♨️ماجرای حضرت علی (ع) و قصاب دست و دلباز 👌 #سخنرانی بسیار شنیدنی 🎙حجت الاسلام #عالی 📡#امام_علی

. #مقام_روضه_خوان #امام_حسین خود را روضه‌خوان می‌دانم و به آن افتخار می‌کنم حجت‌الاسلام کاظم راشد یزدی سخنران مذهبی در این همایش(همایش خانه مداحان در مشهد) اظهار داشت: من دفتری در جیب خود دارم که روی آن نامم را نوشتم تا اگر روزی در خیابان مُردم و من را نمی‌شناختند بدانند که هستم. در این دفتر شغل خود را روضه‌خوان ذکر کردم و به آن هم افتخار می‌کنم. ما روضه‌خوان‌ها این شغل را با تمام مناصب دنیا هم عوض نمی‌کنیم. وی با ذکر خاطره‌ای از مراسم عمامه‌گذاری آیت‌الله زنجانی برای طلاب جوان گفت: من به این مراسم برای روضه‌خوانی دعوت بودم که دیدم تمام آیات عظام، حجج اسلام و علما حاضر هستند. روی منبر که رفتم گفتم من برای روضه‌خوانی دعوت شدم و این جا برای من است. همه تعجب کردند و روایتی نقل کردم که روزی روضه‌خوانی نزد امام صادق(ع) رفت، امام از او پرسید شنیدم تو روضه‌خوان هستی او گفت بله. گفت برای من روضه‌خوان. او خواست شروع کند که امام فرمود صبر کن برای تو کرسی بیاورم. امام پای کرسی نشست و روضه‌خوان بالای آن رفت. امام حتی به او فرمود مانند روضه‌های خودتان برایم بخوان. به علما گفتم کجا سراغ دارید امام پای کرسی عالمی نشسته باشد اما پای کرسی یک روضه‌خوان نشست. ای خضر رهنما نظری کن بما راشد یزدی با اشاره به اینکه ما روضه‌خوان‌ها جایگاه بالایی داریم و حیف است که قدر ندانیم، گفت:  گر می‌خری شکسته تو خود ما شکسته‌ایم ور خسته می‌پذیری ما سخت خسته‌ایم لطف تو می‌گشاید اگر کار بسته را ما پای خود بدست خود ای دوست بسته‌ایم ای خضر رهنما نظری کن بما که ما عمری بشد که بر سر راهت نشسته‌ایم ای رستگان ز خویشتن ای بستگان بحق لطفی بما کنید که از خود نرسته‌ایم این سخنران مذهبی با بیان اینکه ما روضه‌خوان کاره‌ای هستیم گفت: شعری از کمپانی برایتان بخوانم که مرجع تقلید بود. او در این شعر به استقبال شعری از حافظ رفته است: سینه ی تنگم مجال آه ندارد جان بهای لب است و راه ندارد گوشه چشمی به سوی گوشه‌نشین کن زآنکه جز این گوشه کس پناه ندارد گرچه سیه رو شدم غلام تو هستم خواجه مگر بنده سیاه ندارد هر که گدائی ز آستان تو آموخت دولتی اندوختی که شاه ندارد گنج تجلی ز کنج خلوت دل جو نیک نظر کن که اشتباه ندارد پیر خرد گر بخلوت تو برد پی جز در آن خانه خانقاه ندارد مهر تو در هر دلی که کرد تجلی داد فروغی که مهر و ماه ندارد مهر گیاه است حاصل دل عاشق آب و گل ما جز این گیاه ندارد مفتقر از سر عشق دم نتوان زد سر برود زآنکه سرّ نگاه ندارد هر کاری می‌کنید تلاش کنید به بهشت برسید وی افزود: شما مداحان علاوه بر شور، شعور بالایی هم دارید. در هر قدم و کلام تلاش کنید که برای بهشت تلاش کنید. هر لحظه از زمان، هر گوشه از کار شما، هر قدم از راه شما می‌تواند بهشت را برای شما فراهم کند و این خاص مداح و روضه‌خوان است که باید به آن توجه کنید. راشد یزدی با بیان اینکه مداحی و روضه‌خوانی ما باید مُهر استاندارد داشته باشد، گفت: مداحی ۱۰ دقیقه‌ای اگر مُهر استاندارد داشته باشد به آسمان می‌رود و می‌تواند شما را هم بالا ببرد. این مُهر همان اخلاص است که گذشتگان بسیار داشتند. اگر کار شما با اخلاص آبیاری شود، خزان نخواهد داشت وی با اشاره به اینکه صداها و شعرهای بسیاری در این سال‌ها آمده است اما آن را برمی‌دارند که اخلاص داشته باشد، گفت: نیت خود را خالص کنید زیرا او که بناست کار شما را بردارد حواسش بسیار جمع است. اگر کار شما با اخلاص آبیاری شود، خزان نخواهد داشت و از بین نمی‌رود. در بخش دیگری از روز نخست این همایش با حضور پیرغلامان، مداحان جوان، شاعران و سخنرانان کارگروه‌هایی برای بحث و تبادل نظر درباره مسائل مختلف مداحی شکل گرفت. منبع:عقیق .

. #فاطمه_بنت_الحسین فاطمه دختر حسین، ستاره ای که خوش درخشید نویسنده : سید مهدی علیزاده موسوی کاروان حسینی آخرین نخلهای مدینه را پشت سر می گذارد و به سوی سرنوشتی مقدس، دل کویر را می شکافت؛ گویی در آن سوی دشتها، آوایی ملکوتی، آن را به سوی خود می خواند. قطار شتر، با نظم خاصی، در پی هم آهسته و آرام، سم بر سینه سخت و تب کرده کویر می کوبیدند و به سوی افق پیش می رفتند. محملهایی زیبا، با پرده هایی رنگارنگ، بر پشت شترها، نهاده شده بود و هماهنگ با قدمهای شتران، چون گهواره ای، از این سو به آن سو می رفت. امام حسین پیشاپیش کاروان، سوار بر اسبی سفید، چون خورشیدی می درخشید و دلاوری نستوه که قامتش بر پشت اسب، لرزه بر تن دشمنان می انداخت، در طول کاروان، می تاخت، تا ناقه ای از کاروان جدا نیافتد و یا حرامیان برکاروان نتازند. در یکی از کجاوه ها، بانویی با ابهت و وقار، در اندیشه ای ژرف، فرو رفته بود و تنها سی بهار، از عمر شریفش، گذشته بود. وجودش در میان کاروان، به ستاره ای می مانست که کاروان کوچک حسین را زینت بخشیده بود. همه مردم مدینه از فضل و شرافتش، سخن می گفتند و در علم و دانش اندوزی بر بسیاری از دانشمندان عصر خود، پیشی گرفته بود. علم حدیث را به خوبی می دانست و در ورع و پرهیزگاری، شهره آفاق بود، تا آنجا که پدرش پیرامون او می فرمود: «آیا در اسلام کسی را [همانند فاطمه[ می توان یافت که تمامی شب را به عبادت بگذراند.» اما آنچه بیش از همه به او عظمت بخشیده بود، پیوند او با سالار کاروان، «حسین بن علی» بود. امام حسین پدرش بود. رشته های محبت، آنچنان میان پدر و دختر، ریشه دوانیده بود که هیچ یک تحمل دوری دیگری را نداشت. در میان دختران او محرم اسرار پدر بود و زهد و عبادتش قلب امام حسین را لبریز از شادی می کرد. مادرش نیز زنی پرهیزگار با نام ام اسحاق دختر طلحة بن عبداللّه تمیمی بود. سینه فراخ کویر و آرامشی که بر آن سایه افکنده بود، طایر اندیشه اش را به سوی گذشته ها می کشاند. هنگامی که حسن مثنّی [فرزند امام حسن مجتبی] به خواستگاریش آمد، اوج محبت پدر را نسبت به خود، دریافت. حسن مثنی به خواستگاری یکی از عموزاده های خود ـ فاطمه یا سکینه ـ آمده بود، اما امام حسین،فاطمه کبری را برای همسری با او برگزید و فرمود: «فاطمه شبیه ترین مردم به مادرم فاطمه دختر رسول خدا است و در دیانت همین بس که شبها را به عبادت می گذراند و روزها را روزه می گیرد و در زیبایی همانند حورالعین است.» این سخن پدر، قلبش را لبریز از شادمانی کرده بود، تا آنجا که هر وقت به یاد می آورد، سر از پا نمی شناخت. حسن مثنّی را از کودکی می شناخت. او عموزاده اش بود و در فضل و بزرگواری و تقوا زبانزد خاص و عام بود. پس از شهادت امام حسن او وصی پدر و والی صدقات جدش علی گردید. از همان ابتدا، کانون گرم خانواده، رؤیایی شد و به خانه فرشتگان می مانست. روح صمیمیت و تقوا، بر در و دیوار خانه، موج می زد و تعالیم و معارف اسلامی، بر خانواده کوچکشان، پرتو افکنده بود و به راستی چگونه می توانست این چنین نباشد، در حالی که هر دو، فرزندان دو امام و از سلاله فاطمه و علی بودند. فاطمه کبرا از همان ابتدا که به خانه حسن مثنّی پای گذارد، عشق و محبت را نیز با خود آورد و هر روز که می گذشت، بنیانهای خانواده استوارتر و عشق و علاقه، بیشتر می شد. ثمره این ازدواج مقدس، سه پسر، با نامهای «عبداللّه محض»، «حسن مثلث» و «ابراهیم مغمر» بود. فاطمه بنت الحسین با تربیت علویّ، فرزندانش را پرورد و هر یک بعدها توانستند در مرزهای ایمان و عقیده و علم و تقوا، همچون خورشیدی، بدرخشند و در این راه، بسیاری از «بنی حسن» شربت شهادت نوشیدند و یا در زندانهای مخوف عباسیین، مظلومانه جان سپردند. روزها به سرعت می گذشت و کاروان امام حسین هر لحظه به قربانگاه خود، نزدیکتر می شد. کمتر روزی بود که پیکی از سوی کوفه، به خدمت امام شرفیاب نشود و نامه های دعوت کوفیان را به او نرساند. فاطمه کبرا نیز با دقت و هوش سرشار خود، حوادث را یک به یک دنبال می کرد و شاید بوی تعفن خیانت را همچون برخی دیگر، احساس کرده بود. اما کاروان باید رسالت جاودانه خود را، به پایان می رساند. روز دوم محرم سال 61 هجری، کاروان کوچک حسین به کربلا رسید و در اوج قربت، در میان دریای بی کران دشمن خیمه زد. دیگر به سادگی می شد آینده را تخمین زد، یا بیعت با یزید و یا مرگ؟! و حسین کدام یک را می پذیرفت؟ خورشید روز دهم محرم، مضطرب و نگران، خود را با بی میلی، از پس کوههای شرق بیرون می کشید و اشعه های طلایی خود را بر صحرای پر از زره و فولاد می گستراند. ناگهان تیری سفیرکشان، فضا را شکافت و بر یکی از خیمه های امام حسین نشست. این تیر در واقع پیک جنگ بود و پس از آن، آتش جنگ، زبانه کشید و تنها در نیمروز، خاک کربلا،خون بسیاری از بهترین انسانهای روی زمین را مزمزه کرد و پس از آن تنها حسین مانده بود و خیل زنان

. فاطمه کبرا، همچون عمه قهرمانش، در آن نیمروز، صحنه هایی را دید، که تا آخر عمر، لحظه ای از برابر دیدگانش محو نگردید. اینک نوبت امام حسین(ع) بود. چشمان نگران زنان و کودکان به حسین(ع) دوخته شده بود. همه می دانستند، این آخرین نگاه است. حسین(ع) آماده میدان شد؛ اما همین که قصد میدان کرد، نگاهی میان زنان و کودکان افکند و از میان همه، فرزند دلبندش فاطمه کبرا را فرا خواند. فاطمه کبرا با چشمانی نگران و پر از اشک پیش آمد. امام حسین(ع) «صحیفه ای» را که در میان پارچه ای زیبا پیچیده شده بود، به دخترش فاطمه داد. فاطمه با احترام «صحیفه» را از پدر گرفت و این از اوج عظمت و شایستگی فاطمه کبرا، در نزد پدر، حکایت می کند. فاطمه کبرا نیز آن را به برادرش امام زین العابدین(ع) سپرد. سالها بعد، که یکی از یاران امام صادق(ع) از محتوای آن کتاب پرسید، امام(ع) در پاسخ فرمود: «به خدا سوگند! در آن کتاب، آنچه فرزند آدم بدان نیازمند است، از زمان آفرینش آدم تا پایان جهان هستی، وجود دارد. به خدا سوگند! تمامی حدود در آن ذکر شده است ...» بدین ترتیب در آن عصر غمبار، همگان دریافتند که مقام فاطمه کبرا تا چه اندازه رفیع است، که پدرش صحیفه ای چنین گرانبار را به او سپرد. شهادت پدر، برای فاطمه کبرا، ضربه ای فراموش نشدنی بود. غمی جانکاه بر وجودش، چنگ انداخته بود. فاطمه بنت الحسین(ع) پس از شهادت پدر، به همراه اسرا، راه کوفه را در پیش گرفت. دوشادوش عمه خود، مراقب کودکان بود و تن رنجور خود را سپر نیشهای گزنده تازیانه ها می کرد. کاروان اسرا، پس از چندی، به دروازه های شهر کوفه رسید. رمقی برای اهل کاروان، نمانده بود. بر تمامی چهره ها گرد غم نشسته بود. شاید تنها همدردی ساده ای می توانست، مرهمی بر زخمهای دل زنان و کودکان باشد. اما همین که کاروان وارد شهر گردید، شادی و پایکوبی بر کوفه سایه افکند. اینک شهر علی(ع) بر خاندان داغدار حسین(ع) می خندید. چشمان حیرت زده کاروانیان، از تعجب، باز مانده بود و باری سنگین تر از مصیبت، بر غمهایشان، افزون گشت. ام کلثوم که داغ حسین(ع)، بی قرارش کرده بود، ناگهان فریاد زد: «ای مردم کوفه! آیا از خدا و پیامبر خجالت نمی کشید که چنین بی شرمانه، به خاندان پیامبر(ص) می نگرید!!» و پس از آن، قهرمان کربلا، زینب کبرا، همچون شیری برخاست و با خطبه ای جاودانه، رنگ رسوایی را برای همیشه بر چهره مردم بی وفای کوفه نشاند. اینک نوبت فاطمه کبرا بود. او نیز حرفهای ناگفته بسیاری، در دل داشت. بغض گلویش را به شدت می فشرد و درد ناگفتن، بی تابش کرده بود. از این رو، پس از عمه خود با وقاری کم نظیر برخاست و چنین خطبه خواند: «ستایش خاص خداست به شمار شنها و سنگریزه ها و هم وزن عرش تا خاک. او را سپاس می گویم و به او ایمان داشته و توکل می کنم و گواهی می دهم که معبودی جز او نیست و شریک ندارد و محمد بنده و فرستاده اوست، آن پیامبری که فرزندانش را بی هیچ گناهی، در کنار نهر فرات سر بریدند. بار خدایا به تو پناه می برم که بر تو افتراء و دروغ بندم و سخنی را بر خلاف آنچه نازل کرده ای، به تو نسبت دهم. از آن پیمانها و وصیتی که برای علی بن ابیطالب فرمودی، تا آنکه حقش را گرفتند و او را در خانه ای از خانه های خدا که در آن گروهی بودند که به زبان مسلمان بودند بی گناه کشتند. ننگ بر آن سرها که نه در زمان حیات او و نه در زمان مرگ او، ستمی را از او دفع نکردند، تا آنگاه که خدای تعالی، روح مقدسش را به سوی خویش برگرفت، در حالی که رفتارش پسندیده و خُلق و خویَش حمیده بود. خوبیهایش شاخته شده و راه و روشش، مشهور بود. کسی که در راه تو از ملامت و سرزنش کسی نهراسید. تو او را در کودکی به اسلام هدایت کردی و در بزرگی و مناقب او را ستودی و همواره در راه تو و پیامبرت خیرخواهی کرد تا آنگاه که او را به نزد خود بردی؛ در حالی که نسبت به دنیا زاهد و نسبت به آخرت راغب و مشتاق و مجاهد در راه تو بود. از او خشنود گشته و به راه راست، هدایتش فرمودی. اما شما ای مردم کوفه! ای فریبکاران دغل پیشه نیرنگ باز! ما خاندانی هستیم که خداوند ما و شما را به یکدیگر آزموده و ما را در آزمایش خود، سربلند گرداند و علم و دانش خود را در ما نهاده که ما گنجینه علم و جایگاه فهم و حکم اوییم و حجت او در روی زمین برای بندگان او هستیم. خدا ما را به بزرگواری و کرامت خود، عزیز فرمود و به وسیله پیامبرش محمد(ص)، ما را بر مردمان، برتری آشکاری داده است، اما شما ما را درغگو پنداشته و تکفیر کردید و کشتن ما را حلال دانسته و اموال ما را به غارت بردید. گویا ما فرزندان ترک یا افغان هستیم؛ چنانکه جد ما [علی(ع)] را در گذشته ای نزدیک، کشتید. خون ما به خاطر کینه های گذشته، از شمشیرهای شما می چکد و چشمتان با این اعمال، روشن و دلها

تان به سبب دروغی که به خدا بسته و مکری که کردید، خوشحال است؛ [اما بدانید] که خدا بهترین مکرکنندگان است. مبادا از اینکه خون ما را ریخته اید و اموالی از ما به شما رسیده، خوشحال باشید که همه این مصیبتهای سنگین و بزرگی که به ما رسید تقدیری بود که خدای تعالی، برای ما، مقدر فرموده بود ... مرگ بر شما! چشم به راه لعنت و عذاب الهی باشید؛ چنانکه گویا بر شما رسیده است و عذابهای الهی پی در پی از آسمان بر شما، فرود می آید و به سبب کردارتان شما را در بر می گیرد. شما گرفتار ننگ و جدال با یکدیگر می شوید. سپس به سبب ستمی که به ما روا داشتید در عذاب دردناک روز قیامت، تا ابد خواهید ماند. آگاه باشید که عذاب خدا بر ستمکاران است! وای بر شما! آیا می دانید چه دستی به سوی ما نیزه انداخت؟ و چه کسی به جنگ با ما شتافت؟ و کدام پا، برای جنگ با ما عجله کرد؟ دلهایتان را قساوت و سختی فرا گرفته است و مُهر بر آنها زده شده و گوش و چشمتان بسته شده است و شیطان شما را فریفت و بر چشمهایتان، پرده انداخت که راه نبردید. مرگ بر شما ای مردم کوفه! آخر چه خونی از رسول خدا، نزد شما بود و چه جرم و انتقامی از او داشتید [که به چنین خیانتی دست زدید[ جز بدان دشمنی که با برادرش علی بن ابی طالب(ع) ـ جد من و فرزندانش که عترت پیامبر(ص) بودند ـ داشتید ... آن گاه به این خیانت افتخار کردید تا آنجا که گوینده شما می گوید: ما بودیم که علی و پسرانش را با شمشیرهای هندی و نیزه ها کشتیم و زنانش را همچون اسیران تُرک، به اسارت بردیم و چه نبردی با آنها کردیم! خاک و خاشاک و سنگ بر دهانت ای گوینده! آیا به کشتن مردمانی مباهات می کنی که خدای تعالی پاک و پاکیزه شان کرده و پلیدی را از ایشان برده! ننگ و نفرین بر تو و دودمانت! و راستی سرنوشت هر کس در گرو اعمال اوست. شما بر آنچه خدا به ما ارزانی کرد و بر شما برتری بخشید، حسد ورزیدید. ای وای بر شما! این فضیلتی بود از خدا که به هر که بخواهد می دهد و خدا فضلی عظیم دارد و کسی را که خدا برایش نور و روشنایی قرار ندهد، نوری ندارد.» با سخنان آتشین فاطمه، کوفه یکپارچه اشک و ماتم شد و صدای ضجه و گریه کوفیان، در و دیوار را می لرزاند. دیگر کسی توان شنیدن سخنان حق فاطمه بنت الحسین(ع) را نداشت. از این رو فریاد زدند: ـ ای دختر پاکان! بس است. دلهای ما را آتش زدی و سینه های ما را سوزاندی و وجود ما را خاکستر کردی! کاروان اسرا، پس از توقفی چند روزه، در کوفه، به دستور یزید، به سوی شام، حرکت کرد. در کوفه نه تنها ذره ای از غم و اندوه کاروانیان، کاسته نشده بود، که بی فکری و غفلت کوفیان، رنج خاندان اهل بیت را دو چندان می کرد. شام سرزمینی بود حاصلخیز و از دیرباز در سیطره آل ابی سفیان. قصرهای مجللی که به دستور معاویه، سر به فلک کشیده بود، خاطره پادشاهانی همچون قیصر و کسرا را در ذهنها، زنده می کرد. اینک یزید بر اریکه قدرت، تکیه زده بود. هر غریبه ای که به شهر شام وارد می شد، دهانش از تعجب باز می ماند و ناخودآگاه پرسشی بر صفحه ذهنش نقش می بست که خانه گلی پیامبر(ص) کجا و قصر «احمر» و «اخضر» معاویه و یزید کجا؟!! مردم شام نیز بیشتر، اسلامی همانند پادشاهان خود، داشتند. هنگامی که اسرا به دروازه های شام رسیدند، شامیان به پایکوبی و جشن پرداختند، گویی اسیران روم و بَربَر را می آورند. در شام امام سجاد(ع)طی خطبه هایی پرده از ماهیت پلید یزیدیان برداشت و سخنان قهرمانانه زینب کبرا(س) مکمّل آن بود. سپس با حالتی رقت بار، خاندان پیامبر(ص) را وارد مجلس یزید کردند. فرشهای گرانبها، زمین تالار را زیبا کرده بود و سنگهای مرمرین و تختهای منقش به تالار جلوه خاصی بخشیده بود. مشاوران و بزرگان شام نیز گرداگرد تالار نشسته بودند و یزید نیز در صدر تالار، به تخت زرین خود تکیه زده بود. به دستور او، خاندان پیامبر(ص) را با همان لباسهای مندرس و در برابر چشمان نامحرمان در گوشه ای از تالار، جای دادند. فاطمه کبرا نیز در کنار عمه خود، به کودکان دلگرمی می بخشید. ناگهان مردی از اهل شام، برخاست و نگاهی به فاطمه بنت الحسین(ع) افکند. نگاه مرد شامی دل فاطمه کبرا را لرزاند. مرد شامی در برابر یزید، تعظیمی کرد و در حالی که به دختر امام حسین(ع) اشاره می کرد، گفت: ـ ای امیرالمؤمنین! این کنیز را به من ببخش! فاطمه بنت الحسین(ع)، که در میان آن همه دشمن، خود را غریب و تنها حس می کرد، نگاهی به عمه خود، زینب کبرا افکند و گفت: یتیم شدم. آیا به کنیزی نیز برده می شوم؟ زینب کبرا(س) با قدرت تمام، پاسخ داد: ـ هرگز چنین فاسقی نمی تواند تو را به کنیزی بگیرد! مرد شامی که از پاسخ زینب(س) تعجب کرده بود، با ناباوری گفت: ـ مگر این کنیز کیست؟! یزید پاسخ داد: ـ این فاطمه دختر حسین بن علی و آن دیگری زینب دختر علی بن ابی طالب است. رنگ از رخسار مرد شامی پرید و چشمانش از شدت تعجب باز ماند و با ناراحتی گفت: ـ حسین پسر فاطمه و علی

پسر ابی طالب؟!! یزید پاسخ داد: ـ آری! مرد شامی برآشفت. رگهای گردنش متورم شد و با خشم فریاد زد: ـ یزید! خدا تو را لعنت کند! آیا خاندان پیامبرت را کشته ای و فرزندانشان را به اسیری گرفته ای؟!! به خدا سوگند! می پنداشتم اینان اسرای روم هستند. یزید که هرگز انتظار چنین پاسخی را نداشت، با خشم فریاد زد: ـ به خدا سوگند! تو را نیز به آنان ملحق می کنم! و سپس دستور داد، سر از بدنش جدا کردند. پس از چندی، کاروان، بار دیگر به سوی مدینه حرکت کرد؛ اما دیگر فاطمه، فاطمه ای نبود که چندی پیش از مدینه خارج شده بود. در این مدت کوتاه، بسیار شکسته تر شده بود. دیگر نه پدری داشت و نه عمویی که علم کاروان را به دست گیرد و نه برادری همچون علی اکبر، که نگاه به چهره اش، یاد پیامبر(ص) را در ذهنش زنده نماید. لبخند زیبای پدر، چهره مهربان عمو و قامت دلربای اکبر، لحظه ای از برابر دیدگانش محو نمی شد. نخلهای اطراف مدینه، از دور دیده می شد و فاطمه خسته و دلشکسته، به غروب دلگیر آفتاب می نگریست. * * * در یکی از شبها، حسن مثنّی ـ همسر گرامی فاطمه کبرا، در عالم رؤیا دید: که بر پیشانیش نوشته اند: «قُلْ هُواللّه اَحَدٌ» فاطمه کبرا که پس از داغ پدر و عزیزان خود، دل به شوهرش خوش داشت، این خواب را به فال نیک گرفت؛ اما سعید بن مسیب که دانشمندی وارسته بود، گفت: اگر حسن مثنّی چنین خوابی دیده باشد، اندکی بیشتر از عمرش باقی نمانده است. چندی نگذشت که پیش گویی سعید به حقیقت پیوست و ولید بن عبدالملک، با توطئه ای شوم، سمی مهلک به حسن خورانید و در حالی که تنها 35 بهار از عمر حسن نگذشته بود، او را به شهادت رساند. شهادت شخصیتی بزرگوار و دانشمند، همچون حسن مثنّی، تأثیری ژرف بر فاطمه کبرا نهاد و غمش را دو چندان کرد. مرگ حسن، آن چنان تأثیری بر دختر امام حسین(ع) نهاد که چادری بر روی قبر شوهرش، بر پا کرد و به مدت یک سال شبها را در کنار قبر حسن می نشست و اشک می ریخت. پس از یک سال، دستور داد که هنگام شب، خیمه را برچینند. هنگامی که شب فرا رسید و خیمه را برچیدند، صدای فردی را شنید که می گفت: ـ آیا به آنچه می خواستند، دست یافتند؟ و دیگری پاسخ می داد: ـ خیر! در پایان مأیوس شدند و بازگشتند. پس از آن فاطمه کبرا، مدتی را در تنهایی سپری کرد و سپس به همسری عبداللّه بن عمرو بن عثمان بن عفان در آمد. عبداللّه فردی سخاوتمند، کریم، شجاع و بخشنده بود و از راویان حدیث شمرده می شد. ثمره این ازدواج سه فرزند با نامهای «محمد»، «قاسم»، و «رقیه» بود. فاطمه کبرا در طول زندگانی نسبتا بلند خود، روایات بسیاری از پدر و اجداد خود، نقل کرده است. سند بخشی از خطبه های فاطمه زهرا(س) به او می رسد. ابن حجر عسقلانی پیرامون او می گوید: «فاطمه دختر حسین بن علی از پدر، برادرش زین العابدین(ع)، عمه اش زینب، جده اش فاطمه زهرا(س) و بلال و ابن عباس و اسماء بنت عمیس احادیثی نقل می کند.» فرزندانش همچون «عبداللّه »، «ابراهیم» و ... از او روایت، نقل می کنند. فاطمه کبرا قریب به هشتاد سال زندگی کرد و در طول زندگانی پربار، نه تنها در مرزهای تقوا و پرهیزگاری ـ چنانکه بسیاری گفته اند ـ درخشید، که در دفاع از حریم ولایت و امامت نیز نقش به سزایی داشت. اما از آنجا که هیچ انسانی در این جهان، جاودانه نیست، خورشید زندگانی این بانوی نمونه، در سال 110 غروب کرد. محل وفات او مصر بود و در محلی به نام «درب احمر» به خاک سپرده شد. تربت او در مسجدی باعظمت است و مقبره اش زیارتگاه عاشقان است. تاریخ، علت هجرت فاطمه کبرا از مدینه به مصر را، به یاد ندارد. #فاطمه_دختر_حسین  .

خادم و #امام_زمان علیه السلام #حکایات

📖 شعر داستانی کوتاه 🗣 گوینده دکلمه : علیرضا هاشمی خادم اهلبیت در عمرش فخر باید به خدمتش بکند مثل مادر بزرگ خانه‌ی ما که خداوند رحمتش بکند پیره‌زن سالهای آخر عمر سخت دلبسته شد به خاموشی چیزهای کمی به خاطر داشت مبتلا بود به فراموشی روزی از روزها به او گفتند گرچه خو کرده‌ای به تنهایی نام‌های ائمه را مادر، این أواخر به خاطرت داری؟ گفتم اول: درست گفت علی، پاسخ دومین سوال حسن سومی را نگفته گفت حسین آن‌که در کربلا نداشت کفن گفتمش چهارمی‌و ساکت شد گفت: مادر ببخش یادم نیست تا همین‌جاش یاد من مانده‌ست مشکل از دین و اعتقادم نیست گفتمش آمدیم‌و از تو کسی این سوالات را شفاهی کرد دور از جان تو مَلَک در قبر بپرسد چه خواهی کرد؟ گرچه حرفم مزاح بود اما اشک او روی گونه‌اش افتاد گفت: من رفته است از یادم، او مرا که نمی‌برد از یاد من فقط تا حسین یادم هست، دادم از کف توان نیرو را شسته‌ام سالهای سال اما، استکان‌های مجلس او را اینکه اولاد سیدالشهدا اسمشان رفته‌ست از یادم زیر دیگ عزاش را یک عمر‌ فوت کردم به گریه افتادم اشک مادربزرگ در روضه ماند از او به جا و ارثیه شد رفت مادربزرگ از این دنیا خانه‌ی کوچکش حسینیه شد

. #امام_زمان #تشرفات #کرامات #و_لو_أن_أشياعنا_وفقهم_الله_لطاعته 👈🏼 در بعضی از توقیعات صادره از حضرت ولی‌عصر صلوات الله علیه آمده: 〽️ اگر شيعيان ما كه خداوند آنان را به اطاعت از خود موفق گرداند، دل هايشان بر وفاى به پيمانى كه بدان موظف هستند، اتفاق مى كرد، قطعا توفيق ملاقات با ما براى آنان به عقب نمى افتاد، و قطعا سعادت مشاهده ما، بر اساس معرفت حقيقى و صداقت دل، به زودى براى آنان حاصل مى شد. 〽️ هر يك از شما بايد كارى كند كه به محبّت ما نزديك شود و از آنچه او را به ناپسندى و ناخشنودىِ ما نزديك مى ‏كند، بپرهيزد، كه امر ما ناگهانى و بدون آمادگى قبلی است. 🌿«وَلَوْ أَنَّ أَشْياعَنا- وَفَّقَهُمُ اللّه لِطاعَتِةِ- عَلَى اجْتِماعٍ مِنَ القُلُوبِ فِى الوَفاءِ بِالعَهْدِ عَلَيْهِمْ، لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْيُمْنُ بِلِقائِنا، وَلَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعادَةُ بِمُشاهَدَتِنا عَلى حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَصِدْقِها مِنْهُم بِنا». 🌿«فَلْيَعْمَلْ‏ كُلُ‏ امْرِئٍ مِنْكُمْ بِمَا يَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنَا وَيَتَجَنَّبُ مَا يُدْنِيهِ مِنْ كَرَاهَتِنَا وَسَخَطِنَا فَإِنَّ أَمْرَنَا بَغْتَةٌ فُجَاءَة». 📚 منابع: ۱. احتجاج، ج۲، ص۳۲۴ ۲. الوافی، ج۲۶، ص۲۸۶ ۳. بحارالأنوار، ج۵۳، ص۱۷۶ ...................... #امام_زمان یا رب! به حق حضرت حجت مرا ببخش راهم بده به کوی محبت، مرا ببخش سر تا به پا گناهم و محتاج مغفرت شرمنده ام ز لحظه ی غفلت، مرا ببخش یا رب! کسی بجز تو به دادم نمی رسد از آنِ توست جود و کرامت، مرا ببخش از تو ندیده ایم بجز بخشش و کرم در من نبوده غیر جسارت، مرا ببخش یا رب! کنون که نیمه ی شعبان رسیده است لطفی نما به خاطر حضرت مرا ببخش امشب شبِ زیارت ارباب عالم است با گریه های حال زیارت مرا ببخش بعد از نماز، سجده ی شکرم حسینی است اصلا بیا به خاطر تربت مرا ببخش در طول هفته، بخشش اگر شاملم نشد شبهای جمعه گوشه ی هیئت مرا ببخش #مهدی_شریفی✍ .

. #امام_عصر علیه‌السلام #محمدتقی_عارفیان✍ ای خواهش تمامی اَمّن یُجیب‌ها! ای آخرین شریف ز نسل نجیب‌ها! نام تو زیب و زینت دیوان شاعران وصف تو آرزوی غزل‌ها، نسیب‌ها ای داغ‌دار ماه جمالت ستارگان ای دردمند کوی وصالت طبیب‌ها برپاست از فراق تو فریاد بلبلان ای ندبه‌خوان هجر رخت عندلیب‌ها "ای باد اگر به گلشن احباب بگذری" سوی حبیب بر سخن ما غریب‌ها کز روی لطف گوشۀ چشمی به ما بکن ای چشم تو قرار همه بی‌شکیب‌ها هستیم ما گدای درت ایها العزیز هستند سائلان عطایت حَسیب‌ها شد خون دو چشم منتظرانت بیا بیا "کافی" شدند در ره عشقت خطیب‌ها شد شامْ روز روشن ما در فراق تو شامی که پر شد از ستم نانجیب‌ها نزدیک مایی و ز تو دوریم و در حجاب ای مقصد سلام بعید و قریب‌ها شد وصل تو نصیب محبّان مخلصت درد فراقْ روزی ما بی‌نصیب‌ها #امام_زمان «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» «اللهم العَن الجِبت والطّاغوت والنّعثل» .

. جایگاه محبین #امام_حسین (علیه السلام) در بهشت روز قیامت یک عده ای هستند که دور امام حسین (علیه السلام) رو گرفتند و توجه به هیچ چیزی ندارند و بهشت اونهارو دعوت میکنه، بهشت گله میکنه که خدایا ما بهشت رو برای اینها آماده کرده ایم. لذت نگاه امام حسین(علیه السلام) امام علی(علیه السلام)میفرمایند: «من احبنا فلیعمل بعملنا و لیتجلبب الورع هر که ما را دوست دارد باید مثل ما عمل کند و لباس پرهیزگاری را جامه و پوشش خود قرار دهد.» منبع : بحارالانوار، ج 1، ص 92 .‌.................................... بقیه الله خیرلکم ...امام زمان ذخیره ی خلقتِ خداوند است امام حسین فرمود: من احبنا فلیعمل بعملنا (المومن مرعات المومن) باید ایمان و اعتقادی را بیابیم که امام آن اعتقاد را دارد.پس از آن، اگر دعا کنیم به اجابت میرسد.ولی ما دوست داریم امام زمان بیاد تا مشکلات ما رو حل کنه! اکرم مقامک و اکرمنی بک ان یرزقنی... ما میخواهیم ، بواسطه ی در رکاب امام زمان بودن، به کرامت برسیم ... وگرنه حوائج دنیایی رو که باید از فضه کنیزِ حضرت زهرا و حبیب بن مظاهر بخواهیم... از غلامان شما هم می شود دنیا گرفت . اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد #گریز_زیارت_عاشورا .

اصلا چرا #تقلید مهمه⁉️ #تقلید کجا و کی به درد ما می خوره⁉️ تا چه زمانی باید #تقلید کنیم⁉️ همه این سوالات توی کلیپ بالا جواب داده شده✅ #دکتر_محمد_فراهانی #آموزش_مداحی

. هنری به ‌نام جهاد تبیین ضرورت #جهاد_تبیین به شکل هنرمندانه به نام خداوند جان‌آفرین حکیم سخن در زبان آفرین در عرصه ادبیات و شعر بی‌گمان، «چگونه‌گفتن» (شیوه بیان هنری) بسیار مهم‌تر از «چه‌گفتن»(محتوا) است. در ادبیات شیعی، به این مهم بسیار توجه شده و «بلاغت» و شیواییِ سخن، به عنوان یک اصل غیرقابل انکار، همواره مورد توجه شاعران شیعی بوده است. به این دو شاهد تاریخی- که برگرفته از سخنرانی حجت‌الاسلام حامد کاشانی است- بنگرید: شاهد یکم: پاسخ «شعر» را به «شاعر» بسپار! قبل از این‌که جنگ صفین شروع شود، معاویه(لع) به عمروعاص(لع) گفت که این جنگ خیلی خطرناک است…نامه‌ای به ابن عباس بنویس و او را تمجید کن... عمروعاص نامه‌ای نوشت و چندبیت هم زیر آن نوشت و ابن عباس را مدح کرد و گفت تو که اعقل عقلا هستی! و... ابن عباس همین‌که این نامه را دید مبهوت شد و گفت: عجب! این‌ها روی من هم حساب کرده‌اند! امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه فرمودند: باید جواب او را بدهی! نامه‌ی او را بی‌پاسخ نگذار.... نامه را خودت جواب بده؛ ولی خودت شعر را جواب مده! تو که شاعر نیستی! بگو برادرت «فضل بن عباس» شعر را پاسخ بدهد؛ او شاعر است. یعنی: قصد قربت کافی نیست! یعنی جهاد تبیین [فقط] به نیّت خالص نیست. باید کار را به دست کاردان سپرد وگرنه به درد نمی‌خورد. جهاد تبیین یعنی کارِ درجه‌ی یک! چرا شعر می‌گویی؟ وقتی شعر می‌گویی باید چیزی اضافه بر متن، یعنی باید هنر داشته باشد. وقتی شعرا به محضر ائمه علیهم‌السلام می‌رسیدند، شعر بی‌کیفیت نمی‌خواندند. یا کُمِیت می‌آمد و شعر خودش را می‌خواند، یا نفر بعدی می‌آمد و شعر کُمِیت را می‌خواند. یعنی «شعر فاخر» را به «شعر جدید» ترجیح می‌دادند. جهاد تبیین یعنی کار درجه‌ی یک! نه اینکه فقط قصد قربت کنیم و بگوییم کاری انجام می‌دهیم. باید کار را متقن و سدید و دقیق و جذاب و فاخر انجام داد؛ وگرنه نام این کار جهاد تبیین نیست و تلاشی برای حال به‌هم زدن است! . سیدمهدی حسینی رکن آبادی

. هنری به ‌نام جهاد تبیین ضرورت جهاد تبیین به شکل هنرمندانه بخش دوم شاهد دوم: الغدیر؛ اثری بلیغ و تبیین‌محور [پشتکار و همت علامه امینی(ره) برای بلاغت هنری کتاب «الغدیر» مغفول مانده است..] آشیخ محمدعلی اردوبادی، آذری[زبان] بود؛ غیر از فقه و اصول و عقاید، در ادبیات هم حیرت‌انگیز بود. از زحمات ایشان، فخامتِ کتاب «الغدیر» در ادبیات است. علامه امینی رضوان‌الله تعالی‌علیه همه‌ی الغدیر را برای مرحوم اردوبادی خوانده است و او هم ویرایش کرده است؛ حتّی بعضی اوقات که در بیمارستان بود، علامه کنار او می‌رفت و متن را می‌خواند و ایشان اصلاح می‌کردند. یکی از نقاط قوّت الغدیر، فخامتِ ادبیات این کتاب است. یکی از دلایلی که در روزگار اخیر کتاب‌های اعتقادی ما در بین عامّه اصلاً به چشم نمی‌آید، این است که ادبیات این کتب، ضعیف است! فقط حرف خوب کافی نیست؛ باید خوب هم نوشته شود، باید خوب هم گفته شود، باید ادیبانه و هنرمندانه باشد، وگرنه اصلاً نگاه نمی‌کنند. ادامه دارد... . سیدمهدی حسینی رکن آبادی ✍ .

. #زمینه #نوروز #سال_نو غصه ها کرده تو دلم رسوب  اکشف لی الکروب «یا مقلب القلوب » قسم به کشته ی دم غروب اغفر لی الذنوب «یا مقلب القلوب » احسنُ الحال من تو روضه ی توعه ... تحویلِ سال من خوشا به حال من تو روضه ی توعه ... تحویل سال من ازت می‌خوام محول الاحوالم ببر منو کرب و بلا امسالم یا (ببر منو اربعینِ امسالم) سیدنا الغریب اباعبدالله واسه محرم داره انتظار دل من بی اختیار «یا مدبر النهار » خدا برای دل بی قرار شب سومو بیار «یا مدبر النهار » سپیده موی من شبیه مادرت ... کبوده روی من کجاس عموی من شبیه مادرت .... کبوده روی من یتیم شدم یتیمی خیلی سخته منو بغل نکردی خیلی وخته سیدنا الغریب اباعــبدالله لبهاش‌ خشکه مثل تکه چوب حالش نمیشه خوب « یا مقلب القلوب » ای شمر روی سینه هی نکوب دیگه شده غروب «یا مقلب القلوب » بد زدنت حسین تو رو به قتل صبر  .... می کشنت حسین کو کفنت حسین تو رو به قتل صبر .... می کشنت حسین بریدن سر از قفا درد داره سر تو رو خولی نامرد داره « سیدنا الغریب ابا عبدالله » _ #امیرحسین_ثابتی .👇

‍ ‍ . #امام_زمان #مناجات #سال_نو آخر سال است و بی جیره مواجب مانده ایم باز هم در کار خود از هر جوانب مانده ایم هر چقدری که صلاحِ ماست آن را لطف کن دستِ خالی در پی لطفی مناسب مانده ایم غالباً با گریه ما احساسِ سیری میکنیم چند وقتی می شود بی قُوتِ غالب مانده ایم پایِ ما امسال هم در خیمۀ تو وا نشد عذر می خواهیم اگر جزوِ اجانب مانده ایم کاش این خانه تکانی ها به دلها میرسید نفس ها خاکی و ما در این مراتب مانده ایم تو تماماً سیزده قرن است حاضر مانده ای ما تماماً سیزده قرن است غایب مانده ایم روز و شب بازار در بازار دنیا می خریم جای تو درگیر عید و این مطالب مانده ایم لطف مستاجر شدن دیدار صاحبخانه است آه ما محروم از دیدارِ صاحب مانده ایم . #آخر_سال .

#امام_زمان #سخنرانی_مهدوی ماجرای چگونگی ورود #حضرت_نرجس خاتون سلام الله علیها ملکه روم به بغداد 👈🏼 وچگونگی ولادت حضرت بقیةالله الاعظم عجل‌الله‌تعالی‌فرجه مرحوم حجت‌الاسلام #شیخ_احمد_کافی

. #کربلا ی معلی #غزل #بین_الحرمین -------- می وزد عطر رخ یار ز بین الحرمین می دمد جلوه ی دلدار ز بین الحرمین سهم دلدادگی ات از حرم کرب وبلاست توشه ی خویش تو بردار ز بین الحرمین گاه از داغ ابالفضل و گهی یاد حسین دیده و دل شده خونبار ز بین الحرمین می شود از غم گلگون مه و مهر وفا لاله گون پهنه ی رخسار ز بین الحرمین می نشیند ز دو سو گرد عزا بر رویم همچو گل در غم گلزار ز بین الحرمین هر دل شیفته در کوی غمش منزل کرد می زند شیون بسیار ز بین الحرمین دل در اینجا بگذارد به وفاداری عشق هر که آمد پی دیدار ز بین الحرمین خاطراتی که تو را جانب جنت ببرد بر دل خویش تو بسپار ز بین الحرمین مثل عباس فدایی بشوی بهر حسین ای وجودت همه ایثار ز بین الحرمین می شوی اهل بهشت و به جنان می شکفی می شوی تا که پدیدار ز بین الحرمین در گلستان ولایت که پر از عشق و صفاست می شکوفد دل زوار ز بین الحرمین می رود "یاسر" دلخسته و یک گل ز جنان می برد با دلش انگار ز بین الحرمین ** #حاج_محمود_تاری «یاسر» .

. #کربلا ، تَلِّ زینبیّه -------- غم می رسد به دل ها از تَلِّ زینبیّه آید صدای زهرا از تَلِّ زینبیّه پر شد ز غم سبویم یک باغ پیش رویم گل را کنم تماشا از تَلِّ زینبیّه با سوز و آه بر لب از بس گریست زینب خون می رود به صحرا از تَلِّ زینبیّه یاسی که گشت پرپر داغی که دید خواهر باید که بود جویا از تَلِّ زینبیّه می سوخت همچو مشعل می رفت سوی مقتل آیینه دار دریا از تَلِّ زینبیّه گویا هنوز اینجا در پیش دیده ی ما گودال هست پیدا از تَلِّ زینبیّه ما زایر حسینیم دایم به شور و شینیم با او کنیم نجوا از تَلِّ زینبیّه کرب و بلاست اینجا دارالشفاست اینجا دل را کنم مداوا از تَلِّ زینبیّه "یاسر" اگر که مولا بوده غریب و تنها موجی رهاست حالا از #تل_زینبیّه ** محمود تاری «یاسر» ✍ .

#سخنرانی: حجت الاسلام رنجبر کریمی جشن #میلاد_امام_زمان (عج) 1401/۱12/20 مورخ » #امام_زمان 🚩هیات کربلا_رفسنجان

. #امام_زمان عج #مناجات_پایان_سال  این آخرین سه شنبه پایان سال ماست گویی دوباره درد فراق تو مال ماست یک لحظه هم نبوده برایت غمین شویم با این حساب غصه و غم سهم حال ماست از شیعیان محض و مطیعت که هیچ وقت اینکه شدیم شیعه یتان از خیال ماست فال فرج زدیم و جوابش چنین رسید ترک گناه راه میان وصال ماست حق با شماست اینکه بگویی برایتان این ادعای منتظرانت وبال ماست آقا ببخش نوکر خوبی نبوده ایم مشغول نفس بودنمان اشتغال ماست آقا تو را به جان ابلفضل حلال کن ما را غلام و جزو محبان خیال کن... #محمد _حبیب _زاده✍ #سال_نو .

. #سخنرانی_متنی آثار و تبعات گناه [ منبر ۲۰ دقیقه ای🕙] بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ صَلّیَ اللهُ عَلَى خَیرِ خَلْقِهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِین مقدمه ➖«معصیت» ،«ذنب» ،«اثم» ،« سیئه» «جناح» (عربی شده کلمه فارسی گناه) ، از جمله واژگانی هستند که در قرآن کریم به معنای نافرمانى خداوند به کار رفته اند. آثار زیانبار و ویرانگرى در درون و برون انسان بر جاى مى گذارد، اثر وضعى آن رفته رفته در دل و جان و قلوب و افکار ظاهر مى شود و موجب تیرگى قلب مى گردد و باعث مى شود گناهکار و عصیانگر به نوعى بسوى مسخ ‌شدگى کشیده شود و به لبه پرتگاه سقوط برسد. ➖چنانكه قرآن اعمال بشر را یکی از عوامل گرفتاری ها بیان مى‏فرماید: «وَ مَآ أَصَبَكُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَیدِیكُمْ وَ یعْفُواْ عَن كَثِیرٍ‌»؛ «هر مصیبتى به شما رسد، به سبب اعمالى است كه انجام داده‏اید، و بسیارى را نیز عفو مى‏كند.» ➖جالب اینکه واژه «ذنب» که از «ذَنَب» گرفته شده که به معناى دم و دنباله حیوان است و به گناهان نیز ذنب گفته شده زیرا گناه، جنایت و ستم به دیگران دنباله و آثاری دارد و مستلزم کیفر و عقوبت و انتقام است. ➖متأسفانه آنچه بلاى اجتماع، خانواده‏ها و به‏ویژه جوانان و نوجوانان شده است، معاصى جدید و سرگرمیهاى متنوع و انحرافات تازه‏اى است كه روز به روز بر آنها افزوده مى‏شود. متأسفانه امروزه، روابط و دوستیهاى پسر و دختر، استفاده از انواع مواد مخدر، استفاده ناصحیح از وسایلى همچون: ماهواره، اینترنت، موبایل و... به مسئله‏اى عادى تبدیل شده است. ➖فضای مجازی به بستری برای اشاعه فحشا و قمار و انحرافات اعتقادی و اخلاقی تبدیل شده است ، و بسیاری از خانواده ها جوانان را آزاد گذاشته و آنان ناخواسته، در حال فاصله گرفتن از ضروریات دین‏اند. ➖حضرت على‏(ع) در كلامى، گناهان جدید را عامل بلاهاى جدید معرفى كرده، مى‏فرماید: «كُلَّمَا اَحْدَثَ النَّاسُ مِنَ الذُّنُوبِ مَا لَمْ یكُونُوا یعْمَلُونَ، أَحْدَثَ اللّهُ لَهُمْ مِنَ الْبَلاَءِ مَا لَمْ یكُونُوا یعُدُّون؛ هرچه مردم گناه تازه بكنند، خداوند بلاى تازه‏اى براى آنها به وجود مى‏آورد كه سابقه نداشته است.‌»(۱) ➖و این قاعده مطابقت دارد با آیه ای از قرآن کریم؛ «ظَهَرَ الْفَسَادُ فِى الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَیدِى النَّاسِ لِیذِیقَهُم بَعْضَ الَّذِى عَمِلُواْ لَعَلَّهُمْ یرْجِعُونَ‌»؛ «فساد در خشكى و دریا به سبب اعمال مردم آشكار شد تا نتیجه برخى اعمالشان را به آنها بچشاند؛ شاید باز گردند.‌»[روم/۴۱] ➖اگر مى‏بینیم در اسلام، از تظاهر به گناه به شدت منع شده و دستور عیب‏پوشى داده شده است، یك دلیلش این است كه گناه، همگانى نشود. اگر مى‏بینیم معصیت آشكار، اهمیتش بیش از گناه مستور و پنهان است، بر همین اساس است. ➖اصولاً گناه، همانند آتش است. وقتى این آتش در نقطه‏اى از جامعه روشن شود، باید كوشید تا خاموش، یا دست‏كم محاصره شود؛ اما اگر به آن، دامن زده شود و از نقطه‏اى به نقطه دیگر برده شود، حریق، همه جا را فرا خواهد گرفت و كسى قادر بر كنترل آن نخواهد بود. از این گذشته، پلیدى گناه در نظر عامه مردم و حفظ ظاهر جامعه از آلودگیها، خود سدّ بزرگى در برابر فساد است كه اشاعه فحشا و نشر گناه و تجاهر به فسق، این سد را مى‏شكند، گناه را كوچك مى‏كند و آلودگى به آن را ساده مى‏نماید. ➖ گناهان عمومی یعنی آن دسته از گناهان که در جامعه علنی انجام می شود عموم را تهدید میکند و تر و خشک باهم میسوزند؛ شهیدمطهری:«اجتماع روى فرد اثر مى‏گذارد و فرد روى اجتماع.واقعاً مجموعش یك واحد است، خودش روح دارد، عمر دارد.این، یك مطلب عجیبى است كه البته كسى كه این را خوب استنباط كرده و پرورانده است، علامه طباطبایى است.ایشان در كمال وضوح از قرآن استنباط مى‏كند كه قرآن براى اجتماع، شخصیت قائل است.براى اجتماع عمر قائل است: «وَلِكُلِ‏ّ أُمَّةٍ أَجَلٌ فَإِذَا جَآءَ أَجَلُهُمْ لَا یسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلَا یسْتَقْدِمُونَ» همچنین، براى اجتماع، بیمارى و سلامت قائل است، براى اجتماع سعادت و شقاوت قائل است، براى اجتماع شركت در مسئولیت قائل است. 🔻 ادامه دارد 👇👇 ۱

♻️احادیث تکان دهنده ➖پیامبر(ص) مى‏فرماید: «اِنَّ الْمُؤْمِنَ اِذَا اَذْنَبَ كَانَتْ نُكْتَةُ سَوْدَاءَ فِى قَلْبِهِ فَاِنْ تَابَ وَنَزَعَ وَاسْتَغْفَرَ صَقَلَ قَلْبَهُ مِنْه وَاِنْ زَادَ زَادَتْ فَذَلِكَ الرَّینُ الَّذِى ذَكَرَهُ اللَّهُ فِى كِتَابِهِ «كَلاَّ بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ مَا كَانُوا یكْسِبُونَ»؛هنگامى كه بنده گناه كند، نكته سیاهى در قلب او پیدا مى‏شود، اگر توبه كند و از گناه دست بردارد و استغفار كند، قلبش را از گناه صیقل داده است و اگر گناه را زیاد كند، سیاهى افزون مى‏شود [تا تمام قلبش را فرا مى‏گیرد.] این، همان زنگارى است كه خداوند در قرآن ذكر كرده است: «چنین نیست كه آنها مى‏پندارند؛ بلكه اعمالشان چون زنگارى بر دلهایشان نشسته است.‌»(۲) ➖در حدیثى از امام رضا(ع) مى‏خوانیم: «اَلْمُذِیعُ بِالسَّیئَةِ مَخْذُولٌ وَالْمُسْتَتِرُ بِهَا مَغْفُورٌ لَه؛ فردى كه گناه را نشر دهد مخذول و مطرود است و آنكه آن را پنهان مى‏دارد، مشمول آمرزش الهى است.(۳) ➖در حدیثى از پیامبر اسلام‏(ص) مى‏خوانیم: خَیرُ آیةٍ فِى كِتَابِ اللّهِ هَذِهِ الْآیةُ یا عَلِىُّ مَا مِنْ خَدْشِ عُودٍ وَلاَ نَكْبَةِ قَدَمٍ اِلاَّ بِذَنْبٍ وَمَا عَفَا اللّهُ عَنْهُ فِى الدُّنْیا فَهُوَ اَكْرَمُ مِنْ أنْ یعُودَ فِیهِ وَمَا عَاقَبَ عَلَیهِ فِى الدُّنْیا فَهُوَ أعْدَلُ مِنْ أنْ یثَنِّىَ عَلَى عَبْدِهِ؛ این آیه (وَمَا أصَابَكُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ...) بهترین آیه در قرآن مجید است. اى على! هر خراشى كه از چوبى [بر تن انسان‏] وارد مى‏شود، و هر لغزش قدمى، بر اثر گناهى است [كه از او سر زده است‏] و آنچه خداوند در دنیا عفو مى‏كند، گرامى‏تر از آن است كه [در قیامت‏] در آن تجدید نظر فرماید، و آنچه را كه در این دنیا عقوبت فرموده است، عادل‏تر از آن است كه در آخرت، بار دیگر كیفر دهد.‌»(۴) ➖رسول خدا‏(ص) فرمود: «خَمْسٌ إِنْ أَدْرَكْتُمُوهُنَّ فَتَعَوَّذُوا بِاللَّهِ مِنْهُنَّ لَمْ تَظْهَرِ الْفَاحِشَةُ فِی قَوْمٍ قَطُّ حَتَّى یعْلِنُوهَا إِلَّا ظَهَرَ فِیهِمُ الطَّاعُونُ وَ الْأَوْجَاعُ الَّتِی لَمْ تَكُنْ فِی أَسْلَافِهِمُ الَّذِینَ مَضَوْا وَ لَمْ ینْقُصُوا الْمِكْیالَ وَ الْمِیزَانَ إِلَّا أُخِذُوا بِالسِّنِینَ وَ شِدَّةِ الْمَئُونَةِ وَ جَوْرِ السُّلْطَانِ وَ لَمْ یمْنَعُوا الزَّكَاةَ إِلَّا مُنِعُوا الْقَطْرَ مِنَ السَّمَاءِ وَ لَوْ لَا الْبَهَائِمُ لَمْ یمْطَرُوا وَ لَمْ ینْقُضُوا عَهْدَ اللَّهِ وَ عَهْدَ رَسُولِهِ إِلَّا سَلَّطَ اللَّهُ عَلَیهِمْ عَدُوَّهُمْ وَ أَخَذُوا بَعْضَ مَا فِی أَیدِیهِمْ وَ لَمْ یحْكُمُوا بِغَیرِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَّا جَعَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بَأْسَهُمْ بَینَهُمْ؛ پنج چیز است كه اگر به آنها برخورد كردید از آنها به خدا پناه برید: هرگز در مردمی زنا پیدا نشود که آن را آشکار کنند؛ جز اینکه در ایشان طاعون و دردهایی که در گذشتگان آنها سابقه نداشته پدیدار شود و از پیمانه و ترازو کم نگذارند،‌ جز اینکه به قحطی و سختی مخارج زندگی و ستم سلطان گرفتار شوند،‌ و از دادن زکات منع نكنند؛ جز اینكه آمدن باران آسمان بر آنها ممنوع شود و اگر به سبب چهار پایان نبود، هیچ باران بر آنها نبارد.و عهد و پیمان خدا و رسول خدا ‏(ص) را نشکنند مگر آنکه دشمنانشان بر آنها مسلط شوند و بخشی از آنچه در دست آنهاست،‌ بگیرند و حکم به غیر آنچه خدا نازل کرده است نکنند مگر آنکه خداوند عزیز و جلیل، سختی و شدت را در بین آنها قرار دهد.‌»(۵) ➖امام صادق‏(ع) فرمودند: «تَعَوَّذُوا بِاللهِ مِنْ سَطَوَاتِ اللّهِ بِاللَّیلِ وَالنَّهَارِ قَالَ قُلْتُ لَهُ وَمَا سَطَوَاتُ اللّهِ قَالَ الْاَخْذُ عَلَى الْمَعَاصِى؛ همواره از غلبه و چیرگی خدا در روز و شب، به خدا پناه ببرید از ایشان سؤال شد که غلبه خدا چیست؟ فرمود: مؤاخذه و عذاب بر گناهان.‌»(۶) ➖امام صادق (ع): «أَمَا إِنَّهُ لَیسَ مِنْ عِرْقٍ یضْرِبُ وَ لَا نَکبَةٍ وَ لَا صُدَاعٍ وَ لَا مَرَضٍ إِلَّا بِذَنْبٍ و َذَلِک قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فِى کتَابِهِ وَ ما أَصابَکمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کسَبَتْ أَیدِیکمْ و َیعْفُوا عَنْ کثِیرٍ قَالَ ثُمَّ قَالَ و َمَا یعْفُو اللَّهُ أَکثَرُ مِمَّا یؤَاخِذُ بِهِ»؛ هیچ رگى نزد و پائى به سنگ نخورد و درد سر و مرضى پیش نیاید مگـر به جهت گناهى (که انسان مرتکب شده است) و همین است که خداى عزوجل در کتابش فرماید: (هر مصیبتى به شما رسد، براى کاری است که بدست خود کرده اید و خدا از بسیارى هم گذشت می کند) سپس امام (ع) فرمود: آنچه خدا از آن می گذرد از آنچه از آن مؤاخذه می کند بیشتر است.(۷) 🔻 ادامه دارد 👇👇 ۲