📝تفسیر سوره مبارکه مریم آیات ۱۷ الی ۲۱ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ↩️ از شنیدن این سخن، لرزش شدید دیگرى وجود مریم را فرا گرفت و بار دیگر او در نگرانى عمیقى فرو رفت و گفت: چگونه ممکن است من صاحب پسرى شوم، در حالى که تاکنون انسانى با من تماس نداشته و هرگز زن آلوده اى نبوده ام ؟! (قالَتْ أَنّى یَکُونُ لِی غُلامٌ وَ لَمْ یَمْسَسْنِی بَشَرٌ وَ لَمْ أَکُ بَغِیّاً). او در این حال، تنها به اسباب عادى مى اندیشید و فکر مى کرد براى این که: زنى صاحب فرزند شود، دو راه بیشتر ندارد. یا ازدواج و انتخاب همسر و یا آلودگى و انحراف، من که خود را بهتر از هر کس مى شناسم، نه تاکنون همسرى انتخاب کرده ام و نه هرگز زن منحرفى بوده ام، تاکنون هرگز شنیده نشده است کسى بدون این دو، صاحب فرزندى شود!. * * * اما به زودى طوفان این نگرانى مجدد، با شنیدن سخن دیگرى از پیک پروردگار، فرو نشست او با صراحت به مریم گفت: مطلب همین است که پروردگارت فرموده: این کار بر من سهل و آسان است (قالَ کَذلِکِ قالَ رَبُّکِ هُوَ عَلَیَّ هَیِّنٌ). تو که خوب از قدرت من آگاهى، تو که میوه هاى بهشتى را در فصلى که در دنیا شبیه آن وجود نداشت در کنار محراب عبادت خویش دیده اى! تو که آواى فرشتگان را که شهادت به پاکیت مى دادند شنیده اى، تو که مى دانى جدت آدم از خاک آفریده شد، این چه تعجب است که از این خبر دارى؟! سپس افزود: ما مى خواهیم او را آیه و اعجازى براى مردم قرار دهیم (وَ لِنَجْعَلَهُ آیَةً لِلنّاسِ). و ما مى خواهیم او را رحمتى از سوى خود براى بندگان بنمائیم (وَ رَحْمَةً مِنّا). و به هر حال این امرى است پایان یافته و جاى گفتگو ندارد (وَ کانَ أَمْراً مَقْضِیّاً). * * * نکته ها: ۱ ـ منظور از روح خدا چیست؟ تقریباً همه مفسران معروف، روح را در اینجا به جبرئیل فرشته بزرگ خدا تفسیر کرده اند، و تعبیر روح از او به خاطر آنست که روحانى است و هم وجودى است حیات بخش; چرا که حامل رسالت الهى به پیامبران است که احیاءکننده همه انسان هاى لایق مى باشد و اضافه روح در اینجا به خدا، دلیل بر عظمت و شرافت این روح است، که یکى از اقسام اضافه، اضافه تشریفیه است. ضمناً، از این آیه استفاده مى شود که نزول جبرئیل مخصوص پیامبران نبوده البته به عنوان وحى و آوردن شریعت و کتب آسمانى منحصراً بر آنها نازل مى شده ولى براى رساندن پیام هاى دیگر (مانند پیام فوق به مریم) مانعى ندارد که با غیر پیامبران نیز روبرو شود. * * * ۲ ـ تمثّل چیست؟ تمثّل در اصل از ماده مثول به معنى ایستادن در برابر شخص یا چیزى است، و مُمَثَّل به چیزى مى گویند که: به صورت دیگرى نمایان گردد، بنابراین تَمَثَّلَ لَها بَشَراً سَوِیّاً مفهومش این است که آن فرشته الهى به صورت انسانى درآمد. بدون شک، معنى این سخن آن نیست که: جبرئیل، صورتاً و سیرتاً تبدیل به یک انسان شد; چرا که چنین انقلاب و تحولى ممکن نیست بلکه، منظور این است که: او به صورت انسان درآمد هر چند سیرت او همان فرشته بود، ولى مریم در ابتداى امر که خبر نداشت، چنین تصور مى کرد که: در برابر او انسانى است سیرتاً و صورتاً. در روایات اسلامى و تواریخ تَمَثُّل به معنى وسیع کلمه، بسیار دیده مى شود. از جمله این که: ابلیس در آن روز که مشرکان در دار الندوه جمع شده بودند و براى نابودى پیامبر(صلى الله علیه وآله) توطئه مى چیدند، او در لباس پیرمردى خیراندیش، و خیرخواه ظاهر شد، و به اغوا کردن سران قریش پرداخت. و یا دنیا و باطن آن به صورت زن زیباى دلربائى در برابر على(علیه السلام) آشکار گشت و قدرت نفوذ در وى را نیافت که داستانش مفصل و معروف است. و نیز در روایات مى خوانیم: مال، فرزند و عمل انسان به هنگام مرگ در چهره هاى مختلف و خاص در برابر او مجسم مى شوند. و یا اعمال انسان در قبر و روز قیامت تجسم مى یابد و هر کدام در شکل خاصى ظاهر مى گردد تَمَثُّل در تمام این موارد، مفهومش این است که: چیزى یا شخصى صورتاً به شکل دیگرى درمى آید، نه این که ماهیت و باطن آن تغییر یافته باشد.(۱) ✍ پی نوشت ۱ ـ تفسیر المیزان ، جلد ۱۴، صفحه ۳۷. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر حکمت ۳۶۷ ❌ پرهیز از دنیا طلبی ↩️ در خطبه 109 نهج البلاغه نيز آمده است: «وَ مَنْ عَشِقَ شَيئاً أَعْشَى بَصَرَهُ وَأَمْرَضَ قَلْبَه; كسى كه به چيزى عشق ورزد آن چيز چشم او را نابينا و قلب او را بيمار مى كند». تاريخ نيز نمونه هاى روشنى به ما نشان مى دهد از كسانى كه براثر حب دنيا چنان نابينا شدند كه واضح ترين مسائل را نمى ديدند. ازجمله در داستان عمر سعد و مأموريت او در كربلا مى خوانيم: هنگامى كه ابن زياد اين مأموريت را به او پيشنهاد كرد و وعده حاكميت بر مُلك رى را نيز به او داد ابن سعد امتناع كرد و گفت: مرا معذور دار. ابن زياد گفت: فرمان ملك رى را به ما بازگردان. عمر سعد گفت: يك روز به من مهلت بده تا بينديشم. هنگامى كه از نزد ابن زياد خارج شد و با دوستان خود مشورت كرد. هركس شنيد، او را از اين كار نهى كرد ازجمله خواهرزاده اش حمزة بن مغيره به او گفت: تو را به خدا سوگند مى دهم كه از اين كار صرف نظر كنى، به خدا قسم اگر تمام دنيا مال تو باشد و از تو بگيرند بهتر از اين است كه روز قيامت خدا را ملاقات كنى در حالى كه خون حسين(عليه السلام) بر گردن تو باشد. ابن سعد گفت: مى پذيرم. عبدالله بن يسار مى گويد: نزد عمر سعد آمدم رو به من كرد و گفت: امير ابن زياد چنين دستورى به من داده و من خوددارى كردم گفتم: كار بسيار خوبى كردى. سپس از نزد عمر سعد خارج شدم ولى كسى آمد خبر داد كه ابن سعد مردم را براى جنگ با امام حسين(عليه السلام) دعوت مى كند. با عجله نزد او برگشتم، او نشسته بود، هنگامى كه مرا ديد صورتش را از من برگرداند. فهميدم كه عزم خود را براى اين كار جزم كرده (و سخن گفتن با او فايده اى ندارد).[5] مى دانيم كه اين مرد كوردل هرگز به مقصود خود نرسيد و در ميان مردم كوفه انگشت نما بود و حتى كودكان كوفه هنگامى كه او را مى ديدند به او سنگ پرتاب مى كردند و مى گفتند: «هذا قاتل الحسين(عليه السلام)». و اين است همان كوردلى كه امام(عليه السلام) در كلمات حكيمانه مذكور به آن اشاره كرده است. آنگاه امام(عليه السلام) به پايان كار اين گروه از دنياپرستان كوردل اشاره كرده، مى فرمايد: «اين وضع همچنان ادامه مى يابد تا آن جا كه (پنجه مرگ) گلويش را مى فشارد و او را به گوشه اى مى اندازد در حالى كه رگ هاى حياتش قطع شده، مرگ او در پيشگاه خداوند بى اهميت و افكندنش به گورستان براى دوستانش آسان است»; (كَذلِكَ حَتَّى يُؤْخَذَ بِكَظَمِهِ فَيُلْقَى بِالْفَضَاءِ مُنْقَطِعاً أَبْهَرَاهُ، هَيِّناً عَلَى اللّهِ فَنَاؤُهُ، وَ عَلَى الاِْخْوَانِ إِلْقَاؤُهُ). «كظم» در اصل به معناى بستن سر مَشكى است كه پر از آب باشد و از روى كنايه، به گلو به خصوص در زمانى كه انسان پر از خشم شده باشد و از ابراز خشم خوددارى كند اطلاق مى شود. «ابهراه» تثنيه «ابهر» اشاره به دو رگى است كه خون را از تمام بدن به قلب مى رسانند و اگر قطع شوند انسان مى ميرد. امام(عليه السلام) ترسيم بسيار دقيقى از سرنوشت انسان به خصوص دنياپرستان در اين گفتار حكيمانه كرده است و آن اين كه دنياپرستان پيوسته غرق نگرانى ها درباره آينده و غم و اندوه درباره آنچه از دست داده اند مى باشند تا اين كه ناگهان مرگشان فرامى رسد و گلويشان فشرده مى گردد و به صورت جسم بى جانى درمى آيند و دوستان سعى مى كنند هرچه زودتر او را از خانه و كاشانه اش بيرون ببرند و به خاك هاى قبرستان خاموش بسپارند. و به گفته شاعر: دنيا كه در او ثبات است كم مى بينم * با يك فرحش هزار غم مى بينم اين كهنه رباطى است كه از هر طرفش * راهى به بيابان عدم مى بينم ✍ پی نوشت: [5]. تاريخ طبرى، بنا به نقل شرح نهج البلاغه مرحوم ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ✅ فضیلت شیعیان آخرالزمان ☀️ امام صادق عليه السلام:نزديك‏ترين حالت بندگان به خدا وبیشترین زمانی که خداوند ازایشان خشنود است هنگامى است كه حجّت خدا در ميان آنها نباشد و براى آنها ظاهر نشود و آنها محـل او را ندانند. ولى در عين حال معتقد باشند كه حجّت خدا باقی است،پس در اين زمان شب و روز متوقع  فرج (و در انتظار آن) باشید. #امام_زمان 📚بحار الانوار ج ۵۲ص ۱۴۵ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🔅اسم این آدم در دیوان شهدا نوشته میشه، براش در هر شب و روز، ثواب هزار شهید می‌نویسند! 🎥 استاد مجتهدی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: سیصد و پنجاه و هشت 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻤﺪﻳﺤﻪ ﺳﺮﺍﺋﻲ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺖ، ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺭﺣﻠﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﺭﻭﺩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﻔﺖ ﺭﻭﺯﻱ ﺣﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺮﻭﺩﻥ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺑﻮﺩ، ﻋﻤﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺷﻌﺮﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻲ؟ ﺣﺴﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﺍﺑﻮ ﻫﺮﻳﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺣﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻣﻮﻳﺪ ﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺩﻋﺎﻳﻢ ﺭﺍﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎ؟ ﺍﺑﻮ ﻫﺮﻳﺮﻩ ﮔﻔﺖ: ﺁﺭﻱ. ﺍﺑﻮ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺁﺑﻲ ﻣﺎﻟﻜﻲ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﺴﻠﻢ ﺹ 317 ﮔﻮﻳﺪ: ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺩﻟﺎﻟﺖ [جلد سوم ﺻﻔﺤﻪ ۱۰۸] ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻋﻤﺮ ﺭﺿﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺷﻌﺮ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻟﺬﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻭﺳﻴﻌﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭﮔﻔﺖ: ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺷﻌﺮﻱ ﺑﺴﺮﺍﻳﺪ ﺑﺮﻭﺩ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﺷﻌﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻳﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﺵ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺟﻨﺎﺏ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻛﺮﻡ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺣﺴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺎﻧﻊ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎﻭ ﮔﻔﺖ: ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﺍﺟﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻭ ﺭﺍﻳﺶ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺣﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ، ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﻣﻨﻊ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭﺣﻘﺎﺋﻘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺣﺴﺎﻥ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻭ ﮔﻮﺷﺰﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻛﻌﺒﻪ ﻃﻮﺍﻑ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻬﺎﺭ ﻧﺎﻗﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺭﻭﺍﺣﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺗﺬﻛﺮ ﺩﺍﺩ. ﺧﻠﻮﺍ ﺑﻨﻲ ﺍﻟﻜﻔﺎﺭ ﻋﻦ ﺳﺒﻴﻠﻪ ﺧﻠﻮﺍ ﻓﻜﻞ ﺍﻟﺨﻴﺮ ﻣﻊ ﺭﺳﻮﻟﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﻱ ﻛﺎﻓﺮ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﻭﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺑﻴﻬﺎ ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. ﻧﺤﻦ ﺿﺮﺑﻨﺎﻛﻢ ﻋﻠﻲ ﺗﻨﺰﻳﻠﻪ ﺿﺮﺑﺎ ﻳﺰﻳﻞ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻋﻦ ﻣﻘﻴﻠﻪ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻧﺰﻭﻝ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﺩﻳﻢ ﺯﺩﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻐﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺎﺳﻪ ﺳﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ. ﻭ ﻳﺬﻫﻞ ﺍﻟﺨﻠﻴﻞ ﻋﻦ ﻟﺨﻴﻠﻪ ﻳﺎ ﺭﺏ ﺍﻧﻲ ﻣﻮﻣﻦ ﺑﻘﻴﻠﻪ ﻭ ﺯﺩﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﻜﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺒﺮﺩ ﺍﻱ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﮕﻔﺘﺎﺭ ﺭﺳﻮﻟﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ. ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﻭﺍﺣﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺷﻌﺮ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ‌ﮔﻮﺋﻲ؟ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻱ ﻋﻤﺮ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻲ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮﻱ ﺍﺷﻌﺎﺭﺵ ﺭﺍ؟ ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🤲 دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان

7⃣ تلاوت جزء هفتم قرآن کریم 🎙 استاد معتز آقایی @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : ✅🌷شنبه، سه‌شنبه و پنج شنبه شرح 🦋خطبه ها ✅🌹یکشنبه‌، دوشنبه وچهار‌شنبه‌ شرح 🌴حکمتها ✅☫روزانه‌تفسیر قرآن‌‌☫ ✅🌷شرح متنی و صوتی نامه ها بطور کامل در کانال بارگذاری شده و شرح آخرین نامه جهت سهولت در دسترسی، در اینجا آورده شده و بقیه نامه ها به هم پیوست میباشد⬇️ لینک شرح نامه ۷۹ ( آخرین نامه): https://eitaa.com/Nahjolbalaghe2/24783 ✅🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گذاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند @Nahjolbalaghe2

. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ ۞ فَحَمَلَتْهُ فَانتَبَذَتْ بِهِ مَكَانًا قَصِيًّا سرانجام (مریم) به او [= عیسى] باردار شد. و او را به نقطه دور دستى برد. (مریم/۲۲) " فَأَجَاءَهَا الْمَخَاضُ إِلَىٰ جِذْعِ النَّخْلَةِ قَالَتْ يَا لَيْتَنِي مِتُّ قَبْلَ هَٰذَا وَكُنتُ نَسْيًا مَّنسِيًّا درد زایمان او را به کنار تنه درخت خرمایى کشاند. (آن قدر ناراحت شد که) گفت: «اى کاش پیش از این مرده بودم، و کاملاً فراموش شده بودم!» (مریم/۲۳) * فَنَادَاهَا مِن تَحْتِهَا أَلَّا تَحْزَنِي قَدْ جَعَلَ رَبُّكِ تَحْتَكِ سَرِيًّا ناگهان از طرف پایین پایش او را صدا زد که: «غمگین مباش! پروردگارت زیر پاى تو چشمه آبى (گوارا) قرار داده است. (مریم/۲۴) * وَهُزِّي إِلَيْكِ بِجِذْعِ النَّخْلَةِ تُسَاقِطْ عَلَيْكِ رُطَبًا جَنِيًّا و این تنه نخل را به طرف خود تکان ده، تا رطب تازه اى بر تو فرو ریزد. (مریم/۲۵) * فَكُلِي وَاشْرَبِي وَقَرِّي عَيْنًا ۖ فَإِمَّا تَرَيِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَدًا فَقُولِي إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمَٰنِ صَوْمًا فَلَنْ أُكَلِّمَ الْيَوْمَ إِنسِيًّا پس (از این غذاى لذیذ و آب گوارا) بخور و بنوش. و چشمت (به فرزندت) روشن باد! و هرگاه کسى از انسانها را دیدى، (با اشاره) بگو: من براى خداوند رحمان روزه اى نذر کرده ام. بنابراین امروز با هیچ انسانى سخن نمى گویم. (و بدان که این نوزاد از تو دفاع خواهد کرد.)» (مریم/۲۶) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه مریم آیات ۲۲ الی ۲۶ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی 🔷مریم در کشاکش سخت ترین طوفان هاى زندگى سرانجام مریم باردار شد و آن فرزند موعود در رحم او جاى گرفت (فَحَمَلَتْهُ). در این که: چگونه این فرزند به وجود آمد؟ آیا جبرئیل در پیراهن او دمید یا در دهان او، در قرآن سخنى از آن به میان نیامده است; چرا که نیازى به آن نبوده، هر چند کلمات مفسرین در این باره مختلف است. به هر حال این امر سبب شد که: او از بیت المقدس به مکان دوردستى برود (فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَکاناً قَصِیّاً). او در این حالت، در میان یک بیم و امید، یک حالت نگرانى توأم با سرور به سر مى برد، گاهى به این مى اندیشید که این حمل، سرانجام فاش خواهد شد، به فرض که چند روز، یا چند ماهى از آنها که مرا مى شناسند دور بمانم، و در این نقطه به صورت ناشناس زندگى کنم، آخر چه خواهد شد؟! چه کسى از من قبول مى کند: زنى بدون داشتن همسر باردار شود مگر این که: آلوده دامان باشد؟ من با این اتهام چه کنم؟! و راستى براى دخترى که سال ها سمبل پاکى، عفت و تقوا و پرهیزگارى، و نمونه اى در عبادت و بندگى خدا بوده، زاهدان و عابدان بنى اسرائیل به کفالت او از طفولیت افتخار مى کردند، و زیر نظر پیامبر بزرگى پرورش یافته، و خلاصه، سجایاى اخلاقى و آوازه قداست او همه جا پیچیده است، بسیار دردناک است که یک روز احساس کند، همه این سرمایه معنویش به خطر افتاده است، و در گرداب اتهامى قرار گرفته که بدترین اتهامات محسوب مى شود، و این سومین لرزه اى بود که بر پیکر او افتاد. اما از سوى دیگر، احساس مى کرد: این فرزند پیامبر موعود الهى است یک تحفه بزرگ آسمانى مى باشد، خداوندى که مرا به چنین فرزندى بشارت داده و با چنین کیفیت معجزآسائى او را آفریده، چگونه تنهایم خواهد گذاشت؟ آیا ممکن است در برابر چنین اتهامى از من دفاع نکند؟ من که لطف او را همیشه آزموده ام، و دست رحمتش بر سر خود دیده ام. در این که: دوران حمل مریم چه اندازه بود؟ در میان مفسران گفتگو است ـ هر چند در قرآن به صورت سربسته بیان شده است ـ بعضى آن را یک ساعت، بعضى ۹ ساعت، بعضى شش ماه، بعضى هفت ماه، بعضى هشت ماه و بعضى ۹ ماه مانند سایر زنان دانسته اند، ولى این موضوع تأثیر چندانى در هدف این داستان ندارد. و روایات در این زمینه نیز مختلف است. اما این که: این مکان قصى (دوردست) کجا بوده؟ بسیارى معتقدند شهر ناصره بوده است و شاید در آن شهر نیز پیوسته در خانه مى ماند و کمتر قدم بیرون مى گذاشت. * * * هر چه بود دوران حمل پایان گرفت، و لحظات طوفانى زندگى مریم شروع شد، درد سخت زائیدن، به او دست داد آنچنان که او را از آبادى به بیابان کشاند بیابانى خالى از انسان ها، و خشک و بى آب و بى پناه! گر چه در این حالت زنان به آشنایان و دوستان خود پناه مى برند، تا براى تولد فرزند به آنها کمک کنند، ولى چون وضع مریم یک وضع استثنائى بود و هرگز نمى خواست کسى وضع حمل او را ببیند، با آغاز درد زائیدن، راه بیابان را پیش گرفت. قرآن در این زمینه، مى گوید: درد وضع حمل، او را به کنار درخت خرمائى کشاند (فَأَجاءَهَا الْمَخاضُ إِلى جِذْعِ النَّخْلَةِ). تعبیر به جِذْعِ النَّخْلَةِ با توجه به این که: جِذْع به معنى تنه درخت است نشان مى دهد: تنها بدنه اى از آن درخت باقى مانده بود، یعنى درختى خشکیده بود.(۱) در این حالت، طوفانى از غم و اندوه، سراسر وجود پاک مریم را فرا گرفت احساس کرد: لحظه اى را که از آن مى ترسید، فرا رسیده است، لحظه اى که هر چه پنهان است در آن آشکار مى شود و رگبار تیرهاى تهمت مردم بى ایمان متوجه او خواهد شد. به قدرى این طوفان سخت بود، و این بار بر دوشش سنگینى مى کرد که: بى اختیار گفت: اى کاش! پیش از این مرده بودم و به کلى فراموش مى شدم !. (قالَتْ یا لَیْتَنِی مِتُّ قَبْلَ هذا وَ کُنْتُ نَسْیاً مَنْسِیّاً). بدیهى است تنها ترس تهمت هاى آینده نبود که قلب مریم را مى فشرد، هر چند مشغله فکرى مریم بیش از همه، همین موضوع بود، ولى مشکلات و مصائب دیگر مانند وضع حمل بدون قابله و دوست و یاور، در بیابانى تنهاى تنها، نبودن محلى براى استراحت، آبى براى نوشیدن و غذا براى خوردن، وسیله براى نگاهدارى مولود جدید، اینها امورى بود که سخت او را تکان مى داد. و آنها که مى گویند: چگونه مریم با ایمان و داراى شناخت توحیدى که آن همه لطف و احسان الهى را دیده بود، چنین جمله اى را بر زبان راند که اى کاش! مرده بودم و فراموش شده بودم هرگز ترسیمى از حال مریم در آن ساعت در ذهن خود نکرده اند، و اگر خود به جزء کوچکى از این مشکلات گرفتار شوند چنان دست پاچه مى شوند که خود را نیز فراموش خواهند کرد. *** ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر خطبه ۹۱ بخش دوازدهم 🌧 ابر و باران ↩️ تکيه بر باد جنوب (بادهايى که از جنوب به سمت شمال مى وزد) به خاطر آن است که بيشترين رطوبت و ابر به وسيله آن منتقل مى شود. سپس در ادامه اين سخن، از آثار حيات بخش باران در سرتاسر زمين و برکات و فوايد آن سخن مى گويد و مى فرمايد: «هنگامى که ابرها سينه بر زمين نهادند، و آبهاى فراوان (سنگينى) را که بر دوش داشتند فرو گذاردند خداوند به وسيله آن از زمين هاى خشک و بى گياه، نباتات فراوانى رويانيد و از دامنه کوههاى کم گياه، سبزه بسيار خارج ساخت». (فَلَمَّا أَلْقَتِ السَّحابُ بَرْکَ بِوَانَيْهَا) وَ بَعَاعَ مَا أسْتَقَلَّتْ بِهِ مِنَ الْعِبْءِ المَحْمُولِ عَلَيْهَا، أَخْرَجَ بِهِ مِنْ هَوَامِدِ الأَرْضِ النَّبَاتَ، وَ مِنْ زُعْرِ الْجِبَالِ الأَعْشَابَ). تعبيرات زيباى بالا چنين نشان مى دهد که گويى ابرها باردار هستند و به هنگام نزول بارانهاى سنگين، بار خود را بر زمين مى نهند. همان بارى که سرچشمه حيات و زندگى و زيبايى و برکت است; نه تنها در دشت هاى بى آب و علف که در دامنه و قلّه کوهها - که آبيارى آن به دست انسانها بسيار دشوار است - گياهان و درختان فراوان مى رويد و منبع برکات و منافع مختلفى براى انسانها مى شود. در ادامه اين سخن امام(عليه السلام) زيبايى هاى جهان طبيعت را که زاييده نزول بارانهاست به تصوير کشيده، چنين مى فرمايد: «پس زمين به زيور باغهايش غرق نشاط و شادى شد، و با لباس نازک گلبرگ ها که بر خود پوشيده به ناز آمد، و از زينت و زيورى که از گردن بند گل هاى گوناگون يافته بود، در وجد و شادى فرو رفت!» (فَهِي تَبْهَجُ بِزِينَةِ رِيَاضِهَا، وَ تَزْدَهِي بِمَا أُلْبِسَتْهُ مِنْ رَيْطِ أَزَاهِيرِهَا، وَ حِلْيَةِ مَا سُمِطَتْ بِهِ مِنْ نَاضِرِ أَنْوَارِهَا)). ناگفته پيداست که زيبايى هاى جهان طبيعت در آرامش روح و رفع خستگى و ايجاد قدرت و نيرو براى فعاليّت حيات، نقش مهمى دارد; بنابراين، تنها سخن از زيبايى نيست، هر چند زيبايى ها نشانه اى از جمال و جلال خالق است; بلکه اين زيبايى ها يکى از عوامل بقاى حيات و ادامه زندگى انسان ها است و حتّى به گفته دانشمندان: در نشاط حيوانات نيز بسيار مؤثّر است و بخش مهمّى از زيبايى هاى طبيعت آن ها را در برنامه هاى مختلف فعّال مى کند. در پايان اين بخش مى فرمايد: «همه اينها را غذا و توشه انسانها، و روزى براى چهارپايان قرار داد». (وَ جَعَلَ ذلِکَ بَلاَغاً( لِلاَْنَامِ، وَ رِزْقاً للاَْنْعَامِ). انسانها نه تنها براى تغذيه از مواهب جهان طبيعت بهره مى گيرند، بلکه لباس و مسکن و مرکب آنها و در يک کلام: «همه نيازمندى هاى آنها» از اين طريق تأمين مى شود. همانگونه که قرآن مجيد مى فرمايد: (أَنَّا صَبَبْنَآ الْمَاءَ صَبّاً * ثُمَّ شَقَقْنَا الأَرْضَ شَقَّاً * فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبّاً * وَعِنَباً وَقْضَباً * وَ زَيْتُوناً وَ نَخْلا * وَ حَدَائِقَ غُلْبَاً * وَ فَاکِهَةً وَ أَبّاً * مَتَاعاً لَکُمْ وَلأَنْعَامِکُمْ; ما آب فراوانى از آسمان فرو ريختيم. سپس زمين را از هم شکافتيم، و در آن دانه هاى فراوان رويانديم، و انگور و سبزى بسيار، و زيتون و نخل فراوان، و باغهاى پر درخت، و ميوه و چراگاه; تا وسيله اى براى بهره گيرى شما و چهارپايانتان باشد». ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: ماه رمضان، ماه خداست؛ ماهى كه خداوند، حسنات را در آن، دو برابر مى كند و سيّئات را محو مى كند، ماه بركت، ماه بازگشت به سوى خدا، ماه توبه، ماه آمرزش، ماه آزاد شدن از آتش و دست يافتن به بهشت. پس، در اين ماه از هر حرامى بپرهيزيد و در آن، زياد قرآن تلاوت كنيد و در آن، حاجت هاى خويش را بخواهيد و در آن، به ذكر پروردگارتان بپردازيد و مبادا ماه رمضان نزد شما، مانند ماه هاى ديگر باشد؛ چرا كه آن نزد خداوند، نسبت به ماه هاى ديگر، حرمت و برترى دارد و مبادا در ماه رمضان، روز روزه دارى تان مثل روز خوردنتان باشد 📚فضائل الأشهر الثلاثة، صفحه ۹۵ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🎥 حجت الاسلام و المسلمین مومنی ✅مراقبه از فرصت ها و نعمت های الهی @Nahjolbalaghe2

🎙 تفسیر صوتی آیات ۲۲ تا ۲۶ سوره مبارکه مریم مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی👇