. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: سیصد و پنجاه و دو 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ﻗﻄﻌﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﺍﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﺗﻔﺪﻳﻚ ﻧﻔﺴﻲ ﻭ ﻣﻬﺠﺘﻲ ﻭ ﻛﻞ ﺑﻄﻲ ﻓﻲ ﺍﻟﻬﺪﻱ ﻭ ﻣﺴﺎﺭﻉ ﺍﻱ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﻫﺮ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﺪﻱ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﺩ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺘﻨﺪﻱ ﺍﻳﺬﻫﺐ ﻣﺪﺣﻲ ﻭ ﺍﻟﻤﺤﺒﻴﻦ ﺿﺎﻳﻌﺎ؟ ﻭ ﻣﺎ ﺍﻟﻤﺪﺡ ﻓﻲ ﺫﺍﺕ ﺍﻟﺎﻟﻪ ﺑﻀﺎﻳﻊ ﺁﻳﺎ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻲ‌ﺭﻭﺩ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺫﺍﺕ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻓﺘﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺎﻧﺖ ﺍﻟﺬﻱ ﺍﻋﻄﻴﺖ ﺍﺫ ﺍﻧﺖ ﺭﺍﻛﻊ ﻓﺪﺗﻚ ﻧﻔﻮﺱ ﺍﻟﻘﻮﻡ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ ﺭﺍﻛﻊ ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﻛﻮﻉ ﺩﺍﺩﻱ ﻓﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﻱ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﻛﻮﻉ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺨﺎﺗﻤﻚ ﺍﻟﻤﻴﻤﻮﻥ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ ﺳﻴﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ ﺷﺎﺭ ﺛﻢ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ ﺑﺎﻳﻊ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﻴﻤﻨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻱ، ﺍﻱ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻗﺎﻫﺎ ﻭﺍﻱ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻱ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﻓﺎﻧﺰﻝ ﻓﻴﻚ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﻴﺮ ﻭﻟﺎﻳﻪ ﻭ ﺑﻴﻨﻬﺎ ﻓﻲ ﻣﺤﻜﻤﺎﺕ ﺍﻟﺸﺮﺍﻳﻊ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻭ ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎﺋﻲ ﺭﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﺁﻳﺎﺕ ﻣﺤﻜﻤﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺣﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﻌﺎﺭﺵ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﺼﺪﻕ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺋﻞ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﻛﻮﻉ ﻭ ﻧﺰﻭﻝ ﺁﻳﻪ " ﺍﻧﻤﺎ ﻭﻟﻴﻜﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﻪ ﻭ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮﺍ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﻘﻴﻤﻮﻥ ﺍﻟﺼﻠﻮﻩ ﻭ ﻳﻮﺗﻮﻥ ﺍﻟﺰﻛﻮﻩ ﻭ ﻫﻢ ﺭﺍﻛﻌﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻌﺮ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺣﺪﻳﺜﺶ ﺩﺭ ﺹ 85 ﮔﺬﺷﺖ. ﺳﺮﺍﻳﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﻄﻴﺐ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻲ ﺩﺭ " ﺍﻟﻤﻨﺎﻗﺐ " ﺹ 178 ﻭ ﺷﻴﺦ ﺍﻟﺎﺳﻠﺎﻡ ﺣﻤﻮﺋﻲ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺋﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺳﻲ ﻭ ﻧﻬﻢ ﻭ ﺻﺪﺭ ﺍﻟﺤﻔﺎﻅ ﮔﻨﺠﻲ ﺩﺭ " ﺍﻟﻜﻔﺎﻳﻪ " ﺹ107، ﻭ ﺳﺒﻂ ﺍﺑﻦ ﺟﻮﺯﻱ ﺩﺭ ﺗﺬﻛﺮﻩ ﺹ 10 ﺣﺴﺎﻥ ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. (ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﭼﺎﭖ ﺩﻭﻡ - ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺯﺭﻧﺪﻱ ﺩﺭ ﻧﻈﻢ " ﺩﺭﺭ ﺍﻟﺴﻤﻄﻴﻦ ") [جلد سوم ﺻﻔﺤﻪ 100] ﺷﻌﺮ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﻋﻠﻲ (ﻉ) ﺟﺒﺮﻳﻞ ﻧﺎﺩﻱ ﻣﻌﻠﻨﺎ ﻭ ﺍﻟﻨﻘﻊ ﻟﻴﺲ ﺑﻤﻨﺠﻠﻲ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺍﻟﻤﺴﻠﻤﻮﻥ ﻗﺪ ﺍﺣﺪﻗﻮﺍ ﺣﻮﻝ ﺍﻟﻨﺒﻲ ﺍﻟﻤﺮﺳﻞ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻬﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﺮﺳﻞ ﻟﺎ ﺳﻴﻒ ﺍﻟﺎ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﻭ ﻟﺎ ﻓﺘﻲ ﺍﻟﺎ ﻋﻠﻲ ﺷﻤﺸﻴﺮﻱ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻱ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻲ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﻌﺎﺭﺵ ﺣﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﺣﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻋﻠﻲ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﺵ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🤲 دعای روز اول ماه مبارک رمضان

🎙تلاوت ترتیل جزء اول قرآن کریم 🔹با صدای معتز آقاتی @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه مریم آیات ۷ الی ۱۱ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ↩️ حضرت یحیى و حضرت مسیح(علیه السلام)، قدر مشترک هائى داشتند: زهد فوق العاده ترک ازدواج به عللى که گفته شد، تولد اعجازآمیز و همچنین نسب بسیار نزدیک. از روایات اسلامى استفاده مى شود: امام حسین(علیه السلام) و یحیى نیز جهات مشترکى داشتند، لذا از امام على بن الحسین زین العابدین(علیه السلام) چنین نقل شده: خَرَجْنا مَعَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلىّ(علیهما السلام) فَما نَزَلَ مَنْزِلاً وَ لا رَحِلَ مِنْهُ إِلاّ ذکَرَ یَحْیَى بْنَ زَکَرِیّا وَ قَتْلَهُ، وَ قالَ وَ مِنْ هَوانِ الدُّنْیا عَلَى اللّهِ أَنَّ رَأْسَ یَحْیَى بْنِ زَکَرِیّا أُهْدِىَ إِلى بَغِىٍّ مِنْ بَغایا بَنِى إِسْرائِیْلَ: ما همراه امام حسین(علیه السلام) (به سوى کربلا) بیرون آمدیم، امام در هر منزلى نزول مى فرمود و یا از آن کوچ مى کرد، از یحیى و قتل او یاد مى نموده مى فرمود: در بى ارزشى دنیا نزد خدا همین بس، که سر یحیى بن زکریا را به عنوان هدیه به سوى فرد بى عفتى از بى عفت هاى بنى اسرائیل بردند .(۴) شهادت امام حسین(علیه السلام) نیز از جهاتى همانند شهادت یحیى(علیه السلام) بود (کیفیت قتل یحیى را بعداً شرح خواهیم داد). و نیز نام حسین(علیه السلام) همچون نام یحیى(علیه السلام) بى سابقه بود و مدت حمل آنها (به هنگامى که در شکم مادر بودند) نسبت به معمول کوتاه تر بود. * * * ۲ ـ محراب محل خاصى است که در عبادتگاه، براى امام یا افراد برجسته در نظر گرفته مى شود، و در علت نام گذارى آن، دو جهت ذکر کرده اند: نخست این که: از ماده حرب به معنى جنگ گرفته شده، چون محراب در حقیقت محل مبارزه با شیطان و هواى نفس است. دیگر این که: محراب در لغت به معنى نقطه بالاى مجلس است، و چون محل محراب در بالاى معبد بوده، به این نام نامیده شده. بعضى مى گویند: محراب در میان بنى اسرائیل به عکس آنچه در میان ما معمول است در نقطه اى بالاتر از سطح زمین قرار داشته، و چند پله مى خورده و اطراف آن را دیوار مى کشیده اند به طورى که کسانى که داخل محراب بودند کمتر از خارج دیده مى شدند، جمله فَخَرَجَ عَلى قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرابِ که در آیات فوق خواندیم، با توجه به کلمه عَلى که معمولاً براى جهت فوق به کار مى رود این معنى را تأئید مى کند. ✍ پی نوشت: ۴ ـ نور الثقلین ، جلد ۳، صفحه ۳۲۴. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر حکمت ۳۶۷ 🔺 پرهیز از دنیا طلبی 🔸سرنوشت دنياپرستان: امام(عليه السلام) در اين كلام نورانى در دو بخش كه هركدام ديگرى را تكميل مى كند سخن مى گويد. در بخش نخست، بى ارزش بودن دنيا را با تعبيرات قاطع و كوبنده بيان كرده و داد سخن را در اين قسمت داده و براى دنيا به هفت عيب بزرگ اشاره مى كند. نخست مى فرمايد: «اى مردم! متاع دنيا همچون گياهان خشكيده وباخيز است بنابراين از چنين چراگاهى دورى كنيد»; (يَا أَيُّهَا النَّاسُ، مَتَاعُ الدُّنْيَا حُطَامٌ مُوبِىءٌ فَتَجَنَّبُوا مَرْعَاهُ!). چه تعبير جالب و گويايى! زيرا «حطام» در اصل از ماده «حطم» (بر وزن ختم) به معناى شكستن و خرد كردن چيزى گرفته شده است و غالباً به شكستن اشياء خشك مانند ساقه هاى خشك گياهان اطلاق مى شود و به همين دليل گاهى به كاه، «حطام» اطلاق مى گردد. امام(عليه السلام) متاع دنيا را در اين جا تشبيه به همان گياهان خشكيده و خردشده اى كه آذوقه حيوانات است نموده اما گياهى كه با ميكروب وبا آغشته شده و حتى سبب مرگ حيوان مى شود، و به دنبال آن هشدار مى دهد كه از اين چراگاه بى ارزش خطرناك دورى كنيد. اين سخن در واقع برگرفته از تعبيرات قرآن مجيد است آن جا كه درباره زندگى دنيا مى فرمايد: «(اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَياةُ الدُّنْيا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزينَةٌ وَ تَفاخُرٌ بَينَكُمْ وَتَكاثُرٌ فِى الاَْمْوالِ وَالاَْوْلادِ كَمَثَلِ غَيث أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَباتُهُ ثُمَّ يهيجُ فَتَراهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يكُونُ حُطاماً); بدانيد زندگى دنيا تنها بازى و سرگرمى و تجمّل پرستى و فخرفروشى در ميان شما و افزون طلبى در اموال و فرزندان است، همانند بارانى كه محصولش كشاورزان را در شگفتى فرو مى برد، سپس خشك مى شود به گونه اى كه آن را زردرنگ مى بينى; سپس تبديل به كاه مى شود!». ولى امام(عليه السلام) تصريح مى فرمايد كه اين گياه خشكيده خرد شده كم ارزش، آلوده به وبا نيز مى باشد كه آن را مبدل به شىء خطرناكى مى كند. سپس در ادامه اين سخن به دو عيب ديگر از عيوب دنيا اشاره كرده، مى فرمايد: «دل كندن از آن لذت بخش تر است از دل بستن و اعتماد به آن و استفاده از آن به مقدار نياز بهتر است از جمع كردن و انباشتن ثروت آن»; (قُلْعَتُهَا أَحْظَى مِنْ طُمَأْنِينَتِهَا، وَ بُلْغَتُهَا أَزْكَى مِنْ ثَرْوَتِهَا). امام(عليه السلام) در اين دو ويژگى، راه استفاده از مواهب دنيا را نشان مى دهد. نخست اين كه انسان دل به آن نبندد و به آن اعتماد نكند و ديگر اين كه به مقدار نياز و حاجت از آن بهره گيرد و درپى ثروت اندوزى و جمع كردن مال از طريق حرام و حلال نباشد. بديهى است كسى كه دل به دنيا نبندد اكثر نگرانى هاى او برطرف مى شود زيرا دلبستگى به دنيا توأم با نگرانى هاى فراوانى به دليل حفظ يا از دست رفتن آن و حسد حسودان و كينه توزى دشمنان است. به گفته حافظ: حافظا ترك جهان گفتن طريق خوش دلى است *** تا نپندارى كه احوال جهان داران خوش است «قُلعَة» به معناى كوچ كردن و دل كندن است و از مادّه «قَلع» (بر وزن نفع) گرفته شده است. «بُلغَة» به معناى زاد و توشه اى است كه انسان با آن به مقصد مى رسد و به تعبير ديگر به معناى مقدار نياز و حاجت است. در چهارمين و پنجمين وصف دنيا مى فرمايد: «كسى كه از آن بسيار گردآورى كند محكوم به فقر و نيازمندى است و هر آنكس از آن بى نيازى جويد به آسايش و آرامش او كمك شده است»; (حُكِمَ عَلَى مُكْثِر بِالْفَاقَةِ، وَ أُعِينَ مَنْ غَنِيَ عَنْهَا بِالرَّاحَةِ). دليل آن روشن است، دنياپرستانى كه درپى جمع اموال اند غالباً بخيل اند حتى درباره خويشتن، و بسيارى از آن ها زندگانى فقيرانه اى دارند. ازاين رو بسيارى معتقدند كه نيازمندترين افراد در دنيا سلاطين و پادشاهان اند. اضافه بر اين، اين گونه افراد حريص اند و حرصى كه در جمع كردن مال دنيا دارند از تلاشى كه فقير براى به دست آوردن نيازهاى خود مى كند بيشتر است. آن ها هرگز سير نمى شوند و به همين دليل فقير واقعى هستند. معروف است كه روزى بهلول بر هارون الرشيد، خليفه عباسى وارد شد و سكه بى ارزشى در دست او گذاشت. هارون بسيار تعجب كرد و با عصبانيت سؤال كرد: اين چيست؟ گفت: من نذر كرده بودم سكه اى به فقيرترين مردم بدهم و كسى را از تو فقيرتر نمى شناسم. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ امام صادق (علیه السلام) : 💚 إِنَّ الْخُلُقَ الْحَسَنَ يَمِيثُ الْخَطِيئَةَ كَمَا تَمِيثُ الشَّمْسُ الْجَلِيد 🖌 خُلق نیکو گناه را آب کند ، چنان که خورشید یخ را آب می‌کند. 📒 اصول کافی ، ج۳ ، ص۱۵۷ @Nahjolbalaghe2