکرد چه کار میکرد؟مثل ما به چکنم چکنم می افتاد يا اینکه میرفت از استادش میپرسید يا چمن نشین میشد؟ شهاب با چشم و لب زدن بیصدا میپرسد:حالت خوبه میثم؟ اصلا گنده تر از خودش کسی بوده که بخواهد برود سراغش؟حالا اگر راه حل بوعلی را بگویم مسخره ام میکنند. چشم میگردانم روی صورتش. شهاب دهان بازمیکند و میبندد. باید حرفم را بزنم. _راه جدمون هم بد نبوده ها! _میفرمایید چه کنیم ای نوه بوعلی جان؟ حس میکنم در فضای مادی گرای فعلی،ماوراگرایی کمی عجیب است. اما دل میزنم به دریای همین تعجب ها. _توسل کنیم. بوعلی،مستاصل که میشده متوسل میشده،راه حل براش پیدا میشده! با اما و اگر هایی که به طرح آورده اند کمی متقاعد کردنشان نیاز به اعتماد به نفس دارد. سه روز دیگر نمونه را که بدهیم خودشان قبول میکنند. فقط سه شبانه روز. غیر از آن جمعه هم اردوی بچه های کانون است. اردوی کاری برای بچه های امروزی که با اشاره انگشت روی صفحه تبلت میکارند. به اشاره انگشت آبیاری میکنند و ظرف یک دقیقه هم میرسد و برداشت میکنند،شاید سخت باشد،اما لازم است. اینجور برنامه ها از این حالت تنبلی مجازی بیرونشان می آورد. قبل از بیرون رفتن از دانشگاه استاد علوی را میبینم. دست دراز شده اش را میگیرم و دستم را فشارمیدهد. #نرجس_شكوريان_فرد #اپلای ٭--💌 #ادامه_دارد 💌 --٭

📚 #مهر_و_مهتاب 📝 نویسنده #تکین_حمزه_لو ♥️ #قسمت_پنجاه_نهم فصل پانزدهم به انبوه دختر و پسراني كه در حياط جلوي پنجره هاي بسته ازدحام كرده بودند خيره شدم. هميشه براي ثبت نام در يك ترم جديد عزا مي گرفتيم . البته ترمهاي قبل چون روز انتخاب واحد پسران و دختران جدا بود باز بهتر بود ولي ترم تابستاني همه با هم ايستاده بودند و داد مي زدند البته باز فقط وروديهاي خودمان بودند. اما باز محوطه گنجايش نداشت و همه همديگر را هل مي دادند تا برگه هاي انتخاب واحد را بگيرند. چند لحظه خيره به جمعيت نگاه كردم و لحظه اي بعد خودم هم ميان جمعيت جيغ ميزدم. دستهايي از اطرافم مرا هل مي دادند مقنعه ام تقريبا از سرم افتاده بود . مسئول ثبت نام كه دختري شل و وارفته بود خونسرد به دستهاي دراز شده نگاه مي كرد و گاهي اگر هوس مي كرد برگه اي را به دستي مي داد و از دستي برگه اي مي گرفت. پنجره مربوط به پسران ديگر بدتر از ما بود و همه در حال دادزدن و هل دادن هم بودند. پس از كلي ايستادن و داد و هوار زدن سرانجام برگه اي به دستم رسيد. فورابه گوشه اي رفتم تا ليلا و شادي هم بيايند. ديشب آخر وقت با هم تماس گرفتيم. ليلا مي خواست دنبال ما بيايد كه من قبول نكردمو گفتم هر كدام جدا به دانشگاه بياييم و هركي زودتر رسيد براي دو نفر ديگر هم برگه انتخاب واحد بگيرد. ليلا و شادي هم پيشنهادم را قبول كردند . بنده هاي خدا نمي دانستند كه مقصود اصلي من چيست. من مي خواستم خودم ماشين همراه بياورم تا اگر حسين را ديدم سوارش كنم و براي اين منظور تنها به دانشگاه آمدم. چند دقيقه بعد سر و كله ليلا و شادي هم پيدا شد و هر سه جلوي ليست واحدهاي ارائه شده ايستاديم. پس از چند دقيقه مشورت سر انجام هفت واحد را در جاي خالي نوشتيم. وقتي برگه هاي پر شده را به مسئول مربوطه داديم نگاهي سرسري انداخت و گفت : اين كدها پر شده ... شادي ناراحت گفت : پس چه كار كنيم؟ ليلا عصبي جابه جا شد : خوب اگه اين كدها پر شده چرا تو ليست نوشتيد ؟ خوب جلوش تذكر مي داديد پر شده ... دوباره بيرون آمديم و هفت واحد ديگر برداشتيم . بعد از كلي انتظار باز نوبتمان شد اما مثل دفعه قبل جواب شنيديم اين كدها پر شده ... از عصبانيت در حال انفجار بوديم . وقتي براي بار سوم برگه هارا پر كرديم برگه هايمان تقريبا مثل دفتر نقاشي كودكان خط خطي شده بود. خانم مسئول ثبت نام نگاهي انداخت و گفت : چي برداشتيد ؟ با حرص گفتم : هرچي شما صلاح بدونيد. زن كه بعدا فهميدم فاميلش رضايي است پشت چشمي نازك كرد و گفت : - دانشجوي سال اول و اينقدر پر رو ؟ شادي با طعنه گفت : نه دانشجوي سال اول و آنقدر گوسفند. هر چي بهمون ميگيد گوش مي ديم نه اعتراضي نه حرفي كلي پول مي ديم اينهم از وضع دانشگاهمون روز ثبت نام آدم رو ياد قيامت ميندازه هر چي انتخاب مي كني پر شده انگار پيش بيني اين چند تا چيز پيش پا افتاده خيلي براي مسئولين دانشگاه سخته . ليلا دنباله حرف را گرفت : در عوض انتظامات دانشگاه هميشه مرتب و منظم به كارش مي رسه . كافيه تار مويي از زير مقنعه پيدا باشه تا روزگارت رو سياه كنند حساب كتابشون حرف نداره. خانم رضايي بي اعتنا گفت : اينها به من ربطي نداره . كارمان تمام شد فقط مانده بود پرداخت پول و اهداي فيش پرداخت شهريه به دانشگاه . ساعت نزديك دو بعد از ظهر بود كه كارمان تمام شد . وقتي بچه ها آماده رفتن مي شدند خداحافظي كردم و بعد از چند لحظه كه مطمئن شدم هر دو رفتند به طرف ساختمان رويرويي راه افتادم. وقتي به دفتر فرهنگي رسيدم حسين در حال قفل كردن در بود. با ديدن من لبخند زيبايي زد و سلام كرد جواب سلامش را دادم . همانطور كه كليد را در جيب شلوارش مي گذاشت گفت : - ثبت نام تموم شد ؟ با سر جواب مثبت دادم و گفتم : من در ماشين منتظرم. و قبل از اينكه فرصت كند حرفي بزند به راه افتادم . چند دقيقه اي درون ماشين نشستم تا آمد . به محض سوار شدنش حركت كردم. عينك آفتابي ام را زده و كولر ماشين را هم روشن كرده بودم. هواي داخل خنك و تازه بود. حسين به محض نشستن اسپري كوچكي در آورد و داخل دهانش فشار گذاشت و چندبار فشار داد. بعد نفس كوتاهي كشيد و اسپري را درون كيفش پرت كرد. پرسيدم : حالت خوب نيست ؟ تك سرفه اي كرد : نه انگار نفسم تنگ شده خوب نمي تونم نفس بكشم. با نگراني نگاهش كردم . با لبخند جوابم را داد آهسته گفت : نترس هيچي نيست. جلوي يك پارك كوچك ايستادم . حسين آهسته نگاهي به محوطه سبز و كوچك انداخت : مي خواهي به پارك برويم؟ - نمي خواهي ؟ با خنده گفت : هر چي تو بخواي منهم مي خوام. ✍💞سرباز ولایت 💞 🤍خادم الشهدا مدیر کانال🤍 💚نشر معارف شهدا درایتا👇👇👇 ❤️👆#کانال_زخمیان_عشق @zakhmiyan_eshgh