eitaa logo
اشاره 👈 علیرضا قربان خان
187 دنبال‌کننده
1 عکس
33 ویدیو
0 فایل
اشعار و نوشته های علیرضا قربان خان @alirezaghorbankhan
مشاهده در ایتا
دانلود
مانده ام در وسعت تاریک اقیانوس ها ۱۱ نور می خواهد دلم از چشمه ی فانوس ها سخت می کوبد میان سینه ام آوارگی مثل فریاد بلند ممتد ناقوس ها روزها در انتظار شب فقط جان می کنم شب پر است از تلخیِّ بی وقفه ی کابوس ها آنچنان تحت فشارم که حسادت می کنند پنجه های خون فشان سرخ اختاپوس ها کاش می خوابیدم و بعد از گذشت سال ها چشم هایم باز می شد عهد دقیانوس ها از رفیقان عزیزم راضیم هر چند که بارها و بارها صد تکه شد قاموس ها دوستان پر را نمی بینند اما پای را خوب می بینند در زیر دم طاووس ها «هر کسی از ظن خود شد یار من» پس وای من پیشگویی می کنند این نوستراداموس ها دردهایم را دوایی نیست جز مرگی سریع گفته اند این نکته را بسیار جالینوس ها باید از خاکستر خود ذره ای بخشش کنم تا بیفتد آتشی در خانه ی ققنوس ها https://eitaa.com/eshare
. دل می بری اما کجایش را نمی دانم تا... تا ندارد، انتهایش را نمی دانم لیلا تویی که قسمت ابن سلامی و مجنون منم که ماجرایش را نمی دانم هرچند قسمت نیست وصل عاشق و معشوق درگیرم و چون و چرایش را نمی دانم قربانی ام. یک روز حتما کشته خواهم شد دیگر عروسی و عزایش را نمی دانم من؛ ناخدای کشتی درگیر طوفانم که قصد و منظور خدایش را نمی دانم یا غرق خواهم شد در این گرداب بی پایان یا... یا ندارد ! یا که یایش را نمی دانم https://eitaa.com/eshare
دل را به دست کوچه ی بن بست داده ام دل را به دست هر که که بشکست داده ام با دست های خسته ی از نارفیق ها با هر که روبرو شده ام دست داده ام هر کس که هرچه خواست نگفتم نمی شود بیش از هر آنچه خواست به پیوست داده ام با اینکه خود خراب و خمار و دمق شدم هی جام پر شراب به هر مست داده ام حالا که بر گذشته ی خود می کنم نگاه این عمر را به سادگی از دست داده ام https://eitaa.com/eshare
می تراشم پایه های چوب دار خویش را تا که بردارم مگر از دوش بار خویش را هر که می بینم به ترفندی گرفتار آمده ست مسخ جادو داده از کف اختیار خویش را چیست دنیا؟ آب بینی بز بی ارزشی آی دنیا خوب بشناس اعتبار خویش را کاش آدم روز اول خودکشی می کرد نه_ اینکه دنیا را بگردد بلکه یار خویش را... ماندن اینجا محض فرمان بردن و جان دادن است ورنه مشتاقان پایانیم کار خویش را https://eitaa.com/eshare
قفس.زاده ام، آسمانم بده برای پریدن امانم بده گرفتار تاریکی مطلقم کمی روشنایی نشانم بده بیابان و من؛ یوسف و گرگ و چاه عزیزم کن و کاروانم بده اگر لایق رحمتت نیستم طنابم بده، ریسمانم بده به رسم همین روزگار سگی محبت کن و استخوانم بده ته شیشه ی هستی ام را بنوش فقط قبل مصرف تکانم بده https://eitaa.com/eshare
دست بردار از این لحن خطاب آلوده که نشد لطف فراوان به عتاب آلوده به توان من بیچاره نگاهی بنداز چیست تکلیف من مست خراب آلوده پیش تو شیوه ی مرسوم حساب ما نیست قول لایحتسبت نیست حساب آلوده ما کجا شرب حمیم و گل زقوم کجا ما کجا این همه آیات عذاب آلوده لا تواخذ که نسینا و خطانا ماییم لطف کن بر سر این قوم به خواب آلوده کوزه گر ! کوزه نفهمید چه پر شد در او آب نایاب شد و شد به شراب آلوده جرم کوتاهی ما بود و توانایی ما که شدیم این همه با لفت و لعاب آلوده طاقتی نیست ییا بگذر و بگذار و برو دست بردار از این لحن خطاب آلوده https://eitaa.com/eshare
حکایت من و دل مبهم است می دانی؟ تمام قصه ی من ماتم است می دانی؟ اگر بگویمش از سنگ ناله برخیزد و این مثل که زدم هم کم است می دانی؟! نشسته ام به تماشای باغ قالی ها سرم به روی دو زانو خم است می دانی؟ چراغ پنجره ها مدتی است خاموش است هوا برای تنفس کم است می دانی؟ غروب می شود و شب ز راه می آید دوباره نوبت غم در غم است می دانی؟ چگونه با چه زبانی چگونه شرح دهم؟ که حال روحی من درهم است می دانی؟ مگیر خرده که جز درد بر زبانم نیست گلایه کار بنی آدم است می دانی؟ زبان شکوه ندارم ولی گرفته دلم چه چیز زخم مرا مرهم است می دانی؟ پ.ن؛ از قدیم ها‌.... https://eitaa.com/eshare
می نویسم دل که تا اهل دلی پیدا کنم می نویسم عشق شاید محفلی پیدا کتم چون کویر خشک رو بر آسمان دارم که تا قطره ای باران برای حاصلی پیدا کنم خاک پاک است و من ناپاک می گردم که تا کیمیا را در میان محملی پیدا کنم خودستایی مایه ی شرمندگی من شده خود شکستم بلکه خویش قابلی پیدا کنم چون سگی با معرفت دم می تکانم پیش دوست بلکه در نزدش مقام و منزلی پیدا کنم https://eitaa.com/eshare
می خواستی به رخ بکشی اقتدار را دادی به جبر دست بشر اختیار را گفتی برو ببین بشنو عشق و حال کن کور و کر و چلاق نمودی سوار را گیرم که سبز، خرم، گیرم که با صفا پاییز برگ ریز چرا هر بهار را ... این رسم کیست دلبری و دل شکستگی ای بر ... (سه نقطه چین) پدر هر چه یار را قصدت چه بود زجرکشی یا ستمگری ای ناکشیده هیچ شبی انتظار را از کره گیش این خر ما دم نداشت پس معذور دار از سر ما افتخار را صیاد چیره دست ! به دامت سری بزن مظلوم و بی دفاع گرفتی شکار را بالا نشسته ای و خودت را گرفته ای پایین بیا عوض بکن این طرز کار را پایین بیا به داد دل خستگان برس از دست ما نجات بده روزگار را !!! ما را ببخش اگر به قضاوت نشسته ایم ما را ببخش زود بلیط قطار را... https://eitaa.com/eshare
بی خیال غزل بیا برویم سمت ادراک ناکجا برویم باید از بیخودی رها باشیم باید از خود، خود فنا برویم مرگ حق است پس بگیریمش! دسته جمعی، جدا جدا برویم کفش غفلت چقدر پاپوش است! کاش می شد برهنه پا برویم کاش از این جهنم سوزان سوی رضوان دلگشا برویم اشهدُ لا اله الا الله _ _ را بگوییم و بی خطا برویم کاش قربانِ خوانِ حق بشویم! مثلاٌ از علیرضا ... برویم! https://eitaa.com/eshare
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
__ عشق اکسیر است می گیرد به جان داغدار « عشق اصطرلاب اسرار » است می آید به کار عشق چیزی نیست جز از خویشتن بیخود شدن عاشقی منصور را برده ست بر بالای دار عشق دیگر خواهی است و نیست خودخواهی، ببین نیست عاشق هر که خود را خواست، خود را کرد خوار عشق یعنی هرچه داری را فدای دوست کن عاشق صادق نمی خواهد مگر آن را که یار عشق یعنی نیستی، یعنی فنا، یعنی عدم عشق یعنی می دهی بر باد، هر دار و ندار https://eitaa.com/eshare
کمتر از پلکی که بر هم میزنی از ما نمانده از تمام رفتگان جز رفتگان ! بر جا نمانده بک دو روزی افتخار زندگی تقدیم ما شد هیچکس در این جهان جاوید و نامیرا نمانده مرگ پایان تمام آرزوهای بلند است مرگ حق است و کسی از زندگان پیدا نمانده از تولد می نشیند مرگ بر بالین غفلت با چنین خوش همنشینی، فرصت حاشا نمانده آدم از آه و دم است و هر دو کوتاه و کم است...!!! تا بگویی آه وقت ناله ی بیجا نمانده ___________________ آدم از آه و دم است و هر دو کوتاه و کم است... آنقدر کوتاه و کم که گاهی به هجای آخر نمی رسیم....... و جایی نیز گفتم؛ از مرگ نگو که خسته ام از دستش آماده به پا نشسته ام از دستش از روز تولد چمدان خود را در دست گرفته بسته ام از دستش... https://eitaa.com/eshare
این دل که شده ست عاشق زار شما ناقابل بود و شد خریدار شما می دانم که چنین متاعی هیچ است در گرمی بی مثال بازار شما... https://eitaa.com/eshare
بی کاسه ام مرا نشکن رحم کن کمی لیلای من بخاطر مجنون مرا ببوس اینجا بهشت نیست که بیرون مان کنند در سایه ی مقدس زیتون مرا ببوس تریاک چشم های خمارت کشیدنی ست انگور گونه های بهارت چشیدنی ست عطر تنت دوای شب نشئه بودن است مجموعه ی مکمل افیون مرا ببوس در من بسیج می شود احساس عاشقی وقتی سپاه چشم تو تجهیز می شود حین سقوط ارتش سرخ مقاومت دیوانه وار غرق شبیخون مرا ببوس حکما تو پادشاهی و من هم رعیتت تقلید می کنم به تو در مرجعیتت حالا که بنده ی توام و مرجع منی فتوا بده که؛ « نقل به مضمون... » مرا ببوس « گر نرخ بوسه را لب جانان به جان کند حاشا که مشتری سر مویی زیان کند » چیزی نمی دهی و بها را گرفته ای حداقل به قصد تعاون مرا ببوس! خیام گفته است که « این نقد را بگیر...» سعدی نوشته است « غنیمت شمار عمر... حافظ سروده است که « در عیش نقد کوش...» پس حرف گوش کن وَ هم اکنون مرا ببوس انگیزه ی تمام غزل های من تویی تقدیم می کنم غزلم را به بودنت پایین نشسته ای و غزل گوش می کنی بالا بیا و پشت تریبون مرا ببوس https://eitaa.com/eshare ____ گر نرخ بوسه را لب جانان به جان کند حاشا که مشتری سر مویی زیان کند
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
نه مومنم نه مقدس نه کافرم نه پلید که هرکه هرچه خودش بود در وجودم دید (که هرکه هرچه خودش خواست در نگاهم دید) منم. اگرچه به تعداد، یک نفر هستم به قدر ذهن شما در تولد و تولید به قدر کوه دماوند زیر حرف و حدیث به قدر یک سر سوزن نه باور و نه امید نه باوری نه امیدی نه معجزی نه شفا همیشه روی همین پاشنه در چرخید همیشگی شدن ماجرا به من فهماند که باید این همه تکرار را فقط فهمید که باید این همه را دید و دم نزد هرگز که نیست هیچکس اینجا از اهل گفت و شنید که نیست حاصلی از این همه، به قول فروغ؛ « درون جوی حقیری و صید مروارید » _________ پ.ن؛ به قول حضرت سهراب در « مسافر » خویش؛ « نگاه منتظری حجم وقت را می دید .... مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید  حضور هیچ ملایم را به من نشان بدهید » _____ "هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می ریزد مرواریدی صید نخواهد کرد" « دم غروب، میان حضور خسته اشیاء نگاه منتظری حجم وقت را می‌دید .... مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید. حضور «هیچ» ملایم را به من نشان بدهید. » « ولی مکالمه یک روز محو خواهد شد » ...... https://eitaa.com/eshare
سر رفته است حوصله ی شهر خامشان ای مرگ با جنازه ی خوبی شلوغ کن سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست جای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی می‌کند؟ عاشقان در زندگی دنبال مرهم نیستند دردِ بی‌درمان‌شان را مرگ درمان می‌کند مرگ هر چند خوش نباشد لیک بی رخ دوستان خوشم باشد دیشبش گفتم فلانی! زیرلب گفتا که «مرگ!» طرفه مرگی بود این کز آب حیوان زاده شد یکی است چشم فرو بستن و گشادن من به مرگ، زندگیم چون شرار نزدیک است گر غم مرگ را به سنگ سیاه بنویسند از او برآید آه نشنیدی حدیث خواجه بلخ مرگ بهتر که زندگانی تلخ و نترسیم از مرگ مرگ پایان کبوتر نیست مرگ وارونه یک زنجره نیست مرگ در ذهن اقاقی جاری است مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می‌گوید مرگ با خوشه انگور می‌آید به دهان مرگ در حنجره سرخ – گلو می‌خواند مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است مرگ گاهی ریحان می‌چیند مرگ گاهی ودكا می‌نوشد گاه در سایه نشسته است به ما می‌نگرد و همه می‌دانیم ریه‌های لذت، پر اکسیژن مرگ است هرگز از مرگ نهراسیده‌ام اگرچه دستانش از ابتذال شکننده‌تر بود هراسِ من باری همه از مردن در سرزمینی‌ست که مزدِ گورکن از بهای آزادیِ آدمی افزون باشد تو ﻣﯽﺩﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﻢ، ﻓﻘﻂ ﺣﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻢ ___________________ https://eitaa.com/eshare
بر سنگ مزارش بنویسید نمیرد هرکس که شهید ره مژگان نگاری ست مرگ؛ این زندگی ماست که عریان شده است زندگی؛ فحشِ زمین است به هر انسانی می نشینم روبروی مرگ با موی بلند می کنم این قصه را کوتاه چالش می کنم از مرگ نگو که خسته ام از دستش آماده به پا نشسته ام از دستش از روز تولد چمدان خود را در دست گرفته بسته ام از دستش... زندگی را هر که کرد آغاز در پایان بمیرد هم گدا بر خاک ره هم خواجه در ایوان بمیرد مرگ هر کس گونه ای در زندگان تاثیر می بخشد گاه زندانی بمیرد گاه زندانبان بمیرد خریده مرگ به جانش نشان بد نامی که بر من و تو بگوید زمان غنیمت دان (شقایق ) خوش آن مُردن که بر بالین خویشت بینم و باشد اجل در قبضِ جان، تنْ مضطرب، من در تماشایت بر درگه خلق، بندگی ما را کشت هر سو پی نان دوندگی ما را کشت فارغ نشویم یکدم از فکر معاش ای مرگ بیا که زندگی ما را کشت اجل به قتل من آمد شبِ فراق، ولی فراقِ یار مرا می‌کشد، چه منّت از او؟ ترسم ای مرگ نیایی تو و من پیر شوم وین قدر زنده بمانم که ز جان سیر شوم بی‌هراسم زِ اَجل، زانکه گمانم نَبُود که گلوگیرتر از هجرِ تو باشد اَجلی پیراهنی از شتاب خواهم پوشید دیدار تو را به شوق خواهم کوشید گر آتش صد هزار دوزخ باشی ای مرگ، تو را چو آب خواهم نوشید سلوكِ عشق نگر كز براى كشتنِ عاشق اگر فراق نباشد، اجل بهانه ندارد گفتم اَجَل ز هجر خلاصم کند، نکرد این درد را امیدِ دوا داشتم، نشد مرگ من روزی فرا خواهد رسید در بهاری روشن از امواج نور در زمستانی غبارآلود و دور در خزانی خالی از فریاد و شور ___________________ https://eitaa.com/eshare
فردا که مرغ های مهاجر نیامدند تنهایی عمیق جزیره شنیدنی ست... https://eitaa.com/eshare
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🎙️؛ لطفاً به بند اول سبّابه ات بگو! یک ذرّه صبر و حوصله اش بیشتر شود از بُخل ، زنگ خانه ی من سکته می کند دستت اگر کمی متمایل به در شود در می زنی که وارد تنهاییم شوی اما بعید نیست زمانی که می روی در از خودش جلای وطن گفته ، مثل من در جست و جوی در زدنت در به در شود گفتی بیا و سر بکش از استکان من لاجرعه سرکشیدم و گس شد زبان من گفتم بیا و دست بکش از دهان من این زهرمار عرضه ندارد شکر شود این بچه لاکپشت نگون بخت سال هاست از تخم در می آید و سوی تو می دود اما مقدّر است که در آخرین قدم یعنی در آستانه ی دریا دَمَر شود نُه ماه غلت خوردم و اصرار داشتم در آن رَحِم لباس شوم تا بپوشی ام یا کاسه ای شراب شوم تا بنوشی ام هر نطفه ای که دوست ندارد پسر شود! هر نطفه ای که دوست ندارد وَرَم شود گفتم وَرَم شوم–وَرَمی در درون تو- تا هی بزرگ تر بشوم ، تا جنون تو همراه قد کشیدن من بیشتر شود اما پسر شدم که تو را آرزو کنم هی جان به سر شدم که تو را آرزو کنم پیوسته آرزو کنمت بلکه آرزو از شرم ناتوانی خود جان به سر شود دستت مبارک است که چک می زند به گوش دستت مبارک است که می آورد به هوش عیسای دست های مبارک! بزن مرا... تا مُرده ای به زنده شدن مُفتَخَر شود! ؛ در اوزان دوری هر بیت دو برابر بیت معمولی در همان وزن است. وزن غزل؛ مستفعلن/مفاعل/مستفعلن/فَعَل است که در وزن معمولی هر بیت ۸ رکن دارد یعنی هر مصراع ۴ رکن اما در وزن دوری هر بیت آن ۱۶ رکن دارد و هر مصراع ۸ رکن با رعایت این مسئله در همه ی وزن ها می شود غزل دوری گفت https://eitaa.com/eshare
کسی از دفتر من درس اقبالی نمی گیرد مصیبت نامه ام، از من کسی فالی نمی گیرد جهان به  مجلس مستان بی‌خرد  ماند که در شکنجه بود هر کسی که هشیار است گویی قمارخانه‌ی «هیچ» است روزگار هربار شادمان شدم از بُرد، باختم ما بند باز زندگی بی مروتیم هر لحظه بیم اینکه بیافتیم می رود... عمر عزيز خود منما صرف ناكسان حيف از طلا كه خرج مطلّا كند كسی زندگی جز نفسی نیست، غنیمت شمرش نیست امید که همواره نفس بر گردد به تیره روزی من کم مبین که همجون شب هزار رشته گوهر در آستین دارم بر هر كسی كه می نگرم در شكايت است در حيرتم كه گردش گردون به كام كيست آسمان در کشتی عمرم کند دائم دو کار وقت شادی بادبانی، گاه انده لنگری _________________ @eshare
عشق همه آتش است. کو که نیافروخته شعله ور و سرکش است، کو‌ که نشد سوخته کیست در این ماجرا، فارغ درد و بلا هر که که شد مبتلا، سوختن آموخته قصه ی فرهاد را تیشه پر آوازه کرد شهرت پروانه چیست؟ بال و پر سوخته شکر و شکایت نگو، دم مزن ای مرغ عشق پند بیاموز از طوطی لب دوخته یوسف چاهی شده راهی زندان عشق کی به عزیزی رسید یوسف بفروخته خاک به شستم بریز، ای پسر آخر تو را خاک به سر می کند عشق پدرسوخته @eshare
به زندگی دو سه تا روز خوش بدهکاریم !!! به لطف مرگ به زودی حساب خواهد شد هزار فاتحه خواندم برای مردن مرگ که زندگی به خوشی سرکنم در این دو سه روز به روزگار بگویید ما صبوران را به غیر مرگ شکستی به روزگاران نیست اگر چه مرگ شبیه شکست خوانده شده ببین که تشنگی ما به او همیشگی اَست با روزگار بر سرِ صلحیم و آشتی چون اختیارِ لنگرِ تقدیر دستِ اوست اشتیاقش به ما اگرچه زیاد برده بودم نگاه او از یاد زندگی غرق کرده بود مرا ناگهان مرگ اتفاق افتاد. به روزگار قسم زندگی پر از مرگ است همیشه زیر درختان زنده پر برگ است ! جنابِ مرگ به پابُوس و جان به اکراه است خلاص و راحت از این هول جانِ آگاه است زندگی صحنه ی آموزش ما بود و، جهان...! من و مائیم، نویسنده ی هر صفحه ی آن قلم صنع به دست من و تو نیست ولی ما نویسنده ی آنیم اگر تسلیمیم یکی دو جرعه شرابی که می‌خورم با مرگ مرا خرابِ زمان و زمانه خواهد کرد زندگی رود روان بود که در وقت گذر بُرد با خود گُهر عمر به یک نیمه نظر گاه مانند نسیم خنک وقت سحر گاه چون زلزله ای بود و خرابی و خطر به جانِ مرگ که از دستَش ار خورم جامی گذر کنم ز بد و خوب هر سر انجامی کنار خویش ندیدم رفیق تر از مرگ همو که تا دَمِ مردن حفاظتم بکند ای روزگار! دست تو افسار ماست چون ما را به جای تلخی حسرت، به باده گیر. ای روزگار از تو ندیدم بجز دریغ خنجر به پشت و گوشه ی پهلوم بود تیغ اجل گرفته سرِ راهِ زندگی مرا مواظب است نمیرم که نوبتم بشود... ______________ بداهه گویی به تاریخ ۱۴۰۳/۹/۲۵ در ________________ @eshare
تو کیستی که جهان وامدار بودن توست شناوری فلک از پی ستودن توست زمین اگر به تکامل رسید از تو رسید زمان اگر به وجود آمد از سرودن توست تو کیستی که لباس خدای ارض و سما به لطف توست مهیا، رهین سوزن توست تو امهات و مهمات عالم عشقی خدای را به خداوند همدم عشقی تو کیستی که محمد پی شنیدن توست شبانه روز سه نوبت هلاک دیدن توست تو کیستی که علی شیر حق و شاه جهان اگر که خانه نشین است از ندیدن توست خدا چه گفت ؛ « من الما کل شی حی » تمام عالم هستی به لطف چیدن توست حجاب دار خداوند بی حجاب تویی شفیع خلق گنهکار، بی حساب تویی تو کوثری، تو عطا کرده ای، تو زهرایی تو مادر حسنینی و عشق مولایی تو دختری؟ نه، مادر؟ نه، همسری؟ نه فقط زنی که زندگی از تو گرفته معنایی میان ذات و صفت نور توست در جریان تو بین علت و معلول ربط والایی نمی رسد به تو فهم عقول یا زهرا نمی کند ز تو هستی عدول یا زهرا ... @eshare
وقتی که مستعد تقاضای دیگری در پیچ و تاب غصه ی فردای دیگری هم اینکه خواهشی به دلت زخم می زند هم دربدر برای مداوای دیگری از هر که هر چه هر چه بخواهی نمی دهد از شوره زار راهی صحرای دیگری با این همه سوال جوابی نمی دهند هستند در خیال معمای دیگری فردا که مرغ های مهاجر نیامدند باید صدات کرد چه؟ تنهای دیگری؟ دست دراز آبروی رفته می شود کوتاه کن حکایت بیجای دیگری آن را که دل شلوغ و نظر بینظیر نیست هی می رسد دریغ و دریغای دیگری آنقدر بر سیاهی شب سر زدیم که ما را امید نیست به فردای دیگری @eshare
۳ « رَبِّ إِنِّي لِمَا أَنزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ » « پروردگارا، من به هر خيرى كه سويم بفرستى سخت نيازمندم. » از دعاهای بسیار زیبا و پر مفهوم و بی انتهای قرآن است که از زبان حضرت موسی صادر شده است و آن هنگامی بود که در آب دادن به گوسفندان حضرت شعیب به دو دختر او کمک کرد سپس در سایه ی دیواری نشست و این دعا را زمزمه کرد. استنباط اولیه و پر رنگ و مهم از این دعا این است که؛ « برای الله با دعا کردن تعیین تکلیف نکنیم » این درس بزرگی از قرآن است که اگر چیزی را از بزرگی می خواهید آن را محدود به هر چیز نکنیم بلکه همه چیز را به خود او واگذاریم این همان قصه ی مشت و آجیل است که با مشت کوچک خودمان دست در کیسه ی آجیلی که بزرگتر به ما تعارف می کند نکنیم بلکه بگذاریم او با مشت بزرگتر خود برای ما آجیل بریزد. و همان قصه ی مهمان و میزبان است که وقتی به مهمانی می رویم ساکت می نشینیم و هر چه میزبان برای مان آماده کرد را می پذیریم نه اینکه چیز بخصوصی را از او خواهش کنیم که این از عقل و ادب به دور است ما نمی دانیم که خیر چیست و خوبی ما در کدام است و او می داند او به عواقب امور آگاه است پس « خیر » را به او واگذار کنیم و اینگونه بخواهیم که؛ یا الله هر چه از خیر به من عطا کنی مستحق آنم و برای دریافتش بی طاقتم & نکته؛ خیر؛ امام زمان است و خیر شناس اوست زیرا که « بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ۚ وَمَا أَنَا عَلَيْكُمْ بِحَفِيظٍ » « اگر مؤمن باشيد، باقيمانده [حلال‌] خدا براى شما بهتر است، و من بر شما نگاهبان نيستم. » و « بقیت الله » شخص امام زمان است زیرا برای هدایت مردم ذخیره شده و باقی گذاشته شده است. « السلام عليك يا بقية اللَّه فى ارضه ...» پس زرنگی و رندی حضرت موسی را ببین که چه دعایی دارد و جایگاه را ببین و نوع دعا کردن را ببین & گفته اند که حضرت برای سرودن بیتی که تعیین تکلیف کرده بود و دنبال کامجویی خود بود _ حتی اگر این کامجویی در راه الله باشد و وصل او باشد _ چهل سال در وادی عشق گام فرسود؛ دست از طلب ندارم تا کام من برآید !!! تا اینکه فهمید؛ در دایرهٔ قسمت ما نقطهٔ تسلیمیم لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی فکرِ خود و رایِ خود در عالم رندی نیست کُفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی تا اینکه فرمود؛ دوش وقتِ سَحَر از غُصّه نجاتم دادند واندر آن ظلمتِ شب آبِ حیاتم دادند... & ما کیستیم تا که بگوییم آن کند او قادر است و هر چه بخواهد همان کند او واقف است و هر چه بخواهد همان کند ... ✍️ ؛ @eshare