eitaa logo
ساکنین پلاک "8"
208 دنبال‌کننده
14هزار عکس
8هزار ویدیو
114 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
✳ سالی یک یا دو امتحان سنگین داریم 🔻 ما این چند سالی که هستیم، مرتب داریم می‌دهیم؛ یا امتحان است، یا امتحان ؛ یا در کلاس شکر نشسته‌ایم، یا در کلاس صبر. 🔸 خدا را برای خلق كرد. اصلاً دنيا كلاس امتحان است، منتها امتحان‌ها دو قسم است؛ گاهی امتحان، هر روز است ولی گاهی امتحان‌های سنگين، سالی يك بار يا دو بار است. «يُفْتَنُونَ في‏ كُلِّ عامٍ مَرَّةً أَوْ مَرَّتَيْنِ» (توبه، ۱۲۶) 🔹 گاهی يك بار يا دو بار انسان يا می‌شود يا فراوانی به او پيشنهاد می‌دهند يا به او پيشنهاد می‌دهند و در بوته‌ی آزمايش قرار می‌گيرد، وگرنه امتحانات جزئی هر روز و هر لحظه است. 👤 💠 | ۱۳۹۵/۱۱/۲۸ @pellake8
✳ نتایج انفاق برای خودمان است 💠 «وَ ما تُنفِقوا مِن خَیرٍ یُوَفَّ اِلیکُم وَ اَنتُم لا تُظلَمونَ» «و هرچه انفاق کنید پاداش آن به شما می‌رسد و بر شما ستم نخواهد رفت.» (بقره، ۲۷۲) 🔻 هر که در آیات کریمه‌ی بیندیشد، به‌خوبی درمی‌یابد که انفاق، به مفهوم قرآنی آن، مشارکت‌دادن کامل دیگران است در آن‌چه خداوند از و و و به انسان بخشیده است. تفکر و درنگ در این آیات روشن می‌سازد که بازگشت نتیجه‌ی به و دوری از و ، تنها منحصر به جزای الهی که در عاید انسان می‌شود نیست، بلکه که از فعالیت‌های انسان برمی‌آید نیز جزای عمل به‌حساب می‌آید. این پاداش، که پیش از است، در قرآن به «جزای ادنیٰ» و پاداش آخرت به «جزای اوفیٰ» یاد شده است. 🔸 کوتاه سخن این‌که فرد یا گروهی که برای ایجاد برای دیگران کوشش می‌کند، در حقیقت، خیرخواهی و نیک‌فرجامی را برای خویش به ارمغان می‌آورد و خطر ستم و هلاکت و نیستی را از خود دور می‌سازد. امروزه پیامدهای مثبت و نتایج اجتماعی چنین رویکردی کاملا روشن و آشکار است. 👤 📚 📖 صفحات ۲۴۳ و ۲۴۴ @pellake8
✳ شرط رسیدن به تمام کمالات 🔻 وقتی که می‌گوییم: «لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّىٰ تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ...» مقصود از «بِر»ّ، است؛ مادی یا معنوی، روحی یا جسمی، فکری یا عاطفی. انسان در راه کمال، هر کمالی که باشد، توفیق نمی‌یابد مگر آنکه از برخی چیزهایی که دوست دارد، بگذرد یا آن‌ها را ببخشد. ولی اگر بخواهد همه‌ی آن‌چه را دوست دارد نگاه دارد و و و و خویش را حفظ کند، در نهایت نمی‌تواند به برّ برسد. 🔸 کشاورز را مثال می‌زنیم. زمانی که می‌خواهد گندم فراوان را درو کند، باید از بخشی از آن چشم بپوشد. او از آن‌ها چون بذر استفاده می‌کند و آن‌ها را زیر زمین دفن می‌کند، به این امید که آن‌چه زیر زمین دفن شده، و از آن گذشته است، پس از مدتی به مقدار فراوانی گندم تبدیل شود. در این صورت کشاورز به برّ رسیده است؛ اما پس از آنکه بخش کمی از گندمی را که دوست داشت، کرد. 👤 📚 از کتاب 📖 ص ۱۰۴ تفسیرسلوک @pellake8
☀️☀️☀️☀️☀️☀️☀️ 👌 نسخه‌ی آرامش 🔻 در ادبیات عرفانی را می‌گویند، یعنی چیزی یا کسی که انسان با رسیدن به آن می‌شود و قرار می‌گیرد. اول، معشوق انسان است ولی بعد می‌فهمد چنین نیست. بعد ، بعد و مانند این‌ها. انسان این امور را یکی پس از دیگری پشت سر می‌گذارد و به‌تدریج درمی‌یابد هیچ‌یک از آن‌ها نمی‌تواند برای او آرامش به ارمغان آورد. تمام این موارد، واسطه و هستند، نه دلارام! برای اینکه بفهمیم به معشوق رسیده‌ایم یا نه، باید ببینیم آرام شده‌ایم یا نه. اگر در سوره‌ی مبارکه‌ی رعد آمده است «أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» برای همین است. 🔸 این طمأنینه در عربی همان است که در فارسی به آن دلارام می‌گوییم. این دل در اختیار خود ما است و همه می‌دانیم با چه چیز آرامش می‌یابد. اینکه انسان بعد از به‌دست‌آوردن ، ، و مانند این‌ها آرام نمی‌شود، دلیل بر این است که آن‌ها معشوق او نیستند. معشوق حقیقی ذات اقدس اله است. 👤 📚 برگرفته از کتاب «توصیه‌ها، پرسش‌ها و پاسخ‌ها» 📖 ص ۶۱ #⃣ @pellake8
✳ نتایج انفاق برای خودمان است 💠 «وَ ما تُنفِقوا مِن خَیرٍ یُوَفَّ اِلیکُم وَ اَنتُم لا تُظلَمونَ» «و هرچه انفاق کنید پاداش آن به شما می‌رسد و بر شما ستم نخواهد رفت.» (بقره، ۲۷۲) 🔻 هر که در آیات کریمه‌ی بیندیشد، به‌خوبی درمی‌یابد که انفاق، به مفهوم قرآنی آن، مشارکت‌دادن کامل دیگران است در آن‌چه خداوند از و و و به انسان بخشیده است. تفکر و درنگ در این آیات روشن می‌سازد که بازگشت نتیجه‌ی به و دوری از و ، تنها منحصر به جزای الهی که در عاید انسان می‌شود نیست، بلکه که از فعالیت‌های انسان برمی‌آید نیز جزای عمل به‌حساب می‌آید. این پاداش، که پیش از است، در قرآن به «جزای ادنیٰ» و پاداش آخرت به «جزای اوفیٰ» یاد شده است. 🔸 کوتاه سخن این‌که فرد یا گروهی که برای ایجاد برای دیگران کوشش می‌کند، در حقیقت، خیرخواهی و نیک‌فرجامی را برای خویش به ارمغان می‌آورد و خطر ستم و هلاکت و نیستی را از خود دور می‌سازد. امروزه پیامدهای مثبت و نتایج اجتماعی چنین رویکردی کاملا روشن و آشکار است. 👤 📚 📖 صفحات ۲۴۳ و ۲۴۴ @pellake8
✳ کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش... 🔻 كسى كه بداند است، قهرا به فكر است و اگر مسافر به فكر حركت باشد، به فكر تحصيل و مطابق با و خواهد بود. 🔸 در تعبيرات دينى از كسانى كه اهل نيستند به‌عنوان يا ياد می‌شود. مست كسى است كه «مى» عقلش را پوشانده است و بنابراين، و يا و و هم از آن جهت كه چهره‌ی را می‌پوشاند و نمی‌گذارد انسان شود و حركت كند، مست‌كننده است. 🔺 به هر تقدير، كسى كه نداند است و كاملى بايد او را تكميل كند و يا نداند است و بی‌نيازى بايد نيازش را رفع كند و يا نداند مسافر است و بايد حركت كند، او در خواب است و سهمى از ندارد و در حالت خواب هم می‌ميرد و در همان حال او را به جايى كه نمی‌خواهد، می‌برند؛ چون حركت، ضرورى و يقينى است. 👤 📚 برگرفته از کتاب «مراحل اخلاق در قرآن» #⃣ @pellake8
✳ سؤال قبر را از باطن انسان می‌پرسند 🔻 را از ظاهری و گوشتی نمی‌پرسند. سوالات را از می‌پرسند و در باطن نیست. در این می‌توان به‌ظاهر دروغ گفت ولی در ظاهر کنار رفته و دروغ معنا ندارد. می‌پرسند که در دنیا تو و تو چه کسی بوده است؟ کسی که در دنیا معبودش و بوده است، می‌گوید است. آن‌ها خودشان درمی‌یابند و احتیاج به گفتن نیست. این عقیده و باطن مخفی نیست و رو است. اما کسی که در دنیا معبود و هدفش بوده است و باورش در دنیا این بوده است، وقتی از او می‌پرسند تو که بود، چون در دنیا از و آل او علیهم السلام تبعیت کرده است، نام امامش را می‌گوید ولی کسی که در دنیا هر کاری خواسته کرده و از امام تبعیت نکرده است، وقتی از او می‌پرسند که امام تو که بوده است، می‌گوید: من بوده است. 🔸 چیزی که به درد برزخ می‌خورد، و است. قلب باید خدا را به‌عنوان معبود باور کرده باشد و امام را به‌عنوان یک جلودار قبول کرده باشد. 👤 | ۱۳۹۰/۰۵/۰۹ #⃣ @pellake8