. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: چهارصد و هشتاد و دو 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﺍﺑﻦ ﻣﻨﻴﺮ، ﺩﺭ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻭﺩﻩ: ﻭ ﺍﻗﻮﻝ ﺍﻥ ﺍﺧﻄﺎ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻓﻤﺎ ﺍﺧﻄﺎ ﺍﻟﻘﺪﺭ ﻫﺬﺍ ﻭ ﻟﻢ ﻳﻐﺪﺭ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻭ ﻟﺎ ﻋﻤﺮﻭ ﻣﻜﺮ ﺑﻄﻞ ﺑﺴﻮﺗﻪ ﻳﻘﺎﺗﻞ ﻟﺎ ﺑﺼﺎﺭﻣﻪ ﺍﻟﺬﻛﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪ... ﻣﻲ‌ﮔﻮﻳﻢ: ﺍﮔﺮ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩ، ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺧﻄﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩ [ جلد سوم ﺻﻔﺤﻪ 289] ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻭ ﻋﻤﺮﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﻜﺮﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻧﺪ. ﻋﻤﺮﻭ ﺩﻟﺎﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻥ ﻋﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺒﺮﺩ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻛﻨﻮﻥ (ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻋﺰﻳﺰ) ﺍﻳﻦ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ (ﻋﻤﺮﻭ) ﺑﺮ ﺁﻥ ﻭﻗﻮﻑ ﻳﺎﻓﺘﻪ، ﺗﺎ ﺿﻌﻒ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺭﺯﻣﺠﻮﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﻨﮕﺮﻱ، ﻭ ﺍﺯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﻢ ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﻱ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭﻫﺎ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ، ﺍﺭﺯﺵ ﺳﺨﻦ ﺍﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻲ‌ﺷﻮﺩ، ﻭﻱ ﺩﺭ ﺝ 3 ﺹ 2 " ﺍﻟﺎﺻﺎﺑﻪ " ﻧﻘﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻛﻪ: ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﻋﻤﺮﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺘﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻓﻌﻠﺎ ﺩﺭﺻﺪﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ ﻛﻲ ﻭ ﻛﺠﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺹ) ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻓﺮﻣﻮﺩ 🔹 ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﻭ ﻋﻤﺮﻭ ﻋﺎﺹ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺻﻔﻴﻦ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﺙ ﺑﻦ ﻧﻀﺮ ﺧﺜﻌﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻋﻠﻲ (ﻉ) ﺑﻮﺩ، ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻣﻲ‌ﻭﺭﺯﻳﺪ. ﻋﻠﻲ (ﻉ) ﺣﺮﺙ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﻪ ﺗﺎﺯﺍﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﺷﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ‌ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻠﻮﺏ ﺍﻫﻞ ﺷﺎﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ، ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﻣﺤﻔﻠﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﺷﺘﻲ ﻧﺎﻡ ﻣﻲ‌ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺩ. ﺣﺮﺙ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩ: ﻋﻤﺮﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺣﺮﺙ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ، ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍﺩ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻟﺎﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﻛﺎﺵ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺳﺨﺖ، ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ، ﻋﻤﺮﻭ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ (ﻉ) ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﻲ‌ﺷﺪ، ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ، ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻭ ﺣﺎﻣﻲ ﻗﻮﻡ، ﺑﺎ ﺩﻟﻴﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺗﻨﺪﺭﻭ، ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ، ﺗﻮ ﺍﻱ ﻋﻤﺮﻭ ﺍﺯ ﻓﺨﺮ ﻭ ﻣﺒﺎﻫﺎﺕ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﻲ‌ﮔﻴﺮﻱ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﻣﻲ‌ﻛﻨﻲ ﻫﺎﺷﻤﻲ ﺭﺍ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه انبیاء آیات ۳۶ و ۴۰ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ↩️ باز انگشت روى یکى از تقاضاهاى عجولانه آنها گذاشته مى گوید: آنها مى گویند: این وعده قیامت اگر راست مى گوئید کى فرا مى رسد ؟! (وَ یَقُولُونَ مَتى هذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ). آنها با بى صبرى تمام، در انتظار قیام قیامت بودند، غافل از این که فرا رسیدن قیامت، همان، و بیچارگى و بدبختى تمام عیار آنها، همان، اما چه مى توان کرد؟ انسان عجول حتى در راه بدبختى و نابودى خود نیز عجله مى کند. تعبیر به إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ به صورت جمع (اگر راست مى گوئید) با این که مخاطب پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) بود، به خاطر آن است که پیروان راستین او را نیز در این خطاب شرکت داده شده اند، و ضمناً مى خواستند بگویند: فرا نرسیدن قیامت دلیل بر این است که همه شما دروغگو هستید! * * * آیه بعد، به آنها پاسخ مى دهد، و مى گوید: اگر کافران مى دانستند زمانى را که نمى توانند شعله هاى آتش را از صورت و پشت خود دور سازند، و هیچ کس به یارى آنها نخواهد شتافت، متوجه مى شدند که آنچه به آنها وعده داده شده درست است و هرگز تعجیل در عذاب نمى کردند، و نمى گفتند: قیامت کى فرا مى رسد (لَوْ یَعْلَمُ الَّذِینَ کَفَرُوا حِینَ لایَکُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النّارَ وَ لا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَ لا هُمْ یُنْصَرُونَ). تعبیر به صورت ها و پشت ها در آیه فوق، اشاره به این است که آتش دوزخ چنان نیست که از یکسو آنها را احاطه کند، هم قسمت پیش روى آنها در آتش است و هم پشت ها، گوئى در وسط آتش غرق و دفن مى شوند! و جمله وَ لا هُمْ یُنْصَرُونَ اشاره به این است: این بت هائى را که گمان مى برند شفیعان و یاوران آنها خواهند بود هیچ کارى از آنها ساخته نیست. * * * و جالب این که: این مجازات الهى و آتش سوزان به صورت ناگهانى به سراغ آنها مى آید آن چنان که مبهوتشان مى کند ! (بَلْ تَأْتِیهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ). و آن چنان غافلگیر و مقهورشان مى سازد که قدرت بر دفع آن را ندارند (فَلا یَسْتَطِیعُونَ رَدَّها). حتى اگر تقاضاى مهلت کنند و بر خلاف آنچه تا آن وقت عجله مى کردند درخواست تأخیر نمایند به آنها مهلت داده نمى شود (وَ لا هُمْ یُنْظَرُونَ). * * * نکته ها: ۱ ـ با توجه به آیات فوق این سؤال پیش مى آید: اگر انسان طبیعتاً عجول است، پس چرا به دنبال آن نهى از عجله مى کند، و مى گوید: فَلاْ تَسْتَعْجِلُونِ آیا این دو با هم متضاد نیست؟ در پاسخ مى گوئیم: با توجه به اصل اختیار و آزادى اراده انسان، و قابل تغییر بودن صفات، روحیات و ویژگى هاى اخلاقى، هیچ گونه تضادى در کار نیست; چرا که با تربیت و تزکیه نفس، مى توان این حالت را دگرگون ساخت. ۲ ـ جمله: بَلْ تَأْتِیهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ: عذاب الهى به طور ناگهانى به سراغ آنها مى آید آن چنان که مبهوتشان مى کند ممکن است اشاره به این باشد که عذاب هاى قیامت همه چیزش با عذاب دنیا متفاوت است مثلاً درباره آتش جهنم مى خوانیم: نارُ اللّهِ الْمُوقَدَةُ * الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الاْ َفْئِدَةِ: آتش برافروخته الهى * که بر قلب آدمى مى زند .(۳) یا این که: در مورد آتشگیره جهنم مى خوانیم: وَقُودُهَا النّاسُ وَ الْحِجارَةُ: آتشگیره دوزخ مردم و سنگ ها هستند .(۴) این گونه تعبیرات نشان مى دهد که آتش دوزخ غافلگیرانه و ناگهانى و مبهوت کننده است.(۵) ✍ پی نوشت: ۳ ـ همزه، آیات ۶ و ۷. ۴ ـ بقره، آیه ۲۴. ۵ ـ المیزان ، جلد ۱۴، صفحه ۴۱۷. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر خطبه ۹۷ بخش ششم ⚖ مقایسه یاران پیامبر و امام ✅ یاران واقعى پیامبر چنین بودند! 2- کدام يک از صحابه؟ ممکن است افراد ساده انديش از اطلاق کلام حضرت چنين تصوّر کنند که ويژگى هاى بسيار والاى فوق، در همه صحابه پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) بوده است و آن را دليلى بر اصل معروف «تنزيه صحابه» بگيرند در حالى که به يقين اين اوصاف و ويژگى ها مربوط به اصحاب خاصّ آن حضرت، همچون: سلمان ها، بوذرها، عمّارها و مقدادها است، نه همه آنان; زيرا اوّلا: چنين مطلبى بر خلاف تاريخ است; چرا که در هيچ تاريخى اين صفات براى همه آنها نوشته نشده است. ثانياً: بسيارى از آيات قرآن نشان مى دهد که در ميان آنها متخلّفان و گنهکاران خطرناکى بودند. از جمله بعضى از آنها به پيامبر(صلى الله عليه وآله) و ارتش اسلام خيانت کردند که وقتى رسوا شدند، از درِ توبه درآمدند; مانند «حاطب بن ابى بلتعه» و «ابولبابه» که داستان آنها را همه شنيده ايم و ستون توبه در مسجد پيامبر(صلى الله عليه وآله) يادآور اين حقيقت است. بعضى ديگر در مقام اعتراض در برابر پيامبر(صلى الله عليه وآله) نسبت به حکم زکات برآمدند، در حالى که قبلا با خدا عهد کرده بودند اگر ثروتى پيدا کردند در راه خدا از آن انفاق کنند! مانند «ثعلبة بن حاطب انصارى» که داستان او در آيات 75 تا 77 سوره توبه آمده است. بعضى فرمان پيامبر(صلى الله عليه وآله) را زير پا گذاردند و به بهانه هاى واهى از شرکت در جنگ «تبوک» تخلّف کردند; که داستان آن ها ذيل آيه 118 سوره «توبه» آمده است. گروهى دست به جاسوسى زدند، که قرآن در آيه 47 سوره «توبه» در مورد آنها مى گويد: «وَ فِيکُمْ سَمَّاعُؤنَ لَهُمْ». بعضى به ساختن مسجد «ضرار» پرداختند، تا در ميان مؤمنان ايجاد شکاف و تفرقه کنند، که داستان آنها در ذيل آيات 107 تا 110 سوره «توبه» آمده است. و بعضى از آنها که در عصر پيامبر(صلى الله عليه وآله) راه راستى را مى پيمودند، بعد از آن حضرت در اثر هوا پرستى فتنه هايى برپا کردند که خون هاى زيادى از مسلمين ريخته شد; مانند: «طلحه» و «زبير» که آتش جنگ «جمل» را برپا کردند و بر ضدّ امام المسلمين قيام نمودند و «معاويه» که فتنه هاى فراوانى، از جمله فتنه «صفّين» را رهبرى مى کرد. بسيار ساده لوحى است که ما در برابر واقعيّت هاى روشن تاريخ و آيات صريح قرآن، چشم بر هم نهيم و همه صحابه را با آب تنزيه بشوييم و دامان آنها را پاک و پاکيزه کنيم. بنابراين، اگر امام اميرالمؤمنين(عليه السلام) در اين خطبه، يا خطبه هاى ديگرى مدح و تمجيد بليغى از صحابه مى کند، به يقين منظور اصحاب خاصّ رسول الله(صلى الله عليه وآله) است که گروه قابل ملاحظه اى از ياران او را تشکيل مى دادند و در تمام ميدان هاى نبرد در صفوف مقدّم جاى داشتند و همواره سر بر فرمان رسول الله(صلى الله عليه وآله) مى نهادند و بسيارى از آنان در عصر پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) شربت شهادت نوشيدند. به هر حال، اين گروه از ياران پيامبر(صلى الله عليه وآله) که عالى ترين درس بندگى و عبوديّت خداوند و استقامت و ايستادگى و ايثار و فداکارى را در راه اسلام، از محضر بزرگترين استاد جهان بشريّت، يعنى پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) آموخته بودند سزاوار است الگو و اسوه مسلمانان، در هر عصر و زمان باشند. همانها که به گفته مورّخان هنگامى که مى خواستند از يکديگر جدا شوند، سوره «والعصر» را يکى براى ديگرى مى خواند و او را به ايمان و عمل صالح و طرفدارى از حق و صبر و استقامت دعوت مى کرد. همان ها که به تعبير قرآن آثار سجده در چهره هايشان نمايان بود: «سِيمَاهُمْ فِي وُجُودِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُؤدِ». و همان ها که در برابر دشمنان شديد و محکم، و در برابر دوستان نرم و ملايم بودند: «وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ، رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ» ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

📝شرح صوتی خطبه های نهج البلاغه 🎙 خطبه: ۹۷ 🔴ظلم بنی امیه @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ امام علی علیه السلام هدايت شد آنكه زمام خويش را به دست خدا و رسول او و ولىِّ امرش سپرد @Nahjolbalaghe2

#موعظه ✅ فضیلت سوره حمد 🎙دکتر رفیعی @Nahjolbalaghe2