✅ شرح و تفسیر حکمت ۱۸۴ نهج‌البلاغه...👇🏻👇🏻👇🏻 ✨ آگاهى بر چیزى درجات دارد که وابسته به طرق دریافت آن است؛گاه انسان چیزى را با #ادله_نظرى درک مى ‌کند و گاه با #مقدمات_ضرورى، زمانى با #حس و #تجربه و هنگامى با #شهود_باطنى. یا ادله بسیار محکمى همچون #شهود است، شهودى که از همه اینها برتر است یا #علم و #اطلاعى که از #ادله_نظرى حاصل مى‌گردد. 🔺 گاه نیز ممکن است در ادامه راه بر اثر #دلیل_معارضى با #شک مواجه شود. 🔹 از این گذشته افرادى که چیزى را درک مى‌کنند با هم متفاوتند؛ 🔸 گاه افراد ضعیفى هستند که با کم‌ترین شبهه‌اى متزلزل مى‌شوند 🔸 و گاه افراد قوى و نیرومندى که هیچ شبهه‌اى آنها را تکان نمى‌دهد. 💠 از سوى سوم معلمانى که چیزى به انسان مى‌آموزند نیز مختلف‌اند؛ 🍃 گاه معلّم فرد عادى است 🍃 و گاه امام معصوم یا پیغمبر خدا؛ ✅ در آموخته‌هایى از فردى عادى ممکن است شک و تردید نفوذ کند; ولى آنچه را انسان از استاد معصومى آموخته از شک و تردید مصون خواهد بود. ✨ تمام این جهات در حد اعلا در روح و جان على (علیه السلام) وجود داشت؛ هم مشاهده او نسبت به حق از طریق #شهود بود و هم #قدرت_روح او اجازه #شک و #شبهه به وى نمى‌داد و هم استاد و معلم او شخصى همچون #پیامبر اسلام بود که مستقیما مطالب را از منبع وحى دریافت مى‌کرد. 🔺 به همین دلیل امام (علیه السلام) مى‌گوید: "از آن روزى که حق به من نشان داده شد هرگز در آن تردید نکردم." ❇️ افزون بر این‌ها بسیار مى‌شود که تزلزل ایمان انسان از #هواپرستى نشأت مى‌گیرد؛ 🔺 مثلاً در داستان معروف «عمربن‌سعد» آمده است که وقتى در برابر شهید کردن سالار شهیدان، امام حسین، وعده فرماندارى رى به او داده شده به قدرى براى او جالب بود که حتى در #معاد شک کرد و گفت: مى‌گویند خداوند بهشت و دوزخى آفریده اگر راست گفته باشند این عمل را انجام مى‌دهم و توبه مى‌کنم و اگر دروغ گفته باشند به مقام بلندى در دنیا مى‌رسم و از آنجا که امام (علیه السلام) از این امور پاک و منزه بود هرگز شبهه‌اى در وجود مبارکش راه نیافت و چه بسیار افرادى در صدر اسلام و بعد از رحلت پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) براى جاذبه‌هاى مال و ثروت و مقام ایمان خود را از دست دادند و گرفتار شبهات شدند. 🔹 در حدیثى از امام صادق (علیه السلام) مى‌خوانیم که از آن حضرت سؤال کردند چه چیزى ایمان را در انسان ثابت نگه مى‌دارد؟ امام (علیه السلام) فرمود: «آن چیزى که #ایمان را در انسان #ثابت مى دارد #ورع و #پرهیزگارى است و آن چیزى که ایمان را از او #خارج مى‌کند #طمع است». 🔺 از اینجا نتیجه مى‌گیریم که اگر بخواهیم در عقاید خود راسخ باشیم باید علاوه بر این که آنها را از #منبع_مطمئنى دریافت داریم #خودسازى را نیز فراموش نکنیم؛ مبادا طوفان #وسوسه‌هاى_شیطان و #هواى_نفس کاخ ایمان ما را متزلزل و ویران سازد. ✳️ مطالعه خطبه‌هاى نهج‌البلاغه نیز شاهد صادق این گفتار است، زیرا مى‌بینیم همه جا امام (علیه السلام) با قاطعیت تمام در مورد مسائل مختلف از اعتقادات گرفته تا اخلاق و اعمال و احکام سخن مى‌گوید و این قاطعیت نشانه اعتقاد قطعى و تزلزل ناپذیر امام(علیه السلام) در تمام این مسائل است. 💠 این سخن را با کلام دیگرى از امام امیرمؤمنان (علیه السلام) در خطبه ۱۸۹ نهج البلاغه که برگرفته از قرآن مجید است پایان مى‌دهیم. 🔺 امام (علیه السلام) در آن خطبه مى‌فرماید: «بعضى از ایمان‌ها ثابت و مستقر در دل‌هاست و بعضى دیگر ناپایدار و عاریتى است که در میان قلب و سینه تا سرآمدى معلوم قرار دارد» 👆🏻 گویى این سخن اشاره به آیه ۹۸ سوره انعام است که مى‌فرماید: «و کسى است که شما را از یک انسان آفرید (و شما از نظر ایمان یا آفرینش دو گروه مختلف هستید:) پایدار و ناپایدار» 🔺 یکى از تفسیرهاى این آیه شریفه همان است که در کلام امام صادق (علیه السلام) آمده که مى‌فرماید: «مستقر به معناى ایمان ثابت است و مستودع ایمان عاریتى است». @syed213

✅شرح و تفسیر حکمت ۲۲۸ نهج‌البلاغه...👇🏻👇🏻👇🏻 #قسمت_اول 💠در این گفتار حکیمانه به پنج #رذیله_اخلاقى و آثار #سوء آن اشاره کرده. 1⃣نخست مى‌فرماید: «کسى که براى دنیا غمگین باشد (درواقع) از قضاى الهى ناخشنود است» 🔸آنچه در عالم رخ مى‌دهد به #اراده خداست، بنابراین اگر بر اثر حوادثى بخشى از امکانات دنیوى ما از دست برود در واقع #قضاى_الهى بوده و اگر کسى به سبب آن اندوهگین گردد در واقع به قضاى الهى خشمگین شده است. 🔺به تعبیر دیگر، گاه ضررها و زیان‌ها و حوادث نامطلوب بر اثر کوتاهى‌ها و ندانم کارى‌هاى خود ماست که باید #خود را درباره آن #ملامت کنیم و گاه بر اثر امورى است که #خارج از #اختیار ماست و این همان چیزى است که به عنوان #قضاى_الهى تعبیر مى‌شود. ✅اندوهگین شدن براى این امور در واقع اظهار ناراحتى در برابر قضاى الهى است. ✨از سوى دیگر توجه به این حقیقت که انسان باید در برابر قضاى الهى تسلیم باشد دو اثر مثبت در انسان دارد: 🔹نخست موجب #آرامش روح انسان است 🔹و دیگر این که #یأس و #نومیدى را از انسان دور مى‌دارد و وى را از حالت انفعالى دور ساخته به سوى آینده‌اى بهتر حرکت مى‌دهد. 💠دشمنان اسلام اصرار داشتند که مسلمانان و شخص پیامبر را در برابر حوادثى که رخ مى‌دهد ناراحت کنند، لذا هنگامى که #مصیبتى براى مسلمانان پیش مى‌آمد اظهار #خوشحالى مى‌کردند و آن را دلیل بر #عدم_حقانیت اسلام مى‌گرفتند. خداوند به پیغمبر گرامى‌اش مى‌فرماید: «بگو این حوادث قضاى الهى است او مولاى ماست (و براى ما غیر از نیکى نمى‌خواهد و به همین دلیل ما بر او #توکل مى‌کنیم). 🔺این منطق منافقان را مأیوس و دوستان را امیدوار مى‌کرد. ❇️البته #طبیعى است که انسان با از دست دادن مال و ثروت یا مقام و فرزند و امثال آن غمگین مى‌شود؛ ولى براى مؤمن این غمگینى امر #موقتى است، هنگامى که در قضاى الهى فکر کند و به این نکته توجه نماید که خداوند هم #حکیم است هم #رحمان و #رحیم است و چیزى جز #خیر بندگانش را نمى‌خواهد در این حال غم و اندوه فروکش مى‌کند و جاى خود را به رضا و تسلیم مى‌دهد. 2⃣در دومین جمله حکیمانه مى‌فرماید: «و آنکس که از مصیبتى که به او رسیده شکایت کند از پروردگارش شکایت کرده است» 🔺این جمله در واقع جمله سابق را تکمیل مى‌کند، زیرا حوادث تلخ گاه به شکل ضرر و زیان خودنمایى مى‌کند و گاه به صورت مصیبت؛ آن کس که ایمان و توحیدش #کامل است مى‌داند در این مصائب نیز حکمت‌ها و رحمت‌هایى است و به همین دلیل زبان به شکایت نمى‌گشاید که اگر زبان به شکایت بگشاید در واقع از خداوندى که این مصیبت را مقدر کرده شکایت کرده است. ✅البته همان طور که در بالا گفتیم اینها مربوط به ضررها و مصائبى است که #خودساخته نباشد، بلکه از دایره #اختیار ما بیرون باشد. 💠البته گاه انسان براى جلب آرامش، مصیبت خود را با دوستان مؤمن در میان مى‌گذارد تا آن ها به او تسلى دهند، این ضررى ندارد، ولى گاه نزد غیر آنها شکایت مى‌کند که این کار، زیان‌بار است. 🔺البته شکایت کردن به درگاه خداوند نه تنها عیبى ندارد، بلکه نوعى #دعا و #تضرع و #درخواست از اوست و در دعاهاى معصومان هم آمده است؛ همان‌گونه که یعقوب پیغمبر بعد از آنکه یوسف و بنیامین را از دست داد در برابر سرزنش افراد گفت: «من غم و اندوهم را تنها به #خدا شکوه مى‌کنم، و از خدا چیزهایى مى‌دانم که شما نمى‌دانید!». ✨...ادامه دارد @syed213