eitaa logo
دوران کودکی
1.6هزار دنبال‌کننده
269 عکس
45 ویدیو
0 فایل
یادش به خیر ... نقش خاطرات من و تو امضاء: علی میری با احترام، کانال، تبلیغات ندارد🌸🌹
مشاهده در ایتا
دانلود
‌ برف که شروع به باریدن می‌کرد، انگار زمین و آسمون با هم جشن میگرفتن. انگار زنگ آخرین روز مدرسه فرشته‌ها خورده باشه و همشون با خوشحالی توی هوا رقص کنان اینور و اونور می‌رفتن. روی زمین هم همه چی عوض میشد. انگار هیشکی با هیشکی قهر نبود. انگار هیشکی هیچ مشکلی نداشت. برف که شروع به باریدن می‌کرد... نه... حتی قبل از باریدن... آسمون که قرمز میشد، همه وجودمون پر از هیجان می‌شد که «یعنی قراره چقدر برف بیاد؟؟» و بعدش تو دلمون با خدا صحبت میکردیم که «خداجون، لطفا خیلی برف بیاد... خیلی!» و هر چند لحظه یه بار سرمونو میچسبوندیم به شیشه و دو طرف صورتمونو با دست سایه میکردیم و بیرونو نگاه می‌کردیم، انقدر که لامپ تیر چراغ برق توی کوچه از نگاههای ما کلافه میشد. اون شبها کرسی و بخاری خونه، دست و پاهاشونو با دلهای ما گرم می‌کردن و پنجره‌ها از ذوق نقاشیای ما، تند تند عرق میکردن. اون شبها، ساعتها و دقیقه‌ها خودشونو کش میدادن که به پای آرزوهای ما برسن و کم نیارن. اون شبها ما انقدر سراغ خواب نمیرفتیم که خواب خودش پاورچین پاورچین میومد و ما رو بغل میکرد و با خودش می‌برد... و صبح روز بعد، زمین از بزم شبانه فرشته‌ها، روسفید بیرون میامد و لبخندزنان ما رو صدا می‌کرد: «کی برف و شیره دوست داره؟؟»‌ ‌ @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6
تقریبا یک سال از زمانی که شروع به تصویرسازی خاطرات دوران کودکی‌ام کردم ‌میگذره و در این مدت شاهد لطف کم نظیر شما دوستان و همراهان عزیز در قالب پیام، نظر، پیشنهاد، انتقاد و غیره بودم. دست همتون درد نکنه❤️ ‌ از اونجایی که هر کسی هر کاری رو با امید و انگیزه‌ای انجام‌ میده، من هم به امیدی این کار رو شروع کرده و ادامه دادم. یکی از اصلی‌ترین اهدافم، هدیه دادن لحظاتی خوش به شما عزیزان بود که خدا رو شکر پیامهای محبت‌آمیز شما مؤید این افتخار برای من هست و باعث دلگرمی و مصمم‌تر شدنم در این راه. ولی الان ازتون میخوام اگه دوست داشتید، زیر همین پست به این سوال جواب بدید؛ آیا این مجموعه تصاویر تاثیر عملی روی زندگی شما داشته؟ آیا باعث تصمیم یا تغییری شده؟ آیا نگرش یا عملکرد جدیدی رو به دنبال داشته؟ ‌ در این روزها که روی بالن انرژیمون کلی سوراخهای جورواجور درست شده و بالا نگه داشتنش سخت و سخت‌تر شده، دلم میخواد از پیامهاتون برای تقویت حال خودم و بقیه استفاده کنم😊 ممنونم از همه شما عزیزان... الهی همیشه دلهاتون گرم و پر از حال خوب باشه 🌸🌸🌸 ‌ @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6
کارت دعوت عروسی رو که داد دستم از قطع و اندازه‌ش تعجب کردم. درآوردم و نگاه کردم. خیلی شیک و خاص بود. نگاهم روی کارت بود و ذهنم رفت به سالها پیش.... حیاط آب و جارو شده و دیوارهای معطر از بوی خاک خیس، باغچه و گلدونهای تر و تازه، میز و صندلی‌های چیده شده توی حیاط، نورهای رنگارنگ ریسه لامپ‌های رنگ شده، صدای همهمه و خنده‌ی مهمونها، سر و صدای آشپزها ته حیاط و ترکیب مست کننده بوی برنج جوشیده و آتیش و زغال، صدای مبهم ضرب گرفتن، دست زدن و هلهله از داخل خونه قسمت خانومها، جمع پرشور بچه‌های هم سن و سال، بازی کردن یا ناخونک زدن به نوشابه‌های داخل یخ، خوشحالی کوچیک و بزرگ و صورتهایی که به هر کدوم نگاه میکردی توش شادی و رضایت می‌دیدی... یک شب به یاد موندنی... با صدایی شبیه صدای ضبط شده افکارم پاره شد: «خب پس تشریف بیارید، خوشحال میشیم»... لبخندی تصنعی زد، سوار ماشین شاسی بلندش شد و رفت @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6
خواهر یا برادر کوچیکمون که راه رفتن یاد می‌گرفت، یکی از بازی‌هامون این بود که دوره‌ش می‌کردیم و هر کسی سعی می‌کرد توجهشو جلب کنه که بچه بیاد بغل اون. بارها این اتفاق می‌افتاد که هر کاری بلد بودیم می‌کردیم و حتی اسباب بازی دستمون می‌گرفتیم که برنده بازی باشیم ولی اون کوچولو بازیمون می‌داد و بعد از چند قدم اومدن، برمی‌گشت و با لذت خودشو توی بغل مادر می‌انداخت و به ما می‌خندید. هیچ جا براش به اندازه دامان مادر امن و لذت بخش نبود. ‌‌ مادرم... اگه همه دنیا برام بغل باز کنه، هر چی داره رو کنه و هر کاری بلده بکنه، بازم اون جایی که جای منه و آرامشش با هیچ چیز قابل قیاس نیست، آغوش پر از عشق توئه. مادر عزیزم... چقدر خوبه که از نگاه تو من همیشه همون پسر کوچولویی هستم که نیاز به مراقبت تو داره. من تشنه این مراقبتم و تو دریای بی‌کرانشی... ❤️مادرم... دوستت دارم❤️ @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6
این خاطره رو همه دارن، مثل اینه که درباره غذا خوردن یا تلویزیون دیدن صحبت کنیم! اصلا گویا پر کردن یه ماشین با تعداد زیاد سرنشین رسالت هر صاحب ماشینی بود و هر چه تعداد بیشتر افتخار بیشتر! از چپوندن آدمها توی ماشین به روش بازی تتریس (همون بازی دیجیتال آجر چینی) گرفته تا نشوندن توی صندوق عقب و کنار دست راننده. جالبیش اینجاست که این نوع چیدمان سرنشین داخل خودرو برای مسافت‌های طولانی و بعضا مسافرت هم صورت می‌گرفت! خیلی عجیبه که توی همین شرایط کیف هم میکردیم! اگرچه بعد از پیاده شدنمون دستگیره‌های بالابر شیشه یادشون رفته بود که متعلق به بغل پاهای ما بودن یا بغل در ماشین ولی خوبیش این بود که پیکانهای قدیم، اهرم ترمز دستشون بجای وسط کنسول، سمت چپ راننده و بین صندلی و در بود و این موقعیت قرارگیری درست اهرم ترمز دستی، باعث حفظ سلامت عضو مهمی از بدن فرد نشسته روی کنسول وسط می‌شد!! @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6
دوران کودکی
مخفی شدن پشت در، پشت پرده، یا پشت دیوار و ترسوندن بقیه کاری بود که توی خونه ما از حالتی ابتدایی شروع
دومین خاطره: بابابزرگم رادیوی قدیمی‌ای داشت که کلید روشن و خاموش کردنش اهرمی بود. یه روز با کلی طراحی و نقشه‌کشی، یک نخ به دستگیره در گره زدم و کشیدم و کشیدم تا رسوندم به رادیو و به کلید اهرمی رادیو و باز گره زدم. صدای رادیو رو هم تا انتها زیاد کردم. طفلی بابابزرگم تنهایی وارد اتاق میشه و توی عالم خودش درو باز میکنه که ناگهان صدای بلند رادیو بلند میشه: «دشمن بداند ما، موج خروشانیم...» با صدای آقای گلریز. خدا بیامرز حسابی جا خورده بود. نکته جالبش اینجاست که این جور اتفاقات هر جایی میفتاد، طرف میدونست که فحش و تنبیه رو باید نثار کی بکنه! «علی» @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6
سالها پیش توی کوچه‌مون فقط ما تلفن داشتیم. برا همین چندتا از همسایه‌ها هر وقت میخواستن تلفن بزنن، میومدن خونه ما. از اون طرف، کسایی که باهاشون کار داشتن هم زنگ میزدن خونه ما و ما هم می‌رفتیم خونه همسایه و خبرش میکردیم که بیاد و با تلفن صحبت کنه. این وضعیت کم و بیش برای همه امکانات دیگه هم بود. از دو تا سیب زمینی گرفته تا ابزار کار مثل نردبون، بیل، پارو و... همسایه‌ها کمبودهای همو پوشش می‌دادند. بچه‌ها می‌رفتن خونه همسایه‌ها و بازی می‌کردن. یکی حیاطش بزرگتر بود، یا یکی آتاری داشت، و همین‌ها انگیزه‌هایی بود که فضای تعاملی و رفت و آمد بین همسایه‌ها زیاد باشه. ولی آهسته آهسته تلفن توی تمام خونه‌ها اومد و بعد از اون دیگه همسایه‌ها برای تلفن صحبت کردن خونه ما نیومدن. ما هم دیگه برای بازی خونه‌شون نرفتیم. دیگه آهسته آهسته کسی روش نشد بره خونه همسایه کناری و بگه ببخشید مامانم گفتن تخم مرغمون تموم شده، میشه بی‌زحمت ۲ تا تخم مرغ بدین. یواش یواش مالکیت شخصی معنای دیگه‌ی گرفت و نگاه‌ها تغییر کرد. وسایل شخصی‌تر و خصوصی تر شد. و این حریم خصوصی تنگ‌تر و تنگ‌تر شد و فاصله‌ها بیشتر و بیشتر. و این شد که جامعه تبدیل شد به انبوه جمعیت آدمهای تنها در کنار هم! ‌ ‌ @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6
‌ سالها پیش در فامیل ما خانمی از دنیا رفت. پسر کوچکی داشت بسیار وابسته به مادر. و پسر هنوز از رفتن مادر مطلع نشده بود. همه که برای تشییع و خاکسپاری می‌رفتند، من موندم پیش پسر و شروع کردم به سرگرم کردن اون بچه با تنها کاری که بلد بودم؛ «نقاشی»! روزهای بعد که بقیه هم کمی حال عادی‌تری داشتند، لابد به روشی که مناسب بوده کودک رو آماده کردند و مرگ مادر رو بهش اطلاع دادند. ‌••• من هنوز هم در برابر غم دیگران همونقدر ناتوانم که اون روز بودم. کاش این توانو داشتم که دستی به سر بقیه بکشم و هر چی غم و ناراحتیه ازشون دور کنم... ولی فقط نقاشی کردن بلدم و دعا کردن برای دیگران... فقط همین ازم برمیاد. ‌ هموطن عزیزم... ببخش که من مثل بقیه نمی‌تونم با تو همدردی کنم. ببخش که من اشکم رو برای فقط خودم نگه میدارم و غمم رو روی کوه غمهای تو اضافه نمیکنم. دوست دارم خوشحال ببینمت... دوست دارم شاد باشی... ولی من فقط نقاشی بلدم... کاش بتونم با همین یه مشت خط خطی، غمی رو از دلت دور کنم. ‌😔 ‌ @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6
روز برفی در مقابل روزهای معمولی، مثل جمعه‌س نسبت به بقیه روزای هفته! روز برفی روزیه که از جدی بودن خسته شده، لباس‌های خشک و رسمی همیشگی رو درآورده، لباس راحتی پوشیده و روحیه شوخ و شنگ پیدا کرده! روز برفی همون روز عادیه که از یکنواختی حوصله‌ش سر رفته و دنبال شیطنت و بازیگوشی میگرده. دوران بچگی ما، روز برفی جوون‌تر و با حوصله‌تر بود. بیشتر بهمون سر میزد. وقتی میومد با خودش کلی شادی میاورد. باهامون بازی میکرد و گاهی تا چند روز پیشمون میموند. ولی الان چند سالی میشه که روز برفی خیلی خیلی کم بهمون سر میزنه. تقریبا هیچوقت نمیاد و وقتی هم میاد، یه دقیقه می‌ایسته و زود میره. نمیدونم چرا... شاید ما یه کاری کردیم که روز برفی از دستمون دلخوره. خدا کنه دوباره سرحال بشه و مثل قدیما تند تند بهمون سر بزنه و با خودش شادی و امید بیاره. @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6