`💔

 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 
📕 رمان امنیتی #خط_قرمز ⛔️
✍️ به قلم: #فاطمه_شکیبا 
#قسمت138


جنگ شهری سختی خودش را دارد، جنگ در کوهستان و جنگل هم سختی خودش را؛
اما جنگیدن در بیابانی صاف و بدون جان‌پناه، فقط کار آدم‌های دیوانه است.😏

و چیزی که این‌جا زیاد پیدا می‌شود، آدمِ دیوانه!✌️

شما بگویید؛ کدام عاقلی حاضر است از شهر و خانه امنش جدا شود، از خانواده‌اش جدا شود و کیلومترها بیاید در یک کشور دیگر، با وحشی‌ترین آدم‌های روی زمین بجنگد و تازه هرشب و هر روز، توهین و تهمت هم بشنود؟😏

برای همین است که می‌گویم این‌جا، بیابان‌های شرقی سوریه پر از آدم‌های دیوانه است.

#دیوانه‌هایی که یک تار مویشان به #صدتا_عاقلِ_راحت‌طلب می‌ارزد؛

چون #دیوانه_حسین‌اند و خوشا دیوانگی‌ای که برای حسین باشد!

بنا به گفته حاج قاسم، قرار است تا کم‌تر از سه ماه دیگر، پایان حکومت داعش اعلام شود.💪

این یعنی باید تا آخرین پایتخت داعش، تخته‌گاز برویم جلو.

رقه که پایتخت داعش بود، سقوط کرده است و حالا دیرالزور پایتخت داعش است؛ شهری میان ساحل فرات و بیابان.

گفتم که؛ این بیابان هیچ جان‌پناهی ندارد جز خاکریزها و تپه‌های نصفه‌نیمه‌ای که واحد مهندسی زده است.

با این وجود، تکلیفت روشن است که دشمن کجاست و از سویی، پراکندگی نیروهای دشمن باعث می‌شود کار سریع پیش برود.


- امیدی به لطف و کرم داره این دل/ دوباره هوای حرم داره این دل...

صدای حامد است که حلقه‌ای از رزمنده‌های فاطمیون را نشانده دور خودش و دارد برایشان روضه می‌خواند.

رزمنده‌ها بی‌خیالِ معرکه جنگ و صفیر گلوله و موج انفجار، نشسته‌اند روی خاک و صورتشان را با دست پوشانده‌اند. 

صدای هق‌هق‌شان انقدر بلند است که در این سر و صدا هم شنیده می‌شود.

- کی یار دل ما تو این غربتا هست؟/ کی جز تو می‌گیره از این نوکرا دست؟

می‌خواند و اشک از چشمانش می‌ریزد.

فرقی نمی‌کند کجای دنیا باشی.
هرجا که باشی، نزدیک محرم که می‌شود، #بوی_محرم خودش را می‌رساند به سلول‌های عصبی‌ات و دلت روضه می‌خواهد.

چند قدم مانده به حلقه بچه‌ها، روی زمین می‌نشینم.

صورتم را با دست می‌پوشانم و بغضِ رسوب کرده در گلویم را می‌شکنم.

این‌جا، این بیابان گرم و بی‌آب و علف، خیلی قابل‌تحمل‌تر از شهر است برای من.

قبلا اینطور نبود؛ اما از بعد از مجروحیتم، تحمل محدودیت‌های دنیا برایم سخت شده؛ رنج‌هایش هم.

این‌جا که هستم آرام‌ترم؛ اما نمی‌دانم چرا.

- بگیر دستمونو ببر تا نهایت/ بذار اسم ما رو تو لوح #شهادت...

حامد می‌خواند و میان هر بیت و هر مصراع می‌شکند؛ انقدر بلند هق‌هق می‌کند که شانه‌هایش می‌لرزند.

دوباره این بیت را تکرار می‌کند. کمیل خیره به حامد می‌گوید: 
- این ندیده مست شده، ببینه چکار می‌کنه؟ فکر کنم اگه ببینه، یه دور دیگه بمیره!

خجالت می‌کشم از این که نمرده‌ام.

کمیل همچنان خیره است به حامد:
- می‌دونی چرا این‌جا آروم‌تری؟ چون این‌جا، اون چیزایی که بین تو و آخرت فاصله انداختن کمرنگ شدن. توجهت بهشون کم شده. برای همین بیشتر احساس سبکی می‌کنی.

- آقا نوکر تو براتون بمیره/ نبینه که زینب دوباره اسیره...


صدای حامد است که حلقه‌ای از رزمنده‌های فاطمیون را نشانده دور خودش و دارد برایشان روضه می‌خواند.

رزمنده‌ها بی‌خیالِ معرکه جنگ و صفیر گلوله و موج انفجار، نشسته‌اند روی خاک و صورتشان را با دست پوشانده‌اند. 

صدای هق‌هق‌شان انقدر بلند است که در این سر و صدا هم شنیده می‌شود.

- کی یار دل ما تو این غربتا هست؟/ کی جز تو می‌گیره از این نوکرا دست؟

می‌خواند و اشک از چشمانش می‌ریزد.

فرقی نمی‌کند کجای دنیا باشی.
هرجا که باشی، نزدیک محرم که می‌شود، بوی محرم خودش را می‌رساند به سلول‌های عصبی‌ات و دلت روضه می‌خواهد.

چند قدم مانده به حلقه بچه‌ها، روی زمین می‌نشینم.

صورتم را با دست می‌پوشانم و بغضِ رسوب کرده در گلویم را می‌شکنم.

این‌جا، این بیابان گرم و بی‌آب و علف، خیلی قابل‌تحمل‌تر از شهر است برای من.

قبلا اینطور نبود؛ اما از بعد از مجروحیتم، تحمل محدودیت‌های دنیا برایم سخت شده؛ رنج‌هایش هم.

این‌جا که هستم آرام‌ترم؛ اما نمی‌دانم چرا.

- بگیر دستمونو ببر تا نهایت/ بذار اسم ما رو تو لوح شهادت...

حامد می‌خواند و میان هر بیت و هر مصراع می‌شکند؛ انقدر بلند هق‌هق می‌کند که شانه‌هایش می‌لرزند.

دوباره این بیت را تکرار می‌کند. کمیل خیره به حامد می‌گوید: 
- این ندیده مست شده، ببینه چکار می‌کنه؟ فکر کنم اگه ببینه، یه دور دیگه بمیره!

خجالت می‌کشم از این که نمرده‌ام.

کمیل همچنان خیره است به حامد:
- می‌دونی چرا این‌جا آروم‌تری؟ چون این‌جا، اون چیزایی که بین تو و آخرت فاصله انداختن کمرنگ شدن. توجهت بهشون کم شده. برای همین بیشتر احساس سبکی می‌کنی.

#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞

`💔

 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 
📕 رمان امنیتی #خط_قرمز ⛔️
✍️ به قلم: #فاطمه_شکیبا 
#قسمت139


کمیل همچنان خیره است به حامد:
- می‌دونی چرا این‌جا آروم‌تری؟ چون این‌جا، اون چیزایی که بین تو و آخرت فاصله انداختن کمرنگ شدن. توجهت بهشون کم شده. برای همین بیشتر احساس سبکی می‌کنی.
- آقا نوکر تو براتون بمیره/ نبینه که زینب دوباره اسیره...

صدای گریه بچه‌ها اوج می‌گیرد.

حامد هم دیگر نمی‌تواند بخواند. نفس کم می‌آورد.

دو دستش را می‌گذارد روی صورتش و های‌های گریه می‌کند؛ مثل بچه‌ها.

دیگر هیچ‌کس چیزی نمی‌خواند، انگار آهنگ هق‌هق کردنشان موزون‌ترین و سوزناک‌ترین نوحه است.

راستش را بخواهید، هیچ چیز نمی‌تواند در یک بیابان بدون جان‌پناه و در مقابل یک لشگر وحشی و زخم‌خورده به داد آدم برسد؛ بجز همین اشک‌ها و توسل‌ها.

این اشک‌ها قدرتشان از صدها موشک کورنت و تاو قدرتمندتر است.

نمی‌دانم چند دقیقه می‌گذرد که یک نفر دستش را می‌گذارد روی شانه‌ام و زمزمه می‌کند:
- آقا سید!

با پشت دست، اشک‌هایم را پاک می‌کنم:
- بله؟

و سرم را کمی برمی‌گردانم. بشیر است و کنارش، کمیل هم ایستاده. نگرانی را در چشمان کمیل جوان می‌خوانم.

بشیر می‌گوید:
- پهپادها دوتا انتحاری شناسایی کردند. دارن میان سمت‌مون.

با شنیدن کلمه انتحاری از جا بلند می‌شوم. می‌گویم:
- چقدر فاصله دارن؟

- نیم‌کیلومتر.

داعشی‌ها همینند. به بن‌بست که می‌خورند، بجای این که مردانه شکست را بپذیرند، از آخرین اهرم فشارشان یعنی انتحاری استفاده می‌کنند.

انتحاری یعنی: اگر من نباشم می‌خواهم سر به تن هیچ‌کس نباشد!

رنگ کمیل پریده است و لب‌هایش خشکیده.

بشیر می‌گوید:
- فکر نکنم جای نگرانی باشه. بچه‌های مهندسی جلوی خاکریزها خندق زدن.

- خوبه. با این وجود آماده بشید که اگه لازم شد بزنیدش.

کمیل که سعی دارد لرزش صدایش را پنهان کند، می‌گوید:
- آقا... اگه انتحاری بیاد... همه‌مون...


اجازه نمی‌دهم جمله‌اش را کامل کند:
- نترس. ان‌شاءالله می‌زنیمش.

و دوربین دوچشمی را از بشیر می‌گیرم و خودم را می‌کشانم بالای خاکریز.

دو ماشین انتحاری را می‌بینم که دارد با سرعت وحشتناکی به سمت‌مان می‌تازند و از پشت سرشان خاک به آسمان می‌رود. 

هدفش دقیقاً خاکریز ماست. با دیدن انتحاری، تصویر پایگاه چهارم و سیاوش می‌آید جلوی چشمم.

سیاوش اگر بود، الان یکی از موشک‌های آرپی‌جی را برمی‌داشت و می‌دوید بالای خاکریز؛ بدون ترس.

حتماً اگر بود، انتحاری را در همین فاصله می‌زد؛ طوری که حتی پای انتحاری به خندق نرسد.

- چی شده؟

برمی‌گردم. حامد دارد اشک‌هایش را پاک می‌کند.

می‌گویم:
- هیچی. انتحاریه.

خودم هم تعجب می‌کنم از این که انقدر عادی درباره یک انتحاری حرف می‌زنم.

شاید چون یک بار با ترکش انتحاری زخمی شده‌ام، ترسم ریخته است.

بعضی چیزها همین‌طورند؛ از دور ترسناک‌تر هستند تا از نزدیک.

دوباره نگاهم روی کمیل جوان می‌ماند. رنگش مثل گچ سفید شده.

حاج رسول به زور فرستادش که همراه من بیاید و هم وظیفه محافظت را انجام دهد، هم تجربه کسب کند.

با این وجود من بیشتر مراقب او هستم تا او مراقب من! 

می‌گوید:
- نمی‌ترسید آقا؟

- از دور ترسناکه. یه بار که بیاد می‌فهمی چیزی نیست.

حامد همان کاری را می‌کند که سیاوش اگر بود انجام می‌داد؛ یک موشک آرپی‌جی را روی لانچر می‌بندد و از خاکریز بالا می‌رود.

می‌خواهم جلویش را بگیرم؛ اما نمی‌توانم.

نمی‌دانم چرا بیشتر برای حامد می‌ترسم تا خودم.

انگار می‌ترسم او را هم مانند کمیل از دست بدهم.

تا بخواهم به خودم بجنبم، صدای فریاد یا زهرای حامد در بیابان می‌پیچد و بعد از چند ثانیه، صدای انفجار.

یکی از انتحاری‌ها را زده است.

دارد موشک بعدی را روی لانچر می‌بندد؛ اما دستم را روی دستش می‌گذارم و به انتحاری که حالا خیلی نزدیک است اشاره می‌کنم:
- ببینش!

حامد دست از بستن موشک می‌کشد و هردو به انتحاری نگاه می‌کنیم که با سر افتاده است توی شکاف خندق و چرخ‌های عقبش هنوز می‌چرخند.

تایرهای جلوی انتحاری هم دارند تقلا می‌کنند برای خروج از مخمصه؛ اما کاری از پیش نمی‌برند و فقط خاک به هوا می‌پاشند.

حامد دهانش را باز و بست می‌کند تا گوش‌هایش که بعد از صدای شلیک موشک کیپ شده‌اند، به حالت اول برگردد و همزمان می‌خندد:
- نگاهش کن! عین خر توی گل مونده!😃

#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞