#براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #نویسنده_مریم_شیدا #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار #قسمت_بیست_و_پنجم .دوباره راه می افتد. کنار آمبولانس دوتا ماشینی که وسط خیابان پخش شده اند یکی از ماشین ها قسمت جلویی آن کاملا از بین رفته و دیگری وارونه شده است. فرهاد از چند عابری که کنار ایستادند می پرسد: کسی طوریش شده؟! _آره دوتا راننده ..هردوشون جون دادن. فرهاد آهی عمیق میکشد. ترافیک باز شده و گاز موتور را می گیرد و می رود. _مرگ ناگهان از راه میرسه .اونی که توی اون ماشین بود وقتی از خونه یا محل کارش می آمد بیرون، نمیدونست چی منتظرشه! _چرا خدا نخواست به انسان حیات جاویدان بده  و آدم و حوا را فرستاد زمین؟! _یعنی تو فکر می کنی خدا انسان را برای فنا آفریده؟! _فنا و بقا متضاد هم هستن. _چرا فکر میکنی تضادی وجود داره ؟!شاید یک جور لازم و ملزوم باشه .فنا به معنای کامل هرگز مقصد انسان نیست، هرچند انسانها با فناست که به کمال می رسند!رنج بشر با هبوط آغاز می‌شود. با فرو افتادن از بهشت مثالی، بهشتی که مثالی از ذات آدم به حقیقت وجود اوست. درک حرفهای فرهاد برایم ثقیل است . انگار خود خسرو است که حرف میزند. _شما می خواین بگین که انسان با هبوط از خودش فاصله گرفت!! _مرگ حقیقی در همین بی معنی شدن است و این روی نمیده مگر آنکه ،بشر وجود خودش را به مثابه واسطه میان زمین و آسمان انکار کنه .انکار آسمانی ،انکار حقیقی آسمانی وجود انسان و با این کار مظهریت او برای حقیقت مطلق انکار میشه و نیستی رو میکنه! _نیستی؟!! _تجزیه و متلاشی،همچون جسدی که قبض روح شده. _یعنی نیستی وجود نداره و فنایی نیست؟! _برنابی! تو به «نیستی» فکر می کنی که به دنبال« هست »می گردی. اگر همه چیزها در نظرت «هست» بودند «نیستی» جلوه نمی کرد. عصبی می‌شوم و ما فریاد میزنم. _نیستی وجود داره و مرگ نیستی آدمهاست! فرهاد آرام است _میل به بقا در همه آدم‌هاست وگرنه بشر در غم نیستی نبود. تو در پی بقایی و همین که دنبالش هستی خوبه برنابی. _گیجم فرهاد !چه کار باید بکنم؟! _گاهی خرق عادت کردن کار سختیه! جواب در راهه برنابی. اصلا تو همش در پی جوابی. _جواب آزمایش ها روی خون خسرو هیچ چیز تازه نداشت. خاک چیز جدیدی نداشت و یک خاک معمولی.خون او مانند همه خون ها !خون همه آدم ها. _تو در خون و خاکی که خسرو توش بود تحقیق میکنی؟!! خسرو را باید جستجو کنی! _باید یک چیز علمی باشه. عنصری ،چیزی که باعث شده جسد متلاشی نشه .یه چیزی شاید مانند مومیایی شدن !این اتفاق ساده نیست. _بله ساده نیست اما شدنیه باهم راه می افتیم به سمت کوه .به یاد گذشته .پای کوه می‌رسیم .سربالایی است و کمی نفسم را به شماره می‌اندازد. کمی بالا می رویم و اطرافم را نگاه می کنم .هیچ کس نیست جز من و فرهاد. سنگ جلوی رویم را بالا می روم و نگاهی به جلو رویم می‌اندازم. تا صعود به جایی که با بچه‌ها جمع می شدیم و چادر می‌زدیم هنوز خیلی راه هست. حس عجیبی مرا درگیر کرده است. آنقدر که دیگر متوجه بالا رفتن از کوه نیستم. فرهاد از من پایین تر است و می گوید که مراقب باشم. همه چیز از این بالا جور دیگری کوچک و دست نیافتنی  است.یادم هست با خسرو که بالا می آمدیم من او را به حرف میکشیدم. _آخر راز این کوه آمدن را به من نگفتی؟! _مگه خودت بهش نرسیدی؟! _فقط میدونم کنده شدن از رختخواب گرم و نرم و این بالا آمدن خیلی سخته ، اما وقتی میای پشیمون نمیشی که چرا آمدی! _پس خیلی هم ناآگاه نیستی! سرّ کوه را هرکس به اندازه معرفت خودش میفهمه. قدر نیازش و شاید به قدر ایمانش. کوه آمدن به آدم قدرت میدهد .هم قدرت روحی و هم قدرت جسمی. واقعاً خسرو هم از نظر روحی و هم از نظر جسمی فوق العاده بود. هر چند جثه لاغر و کشیده ای داشت و با اینکه کمی قلبش ناراحت بود، ولی جنب و جوش زیادی داشت. ادامه می‌داد :کوه هم سنخیت عجیبی با بزرگان و پیامبران و امامان ما داشته و اینکه موسی ۴۰ روز به کوه می ره و  پیامبر ما توی کوه به پیامبری مبعوث میشه و آدم های بزرگ هم زیاد به کوه می رفتن. بعد اطرافش را نگاه می‌کرد و می‌گفت :ببین برنابی حتی  ساختار کوه هم یه جور راز و رمزی داره.نگاه کن کوه مانند یک مثلثه که روی قاعده ایستاده که نشانه استواریه و این انرژی به سمت رأس مثلث کشیده میشه .فکر نمی‌کنی در خلقت این کوه و نوع هندسی اش حکمت های نهفته است ؟!شاید کوه داره خودش با زبان بی زبانی با ما حرف میزنه .میگه دردل من استواری رو یاد می گیری .شاید رسیدن به قله آن قدرت روحی باشه .به دلیل همینه که میگن مومن مانند کوه استواره و هیچی نمیتونه تکونش بده.درست گفتی در واقع کوه ،کنده شدن از راحتی است. سختی هست که دوباره با خودش راحتی میاره. آدم های بی حوصله توانایی و قدرتی که خدا در وجودشان گذاشته را نمی شناسند .چه برسه که بخواهند این توانایی را بروز بدهند.» 💜💜💜💜💜 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

#براساس_زندگی_شهید_هاشم_اعتمادی #منبع_کتاب_چشمهای_شکفته_در_باران #نویسنده_منوچهر_ذوقی #قسمت_بیست_و_پنجم 🌸🌿🌸🌿🌸🌿 📝 هاشم با عجله فرمان اتومبیل را به سمت کناره خیابان پیچاند و محکم پایش را روی پدال ترمز کوبید. علی اکبر به جلو پرت شد و پیش از آن که سرش به شیشه بخورد ،دستانش را به داشبورد چسباند و خودش را عقب کشید. با صدای گوشخراش ترمز, رهگذران و دکانداران به سمت آنها برگشتند و جوانان یکی از وحشت دوچرخه درون جدول خیابان افتاده بود برخاست و با عصبانیت کنار پنجره ایستاد و رو به هاشم که سرش را روی فرمان گذاشته بود فریاد زد: «حواست کجاست؟!! اگه بلد نیستی پشت فرمون نشین!» هاشم آرام سر بلند کرد و نگاهی به جوان انداخت و بریده بریده گفت :«ببخشید ....طوریت ...که نشد..» جوان نگاهی به علی اکبر کرد و ادامه داد: _به خاطر ریش سفید این پیرمرد کاری باهات ندارم و گرنه.. _ببخشید اگر خسارتی بهت رسیده.. و سرفه اجازه نداد حرفش را تمام کند. جوان با تعجب به او خیره شد. _انگار راستی راستی حالت خوب نیست! برو بابا ..برو.. علی اکبر دستش را دور شانه های هاشم انداخت رو به جوان کرد. _شما به بزرگی خودت ببخش. آنگاه پیاده شده اتومبیل را دور زد لحظه ایستاد و دور شدن جوان را نگریست سپس در را باز کرد. _من رانندگی می کنم برو اونطرف بشین. اتومبیل را روشن کرد از چند خیابان گذشته روبه روی بیمارستان شهید مطهری ایستاد .هاشم با تعجب به اطراف نگاه کرد. _اینجا اومدی چیکار؟! علی اکبر اتومبیل را خاموش کرد. _توی این چند روز این بار سومه  که اینجوری میشی! _چه جوری؟! _محض خدا خودت را به کوچه علی چپ نزن! تو حالت خوب نیست! _نه بابا چیزی نیست. فقط کمی خسته ام! _لازم نیست ظاهرسازی کنی. من دیروز رفتم سراغ یکی از دوستانم که دبیر شیمی هست .موضوع را براش گفتم. گفت: احتمالاً شیمیایی شدی! به هرحال ضرری نداره که دکتر معاینه ات کنه! _حق با دوست شماست!چند وقت پیش یکی از عملیاتهای شیمیایی شدم ولی خیلی شدید نبود. _من کاری به این حرف‌ها ندارم. باید خودتو به دکتر نشون بدی! دکتر بعد از شنیدن توضیحات شروع به معاینه کرد. علی اکبر که تمام وجودش دستخوش اضطراب و دلشوره بود، به دنبال راهی تا با دقت بیشتری معاینه اش را انجام دهد،سر حرف را باز کرد: _آقای دکتر ایشان جوان و کله اش باد داره ! از بس تو جبهه جنگیده نسبت به این چیزها بی تفاوت شده. به هر حال سلامتی و وجودش برای جبهه ها لازمه ! پسرم مسئولیت‌های مهمی توی جبهه داره به همین خاطر خواهش می کنم هر کاری لازمه براش انجام بدین! هاشم با شنیدن این حرف به طرف او برگشت و طوری نگاهش کرد که دیگر به حرفش را ادامه ندهد. دکتر حرکت او را دید. _ناراحت نشو جوان هنوز پدر نشدی تا بفهمین بنده خدا چه حالی داره. برو به علی اکبر ادامه داد: _چشم پدر جان!! هر کاری لازم باشه برای این فرمانده جوان انجام میدم. خیالت راحت باشه! علی اکبر زیر چشمی به چهره گرفته و در همه هاشم نگاه کرد و ساکت شد. 🌿🌹🌿🌹🌿🌹 ادامه دارد... در واتس اپ👇 https://chat.whatsapp.com/BE71umQBe1UB84MK8aPoYv در ایتا👇 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_علیرضا_هاشم_نژاد* * #نویسنده_محمد_محمودی* * #قسمت_بیست_و_پنجم* ناامید پشت دژبانی دارخوین ایستاده ایم. کسی به کسی نیست بین لندکروز هایی که به طرف آبادان می‌روند چشمم به رزمنده‌های می‌افتد که عقب وانت جشن پتو گرفتند.به طرفشان می روم. سر و صدای شان بلند است .مچ دست یکی را می‌گیرم نگاهم می کند و می گوید :فرمایش؟! _شما را به خدا من چطوری برم ۳۵ کیلومتر از ساعت ۱ بعد از ظهر تا حالا علافم.. _میخوای بری چیکار تا بهت بگم! _دنبال بچم اومدم از شیراز. _لهجه ان که فسایی میزنه. _اصلیتمون فساییه _خب همشهری چرا نمیگی فسایی عستی.غیر از بچه های لر نورآبادی بقیه اینجا از دم فسایی هستیم. رو به بقیه می گوید: بچه ها موافقین که خلاف بکنیم صدای بله شان تا ۱۰ متری آن طرف تر می رود.پتوی بینشان جابه‌جا می‌شود و رزمنده‌ ای از زیرش سرک می کشد _وای خفه شدم خدا بقیه می خندند . نگاهشان می کنم لباس همه خاکی است و معلوم نیست کی چی کاره است. _خوب ما که می خواستیم یکی را زیر پتو از دژبانی رد کنیم تا ببینیم میشه سر این دژبان های جلف کلاه گذاشت یا نه !حالا هم این آزمایش را روی شما انجام می‌دهیم و به بقیه می گوید: موافق این بچه ها. _بع ..‌له _آروم که دژبانان نفهمند بیا بالا .اما باید بری زیر پتو که اینانبیننت. نزدیک گوشم می گوید: راننده هم نباید ببره! _ خدا از بزرگواری کمتون نکنه! _زود باش که الان نوبت تفتیش ماشین ما میشه ها می دوم طرف حسین و داوود و به آنها موضوع را می گویم و می گویم که همین دور و بر ها جایی منتظرم باشند تا برگردم .خوبی اش این است که دو کامیون دوطرفه وانت را گرفتند و دژبان ها سوار شدن مرا متوجه نمی‌شوند .بالا می روم و در یک چشم به هم زدن زیر تلی از پتو مخفی ام می کنند صدای دژبان ها را می شنوم _مال کدوم لشکرین؟ _۳۳ المهدی.. خط خرمشهر! _چی دارین؟ _هیچی فقط یه بار پتو و همراهمونه _باید تفتیش بشه! _چشم حالا می فرمایید همه پیاده شیم؟ _پیاده نه فقط یکیتون پتو ها را جابجا کنه ببینم . پتوها کنار می روند هر لحظه که بارم سبک تر می شود در عوض کوبیدن قلبم بالا میگیرد _نمیخواد دیگه.. زنجیرو بنداز ماشین راه می‌افتد نفس راحتی می کشم _همشهری جات که بد نیست؟ _نه خدا خیرتون بده _امید نکنه بنده خدا نفس تنگی داشته باشه این را بچه لر نورآبادی می‌گوید نمی‌داند که یک دست را رساندم به دیوار اتاق و هر از گاهی تکانش می‌دهم تا کمی هوای تازه برسد به ریه _یکم صبر بدی فاصله بگیریم از دژبانی میای بیرون بچه‌ها دیدبانی چطور رودست خورد. _همین طور با هم حرف می زنند می پرسم: _تا ۳۵ کیلومتری خیلی مونده؟! _نه الان می رسیم بچه پاسداره؟ _بله پاسداره _میخوای برش گردونی؟ _نه فقط می خوام ببینمش _ایشالله الان میبینیش خودم هم نمی‌دانم باید او را برگردانم یا فقط دست و رویش را ببوسم اسیر نگاه کنم و تنهایی برگردم .یاد حرفهای امروز پسر بچه موطلایی می افتم .که اگر همه بچه اتون رو ببرید پس کی باید بره عملیات ؟!می‌دانم که علیرضا اگر بفهمد مرتضی جاویدی شهید شده برای تشییع جنازه‌اش می‌آید _میگم شما مرتضی جاویدی را می شناسید؟ _مگه تو میشناسیش؟! _اسمشو زیاد شنفتم ازش خبر دارین؟ _دیشب شهید شد! _یعنی صحت داره که شهید شده؟! _بله مگه شما خبر داشتین؟ _صبح از دژبانی پادگان امام شنفتم _کل لشکر براش عزا گرفتن. یاد کودکی های مرتضی می‌افتم که جثه نحیف و لاغری داشت و بیش از حد پر جنب و جوش بود .با علیرضا توی کوچه بازی می کردند. همان سال‌ها بود که تو جلیان همه در و همسایه ها علیرضا علیشیر صدا می کردند. _خوش به سعادتش.کاش ما را هم با خودش برده بود حالا دیگه خطر رفع شده بیا بیرون» پتوها کنار می رود عمیق نفس میکشم .مچ دست امید را می گیرم و می گذارم روی چشم می گویم: ازت متشکرم از همتون متشکرم _ای بابا وظیفمون بود مگه میشد نیاریمت دشت های اطراف را از نظر می گذرانم .هزار بار از این جاده برای آبادان و خرمشهر بار بردند که آن روزها که تازه حصر آبادان شکسته شده بود و چند ایامی که خرمشهر آزاد شده بود و توی این جاده ولی راه افتاد دژبانی زورش به مردم عادی نرسیده بود و خلق همه ریخته بودند توی خیابان‌های خرمشهر تا مقابل مسجد جامع و عده‌ای هم از گنبد و مناره ها بالا می رفتند. _۲۰۰ متر جلوتر پیاده میشی فرعی را بگیری بری میرسی به اون مقر. با دست روی اتاقک راننده می کوبد و می‌گوید.: یکی را قاچاقی آوردیم باید پیاده شه راننده کنار میکشد می پرد پایین. _مشتی کجا سوار شدی؟ قبل از اینکه چیزی بگویم از امید می پرسد: این کارا برای چیه؟ _بابا همشهریمونه!بی چاره از فسا بلند شده اومده دنبال بچه اش. جنایت که نکرده! _اگه مصیبتی چاق میشد تو جواب میدادی؟ میروم پایین و پیشانی راننده را می‌بوسم و فقط سر تکان می دهد و می گوید به سلامت! ❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz ادامه دارد ....

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظمپور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_بیست_و_پنجم روزی بود عملیات شده و ما مدتی بود از علی بی خبر بودیم.شب بود من توی حیاط مشغول شستن ظرف ها بودم و تلویزیون هم اخبار عملیات را پخش می کرد. مادرم آمد توی حیاط و گفت:«نبودی مادر تلویزیون یک رزمنده‌ای نشون میداد که زخمی شده بود و داشتن میبردن عقب, عین علی بود اما همه گفتند علی نیست فقط شبیه علی هست» گفتم: واقعا علی نبود؟! گفت: نمیدونم بقیه که میگن علی نیست اما من میگم علی بود فقط صورتش گرد و خاکی شده بود» چند روز دیگر گذشت بی خبری ما از علی طولانی شد پسر همسایه‌مان شهید شده و در مراسم ختمش همه احوال علی را از ما می پرسیدند. مادر دلهره داشت و همش می گفت:مادر جون نکنه علی طوری شده باشه! نکنه چیزی شده و همه خبر دارند به جز ما !!چرا اینقدر احوال علی را می پرسند چرا از علی خبری نیست؟! همه ما در را دلداری می‌دادیم و میگفتیم .بد به دلت راه نده مادر علی طوری نشده عملیات دیگه رزمنده‌ها هم گرفتارن کار دارن. یک روز توی حیاط نشسته بودم و در حیاط نیمه باز بود که یک مرتبه دیدم در باز شد و یک مرد قد بلند که سرش را انداخت پایین با دوتا چوب اساسی زیر بغل و با پایی که تاران توی گچ بود آمد داخل.جا خوردم و گفتم این دیگه کیه؟ سرش را آورد بالا علی بود. ته ریشی در آورده بود خیلی لاغر شده بود طوری که نشناختمش. صدا زدم مادر علی اومده.همه ریختن بیرون و دورش حلقه زدیم ما در پای علی را که دید حالش بد شد بعد معلوم شد همان جوانی که تلویزیون نشان داده علی بوده اما اهل خانه برای این که مادر ناراحت نشود گفته بودند علی نیست. با مادر مرتب به علی می رسیدیم تا زودتر خوب شود ضعف داشت و خون زیادی از بدنش رفته بود.یک شب بچه‌های سپاه به عیادتش آمدند و پتویی برایش هدیه آورده‌اند.فردا صبح از پشت شیشه داشتیم علی را نگاه می کردیم که تازه زخمش بهتر شده و لب باغچه نشسته بود.ما در زیر لب شکر می کرد و صلوات می فرستاد اما انگار شانه های علی تکان می خورد و گریه می کرد. مادر آمد توی حیاط سراغش پرسید: علی جون چیزی شده؟! علی اشک‌هایش را پاک کرد و گفت نه مادر چیزی نشده؟ _اگه چیزی نشده چرا گریه می کنی؟ _فقط این پتو را که دیدم گریه م گرفت. _کدوم پتو ؟همون که دیشب بچه ها با فرمانده سپاه آوردند؟! علی سرتکان داد و تایید کرد. مادر با تعجب گفت: من که نمیفهمم آخه پتو آوردن هم گریه داره؟! علی آهی کشید و گفت:آره خیلی هم گریه داره چرا باید به من پتو بدن !؟مگه من چیکار کردم که پتو بگیرم! من که برای این چیزها نرفتم جبهه! احساس می کنم که به اندازه یک پتوی اجرم کم شده انگار که جبهه ام ناخالص شده. مادر نفس راحتی کشید و با خنده گفت: ناراحت نشو می‌بخشیمش به یکی که مستحق! یا میبرم کمیته تحویلش می‌دهیم. اینکه ناراحتی نداره حیف اون چشمات نیست که برای یک پتو پر از اشک بشه! مادر علی را راضی کرد در اولین فرصت آن پتو را به خانواده‌ای که نیازمند بود بخشید. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_بیست_و_پنجم* نیروهای لشکر های مختلف حوالی جاده فاو_ام القصر که تنها راه رفت و آمد بود روی یک خط راست قرار داشتند. ۲۵ کربلا،۵ نصر،۱۹ فجر،المهدی...و اطراف خاک رس بود و زمین باتلاقی. عراقی ها هرچه می کردند فاو را پس بگیرند به باتلاق می‌خوردند و فرو می رفتند ‌. حالا هیچ بارانی نمی بارید.نه بارانا زمانی که دست و پای نیرو را ببندد و نگذارد خاکریز بزند که موقعیتش را تثبیت کند،نه باران گلوله دشمن که گاهی به تگرگ می ماند. گردان ابوالفضل هم در همان خط راستی که نیروهای ایرانی پدافند می‌کردند سرحال و استوار در پی تثبیت خودش بود. به جز جاده باریکه به طرف خط دشمن بود تمام زمین های روبرو باتلاقی بود.اول مهربان بود و محکم پاکه میگذاشتی سطح لجنی و لزجش ناگهان دهان وا می کرد و مثل یک اژدها به کام خود می کشاند.منصور چانه اش را از زیر ریش با انگشت کوچکش خاراند. دستش را همان جا نگه داشت و وزن بدنش را انداخت روی پای راستش.مثل همیشه بود پشت زانو و آرنج لباس های خاکی از چین خورده و شوره زده بود از عرق. این چند روز پیر اش را در آورده بود .پشت دستش را به پیشانی کشیده ،نگاهش دوید به خاکریز های نیمه کاره و دشت آن طرفش که تله های انفجاری در زیر آن پنهان بود. با نظم هندسی ویژه ای که دیده نمی شد. نگاه کرد و جلوی خودش را گرفت فرمانده نظامی که دم به دقیقه نمی‌تواند برای مرگ نیروهایش احساساتی شود. اما آن نوجوان سخت غریب رفته بود. لحظه آخر منصور دیده بود که ریش های تنکش سوخته اند مثل یک طرف صورتش. چشم هایشان همیشه از بی تابی نامربوطی سرخ نیستند.چشم هایش آرام روی هم آمده لبخند خشکی به لب دارد در میان صورت سوخته و موهای جزجز شده. معلوم نبود نوجوان روی کدام مین رفته..اینهایی که عراقی‌ها قبل ها گذاشته بودند یامین هایی که ایرانی‌ها بعد از والفجر آن طرف خاکریز کاشته بودند. خاطرات آن نوجوان در نگاه منصور موج می زند. گاه عصبی شدن و تند رفتن هایش و گاه ملاطفت خاصش با بچه‌ها مهری که از منصور در دل داشت و هیچگاه آنچنانی که بود بروز نمی داد،ولی منصور میفهمید.راهکار های کودکانه اش که در سر دادن گاو و بیگاه آوازهایی از این نمود میاد و گاه تحمل آن سان که سالکان طریقت را باید. منصور زیر لب صلوات فرستاد دست هایش را به کمر زده و شوخ شد . _خدا خیرتون بده امروز حسابی کار کردین. _یا علی حاجی ما مخلص شما هستیم. _نیرو هم نیروهای مهندسی!! ۵۰۰ تا کارگر هم می‌گرفتیم اینقد خاکریز نمی‌زدند! _هه هه ...خدا قوت بده به بیل مکانیکی حاجی!  ما کی باشیم! _برادرای تخریب مین ها را خنثی کردند ولی باز هم مواظب باشید بیلتون زخمی نشه! _حاجی خدا نکنه زخمی بشه که تو هیچ آمبولانسی جاش نمیشه! ادامه دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_جلال_کوشا* * #نویسنده_فاطمه_ملاحت(کوشا)* * #قسمت_بیست_و_پنجم* ⁦✔️⁩به روایت اسماعیل توکلیان مهتاب همه جا را پوشانده بود. باد شب ، از بلندی قمطره سوز برف را می‌آورد و به صورتمان میزد.با لباس کردی و تجهیزات چریکی از ارتفاع بلند قمطره سرازیر شدیم به طرف دره حاج عمران در عمق خاک عراق . شب از شکاف دره ها می گذشتیم. ۲۴ ساعتی طول می کشید تا دشمن را از محور کوهستانی دور می زدیم و می رسیدیم به پایگاهشان. رسیدیم به نقطه ای که ممکن بود دیده شویم. جلال دوربین مادون قرمز دید درشب را از کوله پشتی از بیرون آورد و شناسایی پایگاه های دشمن را شروع کرد و نقشه ناقص محور را ترمیم نمود . نیمه های شب شناسایی تمام شد. خسته و گرسنه برمی‌گشتیم . زیر نور مهتابی آسمان کنار صخره بنفش رنگی نشستیم تا نفسی تازه کنیم. (شهید) قاسم نعمایی تخریبچی گروه عقب افتاده بود. _جلال , اگه اینطوری که قاسم میاد پیش بریم ، هوا روشن میشه. ممکنه ما را ببینند بهش بگو جلو بشه! قاسم نفس زنان به ما رسید. جلال انگشت کشید و نوک برفی قله سر به فلک کشیده قمطره را نشانش داد. _قله را نشانه بگیر و ما هم پشت سرت می آییم. بازم جلو افتاد و رفت. با اینکه اواخر فصل بهار بود از سردی هوا و بخار از دهان بیرون میزد. نگاهی به شیب تند او انداختم و حرکت کردم .یکباره از جلو ما را بستند به رگبار . تا روی زمین دراز کشیدیم و به خودمان آمدیم تیر از کنارم رد شد و خورد به دست و پای مجید محمدی مقدم. سر و تنم را مچاله کردم در پناه تخته سنگی. اسلحه را گذاشتم روی رگبار و آماده تیراندازی بودم که صدای جلال را شنیدم. _کسی حق تیراندازی نداره ! اسماعیل تیراندازی نکنید این قاسمه! بلند صدایش کرد : قاسم... قاسم نزن ...ماییم. یک مرتبه چشمم افتاد به قاسم که از درون پرده دود یکبار بیرون آمد .از شرمندگی نمی دانست چه بگوید به تصور اینکه ما عراقی هستیم و تعقیبش می‌کنیم ما را بسته بود به رگبار. جلال گرفتش توی بغل و سر و صورتش را بوسید. _عیبی نداره کسی زخمی نشده. راهت را بگیر و برو. نترس منم میام. اسلحه مجید را دادین دست قاسم و رفت . با چفیه دست و پای مجید را بستیم و راه افتادیم. در راه برگشت زدم روی شانه‌اش. _جلال از کجا فهمیدی قاسم تیراندازی می کند؟! _از صدای سرفه اش! _اگر نبودی با هم درگیر شده و همدیگر را کشته بودیم. ادامه_دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_بیست_و_پنجم* . خاطرات مکتوب شهید رفتن به رستوران و حسابی پذیرایی شدیم حاج مهدی که میزبان بود من و حاج مسعود فتوت و جعفر عالی کار و منوچهر رنجبر و سید ماندنی سیدی هم به عنوان مهمان. یعنی تقریبا همه ما فرمانده گردان های لشکر ۱۹ فجر. بعد از شام حرکت کردیم به طرف جزایر مجنون. رفتم سراغ بچه‌های اطلاعات شناسایی هماهنگی‌های لازم شد. قرار شد برویم جلو برای شناسایی. مرتضی روزیطلب و ناصر هم همراه ما شدند البته با یک کانو ما هم با قایق موتوری بودیم. کانو یک نوع قایق پارویی دو نفره است که بیشتر برای شناسایی استفاده می شود. اول کار چند کیلومتر را با قایق روشن رفتیم،البته با بستن کانو قایق موتوری.بالاخره مجبور شدیم قایق را خاموش کنیم پاروها را به آب زدیم .قایق موتوری از رای بیشه های نی و چولان سنگین سنگین به حرکت درآمد. تازه نفس که بودیم قدرتمان خوب بود ولی رفته رفته توانمان تحلیل رفت. مرتضی و ناصر در کانو بودند که با سرعت حرکت میکرد. کانال بر آب سر می خورد و در دل شب فرو می رفت از آنها عقب افتادیم و برای اینکه  بلدچی هایمان را گم نکنیم پاروها را محکمتر به آب می زدیم. یکی از بچه‌های شناسایی هم با ما بود که پارو  نمیزد چون سکلانی بود یعنی قایقران مخلص.معلوم نبود که چند سال نخوابیده است اما همین که متوجه می شدیم کسی از عقب قایق بالا می‌آید میفهمیدیم که سکلانی است.چون مرتب چرت می زد و پلک هایش که سنگین می‌شد در آب سرنگون می شد. نسیم خنکی که به سردی می زد می وزید و صدای جیرجیرکها امانش را بریده بود و بعد از یک ساعت و نیم پارو زدن به محل مأموریت رسیدیم. با دشمن فاصله ای نداشتیم کافی بود دیر می‌رسیدیم یا اینکه مانوری در هوا به پرواز در می آمد آن وقت بود که قایق ما را با آنهایی که حالا کمتر هم شده بودند ، می دوختند.اما سایه شب سنگین بود و صداهای مبهم شب خاطر دشمن را آشفته کرده است. موقعیت را بررسی کردیم و به سرعت برگشتیم دو ساعت بی خوابی و پارو زدن امانمان را بریده بود. رادیو یک ساعت رفته بودیم ۴ ساعت طول کشید تا برگشتیم. خلاصه شبی فراموش نشدنی بود وقتی از دشمن دور شدیم ما می‌توانستیم قایق را روشن کنیم،سکلانی سکان را به دست گرفت و ما شش نفر ولو شدیم کف قایق! خوبی کار این بود که شام را محکم خورده بودیم اگر نه نایی برای پارو زدن و برگشتن برای ما نمی ماند. ما حالا یک قایق بودیم آن هم توجیه !!شب عملیات چهل قایق می‌افتادند در این مسیر سخت چطور حرکت کنند که اصل غافلگیری هم رعایت کرده باشند و دشمن متوجه نشود؟! مسیری که دو طرفش دشمن روی خشکی است آن وقت ما روی آبیم اگر دشمن متوجه بشود چه؟! اگر بچه ها احتیاط نکند چی؟! همه اینها فکر و خیالات ای بود که در ذهن من می‌گذشت و شاید در ذهن همه همراهان اما باید به خدا توکل می کردیم و دل به او می‌دادیم.« تا تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور» صدای ممتدی که در گوش ما بود قطع شد. قایق موتوری خاموش شده بود و آرام آرام خود را به ساحل نزدیک می‌کرد. «توکلت علی الحی الذی لایموت» سحر از راه رسیده بود. پشت پلک هایم پر بود از شب ، از شناسایی، از توکل ، از آرنج تا نوک انگشتانم که به سردی می زد. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حبیب_فردی* * #نویسنده_آرزو_مهبودی* * #قسمت_بیست_و_پنجم* حبیب سرسنگین شده. انگار از چیزی ناراحت است. حمید این را حس می‌کند اما چرایش را نمی داند.بعد از این همه وقت حبیب سری به آنها زده و حالا طوری رفتار می‌کند که انگار از او دلخور است. عمدا نگاهش را از نگاه برادر دور می‌کند و سعی می‌کند زیاد با او همکلام نشود. حمید طاقت نمی‌آورد: «چیزی شده؟!» حبیب جواب نمی‌دهد. حمید باز می پرسد چیزی شده از من دلخوری؟! _نباشم؟! حمید جا می‌خورد از سردی لحن برادر: «آخه برای چی مگه من چیکار کردم؟! حبیب انگار یک دفعه سفره دلش باز شده باشد،می‌گوید: «آخه این چه کاری بود کردی؟! از تو بعید بود این رفتار؟! حمید حیران می‌ماند: «من چیکار کردم؟!» حبیب بدون آنکه سر بالا بیاورد که با برادر چشم در چشم بشود می گوید: «آبروم جلوی خانواده موسوی رفت آخه چرا؟!» حمید کم کم دارد عصبی می‌شود: «درست حرف بزن ببینم چی میگی؟ از چی حرف میزنی ؟من چیکار کردم که آبروت رفته؟!» حبیب با حالت بچه ای که از کار بزرگتر هایش دلخور است با اخم و ابروهای گره کرده می گوید: «چرا پا شدی رفتی در خونه موسوی و گفتی برادر اونا منو از راه به در برده؟!حالا این به کنار دیگه اون مرتیکه ساواکی را برای چی با خودت برده بودی؟» حمید مات می ماند و دهانش برای ادای کلمه‌ای باز می‌شود اما حرفی بیرون نمی‌آید. حبیب حالا درد دلش باز شده یک روز گلایه می‌کند.آخه تقصیر اونا چیه ؟!شما هر ناراحتی داری بیا به خودم بگو! آخه فکر نکردی ممکنه برای اونا چه دردسری درست بشه ؟!جلوی سیدحسام از خجالت آب شدم.» حمید سعی می کند از شوک چیزی که شنیده بیرون بیاید به زحمت می گوید: «من؟! من اومدم؟!» حبیب که سرش را پایین انداخته و یک ریز دارد می‌گوید و گلایه می‌کند برای لحظه‌ای سربلند می کند و قیافه مبهوت برادر را می بیند و می پرسد: «چی شد؟!» حمید هنوز هم حیران است: «من نبودم حبیب !به خدا من نبودم.. به ابوالفضل من نبودم..» حالا نوبت حبیب است که دهانش باز بماند. حمید دست او را میگیرد.:«آخه چرا من همچین کاری کنم که عقلم کم شده؟!» ادامه دارد ...... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_رهسپار* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_بیست_و_پنجم* _الو مامان صدامو میشنوی؟! _آره مادر جان ! الهی دورت بگردم. حالت خوبه ؟چطور شده؟ زخمی شدی؟ _چیزی نیست مامان نگران نباش دیگه خوب شدم. _الو حالا خیالت راحت شد. صدای خواهرم بود که نگذاشت خداحافظی کنم.میگم که چیزی نیست حالا چند روز دیگه میاریمش. سه روز شوهر خواهرم و شوهرش اسلام آوردن غلامعلی را آوردند. توی این سه روز هر روز زنگ می زدم و حالشو می پرسیدم . یک روز دیدم غلام اومد داخل یه زیر بغلش بود. احساس کردم بچم نصف شده.رفتم جلوش و شروع کردم به بوسیدنش همینطور که اشک از چشم میومد و خودم هم متوجه نمیشدم. _خواهر غلامعلی که اینجاست . خدا را شکر چیزیش نیس. بس کن دیگه این بچه را هم ناراحت نکن. چند روز همش ازش مواظبت می کردم تا زودتر خوب بشه .یکم که بهتر شد کلی اصرار کرد تا گذاشتم بره بیرون .چند روز یکی شد گفت که رفتم سپاه ثبت نام کردم اگه قبول بشم. _گفتم قبول میشی مادر انشاالله دوستات هم هستند؟! _قراره برم کارهای اکبر هم انجام بدم تا با هم بریم. _به امید خدا که قبول میشی.خیلی دوست دارم لباس سبز سپاه توی تنت ببینم. آخر هفته با هم رفتیم کازرون مادرم هی زنگ میزد که بیاید از وقتی غلامان جبهه بودن رفته بودیم اونجا.بابام کلی ذوقش رو کرد .به اونها نگفته بودند که الان زخم شده اون جا که رفتیم فهمیدن. _مامان بزرگ چیکار کرده بودی برام با اون ترشی هات؟بچه ها کلی خوشحال شدند. توی همون اتوبوس ترتیب همش را دادند. رنگینک ها کتلت ها و ترشی ها از اول اتوبوس براشون ساندویچ گرفتم و بهشون دادم. کلی از دستپختت تعریف کردند. _نوش جونشون. مادر دیدی گفتم ببر هی میگفتی نمی‌برم گذشته ببین کلی همه رو خوشحال کردی. #ادامه_دارد... http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حجت الله آذرپیکان* * #نویسنده_منوچهر_ذوقی* * #قسمت_بیست_و_پنجم*. دوباره پشت پنجره رفتم. باران همونطور یک ریز می بارید. دلشو امانم را بریده بود: «یعنی این وقت صبح به کجا رفته؟!» هنوز این فکر و خیالم پاک نشده بود که در باز شد و همراه با سوز و سرما و باد وارد اتاق شد. خیس خیس بود. گفتم :«پناه بر خدا کجا‌بودی حاجی؟!» خندید کنار بخاری ایستاد و همانطور که از قاب پنجره به باران زل زده بود گفت: «بچه ها هنوز خوابند؟!» _خوب معلومه هنوز خیلی زوده برای چی بیدارشون کنم؟! _شما بیدارشون کنم بعدا میفهمی .می خوام ببرمشون یک جای خوب. _توی این بارونا؟ _پس چی !دلت میاد؟! بیل و کلنگ نداریم؟! _بیل و کلنگ میخوای چی کار؟ نکنه باز خیالاتی به سرت زده!؟ _ای همچین .تاتو بچه ها را آماده کنی و من برمیگردم. پیش از اینکه فرصت حرف دیگری پیدا کنم دوباره از اتاق بیرون زد و توی باران ناپدید شد. بچه ها صبحانه خورده و لباس‌پوشیده پشت پنجره به انتظارش ایستاده بودند. دلم هزار راه می رفت.سر از کارهایش در نمی آوردم همیشه وقتی می‌خواست کار مهمی انجام بدهد همین طور مرموز می شد. پشت پنجره کنار بچه‌ها چشم به بیرون دوختم. باران کم کم آرام گرفت. صدای چک چک ناودان ها دیگر منقطع و بریده بریده شده بود.به آسمان نگاه کردم که ابرها داشتند نو و کهنه می شدند .حدس زدم که دوباره باران خواهد گرفت. در اتاق باز شد و حاجت خندان و سرحال به داخل سرک کشید. _خب بچه ها حاضرن؟! گفتم:« بله ! ولی تا نگی چی خیالی داری نمیزارم بیان بیرون!» بچه ها باغچالی لباس گرم پوشیدن و هلهله کنان به دنبال پدرشان از اتاق بیرون زدند. پیش خودم به کارهایش فکر می کردم و می خندیدم .یکی دو بار تصمیم گرفتم پشت پنجره بروم تا ببینم صدای بیل و کلنگ به خاطر چیست ولی باز هم طاقت آوردم تا کارش را تمام کند و هر وقت خودش گفت بروم. همان طور که حدس  زده بودم آسمان دوباره تیره شد و باران شروع به باریدن کرد. بار دیگر دلم واقعاً شور زد: «توی این بارونا سرما نخورن» دیگه تصمیم گرفته بودم که سراغشان بروند شعله زیر قابلمه را کم کردم و چادر سرم انداختم اما پیش از اینکه راه بیفتم صدای شادی بچه ها را شنیدم و به دنبالش در اتاق باز شد و هر سه وارد شدند.حجت بادگیر را از تن درآورد لباس خرید بچه ها را عوض کرد و کنار بخاری نشستند. _خب حالا نمی خوای بگی چیکار کردی؟! حجت خندید. دستش را دور گردن بچه ها که دو طرفش نشسته بودند انداخت. _حالا دیگه میتونی خودت بیای تماشا کنی. از اتاق بیرون رفتم همان طور که او خواسته بود چشمانم را بسته بودم و با احتیاط جلو میرفتم گفت :خوب وایسا! حالا چشماتو باز کن. آرام چشمانم را باز کردم در مقابل خودم گوشه حیاط یک نهال سبز و تازه را دیدم که روی زمین قد کشیده بود. _چقدر قشنگه درخت کاشتین؟! حجت کنار نهال نشست و عاشقانه به آن زل زد. دانه های ریز و درشت باران روی صورت درست مثل شبنم می درخشید. جلو رفتم و کنارش نشستم: _حالا چه خبره که درخت کاشتی؟! _مگه نمیدونی امروز روز درختکاریه! من هم این نهال را کاشتم تو هم ادای وظیفه شده باشه هم  یادگاری از ا خود باقی گذاشته باشم . از این گذشته درخت علامت سرسبزی و خرمیه.. در حالی که آن روز بارانی به دست حجت در زمین نشان داده شد حالا برای خودش یک درخت درست و حسابی شده.کاش بود و با چشمان خودشان را میدید سرسبز و خرم. 👈ادامه دارد .... http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_مهدی_زارع* * #نویسنده_حمید_سجادی_منش* * #قسمت_بیست_و_پنجم* راننده پایین می پرد و با صدای بلند می گوید: لشکر امام زمان عقب نمونه ..بجنب که غذا سرد شد. و بعد که حاجی را می‌بیند بهصدایش قوت می دهد: «برای سلامتی حاج مهدی صلوات» صدای صلوات بچه‌ها در اطراف می پیچد. حاجی به راننده نزدیک می شود و با لبخند می گوید: «مومن رعایت حال بچه ها را بکن امشب عملیاته! نکنه این بنده خدا ها را گرسنه بفرستی جلو. آیا تا فردا ظهر چیزی برای خوردن پیدا نشه» _حاجی جون نگران نباش این ها زرنگ تر از اونی هستند که فکر میکنید. آخه خودت بگو کسی که عراقی ها حریفش نشن ،یک بشقاب غذا حریفش میشه ؟ حاجی باز می خندد: _تو دیگه چرا..!!؟ تویی که چند وعده غذا هم سیرت نمی کنه..! راننده بابا لطفی عرق پیشانی اش را پاک میکند دست از کار می‌کشد و به حاجی نگاه می‌کند: _دیدی حاجی ..شاهد از غیب رسید ..ایناهاش! هنوز حرف راننده تمام نشده بود که صدای مهیب انفجاری آرامش فضا را در هم می پیچد.نوجوان بسیجی چفیه برگردن فریاد میزند و به طرف اسکله میرود. «ماهی گیر افتاد توی آب.. برسید بهشت کمک کنید» حاجی درنگ نمی‌کند و به طرف اسکله می دود. بسیجی ماهیگیر توی آب افتاده و دست و پا می‌زند.از حرکاتش معلوم است که شنا بلد است اما تجهیزاتش آنقدر سنگین است که نمی گذارد روی آب بماند.حاجی با شتاب کلاه و اسلحه اش را به گوشه پرت میکند.می‌خواهد در آب بپرد که یکی پیش دستی می کند و خود را در آب می اندازد. حاجی روی اسکله ایستاده. خون توی صورتش می رود. خود را میخورد و دست تکان میدهد. ولی سر و صدای او در ازدحام نیروها گم می شود. یک مرتبه طنابی از بالای سر بچه ها داخل آب پرتاب می شود. همه سکوت میکنند.دست ها به طرف طناب می رود و بسیجی ماهیگیر به کنار ساحل کشیده می شود. از آب بیرونش می آورند. به سختی نفس میکشد . #ادامه دارد.... •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

* #براساس_زندگینامه_شهید_عبدالمجید_سپاسی* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_بیست_و_پنجم. دوستانی که ظاهر حاج مجید را دیده اند باور نمی کنند اگر بگوییم تفسیر قرآن میگفت .دعای کمیل تفسیر می کرد و اشک می ریخت. تعجب میکردیم مجید که چندین سال است شبانه روزی اش با ما بوده کجا وقت کرده این چیزها را بخواند .اینها اما خواندنی نبود فهمیدنی بود و مجید اینها را دریافته و درک کرده بود .تفسیرش از عمق جانش برمی‌آمد .اهل نافله بود، اهل مسجد و نیمه شب ،نیم ساعت به اذان صبح مانده بود که از چادر آمد .بیرون فکر می کنید وقتی آمدم سراغش چه کار می کرد ؟!در حال سجده بود نیم ساعت در حال سجده! زمین خیس شده بود و صورتش تکه های گل برداشته بود. نماز شب آن هم بعد از چندین ساعت کوهپیمایی و شناسایی .خدا رحمتش کند شهید زین العابدین جمشیدی از بچه های زرقان ،سید علی مومن بود که الان جانباز است از بچه های لارستان ،با هم رفتیم شناسایی منطقه عملیاتی والفجر ۱۰ کوههای اطراف حلبچه. پرتگاه ها خطرناک بود . وسایلنمان را بار قاتل حود سه ساعت می شد که صخره نوردی میکردیم، خورد و خمیر! مجید یک وقت رو کرد به من و گفت: چقدر از این کوه بدم می‌آید.! نگاهش کردم لب هایش را چپه کرد و سریع تکان داد . باز گفت :حاج قاسم من اصلا دلم نمیخواد اینجا بمیرم. من هم هیچ ملاحظه ای نکردم مثلاً پناه بر خدایی چیزی !گفتم: برای چی ؟! _همیشه در ذهنم بود که امام حسین در دشت شهید شده است اینجا کوه و کتل است . بعد از ارتفاعات ملخ خور که بالا آمدیم مشرف بر دشت وسیعی شدیم گفت :من از حرفم گذشتم ولی دیگه حوصله بالا و پایین شدم از این کوه ها رو ندارم دوست دارم همین جا.... حرفش تمام نشد. معلوم بود لازم هم نبود حرف‌هایش را تمام کند هنوز دوروز به عملیات مانده بود ،اما جنازه غرق خون مجید از جلوم رد شد .بوی عود و کندر می آمد. یک نفر مجمره گردان یک نفر گلاب می پاشید من گریه می کردم و مجید نگاه می کرد و لبخند میزد. #ادامه_دارد •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*