اصبغ مى گوید: عرض کردم، خاک مؤمن را فهمیدم چیست؟ اما مزاحمت آنها چه معنى دارد؟ فرمود: یَا بْنَ نَباتَه! لَوْ کُشِفَ لَکُمْ لَرَأَیْتُمْ أَرْواحَ الْمُؤْمِنِیْنَ فِى هذَا الظَّهْرِ حِلَقاً حِلَقاً، یَتَزاوَرُونَ وَ یَتَحَدَّثُونَ، اِنَّ فِى هذَا الظَّهْرِ رُوحُ کُلِّ مُؤْمِن وَ بِوادِى بَرَهُوتِ نَسَمَةُ کُلُّ کافِر: اى فرزند نباته اگر پرده از مقابل چشم شما برداشته شود، ارواح مؤمنان را مى بینید که در اینجا حلقه، حلقه نشسته اند، یکدیگر را ملاقات مى کنند و سخن مى گویند اینجا جایگاه مؤمنان است و در وادى برهوت ارواح کافران . ۳ ـ در حدیث دیگرى از امام على بن الحسین(علیه السلام) مى خوانیم: اِنَّ الْقَبْرَ اِمّا رَوْضَةٌ مِنْ رِیاضِ الْجَنَّةِ، أَوْ حُفْرَة مِنْ حُفَرِ النّارِ!: قبر باغى است از باغ هاى بهشت یا گودالى از گودال هاى جهنم !. ۴ ـ در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: البَرْزَخُ الْقَبْرُ، وَ هُوَ الثَّوابُ وَ الْعِقابُ بَیْنَ الدُّنْیا وَ الآخِرَةِ... وَ اللّهِ ما نَخافُ عَلَیْکُمْ اِلاَّ الْبَرْزَخَ: برزخ همان عالم قبر است که پاداش و کیفر میان دنیا و آخرت است، به خدا ما بر شما نمى ترسیم مگر از برزخ !. ۵ ـ در حدیث دیگرى که در کتاب کافى نقل شده است، بعد از ذکر این جمله، مى خوانیم: راوى از امام سؤال کرد: وَ مَا الْبَرْزَخُ: برزخ چیست ؟ امام فرمود: اَلْقَبْرُ مُنْذُ حِیْنَ مَوْتِهِ اِلى یَوْمِ الْقِیامَةِ: قبر از زمان مرگ تا روز قیامت ادامه دارد . ۶ ـ در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم شخصى خدمتش عرض کرد: جمعى نقل مى کنند: ارواح مؤمنان بعد از مرگ در سینه پرندگان سبز رنگى قرار مى گیرند که اطراف عرش الهى مى گردند؟! امام فرمود: لا، الْمُؤْمِنُ أَکْرَمُ عَلَى اللَّهِ مِنْ أَنْ یَجْعَلَ رُوحَهُ فِی حَوْصَلَةِ طَیْر وَ لکِنْ فِی أَبْدَان کَأَبْدَانِهِمْ: چنین نیست، مؤمن نزد خدا گرامى تر از این است که روح او را در سینه پرنده اى محبوس کند، بلکه ارواح مؤمنین در بدن هائى همانند بدن هایشان قرار دارد . این حدیث، اشاره به قالب مثالى است که از جهاتى شباهت به این بدن مادى دارد، ولى داراى یک نوع تجرد برزخى است. ۷ ـ باز در حدیث دیگرى که در کتاب کافى نقل شده از امام صادق(علیه السلام)مى خوانیم: در مورد ارواح مؤمنین از حضرتش سؤال کردند، فرمود: فِی حُجُرَات فِی الْجَنَّةِ یَأْکُلُونَ مِنْ طَعَامِهَا وَ یَشْرَبُونَ مِنْ شَرَابِهَا وَ یَقُولُونَ رَبَّنَا أَقِمِ لَنَا السَّاعَةَ وَ أَنْجِزْ لَنَا مَا وَعَدْتَنَا: آنها در حجره هائى از بهشت قرار دارند، از غذاهاى بهشتى مى خورند، و از نوشیدنى هایش مى نوشند، و مى گویند: پروردگارا! هر چه زودتر قیامت را بر پا کن و به وعده هائى که به ما داده اى وفا فرما . ۸ ـ در حدیث دیگرى در همان کتاب از همان امام بزرگوار آمده است: هنگامى که یکى از مؤمنان از دنیا مى رود، ارواح مؤمنین او را احاطه مى کنند و از کسانى که در دنیا بوده اند، زنده اند یا مرده اند جستجو مى کنند، اگر بگوید فلان کس از دنیا رفته اما او را نزد خود حاضر نمى بینند، مى گویند: حتماً سقوط کرده (یعنى در دوزخ قرار گرفته!). پیدا است منظور از بهشت و جهنم در روایات فوق، بهشت و دوزخ برزخى است، نه عالم قیامت که این دو با هم فرق بسیار دارند. خلاصه روایات در این زمینه بسیار زیاد است و در ابواب مختلف جمع آورى شده است که به قسمتى از ابواب آن اشاره مى کنیم: روایات فراوانى که سخن از سؤال و فشار و عذاب قبر مى گوید. روایاتى که از تماس ارواح با خانواده خود و مشاهده وضع حال آنها بحث مى کند. روایاتى که از حوادث شب معراج و تماس پیامبر(صلى الله علیه وآله) با ارواح انبیاء و پیامبران سخن مى گوید. روایاتى که مى گوید: نتیجه کارهاى نیک یا بدى که انسان در این جهان انجام داده، بعد از مرگ به او مى رسد... و مانند آن. * * * ۵ ـ برزخ و ارتباط با عالم ارواح گر چه بسیارى از کسانى که دعوى ارتباط با عالم ارواح دارند دروغ مى گویند، یا گرفتار تخیل و پندارند، ولى طبق تحقیقاتى که انجام شده است این امر به اثبات رسیده که ارتباط با عالم ارواح امکان پذیر است، و این امر براى جمعى از آگاهان، به تجربه رسیده است که در تماس با ارواح، حقایقى را درک کرده اند. این امر، خود دلیل روشنى بر اثبات جهان برزخ و واقعیت آن است، و نشان مى دهد: بعد از عالم دنیا و مرگ جسم، و قبل از قیام آخرت، جهان دیگرى وجود دارد.(۱۳) همچنین دلائل عقلى که براى اثبات تجرد روح و بقاى آن بعد از فناى جسم در دست داریم، خود دلیل دیگرى بر اثبات جهان برزخ است (دقت کنید). ✍ پی نوشت: ۱۳ ـ براى توضیح بیشتر در مسأله ارتباط ارواح به کتاب عود ارواح و ارتباط با ارواح و کتاب جهان پس از مرگ ، مراجعه فرمائید. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر حکمت ۲۲۴: عوامل بزرگی و سروری ✅ هفت فضيلت مهم اخلاقى: امام(عليه السلام) در اين گفتار نورانى به هفت نكته مهم از فضايل اخلاقى و اثر مثبت آنها اشاره مى كند. نخست مى فرمايد: «كثرت سكوت، سبب ابهت و بزرگى است»; (بِكَثْرَةِ الصَّمْتِ تَكُونُ الْهَيْبَةُ). مرحوم ابن میثم در شرح نهج البلاغه خود در اینجا نکته جالبى آورده مى گوید: دلیل کلام مولا این است که سکوت، غالباً نشانه عقل است و ابهت صاحبان عقل آشکار است و اگر به یقین دانسته شود که کثرت سکوت ناشى از عقل اوست، ابهت او بیشتر مى شود و اگر حال او شناخته نشود و این احتمال وجود داشته باشد که سکوتش ناشى از عقل است باز سبب ابهت اوست و گاه ممکن است سکوت، ناشى از ضعف و ناتوانى در کلام باشد و باز هم این امر سبب احترام شخص مى شود، زیرا از پریشان گویى پرهیز مى کند.(1) اضافه بر اینها، سکوت، سبب نجات از بسیارى از گناهان است، زیرا غالب گناهان کبیره به وسیله زبان انجام مى شود تا آنجا که سى گناه کبیره را براى زبان شماره کرده ایم. بدیهى است هنگامى که انسان از این گناهان پرهیز کند ابهت و هیبت و شخصیت او بیشتر خواهد بود. در حدیث جالبى از «هشام بن سالم» یکى از یاران خاص امام صادق(علیه السلام)مى خوانیم که مى فرماید: «پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) به مردى که خدمتش رسید فرمود: ألا أدُلّکَ عَلى أمْر یُدْخِلُکَ اللهُ بِهِ الْجَنَّةَ؟; آیا تو را به چیزى هدایت کنم که به وسیله آن وارد بهشت شوى؟» عرض کرد: آرى یا رسول الله. پیغمبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «أنِلْ مِمّا أنالَکَ اللهُ; از آنچه خداوند در اختیار تو قرار داده بذل و بخشش کن». عرض کرد: اگر من خودم محتاج تر از کسى باشم که مى خواهم به او بخشش کنم چه کنم؟ پیغمبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «فَانْصُرِ الْمَظْلُومِ; به یارى ستم دیده برخیز». عرض کرد: اگر من خودم از او ضعیف تر باشم چه کنم. فرمود: «فَاصْنَعْ لِلاْخْرَقِ یَعْنی أشِرْ عَلَیْهِ; شخص نادان را راهنمایى کن و به او مشورت بده». عرض کرد: اگر من از او نادان تر باشم چه کنم؟ فرمود: «فَأصْمِتْ لِسانَکَ إلاّ مِنْ خَیْر; زبانت را جز از نیکى خاموش ساز». و سرانجام پیغمبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «أما یَسُرُّکَ اَنْ تَکُونِ فیکَ خِصْلَةٌ مِنْ هذِهِ الْخِصالِ تَجُرُّکَ إلَى الْجَنَّةِ؟; آیا تو را خشنود نمى سازد که یکى از این صفات نیک را داشته باشى و تو را به سوى بهشت برد؟».(2) اضافه بر این، سکوت سبب نورانیت فکر و عمق اندیشه است، همان گونه که در حدیثى از امیرمؤمنان(علیه السلام) مى خوانیم: «الْزِمِ الصَّمْتَ یَسْتَنِرْ فِکْرُکَ; ساکت باش تا فکرت نورانى شود».(3) در حدیث دیگرى از همان حضرت آمده است: «أکْثِرْ صَمْتَکَ یَتَوَفّرْ فِکْرُکَ وَیَسْتَنِرْ قَلْبُکَ وَیَسْلَمِ النّاسُ مِنْ یَدِکِ; بسیار سکوت کن که فکرت فراوان و قلبت نورانى مى شود و مردم از تو در امان خواهند بود».(4) البته همه اینها مربوط به سخنانى است که به اصطلاح فضول الکلام یا آلوده به گناه است; ولى سخن حق و تعلیم دانش و امر به معروف و نهى از منکر و امثال آن به یقین از آن مستثناست و همان گونه که سابقاً در حکمت 182 گفتیم در روایات آمده است که اگر کلام از آفات خالى باشد به یقین از سکوت برتر است، زیرا انبیا دعوت به کلام شدند نه به سکوت حتى اگر ما در فضیلت سکوت سخن مى گوییم از کلام کمک مى گیریم.(5) سپس در دومین نکته مى فرماید: «انصاف مایه فزونى دوستان است»; (وَبِالنَّصَفَةِ یَکْثُرُ الْمُوَاصِلُونَ). «نَصَفَة» به معناى «انصاف» و «مُواصلون» جمع «مواصل» در اینجا به معناى دوست است. حقیقت انصاف آن است که انسان، نه حق کسى را غصب کند و نه سبب محرومیت کسى از حقش شود، نه سخنى به نفع خود و زیان دیگران بگوید و نه گامى در این راه بردارد، بلکه همه جا حقوق را رعایت کند حتى در مورد افراد ضعیف که قادر به دفاع از حق خویش نیستند. بدیهى است کسى که این امور را رعایت کند دوستان فراوانى پیدا مى کند و جاذبه انصاف بر کسى پوشیده نیست. در روایات اسلامى درباره اهمیت انصاف بحث هاى گسترده اى دیده مى شود از جمله تنها در اولین باب از ابوابى که در کتاب میزان الحکمه درباره اهمیت انصاف ذکر شده 20 حدیث کوتاه و پرمعنا از امیرمؤمنان على(علیه السلام) آمده است; از جمله مى فرماید: «الإنْصافُ أفْضَلُ الْفَضائِلِ; برترین فضیلت ها انصاف است».(6) ✍ پی نوشت: (1). شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5، ص 602. (2). کافى، ج 2، ص 113، ح 5. (3). غررالحکم، ح 4248 . (4). غررالحکم، ح 4252 . (5). براى توضیح بیشتر به ذیل حکمت 182 و 71 و به جلد اول تفسیر موضوعى اخلاق در قرآن، ص 298 مراجعه شود. (6). غررالحکم، ح 9096 . ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ امام صادق علیه السلام: سَتُصِيبُكُمْ شُبْهَةٌ فَتَبْقَوْنَ بِلاَ عَلَمٍ يُرَى وَ لاَ إِمَامٍ هُدًى وَ لاَ يَنْجُو مِنْهَا إِلاَّ مَنْ دَعَا بِدُعَاءِ اَلْغَرِيقِ. قُلْتُ: كَيْفَ دُعَاءُ اَلْغَرِيقِ؟ قَالَ: يَقُولُ: يَا اَللَّهُ يَا رَحْمَانُ يَا رَحِيمُ يَا مُقَلِّبَ القُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى دِينِكَ 🎙به نقل از عبد اللّه بن سنان : امام صادق عليه السلام فرمود: بزودى در شبهه اى خواهيد افتاد و بدون نشانه اى نمايان و امامى رهنما خواهيد ماند. از اين شبهه رهايى نمى يابد مگر آن كس كه دعاى غريق را بخواند. عرض كردم: دعاى غريق چگونه است؟ فرمود: مى گويى: 🤲 «يا اللّه ، يا رحمن، يا رحيم، يا مقلّب القلوب ثبّت قلبى على دينك؛ » «ای خدا! ای بخشنده! ای مهربان! ای که دگرگونی دل ها به دست توست! قلب مرا بر آیین خویش استوار فرما!» 📚 كمال الدين، ج۲، ص۳۵۱ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🔸سه چیز موقع احتضار از جلوی چشم انسان رد میشه...! 🌹هدیه نثار اموات فاتحه ای قرائت کنیم 🎙استاد مجتهدی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: ششصد و بیست و هشت 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﺣﺪﻳﺚ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﭘﻨﺞ ﮔﺎﻧﻪ ﺷﻌﺮ ﻋﺒﺪﻱ: ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺻﻨﻮﻩ ﻭ ﺍﺑﻨﺘﻪ ﻭ ﺍﺑﻨﻴﻪ ﺧﻴﺮ ﻣﻦ ﺗﺤﻔﻲ ﻭ ﺍﺣﺘﺬﺍ ﺍﺑﻲ ﻫﺮﻳﺮﻩ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ (ﺹ) ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺁﺩﻡ ﺍﺑﻮ ﺍﻟﺒﺸﺮ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺩﻣﻴﺪ، ﺁﺩﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﻋﺮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺷﺒﺢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺠﻮﺩ ﻭ ﺭﻛﻮﻉ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻮﺭ، ﺩﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺁﻳﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ، ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻱ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﻪ ﺍﻱ ﺁﺩﻡ، ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﺎﺕ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ‌ﺑﻴﻨﻢ، ﻛﻴﺎﻧﻨﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻨﺎﻥ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﺗﺮﺍ ﻧﻤﻲ ﺁﻓﺮﻳﺪﻡ، ﺍﻳﻨﺎﻥ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﻤﺎﺀ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ، ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺩﻭﺯﺥ، ﻋﺮﺵ ﻭ ﻛﺮﺳﻲ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ، ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺟﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺁﻓﺮﻳﺪﻡ. ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﺤﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻲ‌ﺍﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻲ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻣﻦ ﻓﺎﻃﺮﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﻧﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻣﻦ ﻣﺤﺴﻨﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳت [جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 177] ﺑﻪ ﻋﺰﺕ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺧﺮﺩﻟﻲ ﻛﻴﻨﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﻣﻲ‌ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﺑﺎﻙ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﺍﻱ ﺁﺩﻡ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻣﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ‌ﺑﺨﺸﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻠﺎﻙ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺮﺍ ﻧﻴﺎﺯﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﻮ. ﭘﺲ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ (ﺹ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﻧﺠﺎﺗﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﻴﻮﺳﺖ، ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﻭﻱ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪ، ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺯﻱ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻤﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺷﻴﺦ ﺍﻟﺎﺳﻠﺎﻡ ﺣﻤﻮﺋﻲ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺍﻭﻝ " ﻓﺮﺍﺋﺪ ﺍﻟﺴﻤﻄﻴﻦ " ﻭ ﺧﻄﻴﺐ ﺧﻮﺍﺯﻭﻣﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 252 " ﺍﻟﻤﻨﺎﻗﺐ " ﻗﺮﻳﺐ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺣﺪﻳﺚ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺣﺎﻛﻢ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 151 ﺟﻠﺪ 3 " ﺍﻟﻤﺴﺘﺪﺭﻙ " ﺑﺎ ﻗﻴﺪ ﺻﺤﺖ ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﺫﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ: ﻛﺸﺘﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﺜﻞ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﻲ ﻓﻴﻜﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﻧﻮﺡ ﻣﻦ ﺭﻛﺒﻬﺎ ﻧﺠﺎ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺨﻠﻒ ﻋﻨﻬﺎ ﻏﺮﻕ. ﺧﻄﻴﺐ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 91 ﺟﻠﺪ 12 ﺗﺎﺭﻳﺨﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﺲ، ﻭ ﺑﺰﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺯﺑﻴﺮ، ﻭ ﺍﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻭ ﻃﺒﺮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﺫﺭ ﻭ ﺍﺑﻲ ﺳﻌﻴﺪ ﺧﺪﺭﻱ، ﻭ ﺍﺑﻮ ﻧﻌﻴﻢ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺒﺮ ﻭ ﻣﺤﺐ - ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻃﺒﺮﻱ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ، ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻭ ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🎙 حجت‌الاسلام والمسلمین استاد امینی خواه: 🔴 به وقت شام 🎤 فصل سوم؛ قبیله سلمان 🔹 جلسه : نهم 📝 محور سخنرانی: * حجاب دل‌ها؛ چرا ظالمین امام زمان (علیه‌السلام) را نمی‌بینند؟ [1:58] * دل‌های ابری و خورشید غایب؛ حکایت مردمان زمینی [5:42] * ظلم جمعی؛ وقتی دل‌ها به ظالمین گره می‌خورند [9:59] * هدف همیشه؛ چرا دشمنان، روحانیت را هدف می‌گیرند؟ [17:31] * گرگ‌ها در لباس رفاقت؛ تا کی باید طعمه شویم؟ [21:50] * امتحان تنبیهی؛ زنگ بیدارباش برای بازگشت به حق [30:09] * تکنولوژی‌های رایگان؛ زهر در پوشش هدیه [33:56] * آزمون‌های پیش از ظهور؛ راهی که با "دعا" آسان‌تر می‌شود [42:31] * لبنان، فلسطین، ایران؛ نه کشور، بلکه قطعات پیکر اسلام [48:38] * وقتی نام‌ها جرم می‌شوند؛ سفیانی تنها به خاطر نام می‌کشد [51:29] * در دل فتنه‌ها، سیاهی عزا تنها امید ماست [54:24] * فاطمیه و مادری که همیشه عهده‌دار ماست [56:15] * پهلویی که هنوز خون می‌داد... [1:01:34] 📚 معرفی کتاب: حضرت حجت (عج)، آیت الله بهجت @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه حج آیات ۹۹ و ۱۰۰ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ↩️ ۶ ـ ترسیمى از عالم برزخ اگر از شاخ و برگ ها صرف نظر کنیم، در میان علماى اسلام، در مورد مسأله برزخ، عذاب و نعمت در این عالم اتفاق نظر وجود دارد، و علماى شیعه و اهل سنت در این امر متفقند، جز اندکى که قابل ملاحظه نیستند. دلیل این اتفاق نظر نیز روشن است; زیرا وجود جهان برزخ و نعمت و عذاب آن همان گونه که گفتیم صریحاً در آیات قرآن مجید آمده است. در مورد شهیدان قرآن با صراحت مى گوید: نباید تصور کرد که آنها مردگانند آنها زنده اند و نزد پروردگارشان نعمت و روزى مى گیرند و از آنچه خدا به آنها داده است خوشحالند و حتى به بازماندگان بشارت مى دهند که آنها غم و اندوهى ندارند. نه تنها این دسته از نیکوکاران متنعمند، که گروهى از بدترین طاغیان و مجرمان نیز در عذابند چنان که درباره معذب بودن آل فرعون بعد از مرگ و قبل از قیام قیامت، قبلاً اشاره کردیم. و روایات نیز چنان که دانستیم در منابع اسلامى در حدّ تواتر است. بنابراین، اصل وجود عالم برزخ جاى بحث نیست، مهم آن است که: بدانیم زندگى برزخى چگونه است؟ که در اینجا تصویرهاى مختلفى ذکر شده است که روشن ترین آنها آن است که: روح انسان بعد از پایان زندگى این جهان، در اجساد لطیفى قرار مى گیرد که از بسیارى از عوارضِ این ماده کثیف بر کنار است، و چون از هر نظر شبیه این جسم است، به آن قالب مثالى یا بدن مثالى مى گویند که نه، به کلى مجرد است، و نه مادى محض، بلکه داراى یک نوع تجرد برزخى است. بعضى از محققان آن را تشبیه به وضع روح در حالت خواب کرده اند که: در آن حال، ممکن است با مشاهده نعمت هائى به راستى لذت ببرد و یا بر اثر دیدن مناظر هولناک معذب و متألم شود آنچنان که گاه واکنش آن در همین بدن نیز ظاهر مى شود، و به هنگام دیدن خواب هاى هولناک، فریاد مى کشد، نعره مى زند، پیچ و تاب مى خورد، بدن او غرق عرق مى شود. حتى بعضى معتقدند: در حال خواب، به راستى روح با قالب مثالى فعالیت مى کند، و حتى بالاتر از آن معتقدند: روح قوى در حال بیدارى نیز مى تواند همان تجرد برزخى را پیدا کند، یعنى از جسم جدا شده و با همین قالب مثالى به میل خود، و یا از طریق خواب هاى مغناطیسى در جهان سیر کند و از مسائلى با خبر گردد. بلکه بعضى تصریح مى کنند: قالب مثالى در باطن بدن هر انسانى هست، منتها به هنگام مرگ و آغاز زندگى برزخى، جدا مى شود و گاه در همین زندگى مادى دنیا نیز امکان جدائى ـ چنان که گفتیم ـ براى او حاصل مى شود. حال اگر تمام این مشخصات را براى قالب مثالى نپذیریم، اصل مطلب را نمى توان انکار کرد; چرا که در روایات بسیارى به آن اشاره شده و از نظر دلیل عقل نیز هیچگونه مانعى ندارد. ضمناً، از آنچه گفتیم، پاسخ این ایراد روشن شد که بعضى مى گویند: اعتقاد به جسد مثالى مستلزم اعتقاد به مسأله تناسخ است; چرا که تناسخ چیزى جز این نیست که روح واحد منتقل به جسم هاى متعدد گردد. جواب این ایراد را مرحوم شیخ بهائى به طرز روشنى بیان کرده است، او مى گوید: تناسخى که همه مسلمانان اتفاق بر بطلان آن دارند، این است که: روح بعد از ویرانى این بدن، به بدن دیگرى در همین عالم بازگردد، اما تعلق روح به بدن مثالى در جهان برزخ تا قیام قیامت که باز به بدن هاى نخستین به فرمان خدا بر مى گردد، هیچگونه ارتباطى به تناسخ ندارد، و اگر مى بینید ما تناسخ را شدیداً انکار کرده و معتقدان آن را تکفیر مى کنیم، به خاطر آن است که: آنها قائل به ازلى بودن ارواح و انتقال دائمى آنها از بدنى به بدن دیگرند، و معاد جسمانى را در جهان دیگر به کلى منکرند. و اگر همانطور که بعضى گفته اند: قالب مثالى در باطن همین بدن مادى باشد، پاسخ مسأله تناسخ روشن تر مى شود; زیرا روح از قالب خود به قالب دیگرى منتقل نشده، بلکه بعضى از قالب هاى خود را رها ساخته و با دیگرى ادامه حیات برزخى داده است. * * * سؤال دیگر که در اینجا باقى مى ماند این است که: از بعضى آیات قرآن استفاده مى شود، گروهى از مردم داراى عالم برزخ نیستند، چنان که در آیات ۵۵ و ۵۶ سوره روم مى خوانیم: گروهى از مجرمان بعد از بر پا شدن قیامت سوگند یاد مى کنند که ساعتى بیشتر در جهان برزخ نبودند، ولى به زودى مؤمنان آگاه به آنها مى گویند: شما به فرمان خدا مدتى طولانى تا روز قیامت، مکث کرده اید و هم اکنون روز قیامت است . پاسخ این ایراد، در روایات متعددى چنین داده شده است: مردم سه گروهند: گروهى مؤمنان خالص، گروهى کافران خالص، و گروهى متوسط و مستضعفند. جهان برزخ مخصوص گروه اول و دوم است، اما گروه سوم در یک نوع حالت بى خبرى، عالم برزخ را طى مى کنند (براى اطلاع بیشتر از این روایات به جلد ۶ بحار الانوار بحث احوال برزخ و قبر مراجعه شود). ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر حکمت ۲۲۴: عوامل بزرگی و سروری ↩️ در حدیث دیگرى از آن حضرت مى خوانیم: «إنَّ أعْظَمَ الْمَثُوبَةِ مَثُوبَةُ الاْنْصافِ; برترین ثواب الهى ثواب انصاف است».(7) نیز در حدیث دیگرى مى فرماید: «الاْنْصافُ یَرْفَعُ الْخِلافَ وَیُوجِبُ الاْئْتِلافَ; انصاف اختلافات را برطرف مى سازد و موجب اتحاد صفوف مى شود».(8) بالاخره در حدیثى دیگرى مى فرماید: «عامِلْ سائِرَ النّاسِ بِالاِْنْصافِ وَعامِلِ الْمُؤْمِنینَ بِالاْیثارِ; با سایر مردم به انصاف رفتار کن و با مومنان به ایثار».(9) از حدیث اخیر مفهوم انصاف نیز روشن مى شود; انصاف آن است که منافع خود و دیگران را با یک چشم ببینیم و ایثار آن است که دیگران را با بزرگوارى بر خود مقدم بشماریم. از حدیث ذیل نیز مفهوم «انصاف» آشکارتر مى شود. امام صادق(علیه السلام) در این حدیث که شرح جنود هفتاد و پنج گانه عقل و جهل را بیان مى کند، مى فرماید: «وَالاْنْصافُ وَضِدُّهُ الْحَمِیَّةَ; یکى دیگر از لشکریان عقل انصاف است و ضد آن تعصب (درباره حقوق خویشتن) است».(10) گاه بعضى تصور مى کنند که اگر در بعضى از موارد انصاف را درباره دیگران رعایت کنند و به خطا و اشتباه اعتراف نمایند مقامشان در نظر مردم پایین مى آید در حالى که قضیه عکس است. امام باقر(علیه السلام) در حدیثى از امیرمؤمنان(علیه السلام) نقل مى کند که فرمود: «ألا إنَّهُ مَنْ یُنْصِفِ النّاسَ مِنْ نَفْسِهِ لَمْ یَزِدْهُ اللهُ إلاّ عِزّاً; کسى که انصاف را در برابر مردم نسبت به خویش رعایت کند خدا بر عزت او مى افزاید».(11) در سومین نکته مى فرماید: «با بذل و بخشش قدر انسان ها بالا مى رود»; (وَبِالاِْفْضَالِ تَعْظُمُ الاَْقْدَارُ). «افضال» منحصر به بذل مال نیست، بلکه همان گونه که مرحوم مغنیه در شرح نهج البلاغه خود آورده است هر کمکى که آلام و اندوه ها را کم کند و بارهاى سنگین را از دوش مردم بر دارد مصداق آن است. در خطبه معروف امیرمؤمنان(علیه السلام) که به خطبه «وسیله» مشهور شده است مى خوانیم: «أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّهُ مَنْ قَلَّ ذَلَّ وَمَنْ جَادَ سَادَ; کسى که در احسان کوتاهى کند ذلیل مى شود و کسى که جود و بخشش پیشه کند بزرگ مى شود».(12) شک نیست که هرقدر انسان، به دیگران بیشتر بذل و بخشش کند دل ها مجذوب او مى شوند و سیل محبت مردم به سوى او سرازیر مى گردد و همین امر باعث عظمت و شخصیت انسان مى شود. همان گونه که در حدیثى در غررالحکم مى خوانیم: «بِالاْفْضالِ تَسْتَرِقُّ الاْعْناقُ; به وسیله بذل و بخشش مردم تسلیم انسان مى شوند».(13) حتى اگر چنین شخصى داراى عیوبى باشد، احسان و بخشش مى تواند پرده بر عیب او بیفکند، چنان که در حدیث غررالحکم آمده است: «بِالاْحْسانِ تَسْتُرُ الْعُیُوبُ». سپس در چهارمین نکته مى فرماید: «با تواضع نعمت (الهى) کامل مى گردد»; (وَبِالتَّوَاضُعِ تَتِمُّ النِّعْمَةُ). رابطه تواضع با اتمام نعمت از اینجاست که هم خداى متعال کسانى را که از نعمت هایش برخوردار مى شوند و گرفتار کبر و غرور نمى گردند، بلکه در برابر خلایق تواضع بیشترى مى کنند مشمول لطف و رحمت خاصش مى گرداند و بر نعمتش مى افزاید و هم بندگان خدا وقتى چنین حالتى را در او ببینند که کثرت نعمت باعث فزونى تواضع او شده او را لایق سربلندى و سرپرستى و پیشوایى جامعه مى بینند و عظمت او در چشم مردم بیشتر مى شود. ✍ پی نوشت: (7). غررالحکم، ح 9106 . (8). همان، ح 9116 . (9). همان، ح 9109 . (10). کافى، ج 1، ص 21 . (11). همان، ج 2، ص 114 . (12). بحارالانوار، ج 74، ص 278، ح 1. (13). غررالحکم، ح 8561 . ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ امام صادق عليه‌السلام: إنَّ أفضَلَ ما دَعَوتُمُ اللّهَ بِالأَسحارِ، قالَ اللّهُ تَعالى: «وَ بِالْأَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ» 🤲 بهترين زمانى كه در آن به درگاه خدا دعا مى‌كنيد، سحرگاهان است، خداوند متعال فرموده است: «و در سحرگاهان طلبِ آمرزش مى‌كردند» 📚 بحارالأنوار، ج۸۷، ص۱۶۵ @Nahjolbalaghe2

#موعظه ☀️ لطافت امام حسین علیه‌السلام 💚 صلی الله علیک یا اباعبدالله 🎙استاد کاشانی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: ششصد و بیست و نه 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﺎﻓﻌﻲ ﺩﺭ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺯﻳﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 24 " ﺭﺷﻔﻪ ﺍﻟﺼﺎﺩﻱ " ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﺩﺍﺭﺩ: ﻭ ﻟﻤﺎ ﺭﺍﻳﺖ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻗﺪ ﺫﻫﺒﺖ ﺑﻬﻢ ﻣﺬﺍﻫﺒﻬﻢ ﻓﻲ ﺍﺑﺤﺮ ﺍﻟﻐﻲ ﻭ ﺍﻟﺠﻬﻞ ﺭﻛﺒﺖ ﻋﻠﻲ ﺍﺳﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻓﻲ ﺳﻔﻦ ﺍﻟﻨﺠﺎ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺼﻄﻔﻲ ﺧﺎﺗﻢ ﺍﻟﺮﺳﻞ ﻭ ﺍﻣﺴﻜﺖ ﺣﺒﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻫﻮ ﻭﻟﺎﻭﻫﻢ ﻛﻤﺎ ﻗﺪ ﺍﻣﺮﻧﺎ ﺑﺎﻟﺘﻤﺴﻚ ﺑﺎﻟﺤﺒﻞ " ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺬﺍﻫﺐ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎﻱ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﻲ ﻣﻲ‌ﻛﺸﺪ، [ جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 178] ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﻛﺸﺘﻴﻬﺎﻱ ﻧﺠﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﺎﺗﻢ ﭘﻴﻤﺒﺮﺍﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ ﺍﺳﺖ، ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﻣﺤﻜﻢ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻭﻟﺎﺀ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻴﻢ، ﭼﺴﺒﻴﺪﻡ ". ﻗﺒﻮﻝ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﻪ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﺳﺖ ﺷﻌﺮ ﻋﺒﺪﻱ: ﻟﺎ ﻳﻘﺒﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻌﺒﺪ ﻋﻤﻠﺎ ﺣﺘﻲ ﻳﻮﺍﻟﻴﻬﻢ ﺑﺎﺧﻠﺎﺹ ﺍﻟﻮﻟﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺜﻲ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ (ﺹ) ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻱ ﺑﻴﻦ ﺭﻛﻦ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺻﻴﺎﻡ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺍﺧﻞ ﺩﻭﺯﺥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺣﺎﻛﻢ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 149 ﺟﻠﺪ 3 " ﺍﻟﻤﺴﺘﺪﺭﻙ " ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ " ﺫﻫﺒﻲ " ﻫﻢ ﺩﺭ " ﺗﻠﺨﻴﺼﺶ " ﺁﻥ ﺭﺍ ﺻﺤﻴﺢ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻭ " ﻃﺒﺮﺍﻧﻲ " ﺩﺭ " ﺍﻟﺎﻭﺳﻂ " ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﺑﻲ ﻟﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺒﻂ ﺷﻬﻴﺪ (ﻉ) ﺍﺯ ﺟﺪﺵ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻮﺩﺕ ﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ، ﺭﻫﺎ ﻣﻜﻨﻴﺪ، ﭼﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺰﻭﺟﻞ ﺭﺍ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻴﺮﻭﺩ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺳﻮﺩﻱ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻋﺎﺭﻑ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ. " ﻫﻴﺜﻤﻲ " ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 172 ﺟﻠﺪ 9 " ﻣﺠﻤﻊ " ﻭ " ﺍﺑﻦ ﺣﺠﺮ " ﺩﺭ " ﺍﻟﺼﻮﺍﻋﻖ " ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺩﺭ ﺻﺤﻔﻪ 8 ﺟﻠﺪ 1 " ﺍﻋﺠﺐ ﻣﺎ ﺭﺍﻳﺖ " ﻭ ﻧﺒﻬﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 69 " ﺍﻟﺸﺮﻑ ﺍﻟﻤﻮﺑﺪ " ﻭ ﺣﻀﺮﻣﻲ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 43 " ﺭﺷﻔﻪ ﺍﻟﺼﺎﺩﻱ " ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ. " ﺣﺎﻓﻆ ﺳﻤﺎﻥ " ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻟﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﻨﺎﺩﺵ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻫﻔﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻨﺪ، ﺳﭙﺲ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺰﻭﺟﻞ ﺭﻭﺩ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻋﻠﻲ ﻭ ﻣﻨﻜﺮ ﺣﻖ ﻭ ﺷﻜﻨﻨﺪﻩ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻭﻱ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻴﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﺶ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ↩️ ادامه دارد.. @Nahjolbalaghe2

🎙 حجت‌الاسلام والمسلمین استاد امینی خواه: 🔴 به وقت شام 🎤 فصل سوم؛ قبیله سلمان 🔹 جلسه : دهم 📝 محور سخنرانی: * سوریه؛ عبرتی از اعتماد به وعده‌های پوشالی یهود و نصاری [6:28] * یحیی السنوار یا بشار اسد؟ قضاوت با تاریخ است [12:37] * قاعده قرآنی: در ولایت کفار، نه صلحی است نه آرامشی [15:12] 📌 محور اول بحث: فتنه‌های آخرالزمان؛ آزمونی برای اهل ایمان [13:33] * سفیانی در سوریه، خیرِ تلخ؛ در عراق، شرِ آشنا [15:12] * فتنه‌‌ها؛ از خاک سوریه تا قلب مومن، سوءظن، تیغ دو لبه شیطان [22:53] * از صفوف نماز تا صفوف دشمنی؛ مومنانی که یکدیگر را می‌رانند [26:27] * صبح مومن، شب کافر؛ تندباد حوادث آخرالزمان [40:55] * از ارتداد تا طلوع؛ مسیر ظهور از دل شک و یأس می‌گذرد [49:47] * آزمون‌های سخت، سربازان ماندگار؛ کسانی که امام زمان (علیه‌السلام) به آن‌ها اعتماد دارد [54:36] * ناخالصان در آتش فتنه؛ امتحانی برای ارتقای مومنان [1:01:00] * در تاریکی فتنه‌ها، "تقوا" تنها راه خروج است [1:05:38] @Nahjolbalaghe2