چون من توی مدرسه کار می‌کنم، گاهی از خاطرات مدرسه این‌جا هم می‌نویسم: هر چند وقت یک بار، یک نفری پیدا می‌شود که می‌آید در مدرسه و می‌گوید من می‌خواهم تجدید خاطره کنم. تجدید خاطره با گذشته و با کودکی. دوران بچگی و ابتدایی به‌ویژه خیلی مهم است و خیلی حیاتی و خیلی به یاد ماندنی.

به بچه‌ها گفتم یک خاطرۀ خنده‌دار بنویسید که این از تویش درآمد: یکی از شاهکارهای فوق سورئالیستی قرن: مادرم داشت می‌رفت سرکار و داشت کیفش را برمی‌داشت که یک سوسک روی دستش بود و جیق کشید و همسایه‌ها بیدار شدند و گفتند: چی شده؟ بعد زنگ خانۀ ما را زدند و گفتند همسایه که مارمولک پرید توی جان آن‌ها ( اینجاش را من هم نفهمیدم) و بعد همه از آن ساختمان بیرون رفتند. آن‌ها رفتند توی چاه و شهرداری آمد آن‌ها را نجات بدهدکه آن هم رفت توی چاه. آن‌ها از تهران آمدند توی اصفهان و همان موقع بازی سپاهان با استقلال بود و توی تهران بازی بارسلونا با پرسپولیس بود. مسی با بیرانبند (بیرانوند!!!) بازی خوبی داشت و مسی جام را گرفت ولی فرداش مرد و پرسپولیس این‌قدر خندید تا نگو. شبش جنگ شد و خوم پاره (خمپاره) به پرسپولیس زد و پرسپولیس ارپیچی زد توی بارسلونا و مسی دیگه نرفتش توی ایران. مادر من با آن غذا درست می‌کنه و هیچ وقت من آن را نانش را نمی‌خورم. من همۀ ایرانی‌ها را دوست دارم چون که ای ایران می مر هه پرگهر و آمریکا ای آمریکا سرتا بکن تو ریکا، ایران قهرمان و آمریکا سر بکن تو ریکا با دختر همسایه ملیکا و آن اگه آمریکا با ترامپ نمی‌توانند کاری کنند و سر از تن آمریکا جدا می‌کنیم ما و اسراییل. وای وای وای که خاک دیگه من تو خاک آن‌ها می‌کنم و آزیاد قشنگ نیست. من ایرانی هستم ایران را می‌پرستم. نمونه‌ای بود از تراوشات ذهنی دانش‌آموزان کلاس سوم دبستان ما.

#نوشتن_داستان نوشتن داستان قسمت ۴ پیام داستان نباید مستقیم بیان شود. بلکه باید مانند یک قند که در آب حل شده است، طوری در داستان به خواننده ارائه شود که دیده نشود ولی خواننده در طول استان آن را احساس کند. برای این کار باید در انتخاب شخصیت ها، حوادث، گفتگوها و ...  دقت بسیار زیادی به خرج داد. زیرا هریک از این عناصری که در خدمت پیام هستند، می‌توانند پیام را باقدرت بسیار زیاد به نمایش بگذارند.

#نوشتن_داستان نوشتن داستان قسمت ۵ یک نویسنده برای نوشتن داستانش باید نقشه داشته باشد. نقشه‌ی نویسنده برای نوشتن داستان را، «طرح داستان» می گویند. پس از آماده و تکمیل کردن طرح داستان است که نویسنده می تواند به سراغ نوشتن خود داستان برود.

#نوشتن_داستان نوشتن داستان قسمت ۶ طرح داستان باید روشن و کامل باشد؛ یعنی معلوم باشد که داستان از چه نقطه ای شروع شده، چه مسیری را طی کرده و چطور به پایان رسیده است. کمترین توقّعی که خواننده پس از خواندن داستان دارد، این است که بتواند طرح آن را تعریف بکند. یعنی بگوید که داستان درباره‌ی چه کس و یا چه چیزی بوده، چگونه شروع شده، چطور ادامه پیدا کرده و چطور پایان یافته است.

#نوشتن_داستان نوشتن داستان قسمت ۷ باید برای هر عمل و حادثه ای که در داستان اتّفاق می افتد، دلیل روشن و محکمی ارائه داد و علّت بروز آن عمل و حادثه نیز در داستان باید به نحوی روشن باشد.

#نوشتن_داستان نوشتن داستان قسمت ۸ در هر طرح باید شخصیت اصلی، حادثه ی اصلی، زمان و مکانی که حادثه در آن روی داده است، کاملاً روشن و مشخص باشند.

سلام به عزیزان و دوستان دوستانی که در تلگرام هستند کانال داستان نویس در آن‌جا هم فعال است: @dastannewis

اما به‌زودی فعالیت‌مان را این‌جا هم ادامه می‌دهیم.

ارتباط با من: @hsnebr

#لوازم_نویسندگی #آداب_نوشتن لوازم نویسندگی 2 لوازم نویسندگی در یک نگاه 💼👓🦋 1- انگیزه 2- هدفمند بودن 3- اراده به نویسندگی 4- احساس و عاطفۀ خاص 5- جهان‎بینی و اعتقاد 6- شرایط محیطی مناسب 7- تسلط بر زبان 8- سیاسی‎اندیش بودن 9- صبوری بی‎حساب 10- عشق و دوست داشتن 11- مطالعۀ عمومی 12- جماعت‎گرایی 13- خلوت‎گرایی 14- طبیعت‎گرایی 💪🖕👆 این‎ها عناوینی است که نادر ابراهیمی در کتاب «لوازم نویسندگی» بحث کرده است.

#آداب_نوشتن هنرمند بايد بزايد! هنرمند بايد بزايد! چند سالي يك‌بار. به همين ساده گي. ناقص يا سالم. بايستي بزايد. كسي، چيزي، طبيعي يا مصنوعي، آبستن‌ش كند و بعد هم بنشيند چند ماهي و عاقبت هم بزايد. روح‌القدس باشد، زعفرِ جني يا خودٍ ابليس! از كسي بايد آبستن شود. در اين مملكت، اصلِ گرفتاري آبستنيِ هنرمند است. ما نه از ابليس آبستن مي‌شويم نه از روح‌القدس. و بنا بر همين متاع‌مان بي‌مشتري مي‌ماند كه گفته بود متاعِ كفر و دين بي‌مشتري نيست... هنرمند آبستن مي‌شود از فلان مسوولِ ابله فرهنگي كه مقام‌ش را رسما به مبلغِ 190 ميليون تومان از كيسه‌ي بيت‌المال خريداري كرده است و دم به دم هم توي رسانه از خدا و پيام‌بر و دين و اسلام دم مي‌زند. هنرمند آبستن مي‌شود از فلان منافقِ تواب و بهمان پاك‌سازي‌شده‌ي لچك به سر كه داستان رزمنده‌ي جنگ را ضدجنگ مي‌داند. هنرمند آبستن مي‌شود از فلان آدم رياكار، بهمان آدم نامرد... با اين آبستني‌ها اثرِ خوب خلق نمي‌شود. ولو اين كه به‌ترين قابله را داشته باشي و اتاقِ زايمانت هم استريليزه شده باشد و صابون حمامِ زايمانت هم پركينز باشد... رضا امیرخانی

#رضاامیرخانی #آدب_نوشتن #یادداشت آداب_نوشتن (6) حینِ نوشتن، نفس نکشید! شنیده‌ام بعضی‌ها می‌گویند ما موقعِ نوشتن، موسیقی گوش می‌کنیم یا قرآن و مداحی می‌شنویم. گوش دادن، خود یک کار است، نوشتن هم کاری دیگر! به قولِ فضلا و علمای علمِ رایانه، من آن‌قدرها هم "مالتی تسکینگ" و چند وظیفه‌ای بلد نیستم کار کنم. اگر می‌شد توصیه می‌کردم که حتا اعمالِ غیرارادی مثلِ تنفس را هم حینِ نوشتن، تعطیل کنید. حالا که نمی‌شود بایستی اقرار کنم که من علاوه بر نفس کشیدن، حتما فنجانِ بزرگی از قهوه -و جدیدترها چایِ سبز- جلوِ دست‌م هست تا گاهی به صورتِ غیرارادی لبی تر کنم!

یک چیزی که دارم درباره‌ش خیلی فکر می‌کنم این است که داستان‌نویسی عرصهٔ فردیت است و نه منیت. هرکس دنیای خودش را دارد، نمی‌توان به‌راحتی دیگری را نقد کرد. او دارد دنیای خودش را می‌پرورد و تو را چه به دنیای او. داستان عرصهٔ دل است اولاً و بعد هم عرصهٔ عرضه. انسان برای دل خودش می‌نویسد و اگر جز این باشد محکوم به شکست است و بعد اگر فرصتی شد یا داشت به عرضه می‌پردازد تا ببیند که متاع او را خریدار است... دارم دربارهٔ این فکر می‌کنم.

ادبیات و جوایز رضا امیرخانی با بيل و كلنگِ پلاستيكي كار نكنيد! نمی‌دانم کنارِ ساحل کودکان را دیده‌اید که چه‌گونه با بیل و کلنگِ پلاستیکی بازی می‌کنند و قلعه می‌سازند و... دور از جانِ شما، اما من همیشه خودم را تصور می‌کنم در قامتِ یک فعله‌ی اریجینال که با فرغون آن کنار ایستاده‌ام و به این بچه‌های تی‌تیش نگاه می‌کنم، در حالی که نگران‌م که هر لحظه معمار صدایم بزند... من به جلساتِ ادبی، نشست‌های نقد، جوایزِ دولتی و غیرِدولتی، صفحه‌های ادبیِ مطبوعات، طرح‌های کمیسیونِ فرهنگیِ مجلس و کلِ وزارتِ ارشاد و... -دور از جانِ شما- همین‌جوری نگاه می‌کنم.

[ https://www.instagram.com/p/CAcr4QzAmp-/?utm_source=ig_web_copy_link از فهم قرآن لذت ببرید ترجمه روان قرآن کریم را به سبک نمایش رادیویی با ایفای نقش 162 هنرمند صداپیشه در اپلیکیشن «طنین وحی» بشنوید. این نرم‌افزار که مراحل پژوهش، نگارش، ضبط، افکت‌گذاری و آواگذاری آن در مرکز تحقیقات رایانه‌ای حوزه علمیه اصفهان هفت سال به طول انجامید با قیمت ۴۸ هزار تومان عرضه شد که اکنون به مناسبت ماه مبارک رمضان به صورت رایگان اهدا می‌گردد. شما می‌توانید این محصول فاخر قرآنی را از راه‌های زیر دریافت کنید: ۱. لينك دريافت از كافه بازار: https://cafebazaar.ir/app/com.saynaafzar.taninevahy ۲. دانلود از سایت طنین وحی: http://www.taninevahy.com ۳. همچنین می‌توانید عدد ۲ را به سامانه ۳۰۰۰۱۰۴۴ پیامک کنید و لینک دانلود نرم‌افزار را دریافت نمایید. با ارسال این پیام برای دوستانتان گامی در مسیر ترویج قرآن بردارید و بهترین هدیه را به آنان تقدیم کنید.

رمان‌های اصیل و عمیق روح و رنج‌ها و مکاشفات و شادی‌های انسان را می‌کاوند. به‌نظرم رمان خود یک کلاس انسان‌شناسی معتبر است. می‌بینیم تولستوی یا داستایفسکی در اعماق درون انسان چیزهایی را کشف می‌کنند که خود از آن‌ها بی‌خبر بوده‌ایم. رمان از نظر فرم هم می‌تواند جذاب و جالب باشد مثل خیل رمان‌های فرم‌گرا اما عمقش بستگی به مقدار کاوش وجود انسان دارد... برای همین شخصیت و شناخنش عنصری مهم در نوشتن داستان است...

حکایت‌نویس مباش! ✴️ این چند روز دارم کتابی را می‌خوانم به نام «ستیز با خویشتن و جهان» از یوسف‌علی میرشکاک. لبِ مطلبش این است: حکایت‌نویس نباش، چنان باش تا از تو حکایت کنند. ✳️اما در بین همۀ مطلب‌هایش این یکی خیلی چشمم را گرفت: «آنان که از خود آثاری به‌جای می‌گذارند، سه گروه‌اند: گروهی که هم‌تراز آثار خودند؛ گروهی که فروتر از آثار خودند؛ و آنان که برتر از آثار خودند.» (میرشکاک؛ 1391، 87) ✅من هم اول از خواندن این مطلب چشمانم گرد شد! "حکایت‌نویس نباش شیخ" چه ربطی دارد به این؟ یعنی می‌شود کسی از اثرش برتر باشد؟ یا فروتر؟ معمولاً انسان‌ها هرچه را که خلق بکنند، از خودشان است؛ نه بیش‌تر، نه کم‌تر. 🔆اما جواب سؤالم را جلوتر یافتم. میرشکاک گفته بود که: ✔️«آزاده در هیچ بندی نیست و هیچ فرمانی را گردن نمی‌گذارد الا آزادگی را و این‌چنین زیستن همانا جنون است! جنونی مقدس و فراتر از عقل معاش. ✔️آثار هگل عظیم‌تر و تأثیرگذارتر از آثار نیچه‌اند؛ اما جنون و آزادگی نیچه از وی فردی فراتر از خود می‌سازد، بیش از آن‌که از آثار وی سخنی در میان باشد خود وی در میان است؛ برخلاف هگل که تنها آثار وی در میانه‌اند و نه خودِ وی! تولستوی و داستایفسکی هم‌روزگارند. آثار داستایفسکی از خود وی بزرگ‌ترند، حال‌آن‌که تولستوی علی‌رغم عظمت آثارش، خود بسی برتر و بالاتر از آن‌هاست. یکی می‌نویسد، دیگری نه‌تنها می‌نویسد، بلکه چنان عظیم و شگرف و غول‌آسا زندگی می‌کند که از خود فراتر می‌رود.» (همان، 89)‌ 🚢آری این است قصه! برخی همان حکایت‌نویس‌اند و برخی حکایت‌شان را می‌نویسند گرچه که خود نویسنده‌اند.

مسئله این است که ما نیاز داریم به داستان و داستان‌نویسی از دیدی فراتر از پی‌رنگ و طرح و پردازش شخصیت بنگریم... گرچه که این‌ها هم هست... همیشه جدالی بین دو سبک داستان‌نویسی بوده است. فرم‌گرایان و محتواییان و بالتبع طیف‌های مختلفی از نظرات بین این دو گروه شکل گرفته.... اما به‌راستی در نظر شما داستان‌نویسی چیست؟ مرا به کار جهان هرگز التفات نبود رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست

#شروع_داستان شروع داستان قسمت 1 یک مسآلۀ دردناک در زندگی او وجود داشت. دردناک و تأسف‎انگیز: از دزد می‎ترسید؛ خیلی هم می‎ترسید. هیچ برای او فرق نداشت که تنها زندگی بکند یا نکند. چراغ‎ها را روشن بگذارد یا نگذارد، قفل‎های رمزی به کار ببرد یا نبرد... به هر صورت از دزد می‎ترسید. آن هم شاید بشود گفت نه از خود دزد، از برخورد با دزد و این حال تازگی نداشت. عمری بود که می‎ترسید؛ از آن روزی که تصور می‎کرد در خانۀ کوچکش چیزی دارد که از او خواهند گرفت. چیزی که بالاخره یک آشنا یا غریبه آن را خواهد ربود. چیزی که فکر می‎کرد آن را حتی از خودش هم پنهان نگه داشته است. آیا دزد با او روبه‎رو خواهد شد یا آن‎که از پشت سر هفت‎تیر را روی ستون فقراتش خواهد گذاشت؟ یا خواهد گفت: «تکان نخور! دیگر تمام شد.» یا: می‎بینی با این چاقو....» یا: «بنشین و حرف نزن!» یا: «ننه‎سگ خوب به چنگم افتادی.» این‎ها بود که او را خرد می‎کرد، یعنی خرد کرده بود... در خمیرهٔ بد/نادر ابراهیمی

سلام خوش‌آمد می‌گویم به اعضای جدید کانال. یکی از سخت‌ترین کارها شروع داستان با جملاتی جذاب و درگیرکننده است. هشتک شروع داستان برای بررسی شروع‌های داستان‌های مختلف است. نظرتان راجع‌به شروع داستان در خمیرهٔ بد از نادر ابراهیمی چیست؟

#داستان یک رانندۀ سرویس داریم که حسابی حواسش پرت است. انگار تویِ این دنیا نیست: بعضی وقت‎ها یکی از ایست‎گاه‎ها را یادش می‎رود بایستد و مسافرش را سوار کند. یک‎بار هم شده بود که من را جا گذاشته است: رفته بوده روی پل و باید از یکی از کنارگذرها از بالایِ پل می‎آمده پایین و من را فرت می‎برده دنبالِ خودش اما اصلاً فراموش کرده که بیاید پایین و برایِ همین هم مجبور شده که برود تا پایین‎گذرِ بعدی و بعدش هم دور بزند و... این‎که چیزی نیست، یک‎بار برای رفتن به مقصد و درحالی‎که همه سوارِ ماشین بودیم یادش رفت بپیچد و خیابان هم بزرگ‎راه بود و چاره‎ای نداشت یا باید دور می‎زد که جای دور زدن نبود، آن هم مینی‎بوسی با این عظمت و یا باید می‎رفت تا یک دوربرگردان که اولی را انتخاب کرد. این‎که چیزی نیست، یک‎بار یک روز پنج‎شنبه وقتی تویِ خوابِ ناز بودم بهم زنگ زد و از من شمارۀ یکی از هم‎کارها را خواست و گفت «برایم مشکل درست شده.» من هم فرستادم و گمان کردم که پنچر شده و حالا نزدیک خانۀ وی است و بهترین کار را آن وقت صبح این دیده که بهش زنگ بزند و خوابیدم که دوباره زنگ زد و این‎بار «من برایم مشکل درست شده» دیگر با آن صدایِ خفۀ خواب‎آلود پرسیدم، «چه مشکلی؟» گفت « من برایم مشکل درست شده نمی‎توانم بیایم»، گفتم «آقای... امروز مدرسه‎ها تعطیل است.» و بعد هم خواب. آخرش هم فکر کنم یک روز وقتی که همۀ ما حواس‎مان پرت است با این راننده برویم که برویم. یعنی توی ایستگاه چند نفر را سوار نکند و بعد هم همین‎طور که ما حواس‎مان پرت است و داریم علیه گرانی و کم‎بودِ حقوق و گران شدن دلار و بدعهدی‎های آمریکا سخن‎پراکنی می‎کنیم می‎رویم جایی که خودمان هم نمی‎دانیم کجاست. شاید یک بیابان برهوت که دور و برش کمی تیغ و بته و شاید دو سه تا کوه هم اطراف. آن وقت پیاده می‎شویم و می‎بینیم دیگر مدرسه و اداره و دفتر و دستکی وجود ندارد و راننده هم می‎بیند دیگر هیچ آقابالاسری ندارد و شرکتی که برایش مسافرها را جابه جا کند. برای همین هم آن‎جا کمی می‎مانیم. رقص و پای‎کوبی می‎کنیم و بعد آتشی روشن می‎کنیم و در کنار آن آتش چایی دبشی می‎خوریم. کم‎کم شب می‎شود و شاید یکی از ماها هوای خانه و بچه‎هایش را بکند اما هرچه به راننده می‎گوییم که راه برگشت کدام است، چیزی نمی‎داند و ما می‎مانیم و ته‎استکان‎هایِ چایی و یک جای جدید. شاید یک‎روز ما رفتیم آن‎جا. ‎

#آداب_نوشتن آداب نوشتن 1 روزی یکی از دوستان چخوف را در حالی می‌بیند که مشغول رونویسی از یکی داستان‌های تولستوی است. وقتی از او پرسید که دارد چه‌کار می‌کند چخوف جواب داد: «دارم دومرتبه آن را می‌نویسم.» دوستش حیرت کرد و چخوف به او توضیح داد که این کار را برای تمرین انجام می‌دهد. درواقع با این کار او می‌توانست شیوه‌های نویسندگان موردستایش خود را به‌خوبی یاد بگیرد. منبع: مدرسۀ نویسندگی https://madresenevisandegi.com/6852/%da%86%d8%ae%d9%88%d9%81-%d9%88-%d8%af%d8%a7%d8%b3%d8%aa%d8%a7%d9%86-%da%a9%d9%88%d8%aa%d8%a7%d9%87/

اگر می‌خواهید حرفه‌ای بنویسید یا حال حرفه‌ای‌نویس‌ها را بفهمید این را بخوانید. مرحبا به محمدحسن شهسواری.

هر مطلبی از بنده نباشد آن را ذکر می‌کنم و منبع آن را می‌نویسم. به هم احترام بگذاریم و حق و حقوق نویسنده را رعایت کنیم. 🍀🌺🌺

#براعت_استهلال قسمت 1 - نگفتمت نرو؟ گفته بود: - این‎ها گچرند. خیر و صلاح بلوچ نمی‎خواهند. با آن‎ها دمخور مشو. می‎برندت به جنگ. به مفت می‎کشندت... - من عمویت هستم. استخوان به خامی خرد نکرده‎ام. آن روز، امروزت را می‎دیدم. زار و باد اگر بود چنین نمی‎کرد با تو! من آن روز چانه بی‎پول نزدم. گفتمت که نرو! نگفتم؟ گفته بود: - نرو، چه می‎خواهی تو از آن‎ها. گل بی‎بی‎ام را می‎دهم به دستت. راهی‎ات می‎کنمبه کراچی، بمبئی. هر جا که دلت بخواهد. یا نه! عشق تفنگ داری؟ خب تفنگ به کف‎ات می‎دهم. هر نوعش را که بخواهی. می‎خواهی بجنگی بجنگ! می‎فرستمت ور دست سردار بیچاد. می‎گویم تفنگچی ارشدت کند. تو چه می‎خواهی، «شاپوک»؟ خان محمد! اگر عمویش نبود، همان پنج سال پیش با مشت می‎کوبید روی صورت پهن و فربه‎اش طوری که خون از گوشۀ لب‎های سیاه و پرشیارش بزند بیرون. آن روز خان محمد به سفارش پدر آمده بود تا به او بگوید: - هی هی پسر! مگر در رگ‎های تو خون بلوچ نیست؟ چرا «تمبوره» به خوشامد آن‎ها می‎زنی؟ توی این بمپور چند نفر سراغ داری که به سوی گچرها رفته باشد؟ تو چرا خیر و صلاح خود نمی‎دانی؟ چرا می‎روی؟ من خیر تو را می‎گویم، شاپوک!... ریشه در اعماق/ ابراهیم حسن بیگی

#لوازم_نویسندگی لوازم نویسندگی 👓💼🦋 قسمت ۳ ⬅️ نویسندگان می‎‌توانند در خط بیدارسازی و برانگیزی ملت‎‌ها و توده‎‌های مردم علیه استعمار و استثمار و سرمایه‎‌داری ضد بشری و نگره‎‌های استبدادگرا، قدم‌های بلندی بردارند و تأثیرات خطرناکی داشته باشند. به همین سبب هم همۀ نظام‎‌های ضد آزادی‎‌خواهی و رستگاری در جهان دشمنان بدکینه و آشتی‎‌ناپذیر نویسندگانند و می‎‌کوشند – حتی به‎‌مدد یک مجموعه اسناد و مدارکِ شبه‎‌علمی و شبه‎‌آزمایش‎‌گاهی و نیز به‎‌مدد تبلیغات و شایعه‎‌سازی‎‌ها – این‎‌طور جلوه‎‌گر سازند که نویسنده، نویسنده زاییده می‎‌شود. لوازم نویسندگی/ ص30