#برائت #سقیفه #تبری شیخ الفقها ابوالصلاح حلبی رحمت الله علیه روایت می کند: حضرت فاطمه بنت حسین سلام الله علیها پیوسته بغض و کینه ابابکر و عمر را داشتند و بسیار آن دو را لعن و سب می کردند. تقریب المعارف/ص۲۵۴ #مطاعن_اهل_البدع #عید_تبری

#مطاعن_اهل_البدع #خطر_تصوف_جدی_است #عاشورا_و_عقاید_صوفیان #مولوی_جلال_الدین‌_بلخی مولوی جلال الدین بلخی در دفتر سوم مثنوی به سرزمین کربلا و رفتن به آنجا اشاره می‌کند و در دفتر ششم در قالب حکایتی به ترسیم عزاداری امام حسین علیه السلام پرداخته و سپس آن را به نقد کشیده است. متن اشعار کاملا واضح است و به جهت رعایت اختصار از شرح آن صرف نظر می‌کنیم، طبق هزیان گویی های این صوفی عمری ملعون : واقعه عاشورا صرفا یک حادثه تاریخی است که اساسا دوران آن گذشته و امروز دیگر سخن از یزید نیست؛ گفت آرى لیک کو دور یزید ؟! کى بد‏ست این غم چه دیر اینجا رسید چشم کوران آن خسارت را بدید گوش کران آن حکایت را شنید   کسانی که عمری برای امام حسین علیه السلام عزاداری کرده اند ، در خواب غفلت به سر برده اند و حقیقت عاشورا را نفهمیده اند ، عاشورا روز شادی است نه عزا چون در این روز خسرو دین(امام حسین علیه السلام) از بند دنیا رهیده و به خدا پیوسته است! ناله و نوحه كند اندر بكا شيعه عاشورا براى كربلا پس عزا بر خود كنيد اى خفتگان ز انكه بد مرگى است اين خواب گران‏ چون كه ايشان خسرو دين بوده ‏اند وقت شادى شد چو بشكستند بند زیارت شهدای کربلا و رفتن به بارگاه سیدالشهداء خیره سری و گستاخی است زیرا آنچه از ایشان به جا مانده (اگر به جا مانده باشد) مو و استخوانی بیش نیست!! و زیارت این استخوانها سالک را به سر منزل مقصود نمی رساند! ببینید چگونه اهمیت زیارت امام حسین علیه السلام در کربلا را که انقدر در احادیث به آن تاکید شده است، زیر سوال میبرد و عقاید باطل اهل سنت و صوفیان را در لفافه به خورد مخاطب میدهد! هین مدو گستاخ در دشت بلا هین مرو کورانه اندر کربلا که زموی و استخوان هالکان می نیابد راه پای سالکان و از بیت ذیل، بر فرض صحت انتساب آن، چنین برداشت می شود که امام حسین علیه السلام نا آگاهانه و بدون هر گونه دوراندیشی (العیاذبالله) به سمت کربلا خارج شدند و به تعبیر گستاخانه ی جلال الدین این حرکت کورکورانه انجام گرفته! لذا ما نباید مانند او عمل کنیم! کورکورانه مرو در کربلا تا نیفتی چون حسین اندر بلا  ┄┅┅┄ مدافعان مولوی ! اگر ذره ای حمیت و غیرت و تعصب روی معارف اهلبیت علیهم السلام داشته باشند ، حدیث ذیل از امام رضا علیه السلام ، پاسخی محکم برای اراجیف مولوی بلخی است ، به جای تفسیر سلیقه ای واقعه عاشورا و رو آوردن به ولیجه ها ، تسلیم‌ محض احادیث اهلبیت علیهم السلام باشند : امام رضا علیه السلام فرمودند: محرم ماهى بود که اهل جاهلیت جنگ را در حرام می‌دانستند؛ ولی خون ما را در آن حلال شمردند و حرمت ما را هتک کردند و فرزندان و زنان ما را اسیر کردند و آتش به خیمه‏‌های ما زدند و آنچه در آن بود به تاراج بردند و در امر ما رعایتی از رسول خدا صلی الله علیه و آله نکردند، روز شهادت امام حسین علیه السلام چشمان ما را آزرده است و اشک ما را روان ساخت و عزیز ما را در زمین کربلا خوار کردند و گرفتاری و بلا به ما دچار ساخت تا روز قیامت، بر مانند حسین علیه السلام باید گریست، این گریه گناهان بزرگ را۸ می‌ریزد. پدرم (حضرت امام کاظم علیه السلام) اینگونه بود که هنگامی ماه محرم می‌شد خنده بر لب نداشتند و اندوه بر ایشان غالب بود تا روز دهم ، روز دهم روز مصیبت و حزن و گریه‏‌اش بود و می‌فرمودند: در این روز حسین صلوات الله علیه کشته شد. امالی شیخ صدوق، مجلس ۲۷، حدیث ۲، صفحه ۱۰۱، چاپ موسسه الاعلمی للمطبوعات شما را به خدا بنگرید به این حدیث که اعماق جان را می سوزاند، آنگاه طوائفی جاهل به نام عرفان و تصوف ، عاشورا را روز شادی و سرور خود قرار داده اند. #لا_یوم_کیومک_یااباعبدالله #طبتم_و_طابت_الارض_التی_فیها_دفنتم #اللهم_العن_ابابکر_عمر_عثمان_عایشه_صوفیه