📝تفسیر سوره مبارکه حج آیات ۹۳ و۹۸ ↩️ و باز براى تأکید بیشتر، روى این موضوع و نفى هر گونه شک و تردید از دشمنان و دلدارى و تسلى خاطر به پیامبر(صلى الله علیه وآله) و مؤمنان، در آیه بعد اضافه مى کند: ما حتماً قادریم که آنچه را از عذاب به آنها وعده مى دهیم به تو نشان دهیم (وَ إِنّا عَلى أَنْ نُرِیَکَ ما نَعِدُهُمْ لَقادِرُونَ). و چنان که مى دانیم، این قدرت پروردگار در صحنه هاى مختلف بعد از آن تاریخ ـ از جمله در صحنه جنگ بدر ـ به مرحله فعلیت در آمد، و ارتشى که در ظاهر بسیار کوچک و کم قدرت بود، به فرمان خدا و به نیروى ایمان بر انبوه دشمنان پیروز شد. * * * سپس، به پیامبر(صلى الله علیه وآله) دستور مى دهد: با این گروه، مدارا کن و بدى هاى آنها را با عفو، گذشت و نیکى دفع کن، و سخنان نامطلوب آنها را با بهترین منطق پاسخ گو (ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ السَّیِّئَةَ). در این راه عجله و شتابى نداشته باش، و بدان ما به آنچه آنها مى گویند و توصیف مى کنند آگاه تریم (نَحْنُ أَعْلَمُ بِما یَصِفُونَ). مى دانیم: حرکات ناشایست، گفتار خشن و انواع اذیت و آزار آنها، تو را ناراحت مى کند، اما تو وظیفه ندارى در برابر آن خشونت ها و زشت گوئى ها مقابله به مثل کنى، تو بدى را با نیکى پاسخ ده که این خود یکى از مؤثرترین روش ها براى بیدار کردن غافلان و فریب خوردگان است. * * * ولى در عین حال، باز هم خودت را به خدا بسپار و بگو: پروردگارا! من از وسوسه هاى شیاطین به تو پناه مى برم (وَ قُلْ رَبِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَمَزاتِ الشَّیاطِینِ). * * * نه تنها از وسوسه هاى اغفال کننده آنها، بلکه به تو از این که آنها نزد من حاضر شوند پناه مى برم (وَ أَعُوذُ بِکَ رَبِّ أَنْ یَحْضُرُونِ). به تو پناه مى برم که در جلسات من حضور یابند، که حضورشان نیز اغوا کننده و زیانبار است. * * * نکته ها: ۱ ـ همزات شیاطین چیست؟ همزات جمع همزه به معنى دفع و تحریک با شدت است، و اگر به حرف همزه، همزه مى گویند، به خاطر آن است که از انتهاى گلو با شدت بیرون مى آید، و به گفته بعضى از مفسران همز ، غمز و رمز هر سه یک معنى را مى رساند، منتهى رمز به مرحله خفیف، غمز از آن شدیدتر و همز نهایت شدت را بیان مى کند.(۴) و با توجه به این که: شیاطین، جمع است، همه شیطان هاى آشکار و پنهان، انس و جن را شامل مى گردد. در تفسیر على بن ابراهیم مى خوانیم: امام(علیه السلام) در معنى آیه وَ قُلْ رَبِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَمَزاتِ الشَّیاطِینِ فرمود: ما یَقَعُ فِى قَلْبِکَ مِنْ وَسْوَسَةِ الشَّیاطِیْنِ: منظور از آن، وسوسه هاى شیطانى است که در قلب تو مى افتد .(۵) آنجا که پیامبر(صلى الله علیه وآله) با داشتن مقام عصمت و مصونیت الهى، چنین تقاضائى را از خدا مى کند، تکلیف دیگران روشن است، باید همه مؤمنان از پروردگار که مالک و مدبر آنها است، بخواهند لحظه اى آنها را به حال خودشان وامگذارد نه تنها تحت تأثیر وسوسه شیاطین قرار نگیرند، که در مجلس آنها نیز حضور نیابند. به این ترتیب، همه رهروان راه حق، باید به طور مداوم از القائات شیطانى بر حذر باشند و همیشه خود را از این نظر در پناه او قرار دهند. * * * ۲ ـ پاسخ بدى به نیکى! از مؤثرترین طرق مبارزه با دشمنان سرسخت و لجوج، آن است که بدى ها را به نیکى پاسخ دهند، اینجاست که شور و غوغائى از درون وجدان آنها برمى خیزد، و شخص بد کار را سخت تحت ضربات سرزنش و ملامت قرار مى دهد، و در مقایسه او با طرف مقابل، حق را به طرف مى دهد، و همین امر، در بسیارى از موارد، سبب تجدید نظر دشمن در برنامه هایش مى گردد. در سیره پیشوایان، روش عملى پیامبر(صلى الله علیه وآله) و ائمه هدى(علیهم السلام) بسیار خوانده ایم افراد یا جمعیت هائى را که مرتکب بدترین جنایات شده اند، به نیکى پاسخ گفته و مشمول محبتشان ساخته اند، و همین سبب انقلاب و دگرگونى روحى و باز گشت آنها به طریق حق گردیده. قرآن بارها ـ و از جمله در آیات فوق ـ این امر را به عنوان یک اصل در مبارزه با بدى ها به مسلمانان گوشزد مى کند، و حتى در آیه ۳۴ سوره فصلت مى گوید: نتیجه این کار آن خواهد شد که دشمنان سرسخت، دوستان گرم و صمیمى شوند (فَاِذَا الَّذِى بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ عَداوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِىٌّ حَمِیْمٌ). ولى ناگفته پیدا است این دستور مخصوص مواردى است که دشمن از آن سوء استفاده نکند، آن را دلیل بر ضعف نشمارد، و بر جرأت و جسارتش افزوده نگردد. و نیز مفهوم این سخن هرگز سازشکارى، قبول و تسلیم در برابر وسوسه هاى دشمنان نیست، و شاید به همین دلیل، بعد از بیان این دستور در آیات فوق، بلافاصله به پیامبر(ص) دستور داده شده است: از همزات و وسوسه هاى شیاطین و حضور آنها به خدا پناه ببرد. ✍ پی نوشت: ۴ ـ تفسیر ابوالفتوح رازى . ۵ ـ تفسیر نور الثقلین ، جلد ۳، صفحه ۵۵۲. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۲۳ ✅ راه اصلاح امور دنیا ↩️ مرحوم علامه شوشترى در شرح نهج البلاغه خود داستان عجيبى كه شاهد بخشى از سخن مولاست در ذيل اين كلام از تاريخ مروج الذهب نقل كرده، مى گويد: در زمان متوكل عباسى شخصى به نام اسحاق بن ابراهيم، والى بغداد بود شبى در خواب ديد كه پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) به او مى گويد: اين قاتل را آزاد كن. اسحاق بسيار ترسيد و روز بعد فهرست اسامى زندانيان را بررسى كرد و قاتلى در آن نديد. دستور داد مأموران زندان را احضار كردند. سؤال كرد: آيا شخص متهم به قتل در زندان ها وجود دارد؟ يكى از آن ها گفت: آرى ما اسمش را در فهرست زندانيان نوشته ايم. اسحاق مجدداً نگاهى به فهرست اسامى كرد در لابه لاى آن ها نام مردى را ديد كه شهود گواهى به قاتل بودن او داده و خودش نيز اقرار كرده بود. دستور داد احضارش كنيد، به او گفت: اگر راست بگويى من تو را آزاد خواهم كرد. آن مرد داستان خود را چنين نقل كرد: من و جمعى از دوستانم آلوده به انواع مفاسد و محرمات بوديم. در منزلى در شهرى به نام منصور حضور مى يافتيم و هر كارى مى خواستيم انجام مى داديم. روزى پيرزنى كه واسطه فساد در ميان ما بود آمد و زن جوان زيبايى همراه داشت. هنگامى كه آن زن وارد خانه شد فرياد كشيد. من به سراغ او رفتم و او را در اتاقى وارد ساختم و به او آرامش دادم و درباره اين كار او سؤال كردم. گفت: شما را به خدا سوگند مراعات حال مرا بكنيد و از من دست برداريد اين پيرزن مرا فريب داد و به من گفت خزانه اى دارد كه در آن جعبه زيبايى است كه هيچ كس مثل آن را نديده و مرا تشويق كرد كه آن را ببينم. من به سخن او اطمينان پيدا كردم و با او به اين جا آمدم كه ناگهان خود را در ميان شما ديدم. جد من رسول خدا(صلى الله عليه وآله) است و مادرم فاطمه زهرا(عليها السلام) و از دودمان حسن بن على(عليهما السلام) هستم احترام آن ها را درباره من رعايت كنيد. من به او تضمين دادم كه هر طور باشد او را خلاص خواهم كرد. به سراغ دوستانم رفتم و وضع آن زن را براى آن ها بازگو كردم ولى گويا مايه تشويق آن ها براى تجاوز به آن زن شدم و به من گفتند: تو خواسته خود را از آن زن برآورده كردى مى خواهى ما را از او باز دارى؟ برخاستند و به سراغ آن زن رفتند و من هم به حمايت از او برخاستم. در ميان ما درگيرى شد تا اين كه مرا مجروح ساختند. من به آن فردى كه از همه بيشتر درمورد آن زن اصرار داشت و تصميم بر هتك او گرفته بود حمله كردم و او را كشتم و پيوسته از آن زن دفاع مى كردم تا اين كه او را رهايى بخشيدم و از خانه بيرون بردم. آن زن براى من دعا كرد و گفت: خداوند تو را از شر دشمنان محفوظ دارد همان گونه كه تو مرا محفوظ داشتى و خداوند حامى تو باشد همان گونه كه تو حامى من شدى. در اين هنگام همسايگان صداى فرياد را از خانه ما شنيدند و به سوى ما آمدند، كارد را در دست من ديدند در حالى كه مقتول در خون خود دست و پا مى زد. به همين صورت مرا نزد مأمورين حكومت آوردند. اسحاق گفت: فهميدم كه تو در حفظ آن زن كوشيده اى. تو را به خدا و رسول خدا(صلى الله عليه وآله) بخشيدم. آن مرد نيز گفت: قسم به حق كسى كه مرا به او بخشيده اى هرگز به هيچ گناهى بازگشت نمى كنم و تا پايان عمر به جاهاى آلوده نخواهم رفت. در اين جا بود كه اسحاق خوابى را كه ديده بود براى او بازگو كرد و گفت: خداوند خدمت تو را بى پاداش نگذاشت. سپس مال فراوانى را به او عرضه كرد اما او چيزى از آن را نپذيرفت[5]. [6] ✍ پی نوشت: [5]. مروج الذهب، ج 4، ص 12 مطابق نقل مرحوم علامه شوشترى در شرح نهج البلاغه خود (بهج الصباغه)، ج 14، ص 535. [6]. سند گفتار حكيمانه: مرحوم خطيب در اين جا مى گويد: اين گفتار حكيمانه شبيه همان است كه در حكمت 89 با تفاوتى در الفاظ و اضافه اى بر اين جا گذشت. منظور او اين است كه مدارك اين سخن همان مداركى مى باشد كه در آن جا ذكر كرده ازجمله: تذكره ابن جوزى و نيز كسانى كه قبل از سيد رضى آن را آورده اند ازجمله مرحوم شيخ صدوق در كتاب خصال و كتاب امالى و كلينى در روضه كافى با اضافه اى كه بعداً به آن اشاره خواهيم كرد.   ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

🎙شرح صوتی حکمت های نهج البلاغه 🔷 حکمت های: ۴۲۱ الی ۴۲۳ @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت 🔸 سخن باطل و بدون علم، با قرآن! ☀️ امام حسین علیه السلام : ✓ «به باطل، در قرآن فرو مرويد و در آن مستيزيد و بدون علم، در باره آن سخن مگوييد كه شنيدم جدّم پيامبر خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد : «هر كس بدون علم در باره قرآن سخن بگويد، بايد جايگاهش را از آتش [دوزخ] برگيرد.» ⁙ «لا تَخوضوا فِي القُرآنِ ولا تُجادِلوا فيهِ، ولا تَتَكَلَّموا فيهِ بِغَيرِ عِلمٍ ، فَقَد سَمِعتُ جَدّي رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَقولُ : مَن قالَ فِي القُرآنِ بِغَيرِ عِلمٍ فَليَتَبَوَّأ مَقعَدَهُ مِنَ النّارِ.» 📚 التوحيد : ص ٩١ ح۵ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🤲 حاجتِ دائمیِ حضرت موسی بن جعفر علیه السلام ➕دعایی که از ما خواسته شده بخواهیم... 🎙 استاد کاشانی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: ششصد و بیست و چهار 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ، ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺍﺣﺎﺩﻳﺜﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﻣﻴﺰﺩ، ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﺒﺪﻱ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻲ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻲ‌ﻳﺎﺑﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺩﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺻﻔﺖ ﺛﻘﻪ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻟﺎﺑﻠﺎﻱ ﺣﺪﻳﺚ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭﻱ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺴﻦ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺻﺤﺖ ﻣﺬﻫﺐ ﻣﻲ‌ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺯ (ﺣﺴﺎﻥ) ﻭ ﻧﻴﻜﺎﻥ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺭﺩ. ﭘﺲ ﻣﺠﺎﻟﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﻗﻒ ﺩﺭ ﺛﻘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻋﺒﺪﻱ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻋﻠﺎﻣﻪ ﺣﻠﻲ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻗﻒ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺮﻩ ﺣﺴﺎﻥ ﺑﺸﻤﺮﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ. ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺗﻨﺪ ﺭﻭﻱ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻱ ﺑﻪ ﻭﻱ ﻭ ﻏﻠﻮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺬﻫﺐ ﻛﻪ ﺍﺑﻮ ﻋﻤﺮ ﻛﺸﻲ ﺍﺯ ﺷﻌﺮﻭﻱ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻧﻴﺰ، ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﭼﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺷﻌﺎﺭﻱ ﻋﻠﺎﻣﻪ ﺍﻣﻴﻨﻲ ﺍﻟﻐﺪﻳﺮ - 4 - [ جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 171] ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﺟﺰ ﺁﺋﻴﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻭﺣﻲ ﻭ ﺷﻴﻌﻪ ﮔﺮﻱ ﭘﺎﻙ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺁﻟﻮﺩﮔﻲ، ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﻱ ﻣﻲ‌ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ، ﺭﻭﺍﻳﺘﻲ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﺑﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺸﺪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﻣﺴﺘﺮﻕ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﮕﻲ ﺛﻘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻋﺒﺪﻱ، ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻮ ﺩﺍﻭﺩ، ﺷﻴﺦ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ: " ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻣﺤﺒﻮﺏ " ﻭ " ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺧﻄﺎﺏ " ﻭ " ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻓﻀﺎﻝ " ﺍﺳﺖ. ﻛﻤﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﭙﺎ ﺧﺎﺳﺘﻦ ﺷﺨﺼﻲ ﭼﻮﻥ " ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻠﻲ ﺍﺯﺩﻱ ﻛﻮﻓﻲ "، ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻌﻲ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﻱ ﺭﺍ ﺛﻘﻪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻠﺎﻟﺖ ﻣﻲ‌ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻭﻱ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ، ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺷﻲ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 49 ﻓﻬﺮﺳﺘﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺘﺐ ﺍﺯﺩﻱ ﺑﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻋﺒﺪﻱ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻣﺬﻫﺐ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﻳﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲ‌ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻲ‌ﺳﺎﺯﺩ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🎙 حجت‌الاسلام والمسلمین استاد امینی خواه: 🔴 به وقت شام 🎤 فصل سوم؛ قبیله سلمان 🔹 جلسه : پنجم 📝 محور سخنرانی: ✔️ رستاخیز قبیله سلمان؛ آیات آخرالزمانی و پیشتازی ایرانیان ✔️ اشک‌های بی‌پایان حضرت زهرا برای امام حسین؛ تضرعی که اهل عرش را به لرزه می‌اندازد ✔️ از چنگال برتری تا نیاز به یاری؛ مسیر تحول جایگاه عرب و عجم در روایات اسلامی ✔️ سلفی با بیگانگان، نشانه‌ای از وابستگی؟ بینش قرآن در مواجهه با دنیا ✔️ ارتداد سیاسی یا گرایش قلبی؟ وابستگی به بیگانه، مسأله‌ای فراجناحی ✔️ عاقبت دل‌سپردن به غیر اهل‌بیت ✔️ از دلبستگی پنهان تا نفاق آشکار؛ وقتی شیفتگی به ظواهر دل را می‌لغزاند ✔️ ولایت مؤمنین، ولایت خداست؛ شفاعتی که خطاکاران شیعه را رها نمی‌کند ✔️ انتقاد مسئولانه یا حمله‌ نفرت‌پراکن ✔️ نرمش قهرمانانه؛ نزدیکی به دشمن با هدف کلاه گذاشتن بر سر او ✔️ آیت‌الله بهجت و نقد سیاست امروز؛ چرا به جای جزیه گرفتن، جزیه می‌دهیم؟ ✔️ شهید_امیرعبداللهیان و دیپلماسی پیروز؛ پایان جنگ یمن، تلخ برای نوکران آمریکا ✔️ سردار_دل‌ها؛ از بوسه بر دست رزمنده افغان تا عشق به خانواده شهدا ✔️ پیامبر خطاب به امیرالمؤمنین؛ این‌ها شیعیان تو هستند، تنها به عشق روح الله گرد هم آمده‌اند ✔️ هفتاد هزار شهید؛ پیش‌بینی امیرالمؤمنین از آینده‌ای خونین در خرمشهر و شلمچه ✔️ سی سال درد و عشق؛ شهید کوروش محمودی جانبازی که امام زمان به عیادتش می‌آید @Nahjolbalaghe2

. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ حَتَّىٰ إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ (آنها همچنان به راه غلط خود ادامه مى دهند) تا زمانى که مرگ یکى از آنان فرا رسد، مى گوید: «پروردگارا! مرا باز گردانید. (مؤمنون/99) * لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ ۚ كَلَّا ۚ إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا ۖ وَمِن وَرَائِهِم بَرْزَخٌ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ شاید در برابر آنچه ترک کردم (و کوتاهى نمودم) عمل صالحى انجام دهم.»(ولى به او مى گویند:) چنین نیست! این سخنى است که او به زبان مى گوید (و اگر بازگردد، همان راه را ادامه مى دهد). و در پى (مرگ) آنان برزخى است تا روزى که برانگیخته شوند. (مؤمنون/100) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه حج آیات ۹۹ و ۱۰۰ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی 🔸 تقاضاى ناممکن! در تعقیب بحث هائى که در آیات قبل پیرامون سرسختى مشرکان و گنهکاران در مسیر باطلشان گذشت، در آیات مورد بحث وضع دردناکشان را به هنگامى که در آستانه مرگ قرار مى گیرند، چنین توصیف مى کند: آنها به این راه غلط خود همچنان ادامه مى دهند تا هنگامى که مرگ یکى از آنها فرا رسد (حَتّى إِذا جاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ).(۱) در این هنگام که خود را در حال بریدن از این جهان و قرار گرفتن در جهان دیگر مى بینند، پرده هاى غرور و غفلت از مقابل دیدگانشان کنار مى رود گوئى سرنوشت دردناک خویش را با چشم مى بینند، عمر و سرمایه هاى از دست رفته و کوتاهى هائى را که در گذشته کرده و گناهانى را که مرتکب شده اند، و عواقب شوم آن را مشاهده مى کنند. اینجا است که فریاد او بلند شده، مى گوید: اى پروردگار من! مرا باز گردانید ! (قالَ رَبِّ ارْجِعُونِ). * * * مرا باز گردانید شاید گذشته خود را جبران کنم، و عمل صالحى در برابر آنچه ترک گفتم به جا آورم (لَعَلِّی أَعْمَلُ صالِحاً فِیما تَرَکْتُ). اما از آنجا که قانون آفرینش چنین اجازه بازگشتى را به هیچ کس، ـ نه نیکوکار و نه بدکار ـ نمى دهد، به او چنین پاسخ داده مى شود: نه! هرگز راه بازگشتى وجود ندارد (کَلاّ). این سخنى است که او به زبان مى گوید (إِنَّها کَلِمَةٌ هُوَ قائِلُها). سخنى که هرگز از اعماق دلش با اراده و آزادى بر نخاسته است، این همان سخنى است که هر بدکارى به موقع گرفتار شدن در چنگال مجازات ،و هر قاتلى به هنگام دیدن چوبه دار، مى گوید و هر وقت امواج بلا فرو بنشیند باز همان برنامه سابق خود را ادامه مى دهد. این شبیه چیزى است که در آیه ۲۸ سوره انعام مى خوانیم: وَ لَوْ رُدُّوا لَعادُوا لِما نُهُوا عَنْهُ: آنها اگر به حیات دنیا باز گردند باز به همان برنامه ها و روش خود ادامه مى دهند . و در پایان آیه، اشاره بسیار کوتاه و پر معنى به جهان اسرار آمیز برزخ کرده، مى گوید: در پشت سر آنها تا روزى که برانگیخته مى شوند برزخى وجود دارد (وَ مِنْ وَرائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلى یَوْمِ یُبْعَثُونَ). * * * نکته ها: ۱ ـ مخاطب در جمله رب ارجعون کیست؟ با توجه به این که کلمه رَبِّ مخفف رَبِّى به معنى پروردگار من مى باشد، آغاز این جمله، نشان مى دهد مخاطب، خداوند متعال است، ولى از آنجا که ارجعون (باز گردانید مرا) به صیغه جمع آمده، مخاطب نمى تواند خدا باشد، و جمع این دو تعبیر در جمله فوق سؤال انگیز شده است. جمعى از مفسران معتقدند: مخاطب خداوند است و ذکر صیغه جمع در اینجا به عنوان احترام و تعظیم است (از این نظر که هر بزرگى اطرافیانى دارد) در زبان فارسى ما نیز معمول است که به مخاطب واحد، هنگام احترام شما مى گوئیم. ولى با توجه به این که این تعبیر در زبان عربى، مخصوصاً در اعصار گذشته، رائج نبوده، و در قرآن نیز نمونه اى براى آن دیده نمى شود، ضعف این تفسیر روشن است.(۲) جمع دیگرى از مفسران گفته اند: مخاطب در واقع فرشتگان مرگ و قبض ارواحند، و گفتن کلمه رَبِّ یک نوع استغاثه به درگاه خدا مى باشد که در سخنان روزمره ما نیز فراوان است که: وقتى انسان در بحرانى سخت قرار مى گیرد، نخست به درگاه خدا استغاثه مى کند، و بعد از مردم یارى مى طلبد و فریاد مى زند: اى خدا! اى خدا! مرا نجات دهید، به کمک من بشتابید . این تفسیر صحیح تر به نظر مى رسد. * * * ۲ ـ تفسیر جمله فیما ترکت در آیات فوق خواندیم: کافران در آستانه مرگ تقاضا مى کنند آنها را بازگردانند تا آنچه را ترک گفته اند با عمل صالح جبران کنند. بعضى معتقدند: فِیْما تَرَکْت اشاره به اموالى است که از آنها به یادگار مى ماند که در تعبیرات معمولى نیز از آن به ترکه میت تعبیر مى شود. ✍ پی نوشت: ۱ ـ حتّى در حقیقت غایتى است براى جمله محذوفى که از عبارات گذشته فهمیده مى شود، و در تقدیر چنین است: اِنَّهُمْ یَسْتَمِرُّونَ عَلى هذَا الْحالِ حَتّى إِذا جاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ: آنها بر این طریقه ادامه مى دهند تا مرگشان فرا رسد و این معنى از جمله نَحْنُ أَعْلَمُ بِما یَصِفُونَ که در دو آیه قبل آمده، استفاده مى شود (دقت کنید). ۲ ـ بعضى از مفسران آیه ۹ سوره قصص قُرّةُ عَیْن لِى وَ لَکَ لا تَقْتُلُوهُ را که از زبان همسر فرعون به هنگام گرفتن قنداقه موسى از آب مى باشد، نمونه اى از این تعبیر دانسته اند، که در آغاز آن مخاطب فرعون است، و در دنباله آن، مخاطب فرعون و اطرافیان او هستند که مأمور قتل پسران بنى اسرائیل بودند (دقت کنید). ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🎙 تفسیر صوتی آیات ۹۷ الی ۱۰۰ سوره مبارکه مومنون 📝 مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر خطبه ۱۰۷ ✅ تشویق مبارزان "من ازشما چنين عقب نشينى را انتظار نداشتم و برازنده و شايسته شما نبود; ولى خوشوقتم طولى نکشيد که: «ناراحتى درون سينه مرا شفا بخشيديد (و بر زخم دلم مرهم نهاديد;) چون ديدم همان گونه که آنها شما را به عقب نشينى وا داشتند، شما صفوفشان را درهم شکستيد و آنان را از لشکرگاه خود به عقب رانديد». (وَ لَقَدْ شَفَى وَحَاوِحَ(9) صَدْرِي أَنْ رَأَيْتُکُمْ بِأَخَرَة تَحُوزُونَهُمْ کَمَا حَازُوکُمْ، وَ تُزِيلُونَهُمْ عَنْ مَوَاقِفِهمْ کَمَا أَزَالُوکُمْ). «آنها را به رگبار تير و نيزه بستيد، آنچنان که فراريان آنها، همچون شتران تشنه عقب رانده شده از ورود به آبشخور، بر روى هم مى ريختند!» (حَسّاً(10) بِالنِّصَالِ(11)، وَ شَجْراً(12) بِالرِّمَاحِ; تَرْکَبُ أُولاَهُمْ أُخْرَاهُمْ کَالاِْبِلِ الْهِيمِ(13) المَطْرُودَةِ; تُرْمَى عَنْ حِيَاضِهَا; وَ تُذَادُ(14) عَنْ مَوَارِدِهَا!). بى شکّ، جنگ صفّين مقابله دو لشکر بود که يکى از آنها بسيارى از شخصيّت هاى اسلامى را در خود جاى مى داد; بعضى از صحابه پيامبر و بعضى از فرزندان صحابه و از خاندان هاى با شخصيّت و از پيش گامان در اسلام بودند، که در خدمت على(عليه السلام) در برابر گروهى قيام کردند که در واقع بازماندگان دوران جاهليّت و فرومايگان و فرصت طلبان و دنيا دوستانى بودند که با جوايز و بخشش هاى بى حساب و کتاب معاويه، به ميدان آمده بودند و در رأس آنها «عمرو بن عاص» بود که رشوه کلانش را که همان حکومت مصر بود، در برابر حضور در اين ميدان و فتنه انگيزى هاى شيطانى گرفت. بنابراين، تعبيرات امام(عليه السلام) درباره لشکر شام و لشکر کوفه هرگز جنبه تشويق و تعارف بى محتوا نداشته، بلکه عين واقعيّت بود.(15) پی نوشت: 9. «وَحاوح» جمع «وَحوح» به معناى صدايى است که از سينه دردمند بر مى خيزد. 10. «حَسّ» (به فتح حاء) به چند معنا آمده است: گاه به معناى ريشه کن کردن و قتل و کشتن، (مانند کلام بالا.) و گاه به معناى جستجو نمودن، يا ديدن و دريافتن آمده است. 11. «نَصال» جمع «نَصْل» به معناى قطعه آهن تيزى است که در نوک تيرهاى چوبين قرار مى دهند تا کارگر شود و در فارسى آن را «پيکان» مى گويند. 12. «شَجْر» به معناى ضربه زدن با نيزه است. 13. «هيم» جمع «أهيم» يا «هائم» به معناى انسان يا حيوانى است که شديداً تشنه باشد. 14. «تُذاد» از مادّه «ذود» به معناى طرد کردن و عقب راندن است. 15. سند خطبه: اين كلام را طبرى در تاريخ خود در حوادث سنه 37 و مرحوم كلينى در كتاب جهاد از فروغ كافى و نصر بن مزاحم در كتاب صفّين (با تفاوتهايى) نقل كرده اند. ابن اثير در كتاب نهايه لغات پيچيده اين كلام را تفسير كرده، كه نشان مى دهد به دست او هم رسيده است.(مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 221). ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

📝شرح صوتی خطبه های نهج البلاغه 🎙 خطبه: ۱۰۷ ✅ تشویق مبارزان

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ امام صادق علیه السلام: تسْبِيحُ فَاطِمَةَ عَلَيْهَا اَلسَّلاَمُ فِي كُلِّ يَوْمٍ فِي دُبُرِ كُلِّ صَلاَةٍ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ صَلاَةِ أَلْفِ رَكْعَةٍ فِي كُلِّ يَوْمٍ 🤲 تسبيحات فاطمه زهرا عليهاالسلام در هر روز پس از هر نماز، نزد من محبوب‏تر از هزار ركعت نماز در هر روز است. 📚 الکافي، ج۳، ص۳۴۳ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🤲 توبه 🎙 آیت الله مجتهدی تهرانی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: ششصد و بیست و پنج 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻧﺒﻮﻍ ﻋﺒﺪﻱ ﺩﺭ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺷﻌﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﻣﺎ " ﻋﺒﺪﻱ " ﻭ ﺧﻮﺑﻲ ﻭ ﺟﺰﺍﻟﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﻭ ﻋﺬﻭﺑﺖ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻭ ﻓﺨﺎﻣﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﻳﺎﻥ ﻭﺍﻗﻒ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻧﺒﻮﻍ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻓﻨﻮﻥ ﺁﻥ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﻭ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﮕﺎﻣﻲ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺁﻫﻨﮕﻲ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻲ‌ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﻭ ﻣﻲ‌ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺳﻴﺪ ﺍﻟﺸﻌﺮﺍ ﺣﻤﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺎﻋﺮ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻫﻠﺶ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻤﻮﺭﺩ ﺑﻜﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. " ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻔﺮﺝ " ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 22 ﺟﻠﺪ 7 ﺍﻏﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺴﺘﺮﻕ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺳﻴﺪ ﻭ ﻋﺒﺪﻱ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﻤﻨﻲ ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻭﺩ: ﺍﻧﻲ ﺍﺩﻳﻦ ﺑﻤﺎ ﺩﺍﻥ ﺍﻟﻮﺻﻲ ﺑﻪ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺨﺮﻳﺒﻪ ﻣﻨﻘﺘﻞ ﺍﻟﻤﺤﻠﻴﻨﺎ ﻭ ﺑﺎﻟﺬﻱ ﺩﺍﻥ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻨﻬﺮﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﻭ ﺷﺎﺭﻛﺖ ﻛﻔﻪ ﻛﻔﻲ ﺑﺼﻔﻴﻨﺎ: ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻦ ﺁﻧﺎﻧﻴﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﺮﻳﺒﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﻭﺻﻲ ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺍﻡ. " [ جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 172] " ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﻫﻤﺪﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻧﻢ "ﻋﺒﺪﻱ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭﺳﺖ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺪﺳﺖ ﺑﺎﺷﻲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻮﺩ، ﭼﻨﻴﻦ ﻣﮕﻮ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﮕﻮ: ﻭ ﺗﺎﺑﻌﺖ ﻛﻔﻪ ﻛﻔﻲ: " ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﺳﺖ " ﺗﺎ ﭘﻴﺮﻭ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻲ ﻧﻪ ﺍﻧﺒﺎﺯ ﺍﻭ. ﺳﻴﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻱ ﻣﻲ‌ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺎﻋﺮ ﺗﺮ ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﻱ. ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﻋﺒﺪﻱ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻭﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﻴﺸﺘﺎﺯﺍﻥ ﺭﺟﺎﻝ ﺣﺪﻳﺚ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﻭﺍﻗﻒ ﻣﻲ‌ﺷﻮﺩ - ﻭ ﻋﺒﺪﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺍﻭﻝ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﻧﺪﮔﺎﻥ، ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﺁﻭﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻭ ﺭﺍﻭﻳﺎﻥ ﻧﻮﺍﺩﺭ ﻭ ﻧﺎﺷﺮﺍﻥ ﻃﺮﺍﺋﻒ ﺁﻥ ﻣﻲ‌ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻭﻱ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﻣﻲ‌ﺩﻫﺪ. ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺁﺯﻣﻨﺪﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﺎﺛﻮﺭﻩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﺼﻤﺖ ﺩﺭ ﻣﻲ‌ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻤﻮﻧﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺷﻌﺮﻱ ﻭﻱ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. ﻭﻟﺎﺩﺕ ﻭ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﻋﺒﺪﻱ ﺑﺮﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﻭ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﻭﻗﻮﻑ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﻟﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﻨﺪﺑﺪﺳﺖ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻡ، ﻣﮕﺮ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ) ﺷﻨﻴﺪﻱ. ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﻭ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺯﺍﺩﻩ ﺳﺎﻝ 104 ﻩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ 178 ﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﺑﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺴﺘﺮﻕ ﻭ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﻭ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﺑﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺴﺘﺮﻕ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺍﻭﺳﺖ ﻣﺎﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ‌ﺳﺎﺯﺩ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ﻭﻓﺎﺕ ﺣﻤﻴﺮﻱ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﺯﻳﺮﺍ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﺑﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻧﺠﺎﺷﻲ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 231 ﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺟﺎﻝ ﻛﺸﻲ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ 230 ﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻭﻱ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﻛﺸﻲ 70 ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﻭﻱ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺠﺎﺷﻲ 161 ﻩ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﺸﻲ 160 ﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻃﺒﻌﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻦ ﺍﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﻲ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﻱ ﻧﻘﻞ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻧﻘﻞ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻟﺎﺯﻣﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ، ﺩﺳﺖ ﻛﻢ ﺗﺎ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺣﻤﻴﺮﻱ ﻣﻲ‌ﺯﻳﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 370 ﺟﻠﺪ 1 " ﺍﻋﻴﺎﻥ ﺍﻟﺸﻴﻌﻪ " ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻓﺎﺕ ﻣﺘﺮﺟﻢ [ جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 173] ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﺳﺎﻝ 120 ﻭ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺭﺍﻭﻱ ﺍﻭ ﺍﺑﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺴﺘﺮﻕ ﺑﻮﺩﻩ، ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2