#براعت_استهلال #شروع_داستان شروع داستان قسمت 2 شب چله بود. ته دريا ماهي پير دوازده هزار تا از بچه ها و نوه هايش را دور خودش جمع کرده بود و براي آنها قصه مي گفت: "يکي بود يکي نبود. يک ماهي سياه کوچولو بود كه با مادرش در جويباري زندگي مي کرد.اين جويبار از ديواره هاي سنگي کوه بيرون مي زد و در ته دره روان مي شد. خانه ي ماهي کوچولو و مادرش پشت سنگ سياهي بود؛ زير سقفي از خزه. شب ها ، دوتايي زير خزه ها مي خوابيدند. ماهي کوچولو حسرت به دلش مانده بود که يک دفعه هم که شده، مهتاب را توي خانه شان ببيند! مادر و بچه ، صبح تا شام دنبال همديگر مي افتادند و گاهي هم قاطي ماهي هاي ديگر مي شدند و تند تند ، توي يک تکه جا ، مي رفتند وبر مي گشتند. اين بچه يکي يک دانه بود - چون از ده هزار تخمي که مادر گذاشته بود - تنها همين يک بچه سالم در آمده بود. چند روزي بود که ماهي کوچولو تو فکر بود و خيلي کم حرف مي زد. با تنبلي و بي ميلي از اين طرف به آن طرف مي رفت و بر مي گشت و بيشتر وقت ها هم از مادرش عقب مي افتاد. مادر خيال ميکرد بچه اش کسالتي دارد که به زودي برطرف خواهد شد ، اما نگو که درد ماهي سياه از چيز ديگري است! يک روز صبح زود، آفتاب نزده ، ماهي کوچولو مادرش را بيدار کرد و گفت: "مادر، مي خواهم با تو چند کلمه يي حرف بزنم". مادر خواب آلود گفت:" بچه جون ، حالا هم وقت گير آوردي! حرفت را بگذار براي بعد ، بهتر نيست برويم گردش؟ " ماهي کوچولو گفت:" نه مادر ، من ديگر نمي توانم گردش کنم. بايد از اينجا بروم." مادرش گفت :" حتما بايد بروي؟" ماهي کوچولو گفت: " آره مادر بايد بروم." مادرش گفت:" آخر، صبح به اين زودي کجا مي خواهي بروي؟" ماهي سياه کوچولو گفت:" مي خواهم بروم ببينم آخر جويبار کجاست. مي داني مادر ، من ماه هاست تو اين فکرم که آخر جويبار کجاست و هنوز که هنوز است ، نتوانسته ام چيزي سر در بياورم. از ديشب تا حالا چشم به هم نگذاشته ام و همه اش فکر کرده ام. آخرش هم تصميم گرفتم خودم بروم آخر جويبار را پيدا کنم. دلم مي خواهد بدانم جاهاي ديگر چه خبرهايي هست.".... ماهی سیاه کوچولو/صمد بهرنگی

خاک بازی . نشسته بودم کنار در خانه امان بغل زمین حج عباس و خاک بازی می کردم. موتور سواری از راه رسید. بالای سرم موتور را نگاه داشت. گفت: سلام پسر حجی...می دونی اینجا قبلا خونه ما بوده... گفتم: نه نمیدونم گفت: ده سال پیش اینجا ما زندگی می کردیم، به بابات گفتم پا دیواراش را بکش بالا که آب جمع نشه. حواست به درخت مو باشه... . . چیز زیادی از قیافه‌اش به یادم نمانده. پنج سال بعد خانه امان را فروختیم و آمدیم پانصد متر بالاتر... . ده سال بعدش از آنجا می گذشتم پسرکی دم در خانه ی قبلی ما داشت خاک بازی می کرد. رفتم جلو. گفتم: سلام. اینجا خونۀ ما بوده ست ها... گفت: به من چه.. - همین جا که شما توش زندگی می‌کنید... مثل گنگ‌ها بهم نگاه کرد.... . حرفی نزدم. چرخ را پیچاندم و دور زدم. اما شاخه های درخت مو پر بر و بار تر شده بود... #چالش_پستهای_نگذاشته! #داستان #داستانک #خانه #ملک #املاک #پست_اول #انگور #می #گنگ #چرخ

باریدن ...کار خدا بود که من توانستم جلوی خودم را بگیرم. البته پشت سر مرده خوب نیست حرف بزنی. متوجه‌اید؟ همه‌ی فک و فامیل‌ها دورِ هم نشسته بودند و می‌خواستیم مادربزرگ را هربار بفرستیم پیشِ یکی از عموها. من جوان بودم و تازه حسن دوسالش بود و پیشِ‌ همه بهش افتخار می‌کردم. که یک‌هو حسن بارید. جیش کرد سر جاش. بابا به حسن که الان این‌قدر رعنا شده گفت: «اِ.... ه اِ.... ه.. خجالت بکش حسن. برو دستشویی بچه... ببین چه گنده‌کاری کردی...» و بعد رو کرد به من و گفت: « عین بچگی‌هایت. تو را هم اگر نمی‌بستیم فرت فرت جات را خیس می‌کردی... هرچی هم بهت می‌گفتیم بابا این‌قدر لجبازی نکن.. هروقت جیش داشتی خودت برو دستشویی» راستش من هم نزدیک بود یک چیزی به بابایِ‌خدابیامرزم بگویم. آخر من جوان، تازه پسردار شده بودم. اما می‌دانی چه شد؟... حالا برات می‌گویم تا خواستم پابشوم، مادربزرگ که دیگر جانی تو صداش نبود به بابام گفت: « به بچگی‌های خودت رفته..» هیچی دیگه‌ هم نگفت. آن وقت بود که انگار آب سردی ریخته باشند رو آتش سینه‌ام. متوجه‌اید که؟..

#شروع_داستان #براعت_استهلال شروع داستان قسمت 2 جشن فرخنده جلال آل احمد ظهر كه از مدرسه برگشتم بابام داشت سرحوض وضو می‌گرفت، سلامم توی دهانم بود كه باز خورده فرمایشات شروع شد: - بیا دستت را آب بكش، بدو سر پشت‌بون حوله‌ی منو بیار. عادتش این بود. چشمش كه به یك كداممان می‌افتاد شروع می‌كرد، به من یا مادرم یا خواهر كوچكم. دستم را زدم توی حوض كه ماهی‌ها در رفتند و پدرم گفت: - كره خر! یواش‌تر. و دویدم به طرف پلكان بام. ماهی‌ها را خیلی دوست داشت. ماهی‌های سفید و قرمز حوض را. وضو كه می‌گرفت اصلا ماهی‌ها از جاشان هم تكان نمی‌خوردند. اما نمی‌دانم چرا تا من می‌رفتم طرف حوض در می‌رفتند. سرشانرا می‌كردند پایین و دمهاشان را به سرعت می‌جنباندند و می‌رفتند ته حوض. این بود كه از ماهی‌ها لجم می‌گرفت. توی پلكان دو سه تا فحش بهشان دادم و حالا روی پشت بام بودم. همه جا آفتاب بود اما سوزی می‌آمد كه نگو. و همسایه‌مان داشت كفترهایش را دان می‌داد. حوله را از روی بند برداشتم و ایستادم به تماشای كفترها. اینها دیگر ترسی از من نداشتند. سلامی به همسایه‌مان كردم كه تازگی دخترش را شوهر داده بود و خودش تك و تنها توی خانه زندگی می‌كرد. یكی از كفترها دور قوزك پاهایش هم پرداشت. چرخی و یك میزان. و آنقدر قشنگ راه می‌رفت و بقو بقو می‌كرد كه نگو...

زنده باد رئالیسم! محمد یزدانی خرم نویسندۀ کتاب «خون‌خورده» در صفحۀ اینستاگرامش نوشت: ✅ماریو بارگاس‌یوسا به ما آموزاند که قصه‌ی آدم‌های بیرونی چه‌گونه می‌توانند به روایت‌های جان‌دارِ ادبی تبدیل شوند. او آموزاند که باید چهره‌ها را با تناقض‌ها و رازهاشان روایت کرد... برای من مصطفا چمران که دیشب سی و نه‌امین سال شهادت‌اش بود در دهلاویه و آن حادثه‌ی مشکوک چنین وجهی دارد. ✅این‌که مردی چون او با تجربه‌ی آکادمیک منحصر‌به‌فرد تصمیم می‌گیرد چریک شود، مردی که شیفته‌ی شعر و طبیعت است در اوج روزهای شکست‌های پی در پی ما در ابتدای جنگ با چند جوان، چند چریک و ارتشی جلوی پیش‌روی عراق را می‌گیرد. ✅او موقع شهادت فقط پنجاه سال داشت اما در تکه‌ای از آخرین یادداشت‌اش می‌نویسد «خسته‌ام، پیر شده‌ام، دل‌شکسته‌ام، ناامیدم.احساس می‌کنم که این دنیا دیگر جای من نیست. با همه وداع می‌کنم و می‌خواهم فقط با خدای خود تنها باشم...» عمقِ این اندوه را می‌توان در روایت برخی یاران‌‌اش از او دید. این‌که در ماه‌های آخر گاه انواع تهمت‌ها را هم به او بستند. ✅ترسیم چنین شخصیت‌هایی در تاریخ ما بسیار کم انجام شده. یا شعاری و تبلیغاتی بوده، یا ناجوان‌مردانه و گاه هتاکانه. در ادبیات داستانی‌مان کمتر رد حضور روایت‌های شخصی را دیده‌ام از چهره‌های مهم‌ تاریخی. مگر چند نمونه‌ی معدود از حضور دکتر مصدق. و این تاریخ مملو از آدم‌هایی‌ست که می‌توان از نو نگاه و روایت‌شان کرد. ✅شاید بخشی از این مشکل به نگاه گروهی از نویسنده‌گان خودسالینجرپندار بازمی‌گردد که بیش از خانه‌های خود اسیر ذهن‌های تنگ‌شان هستند. کسانی که جرات سرک‌کشیدن به تاریخ ندارند و با یک نمایش انزوای مهمل و بدون هیچ «ناتوردشت»‌ی برای دیگران نسخه می‌پیچند. محاکمه می‌کنند، رای می‌دهند و اگر کسی در جایی دیده شود به او افترا هم می‌بندند. ✅من شیفته‌ی تمام تاریخ معاصر هستم. گمان می‌کنم نویسنده باید مثل چریک سر بکشد به جای‌جای تاریخ. نه برای اثبات و زنده باد و‌ مُرده‌ باد که برای روایت... چمران فارغ از هر قضاوت درست یا غلطی برای من از جمله‌ی این شخصیت‌هاست. مملو از چراها، تصویری که حاتمی‌کیا حتا ذره‌ای هم نتوانست به آن نزدیک شود چون درگیر ایده‌ئولوژی بود در فیلم‌اش. ✅وقتی خود را از تاریخ و آدم‌های‌اش تهی می‌کنیم نتیجه‌اش می‌شود رمان‌هایی که اگر در سودان جنوبی یا اکوادور هم اتفاق بیفتند چندان تفاوتی ندارند با بودن‌شان در ایران. ✅جنگ پر خون ایران ملک کسی نیست. آدم‌هایی که در این جنگ بودند روایتی ثابت ندارند. ادبیات بی‌خطر ادبیاتی‌ست که در آن راوی جرات ندارد از پشت پنجره تکان بخورد و یقه‌ی زمان را بگیرد. یقه‌ی آدم‌هایی که گم شدند. پس زنده باد رئالیسم...

#دیالوگ #گفت_وگو دیالوگ 1 هیچ قانونی وجود ندارد که چه زمانی به‌تر است از گفت‌وگو استفاده کنید و چه زمانی نه، اما یک شگرد خوب وجود دارد: اگر شخص سومی نزدیک صحنه باشد آیا تلاش می‌کند که به گفت‌وگو گوش دهد؟ اگر جواب منفی است، گفت‌وگو را کنار بگذارید و اگر جواب مثبت است، از آن استفاده کنید. گری پرووست / ترجمه کاوه فولادی نسب

#شروع_داستان #براعت_استهلال شروع داستان قسمت 3 - زمزم را حفر کن. - زمزم چیست؟ - آنى که آبش نه مى‌گندد و نه کاستى و پایان مى‌پذیرد. آن‌ را بکن و انبوه حاجیان را سیراب کن. - کجاست؟... کجاست؟... از محل آن مرا با خبر سازید! - در حرم است. جاى آن از خون و سرگین پوشیده است. - نشانه‌هاى بیشتر... از آن، به من نشانه‌هایى بیشتر بدهید. - محل لانه‌هاى موران. آنجا که کلاغى سیاه و سپید، نوک بر زمین مى‌کوبد. - من... آنک آن یتیم نظرکرده / محمدرضا سرشار

#لوازم_نویسندگی⬇️ لوازم نویسندگی ◀️ ... ایشان در مقابل این سؤال که «اگر واقعاً می‎توانستید بنویسید و خوب هم بنویسید، نوشتن را به چه علت امری لازم و جدی تلقی می‎کردید؟» پاسخ معقولی ارائه نمی‎دهند، و تنها معدودی از ایشان به انگیزۀ پوسته‎ایی «خالی کردن خود» اشاره می‎کنند که با توجه به این‎که در خود این افراد، معمولاً و نه عموماً، جز مسائل و مشکلات شخصی، آرزوها و احساساتِ فردی یا دردها و ناکامی‌های خصوصی، چیزی شکل نگرفته است و خالص انگیزه‎های شخصی و خصوصی نیز برای آن‎که انسان در موضع نویسندۀ حرفه‎ای قرار بگیرد کافی نیست. ◀️ می‎توان گفت که این گروه معدود هم در واقع انگیزه‎ای برای انتخاب نویسندگی یا اجبار در نوشتن نداشته‎اند و نویسنده نشدن ایشان در وهلۀ نخست نه به علت ناتوانی‎های مادرزادی و «بی‎استعدادی»، نه به علتِ مجموعه‎ایی از حوادث ناگوار و بدبیاری‎های غیرمنتظره و نه به علت نبودِ شرایط مناسب، بل صرفاً به‎دلیل عدم حضور یا عدم فراخوانی انگیزه‎های واقعی بوده است. لوازم نویسندگی/نادر ابراهیمی ص41

گاهی صحبت از چرایی نوشتن از چگونگی نوشتن برایم جذاب‌تر بوده است. اگر چرایی خوبی برای نوشتن‌هامان بیابیم خیلی وقت‌ها چگونگی هم درپی‌اش خواهد آمد. راستی شما فکر کرده‌اید به چرایی‌ها!

❁ کپی ممنوع، مگر با ذکر منبع ( نام نویسنده ) 🖋☕️ @Best_Stories #داستان‌_کوتاه پدر بزرگ از چند روز پیش آنجا، جایی که یک مشت بچه‌ی شیطان و شلوغ، با جست و خیز و فریاد فوتبال بازی می‌کردند، پسر بچه‌ای حدودا ده ساله پیدایش می‌شد، تنها: می‌نشست حاشیه زمین، و در حالی که بچه‌ها غرق در هیجان بازی خود بودند، نگاهشان می‌کرد. کوچولو، قوز کرده با اندامی نحیف، عینك سياه آفتابی بزرگی به چشم داشت که بیشتر از نیمی از چهره‌ی رنگ پریده‌اش را می‌پوشاند. بچه‌ها، در پی بازی خود، انگار که حتی متوجه او هم نمی‌شدند، و بالاخره پسرك بی‌ آن‌که توجه کسی را جلب کند، بلند می‌شد و می‌رفت. اما يك روز که بچه‌ها طبق معمول با سروصدا، بازی می‌کردند، پسرك با آن چهره‌ی رنگ پریده و پنهان زیر عينك سیاه، درحالی که بر عصایی تکیه داشت پیدایش شد، لنگ لنگان آمد، خسته مثل يك پیرمرد. وقت استراحت، یکی از بچه‌ها به او نزديك شد: «تو کی هستی؟» پسرك بی‌آنکه جوابی به او بدهد، از پشت عینک سیاه بزرگ خیره نگاهش می‌کرد. «اسمت چیست؟» «اِمیلیو» «چشم‌هایت درد می‌کند؟» «نه.» «پس چرا عینك میزنی؟» «عينك پدر بزرگ است.» «مریضی؟» «"نه.» «پس چلاقی.» «نه.» «پس چرا با عصا راه می‌روی؟» «عصای پدر بزرگ است.» پس پدر بزرگت کو؟ پسر سرش را پایین انداخت: گرهی راه گلویش را سد می‌کرد و نمی‌گذاشت جوابی بدهد. «مرده است؟» با سر تصدیق کرد: «بله..» «پیر بود؟» آهی کشید: «بله.» «اینجا برای چه می‌آیی؟» «می‌خواهی با ما بازی کنی؟» پسرك جواب نمی‌داد. پس از یک بازی دیگر، بچه‌ها باز وقت استراحت به او نزديك شدند. «من او را می‌شناسم، همانی است که همیشه با پیرمردی به گردش می‌رفت.» «آن پیرمرد پدر بزرکت بود؟» پسرك باز آهی کشید: «بله.» «مامان و بابایت کجا هستند؟» «وقتی دو سالم بود تو تصادف اتومبیل مردند.» چنان آهسته حرف می‌زد که بسختی می‌شد صدایش را شنید. «بله، بله، من هم می‌دانستم، مامان و بابایش در یک تصادف خیابانی کشته شدند.» «تو، تو ماشین نبودی؟» «نه، پیش پدر بزرگ در خانه بودم.» «و حالا، پیش کی هستی؟» «پیش پدر‌بزرگ بودم.» «بارها او را دیده‌ام، او و آن پیرمرد همیشه با هم بودند.» «وقتی با او بودی به تو خوش می‌گذشت؟» «بله‌.» «آخر چطور می‌توانستی با یک پیرمرد بازی کنی؟» بر چهره‌ی رنگ پریده شعاع لبخند ناپایداری درخشید. «دلت می‌خواهد با ما بازی کنی؟» پسرك جواب نمی‌داد. «چطور انتظار داری که با ما بازی کند؟ با این عینک بزرگ و عصا یعنی پیر است.» «پس اگر پیری، مثل پدربزرگت می‌میری.» و دیگری افزود: «و ما تشییع جنازه‌ات می‌کنیم.» جمله‌ای بود مثل جرقه، از آن جرقه‌هایی که آتش‌سوزی به راه می‌اندازند. بچه‌ها که لحظه به لحظه تعدادشان بیشتر می‌شد، نگاه‌هایی ردو بدل کردند. «بیایید، همه بیایید اینجا، این پیرمرد بیچاره مرده و ما باید خاکش کنیم.» پسرك، تکیه داده بر عصا، از جای خود برخاست، انگار که آمادگی خود را اعلام می کرد. بچه‌ها که لحظه به لحظه به این بازی تازه علاقمندتر می‌شدند، شانه‌ها و پاهای پسرك را گرفتند و بلندش کردند، و بقیه به سرعت رفتند و آمدند و تیر و تخته، حلبی قراضه و قوطی‌های کنسرو خالی از میان آشغال‌های همان دور و بر آوردند. پسرك را روی تخته دراز کردند. با آهنگ و قدم‌های يك تشییع‌جنازه‌ی واقعی راه افتادند، و همراه با ضربه‌های منظم چوب روی حلبی‌ها و قوطی‌های کنسرو، يك مارش عزاداری من‌در‌آوردی را زدند. صدایشان به تدریج اوج می‌گرفت و ضربه‌ها محکم‌تر می‌شد، و گرداگرد تابوتی که بر آن، پسرک با چشم‌های بسته دراز کشیده بود، راه می‌رفتند. او را به جایی بردند که فرو‌رفتگی طبیعی زمین، چیزی مثل گودال درست کرده بود، و انگار که جسدی را دفن می‌کنند پسرك را همان تو گذاشتند و دور تا دور ایستادند و شروع کردند به ریختن مشت مشت خاك روی او. به تدریج که خاك روی پسرك را می‌پوشاند، بر تحرك جمع افزوده می‌شد. مردی که همان نزدیکی‌ها، و درست توی همان مزرعه کار می‌کرد، و آن همه هیاهو را شنیده و مظنون شده بود، کمی از پشت پرچینی که دور زمینش حصار می‌کشید، نگاهشان کرد و سپس به موقع بیرون پرید، در حالی که کج‌بیلی را که در دست داشت، با خشم توی هوا تکان می‌داد، به طرف آنها دوید، و مثل پرواز پرنده‌ها در اثر شليك گلوله‌ای، به فرار وادارشان کرد. «پدر سوخته‌های بیشرف دزد!.... » بزرگترین آنها شهامتش را یافت که بایستد و رو برگرداند و جواب بدهد: «پیر بود و مُرد، باید خاکش می‌کردیم.» جواب را که داد بسرعت دوید.

«اگر يك بار دیگر پایتان را اینجا بگذارید، خواهید دید که چه به روزتان می‌آورم. بدذات‌های حقه باز دزد!... دیشب هم آمده بودید تو مزرعه‌ی من انگوردزدی..» با نزدیک شدن به سوراخی که پسرك تويش تقريبا بطور کامل مدفون شده بود، شروع به کنار زدن خاك ها و بیرون کشیدن او از زیر آن همه خاکی که رویش ریخته بود کرد. از گودال که بیرونش آورد پرسید: «تو چرا می‌گذاری این آدمکش‌ها این بلا را سرت بیاورند؟» پسرك، مثل کسی که از خواب عمیقی برخاسته است، در جواب دادن تأخیر می‌کرد. بالاخره با آهنگ خواب آلودی گفت: «با پدربزرگ هم همین کار را کردند.» نویسنده: #آلدو_پالاتزسکی مترجم: #فیروزه_مهاجر داستان‌های کوتاه جهان...! @Best_Stories

به‌عنوان یک تمرین فکر کنید نکته‌های مثبت داستان بالا چیست؟ بشمارید و درباره‌اش فکر کنید....