خیلی به این فکر می‌کنم که «بازی» چیه؟ به نظر میاد که بازی یه کار حاشیه‌ایه که اگه نباشه، اتفاق خاصی نمیفته... ولی واقعا اینطوری نیست. در همه جای دنیا، با هر سطح سواد و فرهنگ، با هر نوع عقیده، زن و مرد، پیر و جوون... همه به بازی علاقه دارند. حتی حیوانات هم بازی میکنن و این خیلی جالبه. به نظرم نمیشه با نگاه یه آدم بزرگ بازی کردن رو کامل آنالیز کرد. اگه میخوایم بفهمیم بازی یعنی چی، باید کودک باشیم و بازی رو حسش کنیم. همونطور که سالها پیش با تمام وجودمون غرق لذت بازی می‌شدیم. ‌ ولی با این وجود، یه چیزی بود که لذت بازی کودکانه ما رو چند برابر میکرد... یادتون میاد چی بود؟ این که یهو بزرگترها بچه میشدن و وارد بازی ما میشدن!! من فکر می‌کنم این دیگه آخرین حد لذتیه که یه کودک میتونه تجربه کنه. ‌ گاهی کودکی کنیم... کودکی کردن دل خوش نمیخواد... بلکه خودش باعث خوشی دل میشه... امتحان کنیم..😉 #تصویرسازی #تصویرگری #نوستالژی #خاطره #خاطرات #خاطره_بازی #دوران_کودکی #کودکی #حال_خوب #بازی #تفریح #آب_بازی #بزرگترها #آدم_بزرگ #دل_خوش #دهه_شصت #یادش_بخیر #قدیم #قدیما #علی_میری #procreate #alimiriart #alimiri #digitalart @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

چه خوشمون بیاد و چه نه، هر کدوم از ما وقت زیادی رو در توالت میگذرونیم! به طور میانگین یک سال و دو ماه از عمرمون!! و اتفاقا به خاطر شرایط خاصی که داره، از جمله سکوت، تنهایی، رها بودن از نقش‌های اجتماعی، اون دقایق کیفیت ویژه‌ای هم داره. هر کدوم از ما هم کلی خاطره از دستشویی رفتن و اتفاقات بعدش داریم که تصویرسازی اون خاطرات به صلاح نیست! دوره کودکی هم توالت رفتن یکی از چهار کار اصلی روزانه ما بود که طبعا بخش بزرگی از فکر و زمان ما رو به خودش اختصاص داده بود. ترس‌ها، خرابکاریها و بازیهای زیادی در همین اتاقک کوچیک تجربه کردیم. خاطره بازی کردن با مورچه‌ها، یکی از همین بازیهاست. محاصره کردنشون با آب، گاهی آب ریختن روشون و گاهی نجات دادنشون از غرق شدن و... جزو خاطراتیه که فکر می‌کنم خیلیا دارن. خدا رو شکر می‌کنم که مورچه‌ها امکان تعریف کردن خاطراتشون از دستشویی رفتن ما رو ندارن! ‌ شما چه خاطراتی از دستشویی رفتن دارید؟!😅😉 #تصویرسازی #تصویرگری #نوستالژی #خاطره #خاطرات #خاطره_بازی #دوران_کودکی #کودکی #حال_خوب #مورچه #توالت #دستشویی #مستراح #دهه_شصت #یادش_بخیر #قدیم #قدیما #علی_میری #procreate #alimiriart #alimiri #digitalart @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

همون طور که احتمالا میدونید، در دهه شصت ورود ماشین به کشور ممنوع بود و به ندرت پیش میومد که ماشین جدیدی ببینیم. همه خیابون‌ها در سیطره خودروهای ژاپنی، اروپایی و آمریکایی قدیمی از دهه ۵۰ تا دهه ۷۰ و یا حداکثر ۸۰ میلادی بودند و غیر از اونها، بقیه عمدتا همه پیکان و رنو۵ بود. حاجی بازاریا معمولا تویوتا سوار میشدن و بعضیاشون مرسدس. بچه پولدارا عشق ب ام و بودن. مخصوصا مدل تند و تیز ۲۰۰۲ و ۳۲۰. ماشینهای جنرال موتورز مثل بیوک و کادیلاک هم بیشتر دست یه قشر خاصی بود که هنوز توی حال هوای دوره قبل از انقلاب زندگی میکردن و عشقشون ماشینای بزرگ آمریکایی بود. بعد از حمله عراق به کویت، و باز شدن مرزها به روی آوارگان جنگی، ناگهان شهر ماشینهای متفاوت و جدیدتری به خودش دید. برای ما بچه‌ها که ماشینهای خیلی کمی دیده بودیم و رویای ماشین و ماشین بازیمون محدود به تعدادی عکس چاپ شده روی کارتهای بازی بود، این فرصت مغتنم بود که چیزهای جدیدی ببینیم و طبیعتا ذوق کرده بودیم. یکی از کارهایی که در عالم کودکی انجام میدادیم، خوندن آخرین عدد صفحه کیلومتر ماشین بود و فکر میکردیم اون عدد حداکثر سرعت اون ماشینه!! توی هر کوچه و خیابونی میرفتی، چندتایی پسر بچه میدیدی که سرشون چسبیده به شیشه ماشینه! دیدن تعداد زیاد کلیدها و اهرمهای داخل ماشین هم خیلی هیجان انگیز بود. چقدر دلم میخواست ما هم پیکانمون رو میفروختیم و یکی از اون ماشین خارجیای خوشگل میخریدیم! ‌ ‌ #تصویرسازی #تصویرگری #نوستالژی @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

تعارف چیز عجیبیه! نمی‌دونم از کجا اومده ولی می‌تونم یه حدسهایی بزنم. در جامعه ما خیلی از رفتارها، بر اساس یک مبنای صحیح شکل گرفتن ولی به مرور زمان، اون مبنا کم رنگ یا محو شده ولی رفتار مثل پوسته‌ای درون تهی باقی مونده. مثل مهمونی گرفتن و دعوت کردن دوست و آشنا به خاطر شاد بودن از یک اتفاق، که به مرور به یک وظیفه عرفی تبدیل شده و خوشحال بودن یا نبودن نقشی در این دعوتی نداره! احتمالا تعارف زدن هم یه زمانی واقعی و بر اساس یک خواست درونی بوده ولی در ادامه جای خودشو به یک ادا و رفتار غیر واقعی داده. رفتاری که هم گوینده و هم شنونده می‌دونن که واقعی نیست ولی هیچکدوم تلاشی برای حذفش نمی‌کنن! ما بچه که بودیم، خیلی دوست داشتیم مهمونی تموم نشه و تا جایی که می‌شه مهمون رو بیشتر نگه داریم. برای این کار به تکنیک‌های مختلف متوسل می‌شدیم که یکی از مهمترینهاش مخفی کردن کفش مهمان بود و این باور کودکانه که اگه مهمون کفششو پیدا نکنه شب میمونه!! برای همین گاهی پیش میومد که قبل از مهمونی پدر و مادرمون میگفتن بچه‌ها باز آخر شب شروع نکنید به اصرار و مسخره بازی! مهمون وقتی می‌خواد بره بذارید بره خب! ما هم می‌گفتیم چشم. ولی آخر شب که می‌شد می‌دیدیم پدر و مادرم دارن اصرار می‌کنن که کجا می‌خواید برید این وقت شب، بمونید همینجا صبح نون تازه می‌گیریم صبونه میخوریم و غیره. ما بچه‌ها هم روی سادگی فکر می‌کردیم استراتژی تغییر کرده و ظاهرا دستور کار ماندن مهمونه. و باز شروع می‌کردیم به اجرای عملیات لازم! هیچ وقت نفهمیدم چرا با این حال، باز هم بعد از رفتن مهمونها با ما دعوا می‌کردن که مگه ما نگفتیم مسخره بازی درنیارین؟

و به این صورت ما بچه‌ها به صورت کاملا عملی، آموزش می‌دیدیم که شما می‌تونی خواسته‌ای داشته باشی ولی خیلی صوری و غیر واقعی خلافشو نشون بدی!! آفتی که به شکل عجیبی جامعه ما رو فراگرفته. صداقت فدای عادت. ‌ #تصویرسازی #تصویرگری #نوستالژی #خاطره #خاطرات #خاطره_بازی #دوران_کودکی #کودکی #مهمانی #تعارف #مهمونی #کفش_مهمان #صداقت #عادت #فرهنگ #عرف #دور_همی #یادش_بخیر #قدیم #قدیما #علی_میری @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

یکی از مشکلات زمان بچگی من و خواهر و برادرهام، این بود که ما توی عالم خودمون بودیم که ناگهان مامانم در حال نماز خوندن، ذکر نمازشو با صدای بلندتری می‌گفت و اگر به اندازه کافی توجه ماها رو به خودش جلب نمی‌کرد، میزد روی پاش! حالا ما باید به روش‌های عجیب و غریب شبیه مسابقات حدس بزنید، متوجه بشیم منظور مامانمون چیه و باید چیکار کنیم که شرایط اضطراری رو به حالت عادی دربیاریم! گاهی این مساله ساده بود و سریع متوجه می‌شدیم. مثلا وقتایی که خواهر یا برادر کوچیکمون چهاردست و پا می‌رفت و مهر نماز رو برمی‌داشت. ولی یه وقتایی دیگه واقعا سخت می‌شد. مامان هی صداشو بلندتر می‌کرد و ما بیشتر دست و پامون رو گم می‌کردیم. وضعیت بسیار بغرنجی پیش میومد... انقدر این وضعیت قرمز با آلارم مامان طول می‌کشید که نمازش تموم می‌شد و بقیشو نگم دیگه! خلاصه بعدش معلوم می‌شد منظور مامانم این بوده که پاشو برو پایین توی آشپزخونه، قابلمه اولی نه، زیر قابلمه دومی رو کم کن و درشو بذار!! خب آخه مامان گلم... فکر کنم شما اگه این همه تلاش و پشتکار رو روی همون نماز میذاشتی، خود خدا یکی دو تا فرشته می‌فرستاد یه کاری بکنن زودتر نتیجه می‌گرفتی! #تصویرسازی #تصویرگری #نوستالژی #خاطره #خاطرات #خاطره_بازی #دوران_کودکی #کودکی #نماز #نماز_مادر #مادر #دور_همی #یادش_بخیر #قدیم #قدیما #علی_میری ‏#procreate #alimiriart #alimiri #digitalart @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

خواب تحمیلی نیمروز از اون دسته خاطراتیه که اغلب بچه‌های دیروز داشتن و یادشونه! مجبور بودیم به زور دراز بکشیم و کلی به در و دیوار نگاه کنیم تا خوابمون ببره. خب توی این شرایط حوصله‌م سرمی‌رفت ولی چون خواب پدرم از جنس هلیوم و بی‌نهایت سبک بود، هیچ کاری نمی‌شد بکنم. گاهی حتی از صدای فکر کردن من هم بیدار می‌شد و با صدایی یا تکونی بهم حالی می‌کرد که بچه آروم باش بگیر بخواب دیگه!! فرار کردن از کنار بابا از اون پروژه‌های عجیب بود شبیه فیلمهای فرار جنگ جهانی دوم! گاهی بیست دقیقه طول می‌کشید که از زیر ملافه طوری دربیام که پدرم بیدار نشه!! یادش به خیر این تصویر رو تقدیم می‌کنم به همه اون عزیزانی که پدر یا مادرشون دیگه پیششون نیست. به همه اونهایی که توی دلشون زمزمه می‌کنن: بابای عزیزم... مامان گلم... تو بیا و اگه خواستی زور بگو ولی پیشم باش. بیا و بهم نق بزن ولی بذار صداتو بشنوم. بیا و اصلا نمی‌خواد درکم کنی... هر چی دلت می‌خواد اشتباه کن... همین که پیشمی برام بسه... همین که چشمام یه ساحل امن داشته باشن که نگاهش کنن و آروم بگیرن برام یه دنیا ارزش داره. آخه شاید ندونی ... ولی بعد از رفتنت، مدتهاست که نگاه من مثل یه قایق شکسته وسط طوفان غربت سرگردونه. پ.ن: خدا رو به خاطر این همه خوشبختی شاکرم، که پدر و مادر نازنینم رو در کنار خودم دارم. ‌ ‌ #تصویرسازی #تصویرگری #نوستالژی #خاطره #خاطرات #خاطره_بازی #دوران_کودکی #کودکی #خواب #خواب_بعدازظهر #خواب_ظهر #پدر #مادر #پدرومادر #دور_همی @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

وقتی بین دو شهر سفر میکنیم، انواع مناظر رو میبینیم، رنگهای مختلف، صداهای مختلف، بوهای مختلف... هر لحظه از سفر با لحظه قبلش متفاوته. هر ثانیه امکان داره یک چیز جدید ببینیم. ولی اگر این مسیر رو خیلی خیلی کوتاه کنیم و این قسمت کوتاه رو تکرار کنیم، دیگه جذاب نیست. حالا تصور کنید در فضایی زندگی کنیم که تقسیم بندی و قرارددادهای معمول رو نداره. سال و ماه و هفته و روز و ساعت اصلا وجود ندارن. ساعتها دایره نیستند و عقربه‌ها دائم دور خودشون نمی‌چرخن. زندگی یه خط صاف باشه شبیه یک جاده، بین دو نقطه تولد تا مرگ. یک جاده که هر لحظه و هر نقطه‌ش ممکنه با یه چیز جدید مواجه بشیم. توی این زندگی، تکرار معنی نداره و هر لحظه ممکنه با یک تجربه جدید مواجه بشیم. هیچ انتظار و توقع جلو جلو نداریم. عبارتهایی مثل «شنبه‌های کسل کننده» یا «سن» وجود ندارن که جلوجلو حس ما رو خراب کنن. این زندگی هیجان انگیز چیزیه که ما در کودکی تجربه کردیم و لذتشو چشیدیم. هوا روشن که میشد، بازی میکردیم، دم غروب که میشد یه بازی دیگه میکردیم. شب صفا می‌کردیم. برق بود یه جور، قطع که میشد یه جور دیگه... انگار تصمیم نانوشته‌ای داشتیم که لذت ببریم و اتفاقات بیرونی مانع این تصمیم نبود. من معتقدم چیزی که حال آدمو خراب میکنه، اتفاقات بیرون نیست، بلکه مقدار فاصله اتفاقات بیرونه با توقع آدم. هر چی این دوتا نزدیکتر باشن حال آدما بهتره. بنابراین اگه میخواید یه نفر رو ناراضی کنید و زندگیشو خراب، فقط کافیه فاصله این دوتا رو زیاد کنید؛ یا داشته‌هاشو کم کنید، یا توقعات و خواسته‌هاشو بزرگ کنید. نتیجه تضمین شده‌س!! @alimiriart

وقتی به گذشته نگاه می‌کنم و سادگی زندگی رو به یاد میارم، حسرت می‌خورم که چرا انقدر زندگی رو سخت گرفتیم؟ در گذشته انگار بین توقعات ما و واقعیت زندگی فاصله‌ای نبود. کم می‌خواستیم ولی از کم بیشتر داشتیم. خوشبختیمونو به وسایل و امکانات گره نزده بودیم. خوشیامون توی دلمون بود و سرریز میکرد توی دل بقیه. همسایگی معنی داشت، همشهری معنی داشت، تنهایی یه جور مریضی بود. نیازهای مشخص ساده‌ای داشتیم و در کنار هم اونها رو محقق می‌کردیم. ولی انگار ناگهان یک نفر غریبه آمد و توی بلندگو داد زد: خوشبختی این نیست... خوشبختی بالای آن کوه بلنده... و اون دور دورا رو نشون داد. ما هم برای رسیدن به قله کوه، شهرمون رو رها کردیم و شروع به بالا رفتن کردیم. دچار رقابت شدیم، ترسیدیم که خوشبختی سر کوه به اندازه همه نباشه، پس دست عزیزانمون رو رها کردیم که زودتر برسیم، دویدیم، هر کی برای خودش، شیب کوه هی تندتر میشد و ما بیشتر تلاش می‌کردیم، خیلیامون از نفس افتادیم، بعضیامون راه بقیه رو بستیم که بالا نیان، زنی با عطش مردش را صدا زد و مرد گفت مگه نمی‌بینی دارم از کوه بالا میرم؟ کودکی نگاه مادرش کرد و گفت مامان میشه یه دقیقه بشینم بازی کنم؟ ولی مادرش با اضطراب گفت بدو برو بالا... نمیبینی همه بچه‌ها دارن میدون؟ ولی این کوه قله‌ای نداشت و هر چه بالاتر رفتیم، قله بلندتری جلومون دیدیم. همه خسته، خشمگین، ناامید، سرخورده و از همه مهمتر، «تنها» موندیم روی شیب تند دامنه کوه. حالا بعضی از ماها از اون بالا با حسرت به شهر قدیممون نگاه میکنیم و هر چی فکر میکنیم که چی شد که ما اونجا رو ول کردیم و آواره کوهها شدیم، چیزی یادمون نمیاد

کاش میشد چندنفر بشیم... ده نفر، صد نفر، هزاران نفر... هرچی. بریم یه جایی و دور هم زندگی کنیم. دور از کلیشه‌های تحمیل شده امروز. ساده باشیم، مهربون باشیم، با هم باشیم، حامی هم باشیم. توی شهرمون زندگی کردن رو قدر بدونیم و روز بروز بیشتر زندگی کنیم. توی شهرمون آدما بخندن، هدیه بدن، هدیه بگیرن، عاشق بشن، صبحها برای هم نون گرم تازه ببرن، جلوی خونه‌هاشون گل و درخت بکارن، انقدر وقت اضافه داشته باشن که وقتاشونو خرج همدیگه کنن... کاش باور کنیم که زندگی خیلی ساده‌ و شیرینه، اگه ما شجاعتشو داشته باشیم. #تصویرسازی #تصویرگری #نوستالژی #خاطره #خاطرات #خاطره_بازی #دوران_کودکی #کودکی #مدرسه #زندگی #محبت #همدلی #یادش_بخیر #قدیم #قدیما #علی_میری #procreate #alimiriart #alimiri #digitalart @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

نشسته بودم و توی عالم خودم داشتم نگاش می‌کردم که یهو متوجه شدم آقای معلم بالای سرمه و تا بیام بجنبم و مخفیش کنم، برداشتش و شروع کرد به خوندن! اون چند ثانیه یه عمر طول کشید. چیزی که آقای معلم داشت نگاه می‌کرد این بود: یه کارت عروسی دست‌ساز با یه نقاشی عاشقانه وسطش و اسم من و دختری که اون زمان توی تخیلم همسر آینده‌م شده بود!! و من ده سال یا کمتر سن داشتم!! گویا از همون اوایل دوراندیش بودن و مرد زن و زندگی بودن از صفات بارز من بوده!! سوتی دادن جلو معلم خودش خیلی بود ولی قسمت وحشتناکش این بود که تا مدتها اسباب خنده و مسخره‌بازی همکلاسیهایی باشم که انگار از من «پسرتر» بودن و این نوع احساسات براشون در حکم پوشیدن جوراب شلواری صورتی بود!! آقای معلم چند لحظه‌ای بهم نگاه کرد... کارت رو گذاشت لای دفترم و خیلی آروم و متین گفت، مبارک باشه. ‌ پ ن۱: معلم عزیز و فرهیخته، آقای باقری... روحت شاد. پ ن۲: اگه سوتی‌هایی که دادید قابل گفتنه بگید ما هم بشنویم! #تصویرسازی #تصویرگری #نوستالژی #خاطره #خاطرات #خاطره_بازی #دوران_کودکی #کودکی #مدرسه #معلم #سوتی #کلاس #کارت_عروسی #عاشقانه #یادش_بخیر #قدیم #قدیما #علی_میری #procreate #alimiriart #alimiri #digitalart @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

چطور میشه به یه کودک امروز گفت که بازی‌های دوران بچگی ما چیا بوده؟ چطور می‌شه لذت بازی با ذرات معلق در نور تابیده از پنجره به کف اتاق رو توصیف کرد؟ یا هیجان تابوندن نور با کمک یه آینه کوچیک؟ نوری که مثل یک موجود زنده و پر از انرژی به همه جای خونه سرک می‌کشید و گاهی هم وسط راه از روی لیوان بلوری (سنگ پایی!) یا کریستالهای لوستر رد میشد و تبدیل به یه نورافشانی حسابی می‌شد. چطور می‌شه از دراز کشیدن جلوی کمد دیواری و باز و بسته کردن در کمد با پا گفت در حالی که تکرار صدای قریچ قریچ لولاهای قدیمیِ در باهامون حرف می‌زد، و ما همزمان غرق در تخیلات کودکانه می‌شدیم؟ چطور میشه با شخصیتهای همیشگی بازیهامون که ساعتها ما رو سرگرم می‌کردند آشناشون کرد: قرقره‌های نخ، دکمه‌های توی قوطی خیاطی مامان، جعبه کبریت، باطری قلمی و ...؟ بچه‌های امروز آیا با نگاه کردن از پشت پلاستیک کوچولوی قرمز رنگ آبنبات عسلی، همون دنیای جادویی و پر از رمز و رازی رو می‌بینند که ما می‌دیدیم؟ #تصویرسازی #تصویرگری #نوستالژی #خاطره #خاطرات #خاطره_بازی #دوران_کودکی #کودکی #بازی #آفتاب #نور_آفتاب #نوربازی #بازیهای_قدیم #یادش_بخیر #قدیم #قدیما #علی_میری #alimiriart #alimiri #digitalart @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6