اولین کسی که وارد بهشت می‌شود جابر بن عبدالله می‌گوید: شنیدم رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می‌فرمود: اولین کسی که در حضور پیامبران و صدّیقان وارد بهشت می‌شود، علی بن ابی طالب (علیه السلام) است. ابودجانه برخاسته و گفت: مگر به ما خبر ندادید که بهشت بر پیامبران حرام گشته تا اینکه شما وارد آن گردی و بر اُمّت‌های دیگر حرام است تا اینکه اُمّت شما وارد آن شوند؟ فرمود: آری، لیکن آیا ندانستی که حامل «لواء الحمد» پیشاپیش آن‌ها است و علی بن ابی طالب (علیه السلام) حامل لواء الحمد در روز قیامت است که پیشاپیش من وارد بهشت می‌شود و من در پی او وارد آن می‌گردم؟... [۱] در حدیثی امام صادق (علیه السلام) فرمودند: اگر ببینند ابوفلان و فلان جایگاه علی (علیه السلام) را آن گاه که خداوند «لوای حمد» را به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می‌دهد که همه فرشتگان مقرب و پیامبران مُرسل در زیر آن قرار دارند، و آن حضرت آن را به علی (علیه السلام) می‌سپارد، ]مصداق این آیه شریفه به وضوح در موردشان محقق خواهد شد: [ (فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِیئَتْ وُجُوهُ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ قِیلَ هذَا الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تَدَّعُونَ) «چهره‌های کسانی که کافر شده اند درهم می‌رود [و به آنان گفته می‌شود] این همان چیزی است که آن را فرا می‌خواندید. » [۲] یعنی اینکه نام «امیرالمؤمنین» را که به وی تعلّق دارد، بر خود می‌نهید. [۳] ---------- [۱]: . مناقب ابن شهرآشوب ۳/۲۷؛ بحار الانوار ۳۹/۲۱۴؛ الاربعین ابومعاش ۴/۲۹. [۲]: . سورة الملک ۲۷. [۳]: . مناقب ابن شهرآشوب ۳/۲۸؛ بحار الانوار ۳۹/۲۱۵. #هفتمین_زیارت #فاطمه_سادات_درچه_ای https://eitaa.com/zandahlm1357

طالبان حکمت یکی از فیلسوفان اشراق گوید: به خدا ما دوست نداریم این علوم به دست مردم افتد، چون کسانی که توان درک حکمت را دارند، کم هستند و کسانی که توان به پایان رساندن آن را دارند بسیار کمترند. و کسانی که صبر پیشه کنند بر سختیهای این راه خیلی خیلی کمتر. سین و صاد نصر بیمار شد، ابوصالح به عیادت او رفت و گفت: مسح اللّٰه ما بک، یعنی خدا آنچه که داری مس نماید. نصر گفت: بگو: مصح به صاد، ابوصالح گفت: سین تبدیل به صاد می‌شود، مانند صراط و صقر. نصر گفت: اگر چنین است تو هم ابوسالح هستی، نصر از سخنش شرمسار شد. سالح به معنای سرگین است. قرائت صحیح اصمعی می‌گوید: این آیه را می‌خواندم وَ السّٰارِقُ وَ السّٰارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَیْدِیَهُمٰا جَزٰاءً بِمٰا کَسَبٰا نَکٰالاً مِنَ اللّٰهِ وَ اللّٰهُ (غفور رحیم) [۱] . عربی کنار من بود، پرسید: کلام کیست؟ گفتم: کلام خدا، گفت: دوباره بخوان. خواندم و متوجه شدم و بجای غفور رحیم، عَزِیزٌ حَکِیمٌ خواندم. گفت: حالا درست شد. گفتم: از کجا متوجه شدی؟ گفت: خدای عزیز حکم به قطع دست می‌کند نه خدای رحیم. ---------- [۱]: ۱) - مائده، ۳۸. #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه #من_نهج_البلاغه_میخوانم https://eitaa.com/zandahlm1357

در ادامه....👆👇

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_269 و قال عليه‌السلام النَّاسُ‌ فِي الدُّنْيَا عَامِلاَنِ‌: عَامِلٌ‌ عَمِلَ‌ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا، قَدْ شَغَلَتْهُ‌ دُنْيَاهُ‌ عَنْ‌ آخِرَتِهِ‌، يَخْشَى عَلَى مَنْ‌ يَخْلُفُهُ‌ الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ‌ عَلَى نَفْسِهِ‌ فَيُفْني عُمُرَهُ‌ فِي مَنْفَعَةِ‌ غَيْرِهِ‌، وَ عَامِلٌ‌ عَمِلَ‌ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا، فَجَاءَهُ‌ الَّذِي لَهُ‌ مِنَ‌ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَل، فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ‌ مَعاً، وَ مَلَكَ‌ الدَّارَيْنِ‌ جَمِيعاً، فَأَصْبَحَ‌ وَجِيهاً عِنْدَ اللّهِ‌، لَا يَسْأَلُ‌ اللّهَ‌ حَاجَةً‌ فَيَمْنَعُهُ‌. امام عليه السلام فرمود: مردم در دنيا دو گروهند: گروهى تنها براى دنيا تلاش مى‌كنند و دنيايشان آنان را از آخرتشان بازداشته است. نسبت به بازماندگان خود از فقر وحشت دارند ولى از فقر خويش (براى جهان ديگر) خود را در امان مى‌دانند، ازاين‌رو عمر خود را در منافع ديگران فانى مى‌سازند (و دست خالى به آخرت مى‌روند). گروه ديگر براى آنچه بعد از دنياست تلاش مى‌كنند؛ سهم آنان بدون نياز به كار و كوشش فراوان از دنيا به آن‌ها مى‌رسد. چنين كسانى هر دو سود را برده‌اند و هر دو سرا را با هم مالك شده‌اند. آن‌ها در درگاه خدا آبرومندند و هرچه بخواهند خداوند از آن‌ها دريغ نمى‌دارد.

شرح و تفسير دنيا پرستان و آخرتْ‌ دوستان امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه تقسيم دوگانۀ آموزنده‌اى دربارۀ مردم دنيا دارد، مى‌فرمايد:«مردم در دنيا دو گروهند: گروهى تنها براى دنيا تلاش مى‌كنند و دنيايشان آنان را از آخرتشان باز داشته است»؛ (النَّاسُ‌ فِي الدُّنْيَا عَامِلاَنِ‌: عَامِلٌ‌ عَمِلَ‌ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا، قَدْ شَغَلَتْهُ‌ دُنْيَاهُ‌ عَنْ‌ آخِرَتِهِ‌) . سپس در ادامۀ اين توصيف مى‌فرمايد:«نسبت به بازماندگان خود از فقر وحشت دارند؛ ولى از فقر خويش (براى جهان ديگر) خود را در امان مى‌دانند، ازاين‌رو عمر خويش را در منافع ديگران فانى مى‌سازند (و دست خالى به آخرت مى‌روند)»؛ (يَخْشَى عَلَى مَنْ‌ يَخْلُفُهُ‌ الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ‌ عَلَى نَفْسِهِ‌ فَيُفْني عُمُرَهُ‌ فِي مَنْفَعَةِ‌ غَيْرِهِ‌) . به يقين چنين كسى انسان بسيار نادان و بى‌خبرى است كه پيوسته در دنيا دست و پا مى‌زند ثروتى براى فرزندانش بيندوزد و آيندۀ آن‌ها را تأمين كند تا فقر، گريبانشان را نگيرد؛ ولى خودش از دو جهت گرفتار فقر است: هم فقر دنيوى، به دليل اندوختن ثروت و مصرف نكردن آن و هم فقر اخروى، به علّت اين‌كه چيزى از آن را در راه خدا صرف نكرده تا به مقتضاى «ما عِنْدَكُمْ‌ يَنْفَدُ وَ ما عِنْدَ اللّهِ‌ باقٍ‌» ١ براى آخرتش ذخيره‌اى باشد. عمر خويش را در اين راه فانى كرده و با محروميت دنيوى و دست خالى به سوى سراى ديگر رهسپار مى‌شود. زهى نادانى و بى‌عقلى! آن‌گاه امام عليه السلام به معرفى گروه دوم پرداخته مى‌فرمايد:«گروه ديگرى براى آنچه بعد از دنياست تلاش و كوشش مى‌كنند. سهم آن‌ها بدون نياز به كار و كوشش فراوان از دنيا به آن‌ها مى‌رسد»؛ (وَ عَامِلٌ‌ عَمِلَ‌ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا، فَجَاءَهُ‌ الَّذِي لَهُ‌ مِنَ‌ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَل) . در تفسير «بِغَيْرِ عَمَلٍ‌» ،شارحان نهج‌البلاغه دو احتمال داده‌اند؛ بعضى گفته‌اند: منظور بدون تلاش و كوشش بسيار است، زيرا زندگى ساده را مى‌توان بدون آن به دست آورد و عمل كردن براى تأمين اين مقدار زندگى، عمل براى دنيا به شمار نمى‌آيد ١ و برخى برآنند كه منظور اين است: بدون عمل مخصوص به دنيا يعنى آن‌ها در تلاش‌هايى كه براى دنيا دارند، آخرت را نيز در نظر گرفته و در واقع براى هر دو مى‌كوشند. ٢ آن‌گاه امام عليه السلام نتيجه‌گيرى كرده، مى‌افزايد:«چنين كسانى هر دو سود را برده‌اند و هر دو سرا را با هم مالك شده‌اند»؛ (فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ‌ مَعاً، وَ مَلَكَ‌ الدَّارَيْنِ‌ جَمِيعاً) . امام عليه السلام در پايان، پاداشى را كه نصيب اين‌ها مى‌شود و نتيجۀ مهمى را كه از كار خود مى‌گيرند اين‌گونه بيان مى‌كند:«آن‌ها در درگاه خدا آبرومندند و هرچه بخواهند خداوند از آن‌ها دريغ نمى‌دارد»؛ (فَأَصْبَحَ‌ وَجِيهاً عِنْدَ اللّهِ‌، لَا يَسْأَلُ‌ اللّهَ‌ حَاجَةً‌ فَيَمْنَعُهُ‌) . كلينى رحمه الله در حديثى از امام صادق عليه السلام از پدرش امام باقر عليه السلام نقل مى‌كند كه فرمود: «مَثَلُ‌ الْحَرِيصِ‌ عَلَى الدُّنْيَا كَمَثَلِ‌ دُودَةِ‌ الْقَزِّ كُلَّمَا ازْدَادَتْ‌ عَلَى نَفْسِهَا لَفّاً كَانَ‌ أَبْعَدَ لَهَا مِنَ‌ الْخُرُوجِ‌ حَتَّى تَمُوتَ‌ غَمّاً قَالَ‌ وَقَالَ‌ أَبُو عَبْدِاللَّهِ‌ عليه السلام كَانَ‌ فِيمَا وَعَظَ‍‌ بِهِ‌ لُقْمَانُ‌ ابْنَهُ‌ يَا بُنَيَّ‌ إِنَّ‌ النَّاسَ‌ قَدْ جَمَعُوا قَبْلَكَ‌ لِأَوْلادِهِمْ‌ فَلَمْ‌ يَبْقَ‌ مَا جَمَعُوا وَ لَمْ‌ يَبْقَ‌ مَنْ‌ جَمَعُوا لَهُ‌ وَ إِنَّمَا أَنْتَ‌ عَبْدٌ مُسْتَأْجَرٌ قَدْ أُمِرْتَ‌ بِعَمَلٍ‌ وَ وُعِدْتَ‌ عَلَيْهِ‌ أَجْراً فَأَوْفِ‌ عَمَلَكَ‌ وَ اسْتَوْفِ‌ أَجْرَكَ‌ وَ لا تَكُنْ‌ فِي هَذِهِ‌ الدُّنْيَا بِمَنْزِلَةِ‌ شَاةٍ‌ وَقَعَتْ‌ فِي زَرْعٍ‌ أَخْضَرَ فَأَكَلَتْ‌ حَتَّى سَمِنَتْ‌ فَكَانَ‌ حَتْفُهَا عِنْدَ سِمَنِهَا وَ لَكِنِ‌ اجْعَلِ‌ الدُّنْيَا بِمَنْزِلَةِ‌ قَنْطَرَةٍ‌ عَلَى نَهَرٍ جُزْتَ‌ عَلَيْهَا وَ تَرَكْتَهَا وَ لَمْ‌ تَرْجِعْ‌ إِلَيْهَا آخِرَ الدَّهْرِ...؛ حريص در دنيا مانند كرم ابريشم است كه هر قدر بر پيلۀ اطراف خود مى‌تند، او را از خارج دورتر مى‌سازد تا زمانى كه با غم و اندوه، جان مى‌دهد. سپس امام صادق عليه السلام بر اين گفتار پدرش چنين افزود: از جمله اندرزهاى لقمان به فرزندش اين بود: فرزندم! مردمى كه پيش از تو بودند براى فرزندانشان جمع كرده و اندوختند؛ ولى نه آنچه جمع كرده بودند باقى ماند و نه كسانى كه براى آن‌ها اندوخته بودند. تو تنها بنده‌اى هستى كه (از سوى خدا) اجير شده‌اى. دستور داده شده است كه اعمال انجام دهى و اجر و پاداشى براى آن وعده داده شده است، بنابراين عملت را انجام ده و پاداش و اجرت را به‌طور كامل دريافت دار و در اين دنيا همچون گوسفندى نباش كه در كشتزار سبزى واقع مى‌شود و آن‌قدر مى‌خورد و چاق مى‌شود كه مرگش به هنگام چاقى اوست.(زيرا در اين موقع صاحبش آن را ذب