✍بخش دوم؛ سرم به سمتش چرخید. دیوان حافظ را که در دستش دیدم به نظرم مردمک چشمم هم گشاد شده بود. سکوت بین‌مان رخنه کرد. اول خودش نیت کرد و قناری دستش ورقی از اوراق دیوان را جدا کرد: - دلِ من در هوایِ روی فَرُّخ بُوَد آشفته همچون مویِ فَرُّخ اول همه مانند استادان ادبیات به‌به می‌گفتیم ولی کم کم که بابا پیش رفت جریان خنده‌دار شد: - بجز هندویِ زلفش هیچ کس نیست که برخوردار شد از روی فَرُّخ لب‌هایمان خود به خود کش آمده بود: - سیاهی نیکبخت است آن که دایم بُوَد هم‌راز و هم زانوی فَرُّخ لب‌های خود بابا هم دیگر پرانتزش باز شده بود که با گفتن «آقا شهاب! راستشو بگو، فرخ کیه؟»ی مامان، سکوت خنده‌ها شکست!! مسخره‌بازی‌ها گل کرد. عمه ریحانه شیطنت‌آمیز نچ نچ میکرد و عمو می‌گفت: «فکر کنم منظورِ خواجه، آقای فرخه که هفته پیش داداش ازش پول قرض گرفته.» و رو کرد به مادرم: - محدثه خانم اصلا نگران نباشیدا!! وسط خنده‌ها بابا گفت: - ریحانه تو نیت کن! و قائله را ختم کرد. ما کوچکترها مسخربازی راه انداختیم که عمه مشخصات همسر آینده‌ات را از حافظ بپرس!! «مرض»ی نثارمان کرد و مؤکد گفت فعلا قصد ازدواج ندارد. بابا صدایش رابلند کرد که «بگیرم؟» عمه ریحانه سر تکان داد و دوباره دست‌های بابا بین صفحات دیوان حافظ، قرعه‌کشی کرد:     - سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت تنم از واسطهٔ دوری دلبر بگداخت جانم از آتشِ مهرِ رخِ جانانه بسوخت خنده‌کنان به عمه نگاهی کردیم که چشم‌غره‌ای بهمان رفت، ولی با بیت بعدی خودش و هر کس را نگاه می‌کردی می‌خندید: - سوز دل بین که ز بس آتش اشکم، دل شمع دوش بر من ز سر مِهر، چو پروانه بسوخت همه داشتند مرموزانه به عمه نگاه می‌کردند که نجاتش دادم؛ - بابا حالا برا من می‌گیری؟ - چرا که نه، نیت کن! در دلم به نوزادی که نمی‌دانستم چه شکلیست فکر کردم، به خودم و محمد؛ اینکه عاقبت‌مان چه می‌شود؟ که صدای بابا به گوشم بوسه زد: - ترسم که اشک در غمِ ما پرده‌در شود وین رازِ سر به مُهر به عالَم سَمَر شود گویند سنگ لَعل شود در مَقامِ صبر آری شود، ولیک به خونِ جگر شود - گوش می‌کنی فاهمه؟ یعنی «عجب شعريست!» و سرم را تکان دادم. - خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه کز دستِ غم خلاصِ من آن‌جا مگر شود از هر کرانه تیرِ دعا کرده‌ام روان باشد کز آن میانه یکی کارگر شود دیگر کسی مسخره‌بازی درنیاورد و نخندید. شاید هم کسی جرأت نکرد میان «به‌به» گفتن‌های عمیق مامان‌جون فکاهی راه بیندازد. من اما سعی می‌کردم بیتی از این غزل را حفظ کنم که بعدا بتوانم عمیق‌تر بخوانمش: - ای جان حدیثِ ما بَرِ دلدار بازگو لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود از کیمیایِ مِهر تو زر گشت رویِ من آری به یُمْنِ لطفِ شما خاک زر شود نمی‌دانم چرا بابا -مثل قبلی‌ها- غزل را نصفه رها نمی‌کرد: - در تنگنایِ حیرتم از نخوت رقیب یا رب مباد آن که گدا معتبر شود بس نکته غیرِ حُسن بِباید که تا کسی مقبولِ طبعِ مردم صاحب نظر شود اصلا نمی‌دانم چرا مجلس سنگین شده بود؟ - این سرکشی که کنگره کاخِ وصل راست سرها بر آستانهٔ او خاک در شود حافظ چو نافهٔ سرِ زلفش به دستِ توست دم درکش ار نه بادِ صبا را خبر شود غزل که تمام شد. بابا دیوان را کنار میز گذاشت و گرسنگی را بهانه کرد. به حرف عمه هانیه که می‌خواست فال بگیرد هم توجه نکرد. به دستور مامان‌جون همه بسیج شدند برای انداختن سفره و پهن کردن بساطش! ◾️◾️◾️◾️◾️ دیگر آن شب تکرار نشد، دیگر من نتوانستم در جمع‌های خانوادگیِ شب یلدا باشم و به گفته مامان دیگر بابا بعد از آن توی جمع فالی نگرفت. اما از آن روز به بعد هر کس می‌گوید یلدا، ياد نگرانی‌‌ام برای عاقبت بخیری می‌افتم و حافظ زیر لبم زمرمه می‌کند: «از هر کرانه تیرِ دعا کرده‌ام روان باشد کز آن میانه یکی کارگر شود...» #سیده_معصومه_فقیه در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#غربت #روایت_دوازدهم _ بسیاری از متن‌هایی که در کانال جان و جهان، با نظم و ترتیب پشت سر هم می‌نشینند، حاصل قلم زدن مادرانی هستند که در گروهی به نام «مداد مادرانه» دور هم جمع شده‌اند و مشقِ نوشتن می‌کنند. یکی از سرنخ‌هایی که اخیراً اهالی مداد درباره آن نوشته‌اند، از این قرار بوده: روایت زندگی در غربت #بی‌چراغ_گِردِ_شهرِ_غریب اوایل با هر حرف و خنده‌شان بغض می‌کردم! خیال می‌کردم دارند به سخره‌ام می‌گیرند. این حس ناخوشایند، تجربه جدیدی برایم نبود. زخمی کهنه از دوران مدرسه بود که داشت از نو، جان می‌گرفت و سر باز می‌کرد. هفت ساله که بودم، وقتی وارد محیط مدرسه شدم متوجه شدم که هم سن و سالان من به زبان دیگری تکلم می‌کنند به نام عربی. زبانی که نه چیزی از آن می‌دانستم و نه می‌فهمیدمش. و حداقل تا انتهای دوران راهنمایی، دو واژه روحم را خراش می‌داد: «لریه»، «عجمیه». عبارت‌هایی که از دهان بعضی دختربچه‌های عرب برای تمسخر من که هم‌زبان‌شان نبودم، خارج می‌شد. سال‌ها گذشت تا بتوانم زبان آنها را بفهمم، فقط در حد درک معنی نه بیان و گفتار. البته برای آنها هم همین رنج و مشقت برقرار بود. آنها در مدرسه باید فارسی می‌آموختند. یادم است روز اول مدرسه، دور و برم پر بود از دختربچه‌هایی که حاضر نبودند از مادرشان جدا شوند و با گریه توی صف تقسیم‌بندی کلاس به مادران‌شان چسبیده بودند، بعد از تقسیم کلاسی داخل کلاس نمی‌آمدند و مدام گریه می‌کردند. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ مادران‌شان هم با چشمان اشکی سعی در آرام کردنشان داشتند و می‌گفتند: «روح فی الکلاس، أنا منتظرچ خارج الکلاس» (برو توی کلاس، منم بیرون از کلاس منتظرت می‌مونم.) با بوسه و کلی محبت بچه‌ها را که پر از ترس و تردید بودند، راهی کلاس درس می‌کردند و معلم هم که نگاه مضطرب بچه‌ها را می‌دید، به ناچار در کلاس را باز می‌گذاشت تا دانش‌آموزان مادران‌شان را ببینند و آرام شوند. معلم کلاس اول ما خودش هم عرب‌زبان بود و این چقدر خوب بود. بسیار باحوصله و مهربان، با بچه‌ها به زبان محلی خودشان حرف می‌زد و آنها را آرام می‌کرد. از روی دفتر حضور و غیاب فهمیده بود که توی کلاسش همه عرب‌زبان و یک نفر بختیاری است. با من هم مهربان بود و از من می‌خواست با بچه‌های کلاس فارسی صحبت کنم تا زبان‌شان راه بیفتد. اما خیلی زود متوجه شد که من فقط گویش محلی‌ام را بلدم و فارسی رسمی کشور را بلد نیستم. مثلا یادم است به بخش کردن کلمات که رسیدیم، به من گفت: «فاطمه! کلمه «چای» را بخش کن». من گفتم: «چو یی». معلمم خندید و گفت: «نباید بگی «چو یی» باید بگی «چا یی». آنجا بود که فهمیدم گویش من مشتق شده از زبان فارسی است و با فارسی معیار، تفاوت دارد. ماه‌ها گذشت و با یادگیری الفبا و کلمات و جملات فارسی، هم من و هم هم‌کلاس‌های عرب‌زبانم به ساحل امنیت و آرامش رسیده بودیم. راه‌های ارتباطی میان‌مان زنده شد و تعاملات‌مان شکل گرفت. با هم حرف می‌زدیم و می‌خندیدیم و بازی می‌کردیم و در پی تعاملات‌مان، فرهنگ و آداب و رسوم یکدیگر را یاد گرفتیم. حال، سال‌ها گذشته بود. من ازدواج کرده بودم و به زادگاه همسرم، با مردمی متفاوت، فرهنگی نو، آداب و رسومی که برایم تازگی داشت و البته زبانی جدید، کوچ کرده بودم. زبانی اصیل، ایرانی و کهن. زبانی که خود گویش بختیاری‌ها هم، مشتق شده از آن است، زبان لری. تازه‌عروس که بودم، با مادرشوهرم به خیاط‌خانه سر کوچه رفتیم. خانم خیاط که همسایه ما محسوب می‌شد، شروع کرد به گفت‌وگو و تبریک با این جملات: «ای نوم خدا، و خیر و خوشی، سلامت بایین. خاله عروست کو یه دیدی؟» (به نام خدا (یعنی چشم زخم نخوره)، به خیر و خوشی، سلامت باشید، خاله عروست رو کجا دیدی؟) این تازه بخش خوب و قابل فهمی از مکالمه بود. سخت آنجا بود که بعضی کلمات غلیظ لری را استفاده می‌کردند. مثلا مادرشوهرم از خیاط پرسید: «گرژک رم د کو یه بسونم؟» (دکمه برم از کجا بخرم؟) و خیاط گفت: «خاله ایواره رو د می دو آرش یه دکو تازه واز بیه چی یا جدید آورده». (خاله بعدازظهر برو به میدان آرش، یه مغازه تازه باز شده، چیزهای جدیدی آورده). یا جاری خودم که لک‌زبان است، وقتی می‌خواست بگوید «بریم خانه» می‌گفت: «بچیم مال» یا «بچیم بان». در غربت، وقتی زبان را ندانی، انگار در ظلمات بی‌چراغ به راه افتاده‌ای. کمتر سخن گفتم، بیشتر شنیدم و خوب دقیق شدم به رفتارشان. به آب و نان چه می‌گویند؟ فعل‌ها را چگونه صرف می‌کنند؟ ساعت و روز و شب را چطور از هم تمیز می‌دهند؟ و این اولین چالش من بود در غریبی غربت! یادگیری زبان! #ف_ح در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس ... http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#به_قلم_شما ضمن تشکر از جان‌وجهانی‌هایی که دست به قلم شدند و برای روایت بالا، ادامه نوشتند؛ طبق قرار قبلی، از بین پایان‌هایی که برایمان ارسال شدند، دو نمونه بدیع‌تر را در کانال منتشر می‌کنیم. http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#سفید_سیاه_خاکستری #ادامه_اول برگشتم سر سفره. خودم را انداختم روی زمین. دو ساعت کنترل کرده بودم خودم را که یک قاشق هم نخورم، که مثلا گرسنه باشم و با هم غذا بخوریم، آرایشم هم خراب نشود. دست و پایم از شدت ضعف می‌لرزید، مثل گرسنگان سومالی به غذاها حمله کردم. انتظار طولانی برای غذا و حرص از بی‌محلی اشتهایم را چند برابر کرده بود، قبول! ولی نفهمیدم چطور حجم معده‌ام هم اندازه همه غذا کش آمد! ظرف چند دقیقه اثری از شیء خوردنی روی سفره نبود. به خودم آمدم دیدم دو تا چشم گرد شده هاج و واج نگاهم می‌کرد؛ - چیه؟ خب گشنم بود. - یعنی عاشقتم در هر شرایطی شرمنده‌ش نمیشی! - شرمنده کی؟ پیشانی‌ام را بوسید و غش کرد از خنده: - حالا کف قابلمت چیزی مونده؟ آخر شب ضعف کردم بخورم. در حالی‌که لیوان آب را سر می‌کشیدم، سرم را تکان دادم و با بی‌خیالی حرص درآوری گفتم: «بعید می‌دونم چیز به دردخوری باشه.» #نرگس_سادات_بیننده در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#سفید_سیاه_خاکستری #ادامه_دوم از نوک انگشتان پایم تا قوزک و زانوها و کمر و شکم و ستون فقرات و گونه‌هایم، همه و همه وجود او را طلب می‌کردند. به اندازه‌ی یک نوازش ساده، یا تعریفی به کوچکیِ «چه خوشگل شدی امروز!!» وارد غار تنهایی‌اش که حالا اتاق کوچک خانه‌مان بود، شدم. روی تخت دراز کشیده و پشت دستش را روی چشمانش گذاشته بود. پاهایش روی هم به شکل عصبی تکان می‌خوردند. دست آزادش را میان دستانم گرفتم: «من که گفتم اگر خسته‌ای اول استراحت کن، بعد بیا سر سفره.» - نمی‌خواستم حالتو بگیرم. فکر می‌کردم اینطوری توام خوشحال میشی، اما نشدی و حال منم گرفتی. آرام سعی کرد دستش را بیرون بکشد که محکم‌تر گرفتمش و گفتم: «منم نمی‌خواستم ناراحتت کنم. ببین من می‌فهمم تو ترجیح میدی توی سینما، تبلیغ و تیتراژ رو رد کنی و برسی به اصل فیلم. سر سفره، پیش‌غذا و مخلفات رو کنار بزنی و وعده رو زودتر نوش جان کنی. ولی خب ما دونفریم. سر سفره‌ که نشستیم، اگر هردو با هم سیر بشیم و خدارو شکر کنیم و بلند بشیم، قشنگه.» ته مانده اشک چشمم راهی پیدا کرد و مستقیم روی دستش نشست. لبخند کجی روی لبش آمد. زیرچشمی نگاهی کرد و گفت: «خداروشکر که سفره هنوز پهنه. پاشو ببینم دلت پیش کدوم خوراکی گیر کرده که انقدر دل‌نازک شدی!!» #س._ح. در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#بادومِ_خونه_پسته‌ی_خندون حانیه ۵ساله‌ی ما داشت قسمت سپاه ابرهه‌ی فیلم محمد رسول الله رو می‌دید. به باباش گفت: «بابا اگه ابرهه خونه خدا رو خراب می‌کرد، خدا تا آخر عمرش دیگه خونه نداشت؟!!!»🤔😅 #مائده_سادات_ملکی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#غربت #روایت_سیزدهم _ بسیاری از متن‌هایی که در کانال جان و جهان، با نظم و ترتیب پشت سر هم می‌نشینند، حاصل قلم زدن مادرانی هستند که در گروهی به نام «مداد مادرانه» دور هم جمع شده‌اند و مشقِ نوشتن می‌کنند. یکی از سرنخ‌هایی که اخیراً اهالی مداد درباره آن نوشته‌اند، از این قرار بوده: «روایت زندگی در غربت» #غربتِ_سر_به_مُهر بین رفقا، حرف از غربت بود و دلتنگی. من هیچ وقت دور از خانواده‌ام نبوده‌ام، اما چرا اسم غربت که آمد، طعم آشنایی زیر دندانم حس کردم؟ چرا این حس آشوب تنهایی، برایم غریب نیست؟! نورون‌های مغزم دارند حسابی از این تجربه مشترک جیز جیز می‌کنند. خاطرات مشترک با این حس را یکی یکی کف مغزم می‌ریزند. نه ساله‌ام. به حساب خودم شعر می‌گویم، چند خط می‌شود. همان‌ها را با اعتماد به نفس همه‌جا می‌خوانم. برادرم تا حد توان، شعرهایم را مسخره می‌کند. من حساسم. سر هر چیزی چشم‌هایم پر از اشک می‌شود‌. دلم از تنها بودنم آشوب می‌شود. اما این حس با نگاه مهربان مادرم و تشویق‌های معلمم شیرین می‌شود. دانشجو شده‌ام. با همه دوستم. کنار هر کسی در سلف می‌نشینم‌. یک حس مهربانی قلنبه در دلم دارم که می‌خواهم همه را در قلبم جا کنم. اما حتی یک رفیق فابریک هم ندارم. هیچ‌کس منتظرم نمی‌ماند. هر کسی دست رفیقش را می‌گیرد، می‌روند دنبال رفاقت‌شان. دهانم خشک می‌شود.‌ فکر می‌کنم سلف دانشگاه اندازه‌ی تمام کهکشان بزرگ شده است و من اندازه‌ی برنجی که زیر صندلی افتاده، دور انداخته شده‌ام. ولی باز هم سعی می‌کنم به بغض‌ها اهمیت ندهم، رفاقت کنم تا تلخ نشوم. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ در مهمانی خانواده‌ی بزرگمان نشسته‌ام. هر کسی سلامی می‌دهد و رد می‌شود تا به هم‌صحبتش برسد. من دلم می‌خواهد کسی بایستد و با من کار داشته باشد. از این فکر احساس حقارت می‌کنم و تلخِ تلخ می‌شوم. برای این که تلخی دهانم را شیرین کنم، بلند می‌شوم و پیش همه کمی می‌نشینم. از هر کسی مشتی انرژی می‌گیرم و شاد و خرم برمی‌گردم. می‌دانم که حس تنهایی ته دلم کز کرده است، ولی محلش نمی‌گذارم. همه چیز باید عالی باشد، همه تلخی‌ها باید شیرین شوند. سحر ماه رمضان است‌. صدای گوشی را زود خاموش می‌کنم تا کسی بیدار نشود. تنها می‌نشینم سر سفره‌ی پر سکوت سحر. با بغض دستم را بالا می‌گیرم. در دعایم تصویر خانه‌ای پر هیاهو را به خدا نشان می‌دهم. تصویری که در آن پدر بالای سفره نشسته است. تلویزیون دعای سحر پخش می‌کند. بچه‌ها التماس می‌کنند بیدارشان کنم، تا مثل «بابا» باشند. «بابا» قربان صدقه‌ی چشم‌های پف‌کرده‌‌شان می‌رود که خواب را فدای روزه می‌کنند. دلم از این تصویر غنج می‌رود، ولی هنوز انگار فرشته‌ها کارهای اداری استجابت دعا را انجام نداده‌اند. «بابا»ی بچه‌های من هنوز خواب است. «بابا» که قرار است الگوی آن‌ها باشد، روزه نمی‌تواند بگیرد، حال بیدار شدن هم ندارد. حرفی از دین هم برای بچه‌ها ندارد. می‌دانم در خانه‌ی همه‌ی خانواده‌ام همیشه سحر و افطار پر از زندگی است. بین آن‌ها راز تنهایی‌ام را سر به مهر نگه می‌دارم. من تمام لقمه‌های سحری را با غربت فرو می‌دهم. غربتی که از بقیه‌ی غربت‌های زندگی‌ام بزرگ‌تر و تلخ‌تر است و هنوز یاد نگرفته‌ام شیرینش کنم. غربت دین‌داری... #مهدوی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#غربت #روایت_چهاردهم _ بسیاری از متن‌هایی که در کانال جان و جهان، با نظم و ترتیب پشت سر هم می‌نشینند، حاصل قلم زدن مادرانی هستند که در گروهی به نام «مداد مادرانه» دور هم جمع شده‌اند و مشقِ نوشتن می‌کنند. یکی از سرنخ‌هایی که اخیراً اهالی مداد درباره آن نوشته‌اند، از این قرار بوده: «روایت زندگی در غربت» #من_بی_تو_در_غریب‌ترین_شهر_عالمم من متولد غربتم. وقتی پدرم مشهد درس می‌خواند من، حمیده دختر دوم خانواده‌ای اصفهانی در یک شب برفی که برف تا زانوهای پدرم می‌رسید به دنیا آمدم. به سبب شغل پدرم همیشه دور از اقوام و خویشاوندان بودیم و سهم ما از دیدار فامیل پدر و مادرم دو بار مسافرت در طول سال بود، یک‌بار نوروز و یک‌بار آخر تابستان. مسافرت همیشه با شوق شروع می‌شد و با تلنبارِ غمِ غربتی که به سویش باز می‌گشتیم تمام می‌شد. انتهای همه‌ی مسافرت‌ها مادرم مریض می‌شد، تبخال می‌زد و گلو درد بدی می‌گرفت. حالا که فکر می‌کنم به گمانم غم‌باد بود. مادر، جانش به جان مادرش عالیه خانم بسته بود. سیده‌ای که همه‌ی زندگی‌اش را وقف بچه‌هایش کرده بود و با دستِ خالی، بچه‌های بی‌پدر را بزرگ کرده بود. عالیه خانم برای مادرم خیلی عزیز بود و علقه‌ی زیاد بین این مادر و دختر بر کسی پوشیده نبود. امّا روزگار همیشه بین‌‌شان نشسته بود، دوری سهم آن‌ها بود و ما هم پاسوز همین تقدیر بودیم. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ سال‌های نوجوانی‌ام در حاشیه‌ی تهران، شهرک‌نشین بودیم. شهرک‌نشینان در دُز و مقدار غربت با هم تفاوت داشتند. از همه جای کشور آن‌جا ساکن بودند، اما عده‌ای که در تهران قوم و خویش یا آشنایی داشتند عصرهای پنج شنبه با اتوبوس زهوار در‌رفته‌ای به سوی تهران به قصد دید و بازدید می‌رفتند. این موقع‌ها شهرک خالی می‌شد و غمِ غربت تا غروب جمعه ول‌کن‌مان نبود. مادر با این‌که از همه دلتنگ‌تر بود اما چیزی به زبان نمی‌آورد. جمعه‌ها همه‌ی کدبانوگری‌اش را می‌ریخت توی سفره‌ی ناهار تا به دلخوش‌کنکی، خوشحال باشیم. برایمان کباب می‌پخت یا ته‌چین با ریحان و نوشابه. می‌گفت، می‌خندید تا ما هم خنده روی لب‌مان بیاید. همه‌ی آن سال‌ها چون مادر داشتیم غریب نبودیم. با این‌که سال‌ها از آن روزها می‌گذرد، حالا که خودم مادر شده‌ام، خوشحالم، که مادر و عالیه خانم سال‌های آخر عمرشان را در همسایگی هم سپری کردند. آن‌ها حتی بودن در این دنیا را بی‌همدیگر تاب نیاوردند. یک چهلّه بعد از فوت عالیه خانم، مادر ما را برای همیشه تنها گذاشت و از آن روز قصه‌ی غربت من شروع شد، چون دختری که مادر ندارد انگار در تمام لحظات زندگی‌اش غریب است. #حمیده_میرزادارانی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#با_این_ستاره‌ها_می‌شود_راه_را_پیدا_کرد. «شهروز تازه بدنیا اومده بود. گذاشتمش پیش برادرِ دوساله‌ش و رفتم سرِ کوچه، کنار فشاری تا لباس‌هاش رو بشورم. اومدند و گفتند: «بلند شو، حکومت نظامیه! الان میان میکُشنت.» گفتم: «تا لباسارو نشورم و کارم تموم نشه بلند نمی‌شم.» تمام لباس‌ها رو شستم و به خونه برگشتم. بدون حضور پدر و مادرم، تو غربت بچه‌ها رو بزرگ کردم. دختر برادرم، عروس بزرگترم بود. برایِ آقا شهروز هم دختر دوم رو در نظر گرفته بودم، اما اصلا روم نمی‌شد برم جلو. به خواهرم گفتم و باهم رفتیم قم. با همون لباس خونگی که به منزل برادر رفته بودم، خواستگاری‌ش کردم و تا عقد هم جلو رفتیم و به تهران برگشتیم. آقا شهروز خیلی ماموریت می‌رفت، حتی شب عروسی‌ش بهش زنگ زدن گفتن بیا. گفتم: نرو، بگو شب عروسیمه. گفت: نه مادر باید برم.» حاج‌خانم دستش را جلوی لب و دهانش گرفت و خوب خندید: «اون شب، من دامادِ عروسم شدم و تا صبح باهم حرف زدیم. خانومشم خیلی خوب و پایه بود. درسته، من مادر بودم و بزرگش کرده بودم، اما خانومش بود که پشت و پناه و پر پروازش شد. می‌شد چهار ماه آقا شهروز خونه نمیومد، ولی خانومش نمی‌گفت دیگه نرو...» مادرِ شهید شهروز مظفری‌نیا، همسفرِ آسمانی حاج‌قاسم جلوی روی‌مان نشسته بودند و سعادت هم‌صحبتی‌شان در هیئت ماهانه‌ی مادرانه نصیبمان شده بود. پسرم را که در آغوشم بود، نشانِ حاج‌خانم دادم و گفتم: «حاج خانم نکته‌ای در مورد تربیت شهید به ما می‌گید که روی پسرهامون اجرا کنیم؟» ✍ادامه در بخش دوم؛