#نامه‌_یک_مخاطب #جان_و_جهانی‌ها سمانه عزیزم! خواهر ندیده‌ام! هر بار که قلم زیبایت را به رقص درمی‌آوری، چشمانم پر از شوق می‌شوند برای بلعیدن کلماتش. روح بلند و ملکوتی تو پررنگ‌تر از جوهر قلمت‌، قامت بلند کرده و خودنمایی می‌کند. از خدا برای لحظه لحظه زندگی خودت و فرزند عزیزت عاقبت بخیری و سلامتی را تمنا می‌کنم. مداد شکسته من کلمه‌ها و پاراگراف‌ها فاصله دارد با هنرنمایی شما و حالا با زبان الکن خودم می‌خواهم با شما هم‌کلام شوم. راستش را بخواهید انگار که سال‌ها با هم حرف زده‌ایم، بس که حرف به حرف و کلمه به کلمه‌ای که گفتید، کلمات ته‌نشین‌شده در دلم بود. این‌که ما نزدیک گردنه‌هایی ایستاده‌ایم که از آدم ابوالبشر علیه السلام چشم به راه رسیدن به قله‌ی آن بوده‌اند و ما نه توان امداد مجروحان زلزله‌هایش را داریم، و نه توان در آغوش کشیدن مادران فرزند از دست داده فلسطینی را، زخم مشترک همه‌ی ماست. از دور ایستاده‌ایم و همه حسرت‌ها، ای کاش‌ها و اگرها را با أمّن یجیب‌هایمان به سختی از گلو پایین می‌دهیم. غرق در کارهای تکراری و روزمره‌مان هستیم، مثل تکرار شلوار پا کردن پسر شما و تکرار منع از دستشویی آب نخوردن طفلک من! اما در دین رحمة للعالمین، محمد صلوات الله علیه، از زیادی عمل حرفی نزدند، از سنگینی نیت گفتند؛ مانند بانو امین که گفت به هر کرامتی که رسیدم حین جارو زدن خانه رسیدم. یا آن بانوی عفیفه‌ای که هفت سال از خانه بیرون نرفت که یک وقت ماموران رضا قلدر حریمش را نشکنند، اما آن‌قدر قیمت گرفت که امام زمان ارواحنا فداه لحظات آخر به بالینش رفتند. من مطمئنم حضرت موعود که بیایند، تو و پسرت و مادرانی بسیار از جنس تو با عمل‌هایی اندک اما سنگین جلوتر از من و جلوتر از خیلی‌ها لبیک گفته‌اید، راستش اصلا صدای لبیک‌تان را از همین حالا بلندِ بلند می‌شنوم. خواهرانه دعا کن من هم سر‌به‌راه شوم‌، همان راهی که عطر ظهور می‌دهد و تو جلوتر از من در آن راهی!♥️ #فرشته_فلاحی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#جان_و_جهان_در_رسانه‌ها بخش‌هایی از مطلب خانم دهقانپور، در گزارش خبرگزاری فارس از فعالیت‌های مجموعه مادرانه در حمایت از مقاومت غزه. https://www.farsnews.ir/news/14020803000376/سلاح-کودکان-ایرانی-برای-مبارزه-با-اسرائیل در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس ... 🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

ده‌ها سال‌ قبل‌ از تولد حضرت‌ معصومه(س) امام‌ صادق‌(ع) فرمودند: «دختری از فرزندان‌ِ من‌ در قُم‌ دفن‌ خواهد شد، که به شفاعتش‌ همه شیعیان‌ واردِ‌ بهشت می‌شوند.» ما گنهکار، گنهکار، گنهکار اما روز محشر ز تو امید شفاعت داریم... شفیع‌مان می‌شوی بانو!؟🥀 #یا_فاطمه_المعصومه_أدرکنا #خواهر_خورشید در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#جان_و_جهان_در_رسانه‌ها ویدئوی روایت «پس از طوفان» به قلم سمانه بهگام با صدای زهرا جعفریان، پخش شده در برنامه خط سوم، شبکه دو سیما، ۳ آبان‌ ماه ۱۴۰۲. ⭕️ این فیلم دارای تصاویر دلخراشی از کودکان غزه است. با احتیاط ببینید😔

#نقش_دل #قسمت_اول امیدمهدی را که خواباندم، طبق معمولِ این روزها، نشستم بالای سرش و غرق فکر شدم... فکر بچه‌هایی که...😭🇵🇸 و یکهو نمی‌دانم چرا حالت دستش من را یاد دست‌های کوچک غرق خون «نبیله نوفل» انداخت💔 و اینجا بود که ایده یک نقاشی به ذهنم زد... #ادامه_در_قسمت_دوم👇 #زینب_مختارآبادی #مادرانه_کرمان در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#نقش_دل #قسمت_دوم این نقاشی یکهویی و دلی، تقدیم به همه‌ی کودکان مظلوم و مقتدر غزه 🇵🇸💔 دیگه آخرای راهه...✌🏼 #زینب_مختارآبادی #مادرانه_کرمان در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#آرمان_عزیز_ما زن پشت ماشین حمل جنازه می‌دوید و صدایش می‌زد: «آرمان جان! بمیرم برات! بمیرم برای لحظه‌های غریبیت! آرمان جان! بمیرم برات!» گمان نکنم آشنایش بود. بنظرم آشنایی‌اش با آرمان، همان‌قدر بود که من آرمان را می‌شناسم. اما آرمان، دلش را سخت سوزانده بود. مثل دل من. روی سینه می‌‌کوبید و با سوز، صدایش می‌زد. شاید اینکه دیر به پیکر رسیده بود، اینکه در لحظات آخر خودش را پشت شیشه ماشین رسانده بود و بعد ماشین رفته بود و او مانده بود، نمکی در صدایش ریخته بود که زخم دلم را ریش‌تر می‌کرد. شاید برای او هم، آرمان ترازویی شده بود و نشانش داده بود که وزن آرمان‌خواهی‌اش، چقدر آب رفته است. آرمان بالای قله بوده و او در دامنه‌های پست اطراف، چه بسا پشت به قله سرگردان به هر سو می‌رفته. برای من که این طور بود. شهادت آرمان، سیلی سنگین پدرانه‌ای بود بر گوشم. همیشه گفته‌ام: «من از روضه شهدا به روضه امام حسین(ع) می‌رسم» و این بار هم ماجرا همین است. من از یاد و خاطره آرمان و روح‌الله به روضه علی‌اکبر(ع) می‌رسم. این داغ زندگی‌بخش، هرگز سرد نمی‌شود. در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#بادومِ_خونه_پسته‌ی_خندون علی پنج ساله‌ی ما خیلی به نقاشی علاقه نداره. ولی این روزها همه‌ش دغدغه داشت که به بچه‌های فلسطینی یه پیام تصویری بفرسته☺️ اللهِ پرچمِ ایران رو واسه فلسطین هم کشیده تا قوی بشه! اسراییل رو هم قرمز کرده یعنی آتیش زده. آب هم نوشته یعنی رسونده به غزه🥹 جمله‌‌ی بالا هم از خودشه چون نمیتونه عربی حرف بزنه. اصرار داره توی گروه مجازی مادران فلسطینی بفرستم این عکس رو🥹😇 ایران رو هم بالاتر کشیده، شاید تو ذهنش مراقب فلسطین هست و قوی‌تر. حاج قاسم قوی رو اون کنار می‌بینید؟😍 #مهدیه_بیدی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس ... 🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#نان_و_پنیر_راهبردی! - چایی تونو من شیرین کنم یا خودتون شکر می‌ریزین؟ مطمئنم که هر سه تاشان می‌خواهند خودشان شکر بریزند، خودشان به هم بزنند و خودشان فنجان را دست بگیرند و بخورند. حتی زهرای فسقلی که الان نفهمیده منظورم از این سوال چیست اما به محض دیدن شکرپاش، عنان از کف می‌دهد و می‌خواهد یک کامیون شکر را در یک فنجان نحیف تخلیه کند. تن نرم پنیر را به رنج مواجهه با کارد سرد و سخت می‌سپارم و توی دو تا بشقاب، پنیر می‌گذارم. کنجدها که قطعه‌های سفید پنیر را خالخالی کردند، علی را صدا می‌زنم. - علی جان! بیا سفره رو پهن کن. ترجیح می‌دهم خودم سفره را پهن کنم و خودم هم جمعش کنم و منت حاتم طایی نکشم! اما چه می‌شود کرد که برای مسئولیت‌پذیر شدن علی، در جلسه خانوادگی قرار گذاشته‌ایم او مسئول پهن و جمع کردن سفره شام باشد. اغلب هم جوری سفره را جمع می‌کند که زحمت من به جای کمتر شدن، بیشتر می‌شود! به جای ظرف‌های دم‌دستی، ظرف‌های مهمانی را می‌آورد. یکی یکی باید بگویم که بشقابش گود باشد یا صاف، چنگال لازم است یا نه، با غذا ماست می‌خوریم یا ترشی یا هیچ کدام و ... ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ جمع کردن که فاجعه‌بارتر است. ظرف‌ها را با خرده غذاهاشان توی هم می‌گذارد و گوشه‌ای از آشپزخانه به دست سرنوشت می‌سپارد! سفره را برای جمع کردن چنان تکان‌واتکان می‌دهد که نصف خرده نان‌ها و نرمه برنج‌ها، پخش می‌شوند روی فرش و ... . یعنی زحمت جارو هم می‌افتد به دوشم! اما چاره‌ای نیست! من مادر فداکاری هستم که برای تحویل یک انسان مسئولیت‌پذیر به اجتماع، رنج‌های بسیاری را تحمل می‌کنم! امیدوارم فردا روزی که علی در کارهای خانه به زنش کمک می‌کند، عروس جان حواسش باشد که این‌ها همه حاصل مشقت‌های مادرشوهر عزیزش در تربیت است و با عرق جبین و کدّ یمین به دست آمده است! - مامان! سفره کجاس؟ - همون جا روی میز! - کوش؟! من که نمی‌بینم. - همون سبزه، سمت چپ. جوری با ابهام نگاهم می‌کند انگار گفته‌ام در مریخ دنبال نشانه‌های حیات بگردد! - من که نمی‌بینم. اینجا نیس مامان! درحالی که دندان‌هایم را روی هم سفت کرده و لبم را با فشار جمع کرده‌ام، قوری را همان جا کنار گاز رها می‌کنم و سراغ میز می‌روم. سفره سبز مثل نگین زمرد روی میز می‌درخشد! خیلی دوست دارم این جور وقت‌ها در مغز جماعت ذکور باشم و بفهمم دقیقا چطوری چیزی که جلوی چشم‌شان است را نمی‌بینند! علی سفره را پهن کرده، و آمده دنبال بقیه وسایل. زهرا خودش را به هال می‌رساند. هر جا خبری باشد، زهرا همان‌جاست! علی با بشقاب‌های پنیر رهسپار هال شده بود که صدای اعتراضش بلند شد: - مااامااان! زهرا سفره رو جمع کرده! سینی چای در دست، می‌روم سمت هال. زهرا سفره را از گوشه گرفته و در حالی که آن را روی شانه انداخته، دنباله‌اش را روی زمین می‌کشد و سرخوشانه به مقصد نامعلومی عازم است! گویی فرماندهی از روم باستان باشد، با شنلی بلند، رو به سوی جنگ و کشورگشایی و افق ‌های تازه! مقداد و سجاد را صدا می‌زنم تا از لانه هاشان بیرون بخزند و به محض اینکه سفره را از چنگ زهرا درآوردم، بنشینند دو طرف آن. یک روسری برمی‌دارم و با هیجان دور گردن زهرا گره می‌زنم که شبیه همان شنل سفره‌ای شود و با ژانگولر، سفره را از چنگش بیرون می‌کشم و مثل توپ دست‌رشته برای علی پرت می‌کنم. بالاخره هر پنج نفر سر سفره شام حاضر می‌شویم و نان و پنیر و چای شیرین را از انتظار درمی‌آوریم. از همان لحظه نشستن می‌دانستم که زمان، آبستن حوادث است و پروژه‌های جدیدی انتظارم را می‌کشند. دانه‌های شکری که مقصدشان در اصل فنجان زهراست اما زهرا همه جای سفره را با حضورشان دانه برفی می‌کند، الا فنجانش را! چه گرداب‌های سهمگین که در فنجان‌های چای به پا می‌شود تا چند بلور ناقابل شکر را در چای حل کند. چه نان‌های فلک‌زده که در دریاچه‌های چای شیرین جاری شده کف سفره، موش آب کشیده می‌شوند. چه موها و پاها و لباس‌هایی که با فواره چای شیرین، چسبناک می‌شوند و نوید یک حمام زودهنگام را می‌دهند. جای خوشبختی است که علی و سجاد پسر هستند و آیین نظافتی-تفریحی حمام را با مقداد به جا می‌آورند! زهرا دو فنجان انباشته از نان‌های خیسیده در چای شیرین که حتی یک مولکولش هم به دهان او راه پیدا نکرده تحویلم می‌دهد و خدا را شکر می‌کنم که بالکنی داریم که پرنده‌ها، آن را به عنوان رستوران قبول دارند. بالاخره شام تمام می‌شود و امشب هم سفره شام، جمع می‌شود و این مرحله از زندگانی را پشت سر می‌گذاریم. حالا نوبت نقش‌آفرینی مقداد است. صندوق مخصوص را با پنج چک پول پنجاه‌هزار تومانی می‌آورد و می‌گذارد روی میز. - خوب بچه‌ها! حالا وقتشه که پول شامی که امشب می‌خواستیم بخوریم اما به جاش نون پنیر خوردیم رو بریزیم تو صندوق. هرکسی یک پنجاه‌تومانی برمی‌دارد و طبق قرار هر ماه، آن را درون صندوق کمک به مردم مقاوم فلسطین می‌اندازد. زیر لب می‌گویم: «خدایا! این کم را از ما قبول کن!» #هر_ماه_یک_وعده_غذایم_نذر_پیروزی_تو #م._محمدی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#روایت_خواندنی #اگر_دوربین_مادر_بود پیراهن دخترک را بالا زده‌اند. مردی با خودکار، کلماتی را با خط درشت روی شکم او می‌نویسد. بدون شک کاری از او ساخته است و چیزی در چنته دارد که به خود جرات داده در کنار مادری قرار بگیرد که با فریاد خفه‌ای «حبیبی،اماه» را فریاد می‌زند و تمام هویت مادرانه‌اش دو تن بی‌جان و بی‌حرکت روی تختی سخت و سرد است. مادری که نمی‌داند آخرین محبت‌ها و نوازش‌های مادرانه‌اش را نثار تن کدام یک از کودکانش کند؟! کدام را به تنش بچسباند؟ و موهای کدامشان را با دست شانه بزند؟... فرزند شیرخواره‌اش را در حالی به آغوش کشیده و با اشک انگشتانش را از لای موهای تاب‌دارش رد می‌کند که موهایش هنوز تُنُکی و نازکی موهای نوزادی‌اش را از دست نداده است. آخر مادر هر شب پسرش را اینگونه می‌خواباند و پسرک از بوی آشنای آغوش مادر و نرمی و لطافت نوازش‌هایش مدهوش می‌شد. مادر هر شب به امید بسته شدن چشم‌هایش در گوشش لالایی می‌خواند و آغوش خود را چون گهواره‌ای به راست و چپ می‌چرخاند. هیچ‌کدام از آن شب‌ها تصور نمی‌کرد روزی برای باز شدن چشم‌های فرزندش لالایی بخواند... «حبیبی،اماه!...» پسرم،بلند شو شیر بخور...اگر تو دیگر شیر نمی‌خوری، پس چرا شیر تو هنوز در سینه‌های من است؟! ✍ ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ کاش هرگز آن‌ها را ندیده بودم. تا آخر عمر این صحنه‌ها از چشم‌هایم و نه از قلبم پاک نمی‌شوند. برای آن‌که موقع نوشتن، جزییاتش را به یاد بیاورم، چشمانم را تیز کردم. کاش چشمانم سو نداشت، مانند مادربزرگم که هرگاه فیلمی را تماشا می‌کند تنها نیمی از تصاویرش را می‌بیند و داستان‌ها برایش جور دیگری دیده می‌شوند. چشمان من خوب می‌بیند، ریز می‌بیند، همه چیز را با جزییاتش می‌بیند. بیشتر از ده بار آن را دیدم و بیشتر از ده بار قلبم ایستاد؛ خودم ایستادنش را دیدم در کنار ایستادن آن مادر عرب، که گناه بزرگش به دنیا آمدن در سرزمین مادری‌اش بود و حالا تاوان مادر شدن در سرزمین مادرهایش را می‌داد. حجم اندوه آن‌قدر بی‌اندازه و بی‌انتهاست که توان باورش را ندارم. چشم دوخته‌ام به میله‌ی پلاستیکی در دست آن مرد تا شاید سحری در آن باشد و حرکاتش جانی دوباره ببخشد به تن بی‌جان دخترک، تا باور کنم هنوز امیدی برای چشم باز کردن آن دخترک و برادرش هست. هنوز امیدی مانده تا صبحی دیگر آن زن با صدای «یا اماه» و دعوای خواهر-برادرانه‌ی فرزندانش از خواب بلند شود و باور کنم هنوز کورسویی از نور زندگی در این تلخ‌ترین شات‌های سرتاسر غم و بهت بی‌رحم‌ترین و سنگدل‌ترین دوربین فیلمبرداری تاریخ پنهان مانده است. اگر دوربین مادر بود، به حرمت دنیای مادری هرگز آن صحنه‌ها را ثبت نمی‌کرد. اثری از دستگاه شوک،آمپول آدرنالین و بدوبدوهای پرستارها و دکترها نیست و آخرین امیدم به معجزه‌ی آن مرد و میله‌اش خاکستر می‌شود. آخرین میله‌ی برنده که رو شده بود، خودکار امضای شهات بود. مرد آرام و واضح نام بچه‌ها را روی شکمشان نوشت؛ لیلی، محمد. تا در بین صدها فرزند دیگر فلسطین، قبری با نام و نشان خودشان داشته باشند. تا در روزگار آزادی فلسطین، در جشنی که بر مزار شهدای مقاومت می‌گیرند، نام لیلی و محمد هم، در شمار مبارزین خوش بدرخشد. #مرضیه_نیری http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan