🔴۳) يُعَلِّمُهَا النَّاس؛ 📝فعلِ {يُعَلِّمُ} از مادّه ى {عِلم} است و به باب {تفعيل} رفته و این امر سبب گشته که يك {مفعول به} ديگر به آن اضافه شود زيرا {عَلِمَ سعيدٌ الصرفَ: سعيد، صرف را فرا گرفت} يك مفعولى است و وقتى به باب تفعيل مى رود دو مفعولى مى شود: {عَلَّمَ الاستاذُ سعيداً الصرفَ: استاد به سعيد، صرف را آموزش داد}. بنابراین {يُعَلِّمُ} فعل مضارع از باب تفعيل و داراى معناى تعديه است؛ 📝امام (علیه السّلام) بعد از این که بیان داشتند آن عبدی موردِ رحمتِ خاصّ الهی واقع می شود که خواستارِ یاد گرفتنِ علومِ ‌ما باشد، می فرماید: 《عبدی مورد رحمت خاصّ پروردگار واقع می شود که علاوه بر این که خواستار یاد گرفتنِ علوم‌ ما باشد، #خویش هم آن علومی که فرا گرفته است را به مردم یاد بدهد》 #یعنی برای این که مصداقِ رحمت خاصّ الهی واقع شد، دو قید لازم است: یکی خواستار یاد گرفتنِ علوم ما باشد (یَتَعَلَّمُ عُلُومَنَا)؛ دیگری آن علومی که یاد گرفته است را به مردم‌ با زبانِ عرفی منتقل نماید (يُعَلِّمُهَا النَّاس). ✍ضمیرِ متّصلِ {ها} در {يُعَلِّمُها الناسَ}، مفعول به دوّم است چون علوم اهلُ البيت (عليهم السّلام) توسُّط مردم فراگرفته مى شوند؛ کلمه {الناسَ} مفعول به اوّل است زيرا مردم گيرندگان علوم اهل البيت (عليهم السّلام) هستند. ✋نسبت به {ال} در {النّاس} به نظر می رسد که {الِ} استغراقِ افراد است يعنى {كلّ ناس}. 👏نكته ى ديگر که بیان آن خالی از فائده نیست، نسبت به تعبیرِ {الناسَ} می باشد و آن اين كه علوم اهلُ البيت (عليهم السّلام) بايد براى همه ى مردم جهان تعليم داده شوند چون {الناسَ} ظهور در عموم دارد و توسُّط مخصِّصی، تخصيص نخورده و لازمه ى اين كه علوم اهلُ البیت (عليهم السّلام) به همه ى مردم تعليم داده شوند اين است كه شاگردان مكتب اهل البيت (عليهم السّلام) مختصّ به كشور يا قوم خاصّى نباشند بلكه در هر كشورى و با هر زبانى شاگردان اهلُ البيت (عليهم السّلام) بايد وجود داشته باشند تا اين علوم را به اقوام و هم زبانان خود آموزش دهند و اين كه اهلُ البيت (عليهم السّلام) تنها براى قشر خاصّى نيستند بلكه براى هدايت همه ى بشريّت آمده اند. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝 #مقرّر: هیئت تحریریّه بحث جنجالی 📝لینک گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

👤ترجمه عبارت تا بدین جا طبقِ تفسیر ادبی فوق: 👈در صورتی که {امر} به معنای کار دانسته شود: 💢عبد السّلام می فرماید: شنیدم از ابا الحسن که به صورتِ مستمرّ می فرمود: هر شخصی که در دایره عبودیّت و با دید توحیدی (عبد باشد یا کنیز)، این چنین صفتی داشته باشد: 《امر ما اهل بیت (علیهم السّلام) که تمامِ جوانبِ زندگی را دربر می گیرد از مطالب اجتماعی و اخلاقی گرفته تا مطالب شرعی را زنده نماید و #ادامه دهد》، به تحقیق موردِ رحمتِ خاصّ پروردگار الهی قرار می گیرد به گونه ای که وی را در دنیا و آخرت موردِ بخشش و شادی قرار می دهد؛ سپس راوی از امام سوال می‌نماید: {چگونه آن عبد امرِ شما را زنده و ادامه دهد؟}؛ امام (صلوات الله علیه) در مقام پاسخ از این سوال می فرماید: {خواستارِ یاد گرفتن علومِ ما اهلُ البیت باشد و به تعبیری درصدد یاد گرفتن علومی برآید که منشاء آن ها ما اهل بیت باشیم و همچنین بعد از این که آن علوم را فرا گرفت، آن ها را به تمامِ مردمِ جهان بفهماند و آن ها را از حقایقِ عالم آگاه سازند}. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝 #مقرّر: هیئت تحریریّه بحث جنجالی 📝لینک گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

⚫️ #بررسیِ_عمومیِ عبارت ✋نسبت به فرازِ مذکور، می توان نکاتی را بیان کرد که عبارت اند از:👇

👈 #نکته اول: 🔍طبق نکته ای که ذیلِ فعلِ {یَقُولُ} بیان گردید، گفته می شود:👇 🔍فعلِ مضارعِ 《يَتَعَلَّمُ و يُعَلِّمُ》 نیز طبقِ اقتضایِ اولیّه فعل مضارع، دلالت بر استمرارِ حدثِ یاد گیری و یاد دادن ندارند، لکن زمانی که قرینه موجود باشد، می توان اذعان نمود که این دو فعل در این روایت، دلالت بر استمرار دارند به این صورت که عادتاً و عرفاً برایِ این که شخصی ملکه یک علمی را فرا بگیرد، می بایست نسبت به قواعدِ آن علم ممارست داشته باشد و به صورتِ استمراری در به کار گیری قواعد آن علم تلاش نماید تا در حقیقت آن‌ ملکه برای وی حاصل گردد و #همچنین اگر درصدد است که آن علم را به مردم آموزش دهد و یاد دهد، عادتاً و عرفاً این چنین است که تدريس كردنِ يك علم، هم يك امر استمرارى است مثلاً اينگونه نيست كه امروز درس داده شود و ديگر آن علم به مخاطب منتقل شود. #لذا قرينه ای که در ما نحن فیه ما را به این نکته سوق می دهد که فعلِ مضارعِ 《يَتَعَلَّمُ و يُعَلِّمُ》، دلالت بر استمرارِ حدث یادگیری و یاد دادن می کنند، همان علوم می باشد به معنایی که گذشت. #بنابراین فعلِ 《يَتَعَلَّمُ و يُعَلِّمُ》، دلالت بر مضارع استمراری دارند يعنى بايد به صورت مستمرّ آن فرد به يادگيرى علم صرف مثلاً اقدام نمايد و به صورت مستمرّ به یاد دادن علم صرف مثلاً اقدام کند و منظور استمرار ثبوتى نيست بلكه استمرار تجدُّدى است یعنی شخص هر روز مثلاً اقدام به يادگيرى و یاد دادن علم صرف كند و اين همان استمرار است. 👌خلاصه آن که اين دو فعل مضارع به كمك قرينه دلالت بر استمرارِ تجدُّدی می‌ نمایند و آن قرينه اين است كه يادگرفتن و ياد دادن يك علم به صورت طبيعى با استمرار حاصل مى شود نه به صورت يك دفعه ای و حدوثى. 🤔شایان ذکر است ماضى استمرارى، استمرار امر در گذشته را مى فهماند به خلاف مضارع استمرارى. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝 #مقرّر: هیئت تحریریّه بحث جنجالی 📝لینک گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

👈 #نکته دوّم: 🤔 چرا امام {علیه السّلام} ابتداء فعلِ {يَتَعَلَّمُ} را ذکر نمودند و سپس فرمود: {يُعَلِّمُ}؟ 👏 به نظر می رسد علّتِ مقدّم نمودن فعلِ {يَتَعَلَّمُ}، آن است که مقامِ {تعليم} یعنی یاد دادن فرع بر مقامِ {تعلُّم} یعنی یاد گرفتن و آموختن است به عبارتی شاگرد مكتب اهلُ البيت (عليهم السّلام) اوّل بايد طالبِ يادگيرى علوم اهلُ البيت (عليهم السّلام) باشد و آن علوم را به خوبى فرابگيرد و بعد به ديگران بياموزد. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝 #مقرّر: هیئت تحریریّه بحث جنجالی 📝لینک گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

👈 #نکته سوّم: 🤔 واو در {يَتَعَلَّمُ عُلُومَنا وَ يُعَلِّمُها الناسَ} مفيد چه مطلبى است؟ 👈قبل از بیانِ پاسخ فوق، لازم است بیانی را از برخی نحویُّون در این باره ذکر نماییم؛ 👤جنابِ ابن هشام در کتابِ {شرح قطر الندی وبل الصدی} ذیل بحثِ {عطفُ النسق} در شرحِ {و هِیَ [ای الواو] لِمُطلقِ الجَمعِ} می فرماید: 《و اَقولُ: اذا قیلَ: {جاء زید و عمرو} فمعناهُ اَنّهُما اشتَرکا فی المَجیء ثُمَّ یَحتَمِلُ الکلامُ ثلاثَهَ معان: اَحَدُهما اَن یکونا جاءا معاُ و الثَّانی اَن یکونَ مَجیئُهما علی التَّرتب و الثَّالث ان یکونَ علی عَکسِ التَّرتیب؛ فَاِن فُهِمَ اَحدُ الاُمورِ بِخُصوصِهِ فَمنِ دلیل آخرَ...》؛ #یعنی جنابِ ابن هشام نسبت به دلالت {واو} معتقدند که این کلمه برایِ {مطلق جمع} وضع شده است لذا معنایِ کلامِ {جاء زید و عمرو}، چنین می شود: {زید و عمرو در حدث مجیء مشترک بودند} سپس می فرماید: این کلام، سه احتمال در آن مطرح است: یکی این که زید و عمرو هر دو باهم آمدند؛ دیگری این که آمدن آن ها مبنی بر ترتیب باشد یعنی ابتداء معطوف علیه یعنی زید آمده باشد و سپس معطوف یعنی عمرو آمده باشد؛ سوّم این که آمدن آن ها مبنی بر ترتیب باشد لکن ‌نه به نوع ترتیب سابق بلکه به این صورت که ابتداء معطوف یعنی عمرو آمده باشد و سپس معطوف علیه یعنی زید آمده باشد؛ #سپس می فرماید: از آن جایی که نسبت به دلالتِ کلمه {واو} قائل به {مطلق جمع} آن شده ایم لذا کلامی که در آن واو استفاده شده است، دلالت بر مطلق جمع می نماید و تعیین یکی از سه احتمال گذشته، بر عهده قرینه است یعنی اگر قرینه دلالت نمود که مثلاً زید و عمرو با هم آمده باشند، آن گاه واو در آن کلام دلالت بر معیّت می نماید و اگر قرینه دلالت نمود که مثلاً آمدنِ زید و عمرو مبنی بر ترتیب به این که ابتداء زید آمده باشد و سپس عمرو، آن گاه واو در آن کلام، دلالت بر ترتیب می نماید و ... . 🧐با توجُّه به بیان فوق، به نظر می رسد کلمه {واو} در فراز مذکور، عاطفه و مفيد مطلق جمع می باشد لکن از آن جایی که قرینه عقلی موجود است که یاد دادن (تعلیم) فرع بر یاد گرفتن (تعلُّم) است لذا واو در این روایت بر ترتیب دلالت می کند یعنی ابتداء معطوف علیه: {يَتَعَلَّمُ} محقّق می شود و سپس معطوف: {يُعَلِّمُ} محقّق می گردد زیرا به دیدِ عُقلایی اوّل بايد {يَتَعَلَّمُ} صورت بپذيرد تا بعد {يُعَلِّمُ} امکان تحقُّق داشته باشد. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝 #مقرّر: هیئت تحریریّه بحث جنجالی 📝لینک گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

👈 #نکته چهارم: 🔺عبارتِ {يَتَعَلَّمُ عُلُومنا و يُعَلِّمُها الناسَ}، به دلالت التزامى دلالت بر دانشجو، دانش آموز و دانش پژوه بودن و بعد دلالت بر استاد و معلّم بودن دارد. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝 #مقرّر: هیئت تحریریّه بحث جنجالی 📝لینک گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

👤ترجمه عبارت تا بدین جا طبقِ تفسیر ادبی فوق: 💢راوی می فرماید: شنیدم از ابا الحسن که به صورتِ مستمرّ می فرمود: هر شخصی که در دایره عبودیّت و با دید توحیدی (عبد باشد یا کنیز)، این چنین صفتی داشته باشد: 《امر ما اهل بیت (علیهم السّلام) که تمامِ جوانبِ زندگی را دربر می گیرد از مطالب اجتماعی و اخلاقی گرفته تا مطالب شرعی را زنده نماید و #ادامه دهد》، به تحقیق موردِ رحمتِ خاصّ پروردگار الهی قرار می گیرد به گونه ای که وی را در دنیا و آخرت موردِ بخشش و شادی قرار می دهد؛ سپس راوی از امام سوال می‌نماید: {چگونه آن عبد امرِ شما را زنده و ادامه دهد؟}؛ امام (صلوات الله علیه) در مقام پاسخ از این سوال می فرماید: {خواستارِ یاد گرفتن علومِ ما اهلُ البیت به صورتِ مستمرّ باشد و #سپس بعد از این که آن علوم را فرا گرفت، آن ها را به صورت مستمرّ به تمامِ مردمِ جهان بفهماند و آن ها را از حقایقِ عالم آگاه سازند}. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝 #مقرّر: هیئت تحریریّه بحث جنجالی 📝لینک گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

⭕️ #محور_پنجم: 👆👈این که امام فرمود: 《فَإِنَّ النَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ كَلَامِنَا لَاتَّبَعُونَا》؛ ❌ #شرح: 🔍این فراز از روایت، متضمّنِ نکات بسیار جالبی از حیث ادبی می باشد امّا از بابِ نمونه به چند مورد از آن می پردازیم:👇

🔴۱)🧐در نگاه علمِ بلاغت، زمانی استفاده از #تاکید از جانبِ متکلّمِ بلیغ، نیاز است که مخاطب یا متردّد در حکم باشد یا منکر اصلِ حکم باشد مثلاً مخاطب نسبت به اصلِ اسنادِ {ذهاب} به {زید} در یک قضیّه ای، شکّ و تردید دارد لذا متکلّم برای این که تردید و شکّ مخاطب را زائل کند، می فرماید: {انَّ زیداً ذهب} یا مثلاً مخاطب در یک قضیّه ای اصلِ حکم را منکر است لذا متکلّم برای این که این‌ انکارِ مخاطب را زائل کند، از ادوات تاکید بهره می برد لذا به مقتضایِ اولیّه برای مخاطبی که خالی الذهن است، تاکید معنا ندارد مگر این که نکته ای دیگر لحاظ شود که در این صورت تاکید معنا دارد؛ ✅با توجُّه به این بیان و لحاظ فرازی که امام مطرح نمودند یعنی:《فَإِنَّ النَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ كَلَامِنَا لَاتَّبَعُونَا》، دانسته می شود که امام در این فراز از {انّ} برای بیان تاکید به هدفِ حدّاقلّ، رفع شکِّ مخاطب و تردید سائل، استفاده نموده است یعنی بعد از این که امام (علیه السّلام) فرمود:《يَتَعَلَّمُ عُلُومَنَا وَ يُعَلِّمُهَا النَّاس》، در مقابل برایِ روای چنین سوالی به وجود می آید که: 《لِمَاذا يُحْيِي ذلك أمرَكم؟: چرا اين تعليم و تعلُّم امر شما را إحياء مى كند؟》لذا امام (علیه السّلام) در مقامِ پاسخ از این سوال و رفع شکّ و تردیدِ مخاطب از اداتِ تاکیدِ {انّ} بهره برده است و فرمود: {فَإِنَّ النَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ كَلَامِنَا لَاتَّبَعُونَا} به تعبیری راوی با این که سوالی که در آن گفته شد: {لِمَاذا يُحْيِي ذلك أمرَكم؟} را در روایت بیان ننمودند یعنی با این که روای خالی الذهن بود ولی امام نیز آن را به #منزله سائل قرار داده است لذا در جواب بیان داشتند: 《زیرا قطعاً اگر‌ مردم محاسنِ کلامِ ما را فرا بگیرند، از ما تبعیّت می کنند》و این نشان از اهمیّت فراوان مطلب در نزد امام دارد یعنی قطعاً مردم اگر محاسن و زیبایی های کلام و سخنانِ ما اهل بیت را بفهمند، ما را تبعیّت می نمایند؛ 🤔 #طَردَاً_لِلبَابِ: 📛《روشن است یکی از ابزاری که قدرت نشان دادن محاسن و زیبایی های کلام و سخنان اهل بیت را دارا است، علومِ ادبی می باشد علی الخصوص #علم_صرف، #علم_نحو و #علم_بلاغت که عالم با فراگیری تمامِ آن ها، می تواند محاسن و زیبایی هایی از کلام اهل بیت را به عمومِ مردم نمایان کند که باعثِ شگفتی دو چندان می شود یکی از آن ها همین تعبیر {انّ} که گویای اهمیّت مطلب نزد امام دارد که اگر چنین تعبیری نبود، نمی توانستیم به این نکته پی ببریم》. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝 #مقرّر: هیئت تحریریّه بحث جنجالی 📝لینک گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

🔴۲)🗣بیان شد امام توسُّط {فإنَّ} به توكيد كلام پرداختند؛ اکنون گفته می شود: امام با چنین تعبیری (فإنَّ)، درصدد بيان علّت مطالبِ قبل هستند و براى اين كه كسى به انكار اين بيانِ امام نپردازد امام {عليه السّلام} مخاطب خود كه نسبت به علّت مطالب قبل خالى الذهن است را به منزله ى انسان سائل مى داند مثل اين كه مخاطب از امام پرسيده كه: {لِمَاذا يُحْيِي ذلك أمرَكم؟} به اين دليل است که عرض شد امام {عليه السّلام} كلام را توسُّط (إنَّ) توكيد كرده اند. 👈منظور از {مَحَاسِنَ كَلَامِنَا} اين امر نيست كه بعضى از كلام هاى اهل البيت (عليهم السّلام) -العیاذ بالله- داراى محاسن نيستند زيرا در عبارت {لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ كَلَامِنَا لَاتَّبَعُونَا}، {مَحَاسِنَ كَلَامِنَا} لقبِ اصولى است زيرا {مَحَاسِنَ كَلَامِنَا} یكى از اجزاء كلام است و لقب در اين جا مفهوم مخالف ندارد يعنى نمى توان گفت: {لو لم يَعْلَموا غير َمحاسن كلامنا... }زيرا امام (عليه السّلام) در مقام بيان محاسن كلام اهل البيت (عليهم السّلام) است و نسبت به جنبه هاى ديگر حكمى بيان نكرده اند. 👆👈مراد از {مَحَاسِنَ كَلَامِنَا}، لطائف و ظرائف كلام اهل البيت (عليهم السّلام) مى باشد زيرا عموم مردم ظاهر بسيارى از كلام اهلُ البيت (عليهم السلام) را متوجّه مى شوند حال امام (عليه السلام) از شاگردان و خواصِّ اين مكتب مى خواهد كه لطائف و ظرائف كلام ما كه عوامّ متوجّه نمى شوند را براى آنان بيان كنند؛ و اين كه لطائف و ظرائف هستند كه به كلام زيبايى و حُسن عطا مى كنند. 👥مردم بايد اين محاسن را بفهمند نه اين كه فقط گوش دهند يعنى وظيفه ى شاگرد مكتب اهلُ البيت (عليهم السّلام) اين است كه اين محاسن را به مردم آموزش دهند و بفهمانند تا آن ها اين ظرائف را بفهمند چون امام (عليه السّلام) فرمودند {لَوْ #عَلِمُوا مَحَاسِنَ كَلَامِنَا لَاتَّبَعُونَا} نه این که: {لو #سمعوا محاسن كلامنا}. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝 #مقرّر: هیئت تحریریّه بحث جنجالی 📝لینک گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯