🍂 بالاخره شب ارزیابی فرارسید. قرار شده بود که در رزمی شبانه گروهان ما از سوی فرماندهی لشکر ارزیابی شود! اتفاقا آن شب جهت را اشتباه رفته و در قسمت هایی هم در جریان تند آب افتادیم و در نقطه دور دست ساحلی پهلو گرفتیم! لاجرم مسافت زیادی را در گل و لای همچون تمساح می خزیدیم! مسیری که شاید روز و شبی دو سه بار می رفتیم، عجب خسته کننده و نفسگیر شده بود! تا آنجا که در هر قسمتی که توقف می کردیم زمزمه غُر زدن برخی شنیده می شد! تا آنجا که اعصاب یکی از بچه ها که اتفاقا زخمی را در قسمت پاشنه پا مخفی کرده بود، بهم ریخت و هر از چند گاهی آخ و اوخ می کرد! " علی رنجبر " یا کس دیگری متوجه او بود یکی دو دفعه به آرامی از او پرسید: " مشکلی داری"؟ "فین ات در اومد"! (کفش غواصی) او که طاقت از کف داده بود بلند گفت: " نه فینم در نیومد، دینم دراومد، پدرم دراومد، " این چه آموزشی است. دمار از روزگار ما درآوردید، نه شب داریم و نه روز ، غلط کردیم آمدیم جبهه! نمی خواهم بجنگم! می خواهم بروم ! اشتباه کردم ... " اصلا به تذکر دیگر بچه ها توجه نمی کرد و رگباری کلمات بر زبان می آورد! این امر برای همه ما که سختی ها و خون دلها را برای امتحان چنین شبی بجان خریده بودیم ، سنگین و تلخ بود و البته ممکن بود که با برخورد سخت و جدی "علی بهزادی" هم مواجه شود! همراه باشید @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 حدیث آشنا در روز ۲۵ دسامبر سال ۱۹۳۶ در انگلستان یک مسابقه فوتبال درست زمان کوتاهی بعد از شروع بعلت مه آلود شدن ناگهانی هوا لغو شد. همه بازیکنان بلافاصله از میدان خارج شدند جز سام بارترام دروازبان ؛ زیرا بعلت شلوغی پشت دروازه اش سوت داور را نشنیده بود. او با دست هایی گشاده و با حواس جمع در درواز می ماند و با دقت به جلو نگاه می کند تا به گمان‌خودش در برابر شوت های حریف غافلگیر نشود. وقتی پانزده دقیقه بعد پلیس ورزشگاه به او نزدیک شد و خبر لغو مسابقه را به او داد سام بارترام با اندوهی عمیق گفت: چه غم انگیز است که دوستانم مرا فراموش کردند در حالی که من داشتم از دروازه آنها حراست می کردم.در طول این مدت فکر می کردم تیم ما در حال حمله است و به تیم رقیب مجال نزدیک شدن به دروازه ی ما نداده است. در میدان زندگی چه بسیار بازیکنانی هستند که از دروازه آنها با غیرت و حمیت حراست کردیم اما با مه آلود شدن شرایط در همان لحظه اول میدان را خالی کرده و ما را تنها گذاشته اند. @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #کتاب نسیم سبز خاطره ها كتاب «نسيم سبز خاطره‌ها» مجموعه دست نوشته‌های مقام معظم رهبري بر کتاب‌های حوزه ادبیات دفاع مقدس به كوشش علي شيرازي و براي آشنايي بيشتر مردم و شناخت اجمالي كتاب‌هاي موردنظر مقام معظم رهبری تهیه شده است.  نگارش تقریرات رهبر معظم انقلاب، از سال 1370 آغاز شده و تاکنون به دست ایشان بر بیش از 35 عنوان اثر در حوزه 8 سال دفاع‌مقدس، تقریر‌نویسی شده‌ است. هدف ازجمع‌آوری این کتاب آشنایی عموم مردم با نظرات رهبر انقلاب درباره کتاب‌های دفاع مقدس است. عناوين كتاب‌هاي معرفي شده در اين كتاب همراه با تقريظ‌هاي مقام معظم رهبري درباره هر اثر، عبارتند از: «سفر به قله‌ها»، «هنگ سوم»، «قصه فرماندهان»، «جشن حنابندان»، «تيپ 83»، «پرواز شماره 22»، «خداحافظ كرخه»، «شانه‌هاي زخمي خاكريز»، «نجيب»، «زنده باد كميل»، «يادياران»، «جنگ خياباني»، «فرهنگ جبهه»، «تپه‌هاي لاله سرخ»، «جدال در زيويه»، «مقتل»،«دا»، «نوني صفر»، «خط فكه»، «گزارش يك بازجويي»، «اردوگاه عنبر»، «عبور از آخرين خاك‌ريز»، «جنگ پابرهنه‌ها»، «فرمانده من»، «پابه پاي باران»، «مدال و مرخصي»، «دسته يك»، «خاك‌هاي نرم كوشك»، «ضربت متقابل»، «همپاي صاعقه»، «يادداشت‌هاي ناتمام»، «بابانظر»، «از الوند تا قرويز»، «سفر سرخ»، «آتش به اختيار» و «من و كتاب». این کتاب در پانزدهمین دوره جایزه کتاب سال دفاع مقدس در بخش پژوهش فرهنگی به عنوان اثر برگزیده انتخاب شد. كتاب «نسيم سبز خاطره ها» در 314 صفحه با تيراژ 2500 نسخه از سوی انتشارات سوره مهر چاپ و منتشر شده است. @defae_moghad 🍂

🍂 🔻 #اینجا_صدایی_نیست خاطرات ۱۰۹ خاطرات رضا پورعطا با پیشنهاد پیوستن ما ، شک و تردید را در چهره هاشان دیدم. حق هم داشتند. احساس کردم محمد در خور درست تشخیص داد. البته من هم کمی در بیان مطالب بی مبالاتی کردم. چند لحظه ای با هم خلوت کردند و مطالبی را محرمانه بین خودشان رد و بدل کردند. نگاهم به محمد در خور افتاد که خیره به من نگاه می کرد. آن قدر مخلصانه حرف زده بودم که آنها را به شک انداختم. احساس کردم همه چیز را خراب کردم. تصمیم گرفتم کمی مسئله را بهتر کنم. سکوت را شکستم و گفتم: منطقه را هم مثل کف دست بلدیم. دیشب خودم گردان را وارد خط کردم. ناگهان برادر ضرغام ابرو در هم کشید و گفت: شما حق ندارید با ما حرکت کنید... برید و خودتون رو به لشکر معرفی کنید... ما نیرو به اندازه کافی داریم... نیاز به شما نیست. آنقدر با حالت بدی با ما صحبت کرد که حال هر سه نفر ما گرفته شد. نتوانستم ساکت بمانم. گفتم: ببین برادر ضرغام..... شما بخواید و نخواید ما همراه این نیروها به جلو حرکت می‌کنیم. به هر شکل خودمون رو به خط می‌رسونیم. اما کاش از تخصص ما استفاده می‌کردین... ما خیلی به دردتون می‌خوریم. نیم نگاه شک برانگیزی به سر و وضع ما انداخت و گفت: پلاک دارید؟ از سؤالش جا خوردم. چون با شنیدن این سؤال ذهن هر سه ما درگیر پلاک شد. یاد حرف چند لحظه پیش محمد درخور افتادم. از سکوت و شک و تردیدی که در ما ایجاد شد فهمید که پلاک هم نداریم. تنها شانسی که آوردیم این بود که فرصتی برای پیگیری نداشت، وگرنه ما را تحویل لشکر می‌داد. حرفش کاملا منطقی بود. ما حتی یک پلاک که عادی ترین مجوز عبور و تردد در جبهه بود، نداشتیم. چطور می توانست به ما اطمینان کند. در حالی که چیزی از لو رفتن عملیات دیشب نگذشته بود. قبل از این‌که اوضاع وخیم تر شود، به بچه ها اشاره دادم که از آنجا دور شوند. از آنها فاصله گرفتیم و لابه لای نیروها خودمان را گم کردیم. آنها هم که فرصت سر خاراندن نداشتند، بی‌خیال ما شدند و برای ساماندهی نیروهاشان حرکت کردند. چیزی به تاریکی شب نمانده بود. همراه با محمد درخور و رضا حسینی به سمت همان سه راهی قبلی حرکت کردیم و گوشه‌ای نشستیم. نمی دانستیم باید چه کار کنیم. نگاهی به رضا حسینی انداختم و گفتم: آخه مرد حسابی.. آزار داشتی ما رو تا این‌جا کشوندی؟... مرد حسابی خستگی از سر و کولم داره بالا میره... اون وقت باید به خاطر حضرتعالی اینجا بشینم و تردد ماشین ها و عبور نیروها رو تماشا کنم. چپ و راست هم خمپاره فرود می آمد و نیروها را مجروح می‌کرد. صدای آژیر آمبولانس ها در دشت طنین انداز بود. با حسرتی خاص به عبور پرهیاهوی ستون نیروهای برادر ضرغام خیره شدم و آنها را از نظر گذراندم. چیزی نگذشت که خمپاره ای در جلو نیروها فرود آمد و گرد و خاک سیاهی به آسمان بلند کرد. بخشی از نیروها سر و صداکنان به سمت انفجار دویدند. انگار ترکش خمپاره به تعدادی از نیروها اصابت کرده بود. از دور سر و کله آمبولانس های لشكر نمایان شد. آژیرکشان به سمت مجروحها آمدند. ما همچنان نظاره گر نقل و انتقال مجروحان به عقب بودیم. @defae_moghadas 🍂

هوا که تاریک میشد. برنامه دور همی ما شروع میشد! این برنامه تا نیم شب طول میکشید  بی هزینه  ملزومات ش یه چراغ والور بود و یک کتری که قوری هم قوری بود هر چه بود هنر بود  هنر با هم بودن  هنر خاطره گویی  تمام رد و بدل های کلامی آن موقع که الان شاکله خاطرات ما از جبهه شده است.  معصیت در کلام راه نمیدادیم  کار را تمیز و پاکیزه انجام میدادیم . در بساط مان هم خنده و قهقهه دیده میشد  و هم نم اشکی بر گونه نشسته که همراه با آهی پنهان ش میکردیم . هم خاطره گویی میکردیم هم خاطره سازی میکردیم  نه می رنجاندیم نه می رنجیدیم چراغ خاموش بودیم به وقت گفت و شنفت ها نور بود نور وجودشان  حال شان  حضورشان  اخه معلوم نبود چند شب دیگر با همیم  آه جبهه کو برادرهای من @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #کربلای‌۴_گردان‌کربلا ۶ حسن اسد پور با سر و صدایی که همرزم‌مان بپا کرده بود، در آن تاریکی مطلق ، سایه روشنِ شخصی که به ما نزدیک می شد، به چشم آمد. اتفاقا او کسی نبود جز "علی بهزادی"! او نزدیکِ سیدحسن شد. به آرامی از او خواست تا تحمل مقدار راه باقی مانده را بکند! علی با لطافت و آرامش خواست تا اگر بریده و خسته شده اسلحه‌اش را به او بسپارد! و .‌.‌. آرامش عجیبی دوست ما را فراگرفت و بدون کمک به حرکت خود ادامه داد. آنشب به ساحل فرضی دشمن زدیم و مواضع را تصرف کردیم و کار تمام شد. ساعتی لب ساحل نشسته و دراز کشیده، منتظر نظر و رای فرماندهان و مسئولان لشکر شدیم. هنوز از رفتار همرزم خود عصبانی و نگران بودیم و نمی‌توانستیم از فکرش خارج شویم! در همین بین علی بهزادی آمد و مژده قبولی داد و با سخنانی کوتاه و دلگرم کننده‌ای، همه را مورد تشویق خود قرار داد. 👇👇👇👇

🍂 چند روزی گذشت و با اعلام دستور، خیمه و تجهیزات را جمع کرده و سوار بر اتوبوس به راه افتادیم. مقصد گسبه (اروندکنار) مقابل فاو بود. منطقه‌ای که از عملیات‌ والفجر هشت، از آنجا خاطراتی داشتیم و خاکش بوی برادران ما را می‌داد. بی شک انتخاب این منطقه بدلیل مشابهت با منطقه عملیات آتی بود. روزها و شب ها را در خانه های گلی روستایی سپری می کردیم. از آموزش‌ها و آمادگی‌های رزمی بشدت کاسته شده بود و وقت بیشتری برای در کنار هم بودن داشتیم. شبی از شب‌ها "علی بهزادی" که بهتر از هرکس می دانست چه سرانجامی در انتظار گروهانش است و باید روحیه ها را متناسب با عملیات بالا ببرد، همه بچه‌ها را در یک جا جمع کرد. آغاز سخنش دردآلود و غریبانه بود! ابتدا به فاطمه زهرا سلام الله علیها متوسل شد و حاضرین به گریه افتادند. بسیار از درد دل‌ها گفت. از دلتنگی دوری از شهدا شکایت کرد. از این‌که دیگر روی برگشتن به اهواز را ندارد و از مادران شهیدانی که آنان را از درب منازل و مساجد به جبهه آورده، خجالت می کشید! از نیروهایش به خاطر تحمل تمام سختی‌ها و امر و نهی‌ها حلالیت طلبید! صدای گریه و شیون بچه ها بالا گرفته بود! او از شهادت یاران و دوستان و زنده ماندن غریبانه خود شکوه ها کرد! از زخمی شدن های مکرر خسته شده بود....! آن شب " علی بهزادی" چنان شیون و ضجه می‌زد که دل هر بیننده و شنونده‌ای را به درد می آورد! شرح این هجران و این خون جگر این زمان بگذار تا وقت دگر @defae_moghadas 🍂