#پنجاهُ_شش یک فن بزرگ گذاشته‌اند توی جاده که همراه باد، آب هم می‌پاشد. خودم رفته‌م جلویش و واقعاً حالی به حالی شدم! دمای هوا ۴۸ درجه‌ست و جاده از زائرِ در حال پیاده‌روی خالی نشده. الان که دارم می‌نویسم زیر سایه‌بانِ موکبی مشرف بر جاده و روبرویِ یک کلولر آبی اختصاصی نشسته‌ام و دست به گوشی‌ام... دخترکی ایستاده کنار خنک‌کننده‌ی بزرگ و نه جلوی‌ش و زائرین را دعوت می‌کند به ایستادن جلوی آن و خنک شدن... جالب اینکه اگر او هم نگوید، هیچ زائری این فرصت طلایی را برای خنک شدن از دست نمی‌دهد و اصلأ نیازی هم به گفتن او نیست. اما شرط ادب کردن و احترام گذاشتن به مهمانان سیدالشهداء این است که یکی بایستد و محترمانه آنها را برای خنک شدن فرا بخواند... هوا گرم نیست، یک‌پارچه آتش است! و دارد گرمی‌اش را با همه توان به رخ می‌کشد؛ ولی جاده را نتوانسته از آدم خالی کند! و جمعیت دارد می‌رود سمت کربلا... #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#پنجاهُ_هفت دارم به بعضی می‌خندم! آنهایی که دلیل نیامدن‌شان گرمی هوا بود... و دارم توی گرمای ۴۸ درجه چایی داغِ عراقی می‌زنم به بدن و جمعیتِ زائر را سِیر می‌کنم که آفتاب را از رو برده‌اند... #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#پنجاهُ_هشت اینکه چرا آدم‌ها بعد از یک بار آمدن به مشّایه اینجا را رها نمی‌کنند و می‌شوند مشتری هر ساله، دلایل زیادی دارد؛ و من خیلی از این دلایل را نه می‌دانم نه می‌فهمم! اما «محبت» شاید یکی از مهم‌ترین‌هایش باشد. اینجا آدم «عاشق» زیاد می‌بینید که کارشان توی دایره عقل هیچ تعریفی ندارد. اینجا «فدایی» زیاد می‌بینید! اینجا با «لبخند» زیاد مواجه می‌شوید. اینجا جوری به آدم «لطف» می‌کنند که انتظارش را نداری... من «لبخند» مشّایه را هیچ کجای دیگری نه دیده‌ام و نه تجربه کرده‌ام. مثل همین پدر و پسرِ موکب‌دار که هیچ جای دیگری تکرار نمی‌شوند... و به قول بزرگان اگر می‌خواهید نمونه‌ای از جامعه‌ی امام زمانی را ببینید، بیایید مشّایه را سِیر کنید... #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#پنجاهُ_نه ذرات و کائنات همه مرده یا خموش در احتجاج بود زنی یک علم به دوش قلب جهان به عمق زمین غرق جنب و جوش آتشفشان قهر خداوند در خروش هوهوی ذوالفقار علی می‌رسد به گوش در هیبتی ز حیدر کرار زینب است خورشید روی قله‌ی نی آشکار شد کوچکترین ستاره سر شیرخوار شد ناموس حق به ناقه‌ی عریان سوار شد هشتاد و چهار خسته به هم، هم قطار شد زیباترین ستاره‌ی دنباله‌دار شد در این مسیر نور جلودار، زینب است #کاروان_اسرا #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#شصت چهارده ثانیه با مشّایه... عمود ۱۳۰ #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#شصتُ_یک یک نوشمک‌های تو دل برویی دارند این عراقی‌ها که از بچه‌هایِ تازه زبان باز کرده تا پیر و میان‌سالِ ریش و مو سفیدْ توی صف‌ش می‌ایستند! بسته‌بندیِ لواشک‌طوری دارد البته که با مدل‌های پیچ‌پیچیِ ایرانی فرق دارد اما همان نوشمکِ خودمان است در لباسِ عراقی‌ش! موکب‌دارِ صد و نود تاییِ سبیلِ درشتیْ یکی‌ش را باز کرده بود ایستاده بود وسط جاده! نرسیده به او فکر کردم از همان بزرگسالانِ نوشمک‌خور است که مزه‌ی آن هوش و حواسش را از جایی که ایستاده پرت کرده، اما موکب‌داری بودْ ایستاده برای دعوت خلق‌الله به نوشمک‌خوری! من را که دید جلویم را گرفت؛ نیمه‌عربی نیمه‌فارسی پرسید که اسم این یارویِ توی دستم به فارسی چی هست؟! و من چند بار برایش هجی کردم «نوووش‌مممک!» از او که رد شدم شروع کرد بلند بلند دعوت کردن و گفتنِ «بفرما نوشمک... بفرما نوشمک!» و موکب‌دارهای عراقی چقدر شیرین همین کلماتِ نصفه‌نیمه‌ی فارسی را برای تور کردن زائر ایرانی استفاده می‌کنند... حالا اینی که توی دست من هست برایتان سوال و مسئله نباشد واقعاً! من توی ایران هم نوشمک‌خورِ به‌دردبخوری نیستم، چه برسد به عراق! تازه، چه کاری‌ست واقعاً؟! تا چایی عراقی و شربتِ لیمو عمانی هست، چه نیازی به نوشمک؟! همینی که دستم داده‌اند را هم افتادم دنبال پسرکی سه‌چهارساله و دادم دستش تا بخورد حالش را ببرد. دست گرفتنش هم صرفاً برای تبلیغ و معرفی این محصولِ اعجوبه بود که مشتری‌های بزرگسالِ زیادی دارد... پی‌نوشت همین الان که نشستم به نوشتن، پدری با پسر دو ساله‌اش دارند شریکی نوشمک می‌خورند:) #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#شصتُ_دو رفته‌ایم آن طرف خیابان؛ سمت خلوتی جاده که موکب‌های خلوت‌تری دارد. صد دویست متری از کنار اورژانس و چند ساختمان دیگر می‌گذریم تا چشم‌مان موکبی را بگیرد. از پیرمردی که بیرون ساختمانی نشسته می‌پرسم: «موکب؟!» و اشاره می‌کنم به پشت سرش. بله‌ی عراقی را می‌گوید: «اِی...» و من به بچه‌ها که دارند رد می‌شوند اشاره می‌کنم برگردند... سالن استراحت مردها شاید ده دوازده متری در بیست بیست‌و‌پنج باشد. با چهار تا کولرِ ایستاده‌ی یخچالی. پایم که می‌رسد توی موکب، یخیِ هوا می‌ریزد توی تنِ خیس عرق‌م و یک‌هو یخ در بهشت می‌شوم! و پیرمرد بی‌خیالِ زائرهایِ خوابِ لولیده زیر پتوها، چراغ را می‌زند که زائرهای تازهْ چشم‌و‌چارشان ببیند. همان دمِ اتاق می‌نشیند روی صندلی و نوه‌هاش را می‌فرستد پتو و تشک و متکا بیاورند... تا همه‌مان هم جاگیر نشدیم و سرمان به بالش نرسید، از آنجا بلند نشد. پیرمرد که چراغ را زد و رفت که راحت بخوابیم، دلم برایش تنگ شد... خوش به حال بچه‌هاش، خوش به حال نوه‌هاش، سایه‌اش بر سر زائرین حسین مستدام... #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#شصتُ_سه سال‌های اولی که می‌آمدم مشّایه زیاد از این بره‌های ناقلا توی مسیر می‌دیدم. این‌ها که البته الان تعدادشان کمتر شده برای علت‌های خاصی توی جاده بودند. تعدادی برای رفتن این مسیر و برگشت برای تبرک گله بودند و تعدادی هم برای ذبح شدن و تأمین خوراک زائرین سیدالشهداء... حالا کمترند. چون آنهایی که ذبح می‌شوند رفته‌اند پشت‌و‌پسل‌ها و توی دید بسته نمی‌شوند. بی اختیار وقتی این موجوداتِ خوش‌روزی را می‌بینم یاد جریانِ توئیتری برخی از اسکل‌های غرب‌پرست می‌افتم. مضمون توئیت‌هاشان این بود که «ای کاش گوسفندی بودم توی سوییس اما توی ایران آدم نبودم!» مثلاً می‌خواستند اینطوری فلک‌زدگیِ ایرانی بودن و خوشبختیِ حتی چارپایان غربی اروپایی را به رخ بکشند! به هر حال این به ذهنم خطور می‌کند که آدمیزاد کاش به کمالِ دعا کردن برسد حداقل! یعنی اگر می‌خواست گوسفند هم باشد، یکی مثل این خوشگلِ توی عکس باشد که چهار‌پاش رسیده به مشّایه و نهایتش می‌شود خوراک زائرین سیدالشهداء؛ نه اینکه بخواهد توی سوییس چند روزی بچرد و بعد برود توی شکم یک یارویِ مشروب‌خور که آروغش بوی الکل گوسفندی بدهد! #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#شصتُ_چهار عکس شهید حسین را پشت کوله‌ی یکی می‌بینم! چند تا عکس می‌گیرم و صدا بلند می‌کنم که «چه ارتباطی با شهید انتظاریان داری؟!» و برمی‌گردد سمت ما. از دوستان حسین است و پسر همراهش، سجاد است؛ پسر بزرگِ حسین انتظاریان. چه اتفاق مبارکی؛ وسط میلیون‌ها زائر، مستقیم بخوری به یکی دو نفر خاص که هیچ وقت انتظارش را نداشتی... سجاد از ماجرای گم شدنش می‌گوید و توسلی که به پدرش کرده و پیدا شده. و از خوابی که دیده‌اند. خوابی که شهید دست دختر پوشیده‌ای را گرفته و گفته من نگهبان حضرت رقیه هستم... چند دقیقه‌ی پر باری بود که نه توی ایران، بلکه در مشّایه دست داد. شهید حسین مدام و جاهای مختلفی خودش را نشان می‌دهد و من هنوز توی این فکرم که روزی بشود خاطرات این شهید بزرگوار را کتاب کرد... #روایت_حسین #شهید_حسین_انتظاریان اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#شصتُ_پنج یکی رنگین‌پوست ایستاده دمِ در موکبی با لباس‌های یک‌طور چه‌طوریِ خاصی و دارد داد می‌زند که زائر بیاید داخل! قبل از ورود یک عکس یادگاری می‌گیرم و با علی و ناصر می‌رویم تو. شیعیان آفریقاییِ جامعه‌المصطفی هستند انگار و دارند از شرایط شیعیان آفریقا و تاریخ کشورشان و آن چیزی که در آینده متصور هستند، می‌گویند. کنار یکی‌شان می‌ایستم که دارد انگلیسی با یکی صحبت می‌کند که نمی‌دانم شیعه‌ی کدام کشور است و من انگلیسی بلغور می‌کنم «وِر آر یو فِرام...؟!» انگشتش را می‌گذارد روی «غنا» و در جواب سوال همان آقای انگلیسی بلد، که حالا به عربی چیزی پرسیده، شروع به عربی حرف زدن می‌کند! و جواب یک زنِ ایرانی که یادم نیست چه پرسید را به فارسی داد! یک آفریقایی سه زبانه که فقط می‌تواند حاصل تربیتِ جامعه‌المصطفی باشد... دور می‌زنم توی موکب‌نمایشگاه‌شان که گعده‌هایِ روشنگرانه‌ای با مراجعینِ کشورهای مختلف در آن برگزار می‌شود. و مشّایه مکانِ مقدسی برای دیدار و گفتگوی همه اقوام از شش گوشه‌ی دنیاست‌... #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#شصتُ_شش چشم ستاره در به در جستجوی ماه بر روی نیزه دیده‌ی زینب گرفت راه مبهوت می‌نمود به سرنیزه‌ای نگاه آتش کشید شعله ز دل تا کشید آه کای جان پناه زینب و اطفال بی پناه راحت بخواب چونکه پرستار زینب است از نای من به ناله چو افتاد نای نی عالم شنید از پس آن های های نی تو بر فراز نیزه و من در قفای نی آنقدر سنگ خورده‌ام از لابه لای نی تا اینکه یافتم سرت از رد پای نی هجران توست آتش و نیزار زینب است #کاروان_اسرا #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#شصتُ_هفت قبول دارم که برای دیدنِ نقطه‌ضعف‌های مشّایه چشم ضعیفی دارم! مثلاً حالا که می‌خواهم از قطعِ برقِ روزهای گرم نجف‌کربلا بنویسم، دست و دلم می‌لرزد. اما به هر حال میزان مصرفِ فوق‌العاده‌ زیادِ برق در پیاده‌روی میلیونی اربعین، یک واقعیتِ ناگزیر است. امروزِ ۴۸ درجه که برق رفت از موکب زدم بیرون. دیدنِ جمعیتِ کودکِ کالسکه‌نشین تا پیرهایِ ویلچرنشینْ که زیر آفتاب داغ نجف پیاده‌روی می‌کنند، یک‌جورهایی خنک‌م می‌کند. موکب‌دارِ چاقِ موکبِ روبرویی چایی داشت. رفتم سراغش. لیوانِ یک‌بار مصرفِ چایی عراقی را که داد دستم، راه افتادم موکب‌های اطراف. به زورِ موتور برق اکثراً برق داشتند. ربع ساعتی همان اطراف جمعیت را سِیر کردم تا برق آمد. و آمدن برق شوری انداخت توی جمعیتی که زیر سایبان جلوی موکب نشسته بودند. ملت ریختند توی موکب و من نشستم همان بیرون، جلوی کولر آبیِ خنک. جوانِ داش‌مشتیِ روی فرمی که سیگار گیرانده بود ازم پرسید اینها چرا اینطوری کردند؟! و من درباره گرمای داخل گفتم و... همان وقت بود که پیرمردی عصا به دست آمد کنارمان نشست. چیزهایی گفت و گریه کرد. جوانِ داش‌مشتی ترجمه کرد که «می‌گوید دولت ما فقیر است و ما اینطوری باید خجالت زائر اباعبدالله را بکشیم!» برگشتم سمت پیرمرد که چشم‌هاش انگار آب مروارید آورده بودند و دیده‌هاش بی حال و مریض بودند: «انت صاحبِ هذا الموکب؟!» دست‌ها را به نشانه دعا و شکرگزاری بالا برد و سرش را به نشانه تایید تکان داد... و گوشه‌ی ذهنم سپردمْ وقت رفتن هدیه‌ای که همراه داریم به رسم تشکر و قدردانی بدهم #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

خادم موکب، برای همه نوشمکِ عراقی آورده... شور و شوق را می‌بینید؟! روایت شصت و یک نوشته بودم از این نوشمک‌ها... @ALEF_KAF_NEVESHT

👆 اینجا نوشته بودم از تاول زدن پاها... یک عکس از پای یکی از زائرها @ALEF_KAF_NEVESHT

#شصتُ_هشت اصرار داریم نمازمان جماعت باشد؛ منظورم تو مشّایه‌ست. اصلأ حال نمی‌دهد آدم یله و تنها بایستد دولا راست شود، وسط میلیون‌ها آدم! اصلأ به قولِ آن شخصیت فیلمِ مارمولک «فرشتگان به صورت آدم تف می‌کنند!» هر سال یکی می‌شد امام جماعت و بقیه می‌ایستادند پشت سرش؛ از شما چه پنهان که خودم هم امام جماعت همراهانم شده‌ام. امسال خدا ساخته و شیخ علی همراه‌مان هست و نمازی بی‌جماعت نرفته‌ایم. البته مواکب هم نماز جماعت دارند. امشب پشت سر امام جماعت پیرمردی نماز خواندیم، دیشب پشت سر یکی جوان‌شان. نماز جماعت‌های جاده آدم را حالی به حالی می‌کند! بی‌دغدغه و بی‌توجه به همه‌ی مسخره‌بازی‌های دنیا، کنار جاده‌ای که سیل آدم توش روان است، نمازت را بی‌تکلف می‌خوانی... خدا نصیبِ نیامده‌ها کند ان‌شاءالله... #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#شصتُ_نه خیاطِ جاده! البته جاده همه چیز توی خودش دارد. یک شهرِ کامل و جامع با همه‌ی مشاغل و با آدم‌هایی که دارند در مسیر می‌روند! مثال همان دنیاست، فقط با دور تندش! دارد می‌گوید که اتفاقاً زندگی دنیای ما هم همین است. همه‌ی ما در جاده دنیا از تولد به مرگ می‌رویم با همین سرعت. فقط باید باورش کنیم... خیاط جاده را می‌گفتم؛ رفتم سراغش. مشتری‌ش را راه انداخته بود که رسیدم روبروش. گفتم «حاجی لبخند بزن ازت عکس بگیرم!» و ناصر تیکه می‌اندازد: «حاجی فابریک خندون هست!» خیاط جاده راستی راستی فابریک خندان است! یعنی اگر التماس می‌کردم لبخند نزند هم می‌زد. و لبخند و محبت از خلقیات جاده‌ست. لبخندش تقدیم به شما... #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#هفتاد ماساژ دادن را یادم هست که در یکی از روایت‌های قبلی نوشته‌ام. مسعود با پا روی کتف و کمر و کولِ داوود کار می‌کرد که عکس‌ش را برای این روایت گرفتم. ماساژ دادن جزء جدایی‌ناپذیر جاده‌ست. هر جایی توی مسیر هم به چشم می‌خورد که رسمی یا غیررسمی دارند یکی یا چند نفر را به شیوه‌های مختلف ماساژ می‌دهند. یا با پا و خیلی سر ساده، یا با مشت و دست و پا و کمی حرفه‌ای‌تر و یا با دستگاه‌های ماساژور که ماساژ دهنده را هم خسته نکند... به هر حال همه مثل من به ماساژ حساسیت ندارند، گاهی نیاز هم دارند. البته گاهی باید حواس ماساژ دهنده هم جمع باشد! مثل مسعود! چون داوود وصله‌پینه‌ای و توی پاش پلاتین است. هر فشار کوچکی هم صداش را در می‌آورد که «آخ... پلاتینم!» #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#هفتادُ_یک چهارده ثانیه با مشّایه... عمود ۶۳۸ #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#هفتادُ_دو این آقایی که توی این گرمایِ عرق‌ریزانْ جیب‌خشاب بسته، یک نیروی حشد‌الشعبی است. همان بسیج خودمان. توی ایران با فرمان امام خمینی تشکیل شد، توی عراق با فرمان و فتوای آیت‌الله سیستانی. اینها چهل تا گروه مختلفند. بیشترشان شیعه. مسیحی و سنی و ایزدی هم جزئش هستند. توی مشّایه زیاد نیروی حشد‌الشعبی دیده می‌شود. کارشان هم حفاظت از جاده‌ست و زائرهاش... بودن اینها و اصلأ تشکیل شدن حشد‌الشعبی هم از آن اتفاقاتِ روی اعصابِ آمریکا و غرب بود! اینطور بگویم که صدام دلیل‌های مختلفی داشت برای حمله به ایران! یکی‌ش ترس از بیدار شدن مردمی بود که می‌توانستند مثل مردم ایران که شاه را تاراندند، او را بتارانند! بنابرین با توجه به جمیعِ جهات و با سودای دست آوردنِ آقایی منطقه، آمد سراغ ما! توی خاطرات اسرای ایرانی هم زیاد آمده که گفته‌اند شکنجه می‌شدیم و به ما می‌گفتند «شما بودید که می‌خواستید انقلاب خودتان را صادر کنید؟!» حالا حدود سه دهه از جنگ گذشته. صدام و سودای آقایی منطقه زیر خاک رفته و بسیجِ اعتقادی توی عراق هم تشکیل شده... و این آقایی که می‌بینید، یکی از آن نیروهای حشد‌الشعبیِ روی اعصابِ دشمنان ماست. یادم می‌آید در زمان اوج جنگ با داعش که می‌رفتیم کربلا، اینها می‌آمدند جلوی حرم و رژه می‌رفتند و اعزام می‌شدند به مناطق جنگی. خدا زیادشان کند ان‌شاءالله... #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#هفتادُ_سه این پسرِ دو ایکس‌لارجی که زیر پای من اینطوری رفته زیر پتو، یکی از پسرهای خانواده‌ای ایرانی‌ست. الان آمدند. تا چشمم کار می‌کند چهار تا برادر هستند. شبیه هم اما در قطع و اندازه‌های مختلف. پدرشان تا بیاید سر و سامان‌شان بدهد و آن کوچکیِ جغله را یک جوری یک‌جا آرام کند، موهای من یکی سفید شد! جغله‌هه حتی همین الان هم دارد به دایی ابراهیم‌ش می‌گوید این جا و این‌طرف خوابم نمی‌برد. دایی هم می‌گوید «خب نبرد!» و بقیه می‌خندند... دایی ابراهیم اما تازه خیالش راحت شده. شلوار شش جیب تنگ‌ش را همین جا در آورد و تمبان‌کُردیِ فت‌و‌فراغش را روی شُرت مامان‌دوز پا کرد. داییِ جوانِ کُپلِ شوخِ خوش‌‌زبانی که الان مدام به دو سه جای موکب سر و گوش می‌کشد. معلوم است به غیر از سنگری که زیر پای من درست کرده‌اند، چند جای دیگر را هم به اشغال خودشان درآورده‌اند! پسرها مدام در رفت و آمدند و من حواسم هست که دو دقیقه‌ی دیگر جای خودم را هم نگرفته باشند. چون حس می‌کنم تعدادشان خیلی بیشتر از اینها باید باشد. بابا هم الان دارد سر به سر همان جغله‌ای می‌گذارد که تازه آرام شده؛ گوشش را می‌کشد، مداحی زمزمه می‌کند و با ضربآهنگ آن به جغله لگدهای دوستانه می‌زند! حالا یکی باید بیاید بابا را آرام کند و من چشمم دنبال دایی ابراهیمِ کپل است که کجا رفت :) پی‌نوشت ۱) و این از شیرینی‌های زیستِ جمعی با مردم ایران و دیگر نقطه‌های جهان است در مشّایه ۲) عجب آدم‌های جالبی توی ایران زندگی می‌کنند و نمی‌شناسیم! ۳) عجب زائرهایی دارد حسین...! #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#هفتادُ_چهار دو سه تا نوجوان عراقی دارند با دو سه تا از بچه‌های همان خانواده‌ی روایت قبلی گفتمان می‌کنند. چطوری؟! با پانتومیم و فارسی و عربی و انگلیسی و هر حرکتی که بتواند منظورشان را برساند... جالب نیست؟! #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#هفتادُ_پنج رفتم توی موکبی و خنکیِ جلوی کولر گازی‌اش پسندم شد. کوله را گذاشتم و دراز شدم جلوی باد خنکِ حال‌خوب‌کن... جاگیر نشدهْ دست کوچکی بازوم را فشار داد. وسط نوشتنِ توی ایتا بودم که برگشتم سمت نوجوانی عراقی. به هم سلام کردیم. نرفت. طبیعتاً قصدش فقط سلام و علیک نبود. گفتم «إشلونک» گفت «الحمدلله...» تاکید کردم «زٖیِن الحمدلله...» تایید کرد «إی... زین الحمدلله» پیرمردی کنارش نشسته بود. سلام کردم. اشاره کرد پدرم است. دوباره سلام کردم. و به امیرمحمد گفتم که یکی از چفیه‌هایِ متبرک حرم امام رضا را بدهد. گفت «برای چی؟!» حق داشت چون چفیه‌ها را برای صاحب موکب‌ها آماده کرده بودیم. گفتم «ازش خوشم اومده... می‌خوام بهش بدم» یکی بیرون کشید و داد. برگشتم سمت پسرک عراقی. و جلوی چشم پدرش به‌ش حالی کردم این چفیه متبرک به حرم امام رضاست. چشم‌های پیرمرد اشکی شد. این وقت‌ها همه‌ی زورم را می‌زنم زمخت و بی‌خیال بروم دنبال کار خودم. برگشتم توی گوشی و با هدیه‌ی خواستنی، تنهاشان گذاشتم. دو دقیقه نشده پسر تکانم داد. و اشاره کرد به دست پدرش که چفیه را دور آن بسته بود. چیزهایی گفت. منظورش را می‌فهمیدم که دست پیرمرد درد می‌کند و برای شفا بسته. سری تکان دادم و بلند شدم. جای ماندنم نبود. تا کوله را بردارم و بیندازم پشتم پیرمرد دراز شده بود به استراحت. پسرک یک‌سرِ هندزفری را گذاشته بود توی گوش پدرش و یک‌سرش را توی گوش خودش. و سرش را گذاشته بود روی بازوی او. با هم چیزی را از موبایل گوش می‌کردند. خیال شیرینی برم‌داشت که شاید صلوات خاصه امام رئوف باشد... #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

#هفتادُ_ششِ_یک بعد از ده دوازده ساعت استراحتِ توی گرمای روز، زدیم به دل جاده. مشّایه راه نبود. شلوغ و رونق. هنوز راه زیادی نیامده به بچه‌ها گفتم اگر به خانه‌ای دعوت شدیم می‌رویم! حالا حکایت دعوت و خانه چیست، می‌نویسم. عراقی‌های نزدیک به مشّایه عادت دارند بیایند توی جاده و جاهای خاصی بایستند و زائرین را دعوت کنند به خانه‌شان. بعضی‌ها خوراکشان لبیک گفتن به اکثر دعوت‌هاست ولی خودم تمام این سال‌ها به هیچ خانه‌ای نرفته بودم. این بار راه نیفتاده و توی موقعیتی که نیازی هم به استراحت نداشتیم، به دعوت یکی از عراقی‌ها بله را گفتیم. دستمان را گرفت و ده بیست متری آورد توی خیابان فرعی و ریموت ماشین را زد. اسم ماشین مدل بالای دعوت‌کننده‌ی عراقی را نمی‌دانستم ولی نشستن توی ماشین و دور شدن از جاده، حال خوبی داشت. آدم را یاد شخصیت‌های مهمی می‌انداخت که راننده‌ی اختصاصی و بادیگارد دارند! و دعوت‌کننده‌ی عراقی، چهارنفری ما را از وسط نخلستان‌های خوشگل و خواستنی عراق رد کرد تا رسید به خانه‌ای وسط نخل‌های بلند بالا؛ با عزت و احترامی که آدم را خیالات برمی‌داشت که برای خودش کسی‌ست! ادامه دارد... #روایت_حسین اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT