eitaa logo
زوار العباس علیه السلام
180 دنبال‌کننده
451 عکس
239 ویدیو
6 فایل
اللهم عجل لولیک الفرج و فرجنا بفرجه
مشاهده در ایتا
دانلود
أبُو اَلْقَاسِمِ اَلْكُوفِيُّ فِي كِتَابِ اَلْأَخْلاَقِ عَنْ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ أَنَّهُ قَالَ: «إِنَّ الْعَبْدَ لَيُرْفَعُ لَهُ دَرَجَةٌ فِي الْجَنَّةِ لَا يَعْرِفُهَا مِنْ‏ أَعْمَالِهِ‏ فَيَقُولُ: رَبِّ أَنَّى لِي هَذِهِ؟ فَيَقُولُ: بِاسْتِغْفَارِ وَالِدَيْكَ لَكَ مِنْ بَعْدِكَ.» مستدرك الوسائل، ج‏۶، ص۴۳۹ از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل شده است که فرمودند: «به‌راستی (گاهی) بنده‌ای درجه‌اش در بهشت ارتقاء می‌یابد، اما (عامل این ارتقاء را) در اعمالش نمی‌یابد. عرض می‌کند: پروردگارا! این از کجا (به من رسیده است)؟! خداوند می‌فرماید: «به‌واسطه طلب آمرزشی که پدر و مادرت، بعد از تو انجام داده‌اند.»»
در حديث «حولاء» از پيامبر صلواة الله علیه و آله منقول است كه فرمود: *«اى حولاء! زينت خود را براى غير شوهر خود آشكار نكن، اى حولاء! براى هيچ زنى حلال نيست كه مچ دست و پاى خود را براى مردى غير از شوهرش آشكار سازد و اگر چنين كند، همواره در لعنت و خشم خداوند خواهد بود و خداوند بر او غضب مى كند و فرشتگان خدا او را لعنت مى كنند و خدا عذابى دردناك برايش آماده مى سازد.* «مستدرك الوسائل، ج ۱۴، ص ۲۴۲.
امیرالمومنین صلوات الله علیه : «حياى فراوان، نيكى كردن بسيار، و خوددارى از آزاررسانى، نشانه جوان مردى است» . «يُستَدَلُّ عَلَى المُرُوَّةِ بِكَثرَةِ الحَياءِ، وبَذلِ النَّدى، وكَفِّ الأَذى». غرر الحكم : ح ١٠٩٦٦
شخصی از امام حسین علیه‌السلام پرسید: نجات شیعه‌ای که در حال کشته شدن است واجب‌تر می‌باشد یا شخصی از ضعفای شیعه که به دست ناصبی در حال از دست دادن عقیده‌اش است؟! امام پاسخ دادند: نجات دادن شیعه ای که به دست ناصبی در حال از دست دادن عقیده‌اش است واجب‌تر است. تفسیر امام حسن عسکری علیه‌السلام ص314
. بیست و هفتم ماه جمادی الثانی در سال ۱۱۶هجری قمری مصادف با هفدهم مهرماه سال ۱۱۳هجری شمسی جناب ابوالحسن سلطان على بن محمد فرزند بزرگوار امام باقر عليهماالسلام در كاشان شهید گشتند. عده اى از دوستان اهلبيت عليهم السلام از اهالى و نامه اى خدمت عليه السلام نوشتند، كه چون ما ازمحضر شما دور هستيم يكى از آقازادگان خود رابراى راهنمائی وتربيت بجانب ما بفرستيد. آن حضرت فرزند بزرگوار خود، جناب عليهماالسلام را باجمعی ازشیعیان روانه كردند. هنگام ورود آن حضرت، در حدود شش هزارنفر براى استقبال آمدند. حضرت مدتى در و مشغول به هدايت شده وبيشتر درمسجد جامع كاشان كه فعلاً دركوى واقع است، مشغول عبادت بودند و شيعيان زيادى ازایشان مشاهده مینمودند. اما وقتی امام باقرعلیه السلام شهید شدند وخبر شهادتشان منتشر شد، بدستور حکومت برای کشتن و اصحابشان به اردهال حمله کردند و ۷۲تن ازاصحاب ایشان را به شهادت رساندند. در بالای قله کوهی با جنگیدند و ایشان را شهید کردند. سرمبارکش را ازبدن جدا کرده وآن محل در قله کوه به معروف گشت. بدن مبارکش رادر پیچیدند ودائما باچوب دستی به قالی میزدند و از بالای کوه پیکر مبارک را به پایین پرتاب کرده و رفتند. آن بدن شریف در مکان فعلی حرم افتاد وشیعیان بدن این بزرگوار و بقیه شیعیان را در همانجا دفن کردند. ازآنجا كه شهادت آن حضرت درتاریخ بنا به مشهور در ۱۷مهرماه بوده، ازهمان روزگار هرساله برای عزای ایشان درجمعه دوم مهرماه مراسم همراه باعزادارى باشكوهى در حرمشان برگزار میشود. واین دلیل واضح و روشنی است که اقامه عزا به بلامانع است. و دراین همه سال هیچ فقیهی به این عزاداری درتاریخ ایرادی نداشته بلکه همه علما بااین عزاء همراه بوده اند. امام صادق علیه السلام درثواب زیارت برادرشان فرمودند: "من زار أخی سلطانعلی کمن زار جدی سیدالشهداء بکربلاء..." دفن ابدان مطهر این شهداء بصورت بوده است كه مرحوم به آن سرداب مقدس زیرضریح شرفیاب شدند و بعداز هزار و اندی سال بدنهای مبارک را وسالم مشاهده کردند. شرح زندگى حضرت سلطانعلى عليه السلام ص۶۲ روضاةالجنات ج۴ ص۲۱۲ مراقدالمعارف ج۲ ص۸۰ نور باهر مرحوم مرندی کتاب اجساد جاویدان
علیه السلام پیامبر خدا  ، حضرت ختمی مرتبت صلّی الله علیه و آله از حضرت مهدی عجّل اللهُ فَرَجَه یاد کردند و چنین فرمودند ؛ طوبی للصّابِرينَ في غَيبَتِهِ ، طوبی لِلمُقيمينَ عَلی مَحَبَّتِهِم ، اولئكَ مَن وَصَفَ اللّهُ فی كِتابِهِ فقالَ الّذين يُؤمِنونَ بِالغَيبِ. خوشا به حال صبر کنندگان در غیبت او ، خوشا به حال کسانی که بر محبّت ایشان ( امامان معصوم ) پا بر جا می مانند ، آنان کسانی هستند که خدا در کتاب خود ، ایشان را چنین توصیف کرده است کسانی که به غیب ایمان دارند. تفسیر برهان / ذیل آیه شریفة ۳ از سوره بقرة .
امیرالمومنین صلوات الله علیه: «كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد» . «ما ماتَ مَن أحيا عِلما». غرر الحكم :ح ٩٥٠٨
علیه السلام أبوبصیر یکی از شاگردان إمام باقر علیه السّلام است ، او میگوید ؛ روزی  یکی از شیعیان که تازه از آفریقا به مدینة آمده بود ، خدمت إمام باقر علیه السّلام رسید. حضرت ضمن گفتگو ، احوال یکی از شیعیان خود به نام راشد را از او جویا شدند. آن مرد پاسخ داد  حالش خوب بود و به شما سلام رساند. حضرت فرمودند خدا رحمتش کند. مرد با تعجب پرسید مگر او مرده است؟! إمام باقر عليه السّلام فرمودند آری. پرسید او کِی در گذشته است؟! حضرت فرمودند دو روز بعد از خارج شدن تو از شهر. مَرد قسم خورد که او بیمار نبود. إمام علیه السّلام فرمودند مگر هر کس که می میرد ، به علّت بیماری است؟ أبوبصیر میگوید من در اين هنگام از إمام باقر علیه السّلام در مورد آن شخص از دنیا رفته ، سؤالاتی پرسیدم. حضرت فرمود او از دوستان و شیعیان ما بود ، گمان میکنید همراه با شما ، برای ما ، چشم هائی بینا و گوش هائی شنوا وجود ندارد؟! به خدا سوگند ، هیچ یک از أعمال شما بر ما پوشیده نیست ، ما را نزد خود حاضر بدانید و خود را به کار نیک عادت دهید و از أهل خیر باشید تا به همین علامت و نشانه شناخته شوید ، من ، فرزندان و شیعیانم را به اينگونه رفتار فرمان میدهم. منتهی الآمال / ۲ ، زندگانی إمام باقر علیه السّلام
حضرت امام کاظم "علیه السلام": ، ماه عظیمی است که خداوند در آن حسنات را دوچندان می کند و گناهان را از بین می برد. کسی که یک روز از ماه رجب را بدارد، آتش دوزخ به اندازه طی کردن یک سال از او دور می‌گردد و کسی که سه روز روزه بگیرد، بر او واجب می‌شود. (الفقیه، ج2،ص92)
حضرت امیرالمومنین علی صلوات الله علیه در بیانی نورانی، درباره پرگویی و لغزش های حاصل از آن، چنین هشدار می دهد: مَن کثُرَ کلامُهُ، کثُرَ خَطاؤُهُ وَمَن کثُرَ خُطاؤُهُ، قَلَّ حَیاؤُهُ وَ مَن قَلَّ حَیاؤُهُ، قَلَّ وَرَعُهُ. وَ مَنْ قَلَّ وَرَعُهُ، ماتَ قَلبُهُ و مَن ماتَ قَلبُهُ دَخَلَ النّارَ. آن که کلامش زیاد باشد، لغزشش زیاد خواهد بود و آن که لغزشش بسیار باشد، حیایش کم می شود. هر که حیایش کم شود، پارسایی اش اندک می شود و هر کس که پارسایی اش اندک شود، قلبش خواهد مُرد و آن کس که قلبش بمیرد، گرفتار دوزخ خواهد شد. تحف العقول ج۱ ص۹۲
علیه السلام نقل شده از شخصی از أصحاب متوکّل عبّاسی که گفت ؛ مردی شعبده باز و چشم بند از هند آمده بود که کارهای خارق‌العاده انجام میداد. متوکّل هم أهل این بازیگریها بود ، خواست إمام هادی علیه السّلام را خجالت زده کند. به شعبده باز گفت اگر علیّ بن محمّد را سرافکنده کنی هزار دینار خالص به تو میدهم. شعبده باز گفت نان های سبک و نازکی بیاور و روی سفره بگذار و مرا کنار او جای بده تا مقصد تو را عملی کنم. متوکّل بدستور رفتار کرد و آن جناب را حاضر کرد ، و بر متکایی که داشت یا بر یکی از درها عکس شیری نقش بسته بود ، حضرت در جانب راست آن نشست و شعبده باز نیز بر جانب دیگر. هنگام غذا إمام هادی علیه السّلام دست برد که نانی بردارد أما با شعبده آن شخص ، نان از زمین به هوا بلند شد. بار دیگر إمام خواست نان دیگری بردارد که آن نان هم از سفره بلند شد و همه حضار در مجلس خندیدند. در این هنگام إمام هادی علیه السّلام دست خویش را به عکس روی پشتی زد و به نقش شیر روی پشتی فرمود این مرد را بگیر. در همان لحظه نقش شیر به صورت شیر درنده ای زنده شد و بیرون پرید و آن مرد را بلعید ، آن‌گاه باز سر جای خودش قرار گرفت و مثل سابق به صورت نقشی درآمد. همگان متحیّر شدند. إمام هادی علیه السّلام برخاست تا از مجلس خارج شود. متوکّل گفت درخواست میکنم بنشینید ، و این مرد را دوباره برگردانید. إمام فرمود سوگند به خدا دیگر او را نخواهی دید ، آیا دشمنان خدا را بر أولیاء خدا مسلّط می کنی؟! و از مجلس متوکّل خارج شد و از آن مرد شعبده باز دیگر اثری دیده نشد. الخرائج والجرائح ۱ / ۴۰۰
محمّد بن ابى نصر بزنطى مى گويد: از حضرت امام ابا الحسن الرّضا صلوات الله عليه پرسيدم : در چه ماهى حضرت امام حسين صلوات الله عليه را زيارت كنيم؟ حضرت فرمودند: در نيمه ماه رجب و نيمه ماه شعبان. كامل الزيارات باب ٧٣ ح ١ السَــــلامُ عَلَیـــــکَ یـــــا ابـــاعَـــبْــــدِالـــــلّـــــــه وَ عَلی اَرواح الّتـــــی حَــــلَــــت بِـــفـــنـــــائــــک
صلوات الله علیه زيارت حضرت ولیّ عصر إمام زمان أرواحنا لِتُرابِ مَقْدَمِهِ الفِداء در روز جمعه ؛ السَّلامُ عَلَيْكَ يا حُجَّةَ اللهِ فى أرْضِهِ ، السَّلامُ عَلَيْكَ يا عَيْنَ اللهِ فى خَلْقِهِ ، السَّلامُ عَلَيْكَ يا نُورَ اللهِ الَّذى يَهْتَدى بِهِ الْمُهْتَدُونَ وَ يُفَرَّجُ بِهِ عَن الْمُؤْمِنينَ ، السَّلامُ عَلَيْكَ أيُّهَا الْمُهَذَّبُ الْخائِفُ ، السَّلامُ عَلَيْكَ أيُّهَا الْوَلِىُّ النّاصِحُ ، السَّلامُ عَلَيْكَ يا سَفينَةَ النَّجاةِ ، السَّلامُ عَلَيْكَ يا عَيْنَ الْحَياةِ ، السَّلامُ عَلَيْكَ صَلَّى اللهُ عَلَيْكَ وَ عَلى آلِ بَيْتِكَ الطَّيِّبينَ الطّاهِرينَ ، السَّلامُ عَلَيْكَ عَجَّلَ اللهُ لَكَ ما وَعَدَكَ مِنَ النَّصْرِ وَ ظُهُورِ الأمْرِ ، السَّلامُ عَلَيْكَ يا مَوْلاىَ ، أنـَا مَوْلاكَ عارِفٌ بِاُوليكَ و أُخْراكَ ، أَتَقَرَّبُ إلَى اللهِ تَعالى بِكَ وَ بِآلِ بَيْتِكَ ، وَ أنْتَظِرُ ظُهُورَكَ وَ ظُهُورَ الْحَقِّ عَلى يَدَيْكَ ، وَ أسْئَلُ اللهَ أنْ يُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أنْ يَجْعَلَنی مِن الْمُنْتَظِرينَ لَكَ ، وَ التّابِعينَ وَ النّاصِرينَ لَكَ عَلى أعْدائِكَ ، وَ الْمُسْتَشْهَدينَ بَيْنَ يَدَيْكَ فى جُمْلَةِ أوْلِيائِكَ ، يا مَوْلاىَ يا صاحِبَ الزَّمانِ صَلَواتُ الله عَلَيْكَ وَ عَلى آلِ بَيْتِكَ ، هذا يَوْمُ الْجُمُعَةِ ، وَ هُوَ يَوْمُكَ الْمُتَوَقَّعُ فيه ظُهُورُكَ وَ الْفَرَجُ فيهِ لِلْمُؤْمِنينَ عَلى يَدَيْكَ ، وَ قَتْلُ الْكافِرينَ بِسَيْفِكَ ، وَ أنَا يا مَوْلاىَ فيهِ ضَيْفُكَ وَ جارُكَ ، وَ أنْتَ يا مَوْلاىَ كَريمٌ مِنْ أوْلادِ الْكِرامِ ، وَ مَأْمُورٌ بِالضِّيافَةِ وَ الإجارَةِ ، فَأضِفْنى وَ أَجِرْنى ، صَلَواتُ اللهِ عَلَيْكَ وَ عَلى أهْلِ بَيْتِكَ الطّاهِرينَ.
صلوات الله علیه مفضل (به امام صادق صلوات الله علیه) گفت: ای سرور من! (حضرت مهدی عجل الله فرجه) از کجا ظاهر می شود و چگونه آشکار می گردد؟ فرمود: ای مفضل! او به تنهایی آشکار می گردد و تنها به طرف خانه خدا می آید و تنها داخل کعبه می شود و چون شب فرا رسد، همچنان تنهاست. وقتی چشم ها به خواب رفت و شب کاملا تاریک شد، جبرئیل و میکائیل و دسته دسته فرشتگان بر وی فرود می آیند و در آن میان جبرئیل به وی می گوید: ای آقای من! هر چه بفرمایی پذیرفته است و فرمانت رواست. او (قائم) هم دست بر رخسار خود می کشد و می گوید: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی صَدَقَنا وَعْدَهُ وَ أَوْرَثَنَا الْأَرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الْجَنَّهِ حَیْثُ نَشاءُ فَنِعْمَ أَجْرُ الْعامِلِینَ»، {«سپاس خدایی را که وعده اش را بر ما راست گردانید و سرزمین [بهشت] را به ما میراث داد، از هر جای آن باغ [پهناور] که بخواهیم جای می گزینیم.» چه نیک است پاداش عمل کنندگان.} - . زمر / 74 بحارالانوار جلد 53 صفحه 7
علیهم السلام بدن پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم : «اهل بيت مرا نسبت به خود ، همچون سر بدانيد براى پيكر و دو چشم براى سر، كه پيكر، جز با سر، ره نمى‌يابد و سر، جز با چشم، هدايت نمى‌شود» . «اِجعَلوا أهلَ بَيتي مِنكُم مَكانَ الرَّأسِ مِنَ الجَسَدِ، ومَكانَ العَينَينِ مِنَ الرَّأسِ، فَإِنَّ الجَسَدَ لا يَهتَدي إلّا بِالرَّأسِ، ولا يَهتَدِي الرَّأسُ إلّا بِالعَينَينِ». امالی طوسی: ص٤٨٢ ح١٠٥٣ محبین لطفا چند باره و با دقت کامل ، حدیث رو بخوانید .
وَ قَالَ الامام الجواد صلوات الله علیه: الثِّقَةُ بِاللَّهِ تَعَالَی ثَمَنٌ لِكُلِّ غَالٍ وَ سُلَّمٌ إِلَی كُلِّ عَالٍ. اعتماد به خداوند متعال بهای هر چیز با ارزش و قیمتی و نردبان (ترقی) به هر مقام عالی است. بحار الأنوار جلد 75 صفحه 364 باب 27
علیه السلام إمام زین‌العابدین علیه‌السّلام فرمود ؛ إذا قامَ القائمُ أَذْهَبَ اللهُ عَنْ کُلِّ مُؤمِنٍ العاهةَ وَ رَدَّ إلَیْه قُوَّتَه. زمانی که قائم‌ عَجَّلَ ‌اللهُ ‌تَعالی‌ فَرَجَهُ ‌الشَّریف ، ظهور کند خداوند آفت و گزند را از هر مؤمنی برطرف می‌سازد ، و نیرویش را به او باز میگرداند. بحارالأنوار ۵۲ / ۳۶۴
علیه السلام مردی از بنی حنیفه، از اهالى بست و سجستان گويد: در سالِ آغاز خلافت معتصم(علیه اللعنة)، امام جواد(عليه السلام) به مشرف شدند، من نيز همراه ایشان بودم، هنگامی كه بر سر سفره‌اى بودم كه بسيارى از دوستان حاکم هم حضور داشتند، به امام جواد(عليه السلام) عرض کردم: فدايت شوم! حاكم منطقه ما يكى از محبّان و شیعیان شماست و من به اداره او مالياتی بدهكارم، اگر صلاح مى‌دانید نامه‌اى بنويسید تا ملاحظه مرا بكند. حضرت فرمود: من چنين شخصى را نمى‌شناسم. گفتم: قربانت گردم! او همان‌گونه كه گفتم از دوستان شما اهل بيت است و نامهٔ شما به نفع من خواهد بود. آن حضرت كاغذى را برداشته و نوشتند: «بِسْمِ‌ اَللّٰهِ‌ اَلرَّحْمٰنِ‌ اَلرَّحِيمِ‌. اما بعد، كسى كه نامه مرا برايت مى‌آورد در مورد تو گفت كه مذهب نیکویی دارى و كارهايى كه انجام مى‌دهى نيز به خوبى صورت گرفته است، پس به برادرانت (شيعیان) احسان و نيكى كن و بدان كه خداوند (در روز قيامت) از مثقال‌های ذره‌ای به اندازه خردل نيز تو را بازخواست خواهد کرد.» راوی گويد: وقتى به سجستان رسيدم، خبر به حسين بن عبد اللّه نيشابورى (كه والى آن جا بود) رسيد و دو فرسخ مانده به شهر، به استقبال من آمد و آن نامه را به او دادم، آن را بوسيد و بر دو چشم خود نهاد و آن‌گاه به من گفت: خواسته تو چيست‌؟ گفتم: مالياتى به دیوان شما بدهكار هستم. دستور داد که آن ماليات بخشیده شود و به من گفت: تا زمانى كه من كارگزار اين‌جا هستم، هيچ مالياتى نپرداز. آن‌گاه در مورد خانواده‌ام از من پرسيد و تعداد آن‌ها را برايش گفتم، دستور داد كه خوراک و مايحتاج من و آنان را بپردازند و بيش از نيازمان نيز براى ما مقرّر كرد. من نيز تا زمانى كه او زنده بود ماليات نپرداختم و تا هنگام مرگش آن مستمرى را دريافت مى‌كردم. الکافی، ج۵، ص۱۱۱-۱۱۲
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنِ النَّضْرِ بْنِ شُعَيْبٍ عَنْ عَبْدِ الْغَفَّارِ الْجَازِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ الْمُؤْمِنَ مِنْ طِينَةِ الْجَنَّةِ وَ خَلَقَ الْكَافِرَ مِنْ طِينَةِ النَّارِ وَ قَالَ إِذَا أَرَادَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِعَبْدٍ خَيْراً طَيَّبَ رُوحَهُ وَ جَسَدَهُ فَلَا يَسْمَعُ شَيْئاً مِنَ الْخَيْرِ إِلَّا عَرَفَهُ وَ لَا يَسْمَعُ شَيْئاً مِنَ الْمُنْكَرِ إِلَّا أَنْكَرَهُ قَالَ وَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ الطِّينَاتُ ثَلَاثٌ طِينَةُ الْأَنْبِيَاءِ وَ الْمُؤْمِنُ مِنْ تِلْكَ الطِّينَةِ إِلَّا أَنَّ الْأَنْبِيَاءَ هُمْ مِنْ صَفْوَتِهَا هُمُ الْأَصْلُ وَ لَهُمْ فَضْلُهُمْ وَ الْمُؤْمِنُونَ الْفَرْعُ مِنْ طِينٍ لَازِبٍ كَذَلِكَ لَا يُفَرِّقُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ شِيعَتِهِمْ وَ قَالَ طِينَةُ النَّاصِبِ مِنْ حَمَإٍ مَسْنُونٍ وَ أَمَّا الْمُسْتَضْعَفُونَ فَمِنْ تُرَابٍ لَا يَتَحَوَّلُ مُؤْمِنٌ عَنْ إِيمَانِهِ وَ لَا نَاصِبٌ عَنْ نَصْبِهِ وَ لِلَّهِ الْمَشِيئَةُ فِيهِمْ. امام صادق علیه السلام كه فرمود: به راستى خداى عزوجل مؤمن را از سرشت بهشتى آفريده و كافر را از سرشت دوزخى و فرمود: چون خدا عز و جل خير بند ه‏اى را خواهد جان و تنش را پاك كند و خيرى را نشنود جز آنكه آن را بداند و بفهمد و هيچ بدى و زشتى را نشنود جز آنكه آن را بد دارد، گويد: شنيدم كه آن حضرت می فرمود: سرشت بر سه گونه باشد: 1- سرشت انبياء: مؤمن هم از همان سرشت باشد جز آنكه پيغمبران از برگزيده آنند و در آن اصل باشند و برترى دارند و مؤمنان فرع آنند از سرشتى بايست آن، از اين رو خدا عز و جل ميان پيمبران و پيروانشان جدائى نيندازد و 2- سرشت ناصبى كه از سياه سياه‏چال بد بوئى است. 3- و مستضعفان كه از سرشت خاك معمولى باشند مؤمن از ايمان خود بر نگردد و ناصبى از بد كيشى خود و مستضعفان وابسته خواست خدايند. الكافى جلد 2، صفحه: 3 روایة: 2.
: «او (حضرت زینب) هيچ‌گاه چيزى از امروز براى فرداى خود نيندوخت» . «إنَّها مَا ادَّخَرَت شَيئا مَن يَومِها لِغَدِها أبَدا». وفيات الأئمه ص۴۴۱
در بیان فضائل و مقام حضرت زینب‌کبری سلام‌الله‌علیها همین بس که ایشان در بُرهه‌ای از زمان، نائبةُ الإمام علیه‌السلام بودند. کمال الدین (شیخ‌صدوق)، ج۲، ص۵۰۱ الغیبة (شیخ‌طوسی)، ص۲۳۰
حضرت امام محمد باقر صلوات الله علیه : ما را بوسیله ورع(پرهیزگاری) یاری کنید ، زیرا کسی که با ورع ، خدا را ملاقات کند ، نزد خدا برای او فرجی خواهد بود. کافی شریف جلد ۲ صحفه۷۸
قَالَ أَبُو الْحَسَنِ علیه السلام: إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ لَمْ یَبْقَ مَلَکٌ مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِیٌّ مُرْسَلٌ وَ لَا مُؤْمِنٌ مُمْتَحَنٌ إِلَّا وَ هُوَ یَحْتَاجُ إِلَیْهِمَا فِی ذَلِکَ الْیَوْمِ. امام کاظم علیه السلام: در روز قیامت باقی نمی ماند فرشته مقربی و پیامبر مرسلی و مومن مورد امتحان قرار گرفته ای، مگر اینکه او در آن روز به آن دو (محمد و علی صلی الله علیهما و آلهما) نیاز دارد. بحارالانوار/ج8/ص59/ح81
الإمامُ الكاظمُ عليه السلام : إنّ خَواتِيمَ أعْمالِكُم قَضاءُ حَوائجِ إخْوانِكُم و الإحْسانُ إلَيهِم ما قَدَرْتُم و إلاّ لَم يُقْبَلْ مِنكُم عَمَلٌ علی بن یقطین می گوید: امام كاظم عليه السلام فرمود: مُهرهای اعتبار اعمال شما، برآوردن نيازهاى برادرانتان و نيكوئى با آنهاست تا جائي كه می توانید، اگر چنين نكنيد، عملى از شما پذيرفته نخواهد شد. بحار الأنوار (ط-بيروت)، ج‏72، ص: 379
اوّل: هر روز ۷۰ مرتبه بگويد: « اَسْتَغْفِرُاللَّهَ وَ اَسْئَلُهُ التَّوْبَةَ » دوم: هر روز ۷۰ مرتبه بگويد : «اَسْتَغْفِرُاللَّهَ الَّذى لا اِلهَ اِلاَّ هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحيمُ الْحَىُّ الْقَيّوُمُ وَ اَتُوبُ اِلَيْهِ» سوم: تصدّق كند در اين ماه اگرچه به نصف دانه خرمايى باشد تا حق تعالى بدن او را برآتش جهنّم حرام گرداند. چهارم: روزه در این ماه هر مقدار که در توان شخص بود. در روایت است که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله [جز رمضان] هیچ ماهی را کامل روزه نمی‌گرفت، مگر ماه شعبان را. روايت شده كه در هر روز پنجشنبه ماه شعبان زينت مى كنند آسمانها را. پس ملائكه عرض مى كنند خداوندا بيامرز روزه داران اين روز را و دعاى ايشان را مستجاب گردان. پنجم: در تمام اين ماه هزار بار بگويد: « لا اِلهَ اِلَّا اللَّهُ وَلانَعْبُدُ اِلاَّ اِيَّاهُ مُخْلِصينَ لَهُ الدّينَ وَ لَوُ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ» كه ثواب بسيار دارد از جمله آنكه عبادت هزار ساله در نامه عملش بنويسند ششم: در هر پنجشنبه اين ماه دو ركعت نماز كند. در هر ركعت بعد از حمد ۱۰۰ مرتبه توحيد و بعد از سلام ۱۰۰ بار صلوات بفرستد تا حق تعالى برآورد هرحاجتى كه دارد از امر دين و دنياى خود. ‍ ‍
أَبُو عَلِيٍّ اَلْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اَلْجَبَّارِ عَنْ صَفْوَانَ عَنْ مُيَسِّرِ بْنِ عَبْدِ اَلْعَزِيزِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ قَالَ لِي: يَا مُيَسِّرُ اُدْعُ وَ لاَ تَقُلْ إِنَّ اَلْأَمْرَ قَدْ فُرِغَ مِنْهُ إِنَّ عِنْدَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْزِلَةً لاَ تُنَالُ إِلاَّ بِمَسْأَلَةٍ وَ لَوْ أَنَّ عَبْداً سَدَّ فَاهُ وَ لَمْ يَسْأَلْ لَمْ يُعْطَ شَيْئاً فَسَلْ تُعْطَ يَا مُيَسِّرُ إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ بَابٍ يُقْرَعُ إِلاَّ يُوشِكُ أَنْ يُفْتَحَ لِصَاحِبِهِ. ميسر گويد: حضرت صادق عليه السلام بمن فرمودند: اى ميسر، دعا كن و مگو كه كار گذشته است و آنچه مقدر شده همان شود (و دعا اثرى ندارد)، همانا نزد خداى عز و جل منزلت و مقامى است كه بدان نتوان رسيد جز با درخواست و دعا؛ و اگر بنده‌اى دهان خود ببندد و درخواست نكند چيزى به او داده نشود، پس درخواست كن تا بتو داده شود، اى ميسر هيچ درى نيست كه كوبيده شود جز اينكه اميد آن رود كه بر روى كوبنده باز شود. الکافی، ط_الاسلامیه، ٢/٤٦٥
قالَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ الْبَاقِرُ علیهما السلام: إِنَّ أَبِی عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ مَا ذَکَرَ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ نِعْمَةً عَلَیْهِ إِلَّا سَجَدَ وَ لَا قَرَأَ آیَةً مِنْ کِتَابِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فِیهَا سُجُودٌ إِلَّا سَجَدَ وَ لَا دَفَعَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَنْهُ سُوءاً یَخْشَاهُ أَوْ کَیْدَ کَائِدٍ إِلَّا سَجَدَ وَ لَا فَرَغَ مِنْ صَلَاةٍ مَفْرُوضَةٍ إِلَّا سَجَدَ وَ لَا وُفِّقَ لِإِصْلَاحٍ بَیْنَ اثْنَیْنِ إِلَّا سَجَدَ وَ کَانَ أَثَرُ السُّجُودِ فِی جَمِیعِ مَوَاضِعِ سُجُودِهِ فَسُمِّیَ السَّجَّادَ لِذَلِکَ. حضرت امام باقر علیه‌السلام فرمود: پدرم علی‌بن‌الحسین علیهماالسلام به یاد یکی از نعمت‌های خدای عزّوجل بر خود نمی‌افتاد، مگر این که به سجده می‌رفت؛ به آیه‌ای از کتاب خدای عزّوجل که دارای سجده بود نمی‌گذشت، مگر این که سجده می‌کرد؛ و خدای عزّوجل از او گزندی را که از آن نگران بود یا مکر مکاری را از او دفع نمی‌نمود، مگر این که سجده می‌کرد. از نمازهای واجب فارغ نمی‌شد، مگر این که به سجده می‌افتاد؛ و موفق به اصلاح بین دو نفر نمی‌شد، مگر این که سجده می‌کرد. اثر سجده در تمام اعضای سجده آن جناب دیده می‌شد و از همین رو ایشان را سجّاد می‌گفتند. علل الشرائع، ص ۸۸
قال امیرالمومنین صلوات الله و سلامه علیه : لَايُقِيمُ أَمْرَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ إِلَّا مَنْ لَايُصَانِعُ وَ لَايُضَارِعُ، وَ لَايَتَّبِعُ الْمَطَامِعَ. فرمان خداوند سبحان را برپا نمی‌ دارد مگر کسی‌ که سازش ندارد ، و در برابر دیگران زبونی‌ نمی‌ کند ، و دنبال طمعها نمی‌ رود. نهج البلاغه حکمت 110
امام کاظم عليه‌السّلام میفرمایند : هر کس به برادران و خانوادهٔ خود نیکی کند، عمرش دراز شود. بحارالانوار ج 78 ص 53
عَنْ خاتمِ الأنبياء صَلَّی اللهُ عَلَیْه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ قالَ ؛ یَا أَبَاذَرٍّ ، الْحَقُّ ثَقِیلٌ مُرٌّ وَ الْبَاطِلُ خَفِیفٌ حُلْوٌ. وَ رُبَّ شَهْوَةِ سَاعَةٍ تُورِثُ حُزْناً طَوِیلًا. پيامبر أکرم صَلَّی اللهُ عَلَیْه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ فرمودند ؛ ای اباذر ، حقّْ سنگين است و تلخ ، و باطلْ سبك و شيرين. و چه بسا هوا و هوس یك لحظه ، غم و اندوهى طولانى به دنبال مى آورد. بحارالأنوار ۷۷ / ۸۲